Strona o Prawach Człowieka

STRONA ZAWIESZONA Z POWODU WYJAZDU AUTORA

27 lat w izolatce. Strajk głodowy w kalifornijskich więzieniach

W cieniu strajku głodowego w Guantanamo już od ponad miesiąca trwa podobny protest w zakładach karnych o zaostrzonym rygorze bezpieczeństwa stanu Kalifornia.

Strajkują zgodnie – co się rzadko zdarza – biali, czarni i Latynosi, w sumie kilkaset osób. Pierwsi wyczerpani głodówką więźniowie trafili do szpitali.

Jeni narzekają na izolację, inni na tłok. Więzienie Chino w Kaliforni. Fot. AP

Buntownicy żądają, by przestać zamykać ich w izolatkach. Niektórzy siedzą w odosobnieniu nawet po kilkadziesiąt lat. Więźniowie twierdzą, że jest to tortura. I że na przeniesienie do wspólnej celi mogą liczyć tylko ci, którzy zgodzą się donosić władzom na współwięźniów.

Dziennikarze nie mają dostępu do strajkujących, jednak ci zdołali przemycić listy za mury, dzięki czemu wiadomość o strajku dotarła do opinii publicznej.

Jeden z przywódców buntu, Todd Ashker, pisze, że zainspirowała go książka o strajku głodowym członków IRA z 1981 r. 10 więźniów zagłodziło się wtedy w Irlandii Północnej na śmierć.

50-letni Ashker, skazany za zabójstwo, twierdzi, że od 27 lat przebywa w izolatce w Pelican Bay bez kontaktu z rodziną i innymi ludźmi. W więzieniu zaczął zgłębiać prawo i pomaga innym więźniom pozywać władze o nadużycia.

Demonstracja poparcia dla strajkujących. Fot. Reuters

Władze więzienne zaprzeczają, jakoby izolatka służyła im do rekrutowania informatorów. Jeffrey Beard, szef departamentu resocjalizacji stanu Kalifornia, zaapelował na łamach „Los Angeles Times”, żeby opinia publiczna nie dała się oszukać – strajk wywołali przywódcy gangów, chcąc odzyskać zdolność terroryzowania innych osadzonych. Zdaniem Bearda, zmuszają oni innych więźniów do udziału w głodówce.

Według Amerykańskiej Unii Swobód Obywatelskich (ACLU), pochopne wieloletnie izolowanie więźniów – także nieletnich – jest powszechnym problemem w całych Stanach Zjednoczonych. ACLU apeluje, żeby z tym skończyć, ponieważ izolacja „kosztuje zbyt wiele, nie przyczynia się do resocjalizacji i powoduje choroby umysłowe”.

źródło: Guardian

Będą nowe domy dla żydowskich osadników

Izrael wydał wstępną zgodę na budowę ponad 800 nowych domów w żydowskich osiedlach na okupowanym Zachodnim Brzegu Jordanu. Rzecznik izraelskiej cywilnej administracji na Zachodnim Brzegu, Guy Inbar, powiedział, że plany zostały zaaprobowane w środę, ale rozpoczęcie budowy będzie jeszcze wymagało zielonego światła ze strony rządu.

Decyzja ta może skomplikować wznowione w ubiegłym miesiącu pod kuratelą USA izraelsko-palestyńskie negocjacje pokojowe. Powodem ich zamrożenia prawie trzy lata temu był spór o izraelskie osiedla; strona palestyńska odmawiała wznowienia rokowań dopóki trwa rozbudowa osiedli na terytoriach okupowanych. Druga tura rozmów izraelsko-palestyńskich jest planowana na przyszły tydzień.  

Ok. 500 tys. izraelskich osadników żyje na Zachodnim Brzegu i w Jerozolimie Wschodniej, wśród 2,5 miliona Palestyńczyków. W niedzielę izraelski rząd umieścił 91 osiedli na liście priorytetów, upoważnionych do pobierania dodatkowych funduszy z państwowej kasy.

Samospalenie tybetańskiego mnicha w Katmandu

Pod stupą Bodnath w Katmandu we wtorek dokonał samospalenia mężczyzna w szatach buddyjskiego mnicha, zidentyfikowany przez lokalną policję jako „tybetański uchodźca". Został ugaszony przez przechodniów i przewieziony do szpitala, gdzie stwierdzono zgon.

Modlitwa w Bodnath. Fot. Reuters

Kilka godzin później podano, że zmarły nazywał się Karma Njedon Gjaco, miał 39 lat, pochodził z lhaskiego okręgu Damszung (chiń. Dangxiong) i po opuszczeniu Tybetu w styczniu 2012 roku przebywał w Indiach.

Było to drugie samospalenie Tybetańczyka w Bodnath, tybetańskiej dzielnicy Katmandu. W lutym podpalił się tam Drupczen Cering, nowo przybyły uchodźca z Kardze, którego protest został wykorzystany do podsycania antytybetańskich nastrojów w Nepalu.

Wbrew zakazowi władz w Katmandu żyjący w Nepalu Tybetańczycy czasami protestują przeciwko polityce Pekinu. Nepalski rząd nie zgadza się na to, by w kraju dochodziło do działań wymierzonych w "jakiekolwiek państwo, z którym utrzymywane są przyjacielskie stosunki".

Ogółem ponad 100 osób podpaliło się od 2011 roku w proteście przeciwko represyjnej polityce władz Chin wobec Tybetu lub apelując o powrót Dalajlamy.

HRW: Armia Asada używa pocisków balistycznych w rejonach zamieszkanych

Human Rights Watch oskarżył w poniedziałek wojska prezydenta Syrii Baszara el-Asada, że w walce z antyrządowymi rebeliantami używają pocisków balistycznych na obszarach zamieszkanych, zabijając setki cywilów. HRW ogłosiła raport, w którym opisuje dziewięć domniemanych ostrzałów z użyciem pocisków balistycznych, w których zginęło co najmniej 215 osób. Do ataków według organizacji doszło między lutym a lipcem bieżącego roku. Połowę ofiar śmiertelnych stanowiły dzieci. HRW dodaje, że jej działacze odwiedzili siedem z dziewięciu opisanych miejsc ataków i w żadnym z nich, jak się wydaje, nie było celów wojskowych.

Armia syryjska stosuje "techniki wojenne, które nie pozwalają na rozróżnienie pomiędzy cywilami a bojownikami, co jest poważnym pogwałceniem międzynarodowego prawa humanitarnego". HRW wezwał Asada, by wstrzymał te ataki.

O kobiety, jeśli wierzycie w Koran Allaha, to Koran mówi o was: "O kobiety, pozostańcie w czterech ścianach domu; nie oddalajcie się od domu". Po co wysyłać córki do pracy w fabrykach odzieży? Kształćcie je do klasy 4-5, żeby po wydaniu jej za mąż mogła księgować zarobki swojego męża, to wystarczy.

- Allama Shah Ahmad Shafi, emir Hafajat-e-Islam (Uratować islam), koalicji islamistycznych organizacji religijnych w Bangladeszu.

Po co skazywać szeregowca Manninga na 130 lat więzienia?

Tyle grozi informatorowi portalu WikiLeaks. Wyrok w sprawie Ariela Castro, który więził i gwałcił trzy kobiety, wyniósł 1000 lat. Takie wyroki mają głównie symboliczne znaczenie - twierdzą eksperci.

Przedłużanie kary więzienia długie lata poza dożywocie służy nie tylko temu, by określić, jak długo ktoś ma być odizolowany od społeczeństwa - tłumaczy BBC profesor prawa Uniwersytetu Kalifornii Franklin Zmiring. Nie bez znaczenia jest funkcja teatralna, a dwie radykalnie odmienne role kary - symboliczna i praktyczna - są właściwością współczesnego systemu sądownictwa nie tylko w USA; na prawie 2 tys. lat skazany został w 2007 roku hiszpański anestezjolog oskarżony o zainfekowanie wirusem zapalenia wątroby typu C kilkuset pacjentów.  Przy orzekaniu takich spektakularnych wyroków duże znaczenie odgrywa zainteresowanie mediów sprawą i charakter samego przestępstwa. "W przypadku skazaniu amerykańskiego finansisty Bernarda Madoffa (na 150 lat więzienia za miliardowe nadużycia) sędzia w rzeczywistości chciał powiedzieć mu, że jest po prostu bardzo złym człowiekiem . A w tym celu liczbę lat można bez końca przedłużać" - zauważa profesor.

Spektakularne wyroki są niekiedy alternatywą dla kary śmierci. Tak było w przypadku Ariela Castro, który przez 10 lat więził w swoim domu w Cleveland trzy kobiety. Na mocy zawartej pod koniec lipca ugody Castro zgodził się na dożywocie i dodatkowe 1000 lat więzienia, ale uniknął wyroku śmierci.  Podobnie było w przypadku Dudleya Wayne'a Kyzera, który odsiaduje dwa wyroki dożywotniego więzienia plus 10 tysięcy lat za potrójne morderstwo popełnione w latach 70. Po czterech latach w celi śmierci był on sądzony powtórnie, ponieważ karę śmierci w Alabamie uznano wówczas za niekonstytucyjną.

Ekstremalnie długie wyroki więzienia są też formą zadośćuczynienia dla bliskich ofiar. Orzekanie wyroków zwielokrotnianych za każdą z ofiar osobno jest formą podkreślenia ich znaczenia i poczucia straty.

Demonstracja w Kabulu w obronie Bradleya Manninga

ONZ wzywa Chile do rozwiązania sporu z Indianami

Prawnik Organizacji Narodów Zjednoczonych wezwał we wtorek władze Chile, aby przestały wykorzystywać prawo antyterrorystyczne przeciw Indianom z ludu Mapucze, którzy walczą o odzyskanie ziem przodków.

Ben Emmerson powiedział, że sytuacja w położonych na południu kraju regionach Araukania i Bio Bio jest niestabilna. Żyje tam około 1 mln Mapuczów. W sumie Indianie z tego plemienia stanowią około 9 proc. mieszkańców kraju.

Po dwóch tygodniach pobytu w Chile Emmerson powiedział, że "może się ona przerodzić w większy konflikt regionalny, jeśli nie zostaną podjęte pilne działania przeciw przemocy".  Jak podkreślił, chilijskie władze dysponują wystarczającą gamą środków prawnych, aby ukarać za przestępstwa bez potrzeby uciekania się do legislacji antyterrorystycznej z czasów dyktatury gen. Augusto Pinocheta z lat 1973-1990.

"Prawo antyterrorystyczne było wykorzystywane w sposób dyskryminujący Mapuczów. Stosowano je niejasno i arbitralnie, co przeszło w jawną niesprawiedliwość, osłabiającą prawo do sprawiedliwego procesu" - dodał Emmerson.  Radykalna frakcja Indian okupowała i paliła farmy oraz ciężarówki z drewnem żądając zwrotu ziem. W czasie jednej z akcji ekstremiści podpalili dom dwójki starszych ludzi, którzy zginęli w płomieniach. Jedyny oskarżony w tej sprawie jest Mapuczem. Również policji zarzucano nadużywanie przemocy w czasie przeszukań w indiańskich domach, a także strzelanie gumowymi kulami w kobiety i dzieci.

Mapucze opierali się hiszpańskiej kolonizacji przez około 300 lat. Dopiero w XIX wieku koloniści pokonali ich i zmusili do zamieszkania w Araukanii, na południe od rzeki Bio Bio, blisko 500 kilometrów na południe od stolicy kraju.  Większość Indian żyje w ubóstwie, pracując przy wyrębie drzew lub jako robotnicy najemni w gospodarstwach rolnych.

Wzrost liczby ofiar cywilnych w Afganistanie

Liczba ofiar wśród cywilów konfliktu w Afganistanie wzrosła o 23 proc. w 1. półroczu 2013 r. w porównaniu z tym samym okresem w ub.r. - wynika z opublikowanego w środę raportu misji ONZ w Afganistanie. Śmierć poniosło 1 319 osób (wzrost o 14 proc. w porównaniu z pierwszą połową ub. r.), a ranne zostały 2 533 osoby (wzrost o 28 proc.).

Według Misji Wsparcia Narodów Zjednoczonych w Afganistanie (UNAMA) "coraz większy odsetek wśród ofiar stanowią kobiety i dzieci". I tak od 1 stycznia do 30 czerwca w różnych aktach przemocy w Afganistanie śmierć poniosło 106 kobiet, a 241 zostało rannych (wzrost aż o 61 proc.); a dzieci odpowiednio 231 i 529 (wzrost o 30 proc.).

UNAMA ubolewa, że "afgański rząd nie wdrożył jeszcze konkretnych środków w celu ograniczenia liczby ofiar wśród ludności cywilnej i nie działa w tym kierunku w czasie, gdy siły afgańskie całkowicie przejęły odpowiedzialność za bezpieczeństwo w kraju i ochronę cywilów". Tak jak w ubiegłym roku cywile są ofiarami głównie eksplozji bomb domowej roboty.  UNAMA zwraca jednocześnie uwagę na wzrost liczby zabitych i rannych cywilów w coraz częstszych starciach sił afgańskich i talibów.

Arabia Saudyjska skazuje na więzienie i chłostę administratora internetowego forum

Na siedem lat więzienia i 600 batów został skazany administrator portalu społecznościowego w Arabii Saudyjskiej za założenie forum internetowego poświęconego roli religii w tym kraju.

W zamyśle założyciela Raifa Badawiego forum "Uwolnić saudyjskich liberałów" (Free Saudi Liberals) miało służyć dyskusji na temat roli religii w Arabii Saudyjskiej. Jak podał Human Rights Watch, znajdowały się na niej m.in. artykuły krytykujące wpływowych duchownych muzułmańskich w kraju, w tym wielkiego muftiego.

Badawi od czerwca 2012 roku przebywał w areszcie pod zarzutem popełnienia przestępstwa internetowego oraz nieposłuszeństwa wobec ojca, co saudyjskie prawo klasyfikuje jako czyn karalny. Dziennik "Al Watan" poinformował, że oprócz wymierzenia Badawiemu kary więzienia i chłosty sędzia nakazał zamknięcie forum, uznanego przez sąd za godzące w wartości islamskie. Jak dodała gazeta, wycofano zarzut apostazji, która w Arabii Saudyjskiej karana jest śmiercią.

Sędziowie w tym kraju orzekają, opierając się bardziej na własnej interpretacji szariatu (religijnego prawa) niż na zapisach kodeksu karnego czy precedensach z przeszłości.

16-letnia córka białoruskiego opozycjonisty została pobita i wywieziona do lasu.

Jej ojciec uważa, że to próba zastraszenia milicja - że to zwykłe chuligaństwo.

Natalia Szelega w sobotę rano jak zwykle wyszła pobiegać na boisko lokalnej szkoły. Tam nagle ktoś uderzył ją w głowę. Obudziła się w lesie 20 km od domu wymazana na twarzy i ubraniu czarną farbą. Po powrocie trafiła do szpitala gdzie lekarze stwierdzili wstrząs mózgu. Dziewczyna przypomina, że dwukrotnie wcześniej byłą na klatce schodowej swojego domu zaczepiana przez dwójkę ogolonych na łyso mężczyzn w dresach, którzy grozili jej gwałtem i wywiezieniem do lasu.

Poszkodowana jest córką bobrujskiego aktywisty opozycyjnej partii Białoruska Chrześcijańska Demokracja Wiaczesława Szelega. Mężczyzna nie od zawsze zajmował się polityką, przedtem po prostu był właścicielem sklepu z AGD. W 2006 r. jego miejsce pracy odwiedzili funkcjonariusze Białoruskiej Kontroli Państwowej i pod pretekstem znalezienia źle wypełnionego dokumentu skonfiskowali całą partię towarów na sumę prawie 100 mln. rubli czyli w przeliczeniu 141 tys. zł. Handlowiec w poszukiwaniu sprawiedliwości przeszedł wszelkie państwowe instytucje, łącznie z Sadem Najwyższym, który nakazał zwrot niesłusznie skonfiskowanych towarów. Okazało się jednak, że po drodze towar sprzedano po cenie o 30 proc mniejszej niż rynkowa, a zgodnie z prezydenckim ukazem nr. 559 państwo może zwrócić jedynie sumę jak realnie wpłynęła do budżetu. Mężczyzna po wpływem sugestii Prokuratury Generalnej postanowił wysłać skargę do Komitetu Praw Człowieka ONZ na bezprawny jego zdaniem dekret prezydenta. I to, że skarży się na samego Łukaszenkę jest zdaniem opozycjonisty, główną przyczyną jego kłopotów.

"Wniosek jest taki, że te groźby, - zastraszanie i porwanie mojego dziecka to sposób nacisku na mnie jako opozycyjnego polityka” – powiedział Wiaczesłau Szeleg w rozmowie z Biełsatem. Tymczasem śledcze organy w Bobrujsku sklasyfikowały przypadek porwania 16-latki jako „chuligaństwo”.

Metody „argumentacji” zastosowane przez „nieznanych sprawców” nie są czymś wyjątkowym na Białorusi. W styczniu br. aktywistka „Europejskiej Białorusi” Olga Stepanowa została napadnięta i obcięto jej włosy. W styczniu 2011 r. aktywistki Femen, które pod siedzibą KGB w Mińsku urządziły akcje protestacyjną zostały porwane wywiezione do lasu pod granicą ukraińską, ogolone i oblane farbą.

źródło: Belsat

Rządy realizują tylko jedną trzecią zgłaszanych przez ONZ potrzeb finansowania pomocy humanitarnej dla Syrii. To oznacza wzmożony wysiłek organizacji pozarządowych. Ale brytyjski Komitet ds. Nagłych Katastrof, czyli koalicja doświadczonych organizacji charytatywnych, po czterech miesiącach z sześciomiesięcznej kampanii zebrał zaledwie 17 mln funtów. Dla kontrastu - w sześciomiesięcznej kampanii na rzecz ofiar azjatyckiego tsunami udało się zgromadzić 392 mln funtów, a dla ofiar trzęsienia ziemi na Haiti - 107 mln.

Wydaje się, że szokujące katastrofy naturalne - w których gołym okiem widać, że ludzie są niewinnymi ofiarami tego, co firmy ubezpieczeniowe lubią nazywać ''aktami Boga'' - sprawiają, że jesteśmy hojniejsi niż w przypadku konfliktów politycznych. Kampania Komitetu ds. Nagłych Katastrof z 2009 r. na rzecz mieszkańców Gazy zebrała ledwie 8 mln funtów, a rok wcześniej - na rzecz ofiar kryzysu w Kongo - 10,5 mln. Dlaczego cierpienia niewinnych spowodowane ''aktami Boga'' mają być uznawane za gorsze niż cierpienia niewinnych na skutek tego, że ich współobywatele skaczą sobie - w imię tego samego Boga - do gardeł?

- Timothy Garton Ash w Magazynie Świątecznym

ONZ krytykuje plan przymusowego przesiedlenia Beduinów

Wysoka komisarz ONZ ds. praw człowieka Navi Pillay zażądała w czwartek od rządu Izraela, by odstąpił od przyjęcia ustawy, która zezwoliłaby na przymusowe przesiedlenie blisko 40 tys. Beduinów i zniszczenie 40 wiosek w regionie Negew.

"Niepokoi mnie ta ustawa, która jest próbą zalegalizowania przymusowych przesiedleń i wywłaszczeń tubylczych wspólnot beduińskich z Negew" - powiedziała Pillay.  Kneset przyjął w czerwcu w pierwszym czytaniu projekt ustawy, która pozwoli na przesiedlenie 30-40 tys. Beduinów, wyburzenie wiosek i konfiskatę ponad 70 tys. hektarów ziemi. By ustawa weszła w życie, musi zostać zaaprobowana jeszcze w dwóch czytaniach.

W Izraelu żyje około 260 tys. Beduinów; większość z nich mieszka w regionie Negew, między półwyspem Synaj a doliną Wadi al-Araba, na południu kraju. Ponad połowa z nich zamieszkuje prymitywne wioski, nieuznawane oficjalnie i pozbawione bieżącej wody czy prądu lub gazu. Albo nie mają dokumentów potwierdzających własność ziemi, na której mieszkają od pokoleń, albo Izrael ich nie uznaje.

"Jako izraelscy obywatele, Beduini mogą się domagać tych samych praw dotyczących własności, dachu nad głową i dostępu do usług komunalnych co jakakolwiek inna grupa (ludności) w Izraelu" - powiedziała Pillay.

Raport tureckiej opozycji o prześladowaniu dziennikarzy

Główna siła opozycji tureckiej, Partia Ludowo-Republikańska (CHP), opublikowała we wtorek raport, w którym podaje, że działania rządu premiera Recepa Tayyipa Erdogana doprowadziły do uwięzienia 64 dziennikarzy; 123 wciąż czeka na proces. Partia oskarża premiera Erdogana o uczynienie z Turcji "pół otwartego więzienia", w którym nie ma miejsca dla dziennikarzy. Znaleźli się oni w więzieniu ze względu na swoją pracę, a nie jak tłumaczył rząd, z powodu oskarżeń o działalność terrorystyczną.

Oprócz opozycji wypowiedziała się też grupa dziennikarzy, która poinformowała, że 59 pracowników mediów zostało zwolnionych lub zmuszonych do rezygnacji od początku wybuchu protestów antyrządowych w czerwcu. Niektórzy dziennikarze w serwisach społecznościowych popierali protestujących. 

Obrońcy praw człowieka twierdzą, że wolność prasy w Turcji jest ograniczana, a cenzura w mediach staje się coraz bardziej powszechna.

11-letnia Jemenka: „Wolę się zabić, niż wyjść za mąż”

Nada Al-Ahdal, 11-letnia dziewczynka jemeńska, uciekła niedawno z domu rodziców, żeby uniknąć wydania jej za mąż wbrew jej woli. Opowiadając swoją historię w improwizowanym wideo nakręconym w samochodzie, powiedziała, że woli umrzeć niż wyjść za mąż w tym wieku. W wideo, które zostało zamieszczone na YouTube 8 lipca 2013 r. wygłosiła płomienny apel: „A co z niewinnością dzieciństwa? Co dzieci zrobiły złego? Dlaczego wydajecie je za mąż w ten sposób?”

Al-Ahdal, jedna z ośmiorga rodzeństwa, mieszkała wraz ze swoim wujkiem w stolicy Sanaa od czasu, gdy była małym dzieckiem. Śpiewa i brała udział w musicalu. Miesiąc temu została wysłana do rodziców na ich żądanie, tylko po to, żeby odkryć, iż zaaranżowali dla niej małżeństwo z Jemeńczykiem mającym dwadzieścia kilka lat, który pracuje w jednym z państw Zatoki.

Małżeństwa dzieci są powszechne w Jemenie i rodziny wydają za mąż wiele dziewczynek już w wieku ośmiu lat, często za podstarzałych mężczyzn. Motywy rodzin są często finansowe; Al-Ahdal opowiadała, że jej rodzice otrzymali pieniądze od przyszłego pana młodego. "Wolę umrzeć” – powiedziała na wideo. „Wolę mieszkać z wujkiem niż z tymi ludźmi. Grozili, że mnie zabiją, jeśli wrócę do wujka. Co za ludzie grożą swoim dzieciom w ten sposób?"

Al-Ahdal dodała, że jej siostra została wydana za mąż w wieku 11 lat, a jej ciotka popełniła samobójstwo przez samospalenie w wieku lat 14 po zmuszeniu jej do zamążpójścia. "Matko, rodzino, uwierzcie mi, kiedy mówię: skończyłam z wami. Zrujnowaliście moje marzenia”.

Kiedy Al-Ahdal uciekła z domu rodziców, jemeńskie ministerstwo spraw wewnętrznych powierzyło opiekę prawną nad nią jej wujkowi.

„Udało mi się rozwiązać mój problem – mówi dziewczynka - ale inne niewinne dzieci nie mogą rozwiązać swojego i mogą umrzeć, popełnić samobójstwo albo zrobić, co im przyjdzie do głowy.”

źródło: MEMRI

Pomożecie? UNICEF Polska zbiera na walkę z malarią i cholerą w Mali

Na rozpoczętą jesienią 2012 r. akcję dożywiania dzieci w Czadzie, Polacy wpłacili już ponad 1,7 mln zł. W lipcu ruszyła nowa kampania polskiego oddziału UNICEF – tym razem będziemy próbować poprawić stan zdrowia dzieci w sąsiednim Mali. W tym roku Mali – jeden z najbiedniejszych krajów świata - nawiedziła wojna, która doprowadziła do drastycznego pogorszenia sytuacji humanitarnej. Z powodu głodu, braku dostępu do czystej wody pitnej i chorób, którym potrafimy zapobiegać, co szóste dziecko nie dożywa tam piątych urodzin.

Mali Malijczycy na lekcji higieny. Fot. UNICEF

Zebrane pieniądze pójdą m.in. na zakup moskitier. W Mali malaria jest przyczyną około 20 proc. zgonów dzieci. Moskitiery to prosty i sprawdzony sposób na zapobieganie tej chorobie, można dzięki nim zredukować zachorowania nawet o jedną piątą. Niestety dzieci w Mali nadal umierają z powodu malarii, ponieważ nie śpią pod moskitierami i nie mają dostępu do ratującej życie terapii, którą najlepiej zacząć w ciągu 24 godzin od pojawienia się pierwszych symptomów. Jeśli malaria zostaje wykryta wystarczająco wcześnie i jest natychmiast leczona, wystarczy trzydniowa kuracja.

UNICEF chce dotrzeć z moskitierami do wszystkich potrzebujących dzieci, zapewnić testy na malarię i leki dla tych, które zachorują. Szacuje się, że każda złotówka wydana na walkę z malarią w Afryce zwraca się czterdziestokrotnie – czyli pozwoli w przyszłości zaoszczędzić 40 zł.

Innym problemem w Mali jest cholera. Choroba ta, szczególnie w porze deszczowej, zagraża życiu tysiącom dzieci. Zmiana zachowań i nauka zasad higieny jest kluczem do rozwiązania tego problemu - o ile Malijczycy będą mieli zapewniony dostęp do czystej wody pitnej i sanitariatów, a na to często brakuje im pieniędzy.

Wysłannicy UNICEF odwiedzają szkoły w całym Mali, organizując lekcje higieny nie tylko z dziećmi, ale również ich rodzicami i nauczycielami. Inicjatywa ta znana jest pod nazwą WASH (Water, Sanitation and Hygiene). Wszyscy dowiadują się wówczas, że zwykłe mycie rąk czystą wodą jest podstawą zapobiegania zachorowaniom na cholerę.

13-letni Bouba Diongo tak podsumowuje, czego dowiedział się na spotkaniu: „Nauczyciel tłumaczył nam, że gdy chcemy skorzystać z toalety, koniecznie musimy zabrać ze sobą mydełko i wodę. Po wszystkim, musimy umyć ręce. Ta prosta czynność uchroni nas przed wieloma groźnymi chorobami, takimi jak cholera.”

Aby pomóc, wejdź na stronę www.unicef.pl/mali

Ukraińcy wzburzeni brutalnością milicji biorą sprawy we własne ręce

We wsi Wradijiwka na południu kraju w czerwcu dwóch oficerów milicji zgwałciło 29-letnią kobietę. Domagając się ich uwięzienia, w pierwszych dniach lipca ludzie zaatakowali komisariat milicji koktajlami Mołotowa, po czym ruszyli do Kijowa (ok. 500 km), by domagać się tam powstrzymania przemocy i dymisji szefa MSW. Po dotarciu do stolicy mieszkańcy Wradijiwki zatrzymali się na jej głównym placu, Majdanie Niepodległości i rozbili tam namioty. W nocy z czwartku na piątek władze rzuciły przeciwko nim milicyjne oddziały specjalne Berkut, które brutalnie rozpędziły demonstrację.

Berkut aresztuje uczestnika protestu w Kijowie. Fot. AP

"Na Ukrainie zaczynają pojawiać się wszelkie warunki do tego, by konflikty, do których dochodzi między władzą a obywatelami, zaczęły być rozwiązywane przemocą. Elity rządzące nie tylko nie uspokajają nastrojów, a przeciwnie - takimi działaniami tylko zaostrzają sytuację" - powiedział PAP kijowski politolog Jurij Romanenko.

Protest we Wradijiwce doprowadził do zwolnień w miejscowej milicji, jednak nie rozwiązał problemu bezkarności panującej w szeregach funkcjonariuszy MSW. 12 lipca w Kijowie, podczas akcji likwidacji nielegalnego targu milicjant uderzył kobietę, która poprosiła go, by rozmawiał z nią w języku państwowym, czyli po ukraińsku, a nie po rosyjsku. Oburzeni ludzie rzucili się za nim w pościg, po czym przypuścili szturm na komisariat. Do jego obrony musiano zaangażować Berkut.

"Kiedy ludzie widzą, że nie mogą liczyć na żadną pomoc ze strony państwa, zaczynają brać sprawy w swoje ręce. To może doprowadzić do poważnego buntu" - mówi Romanenko. Ekspert wskazuje, że na Ukrainie mamy do czynienia z upadkiem systemu, który na początku niepodległości tego państwa został stworzony przez byłych funkcjonariuszy partyjnych, a następnie narodził oligarchów, pełniących dziś w nim władzę. W ocenie Romanenki obecne elity potrafią "wyłącznie brać" od społeczeństwa, nie zapewniając mu w zamian ochrony podstawowych praw.

Według organizacji Amnesty International na Ukrainie ofiarą bezprawnych działań milicji "padają co roku setki tysięcy ludzi". Organizacja wskazuje, że funkcjonariusze pozwalają sobie najczęściej na "drobne naruszenia kodeksu karnego" wobec obywateli, jednak stosują także szantaż, a nawet torturują zatrzymanych. W milicyjnych aresztach mają miejsce przypadki śmierci osadzonych tam ludzi. Sprzyja temu kultura bezkarności przedstawicieli organów porządkowych.

źródło: pap

Chiny uwięziły prawnika, który chciał ujawnienia majątków aparatczyków

Xu Zhiyong trafił we wtorek do aresztu za „gromadzenie tłumów w celu naruszania porządku publicznego”. Policja skonfiskowała telefony i komputery w jego pekińskim mieszkaniu, gdzie od kwietnia przebywał w areszcie domowym.

Xu uważa, że areszowanie ma związek z jego kampanią na rzecz ujawnienia majątków urzędników rządowych. – Jak ktoś w areszcie domowym może naruszać porządek publiczny? – mówi gazecie „South China Morning Post”.

Xu jest prawnikiem. W ostatnich miesiącach aresztowano kilku jego współpracowników zaangażowanych w kampanię. Zdaniem obrońców praw człowieka, jest to pierwsze uderzenie w niezależnych działaczy w wykonaniu nowej ekipy we władzach Chin, która przejęła rządy na jesieni.

90-latek skazany na 90 lat więzienia

Ghulam Azam, b. szef partii islamskiej w Bangladeszu, został w poniedziałek skazany przez specjalny trybunał za planowanie, spiskowanie, podżeganie i współudział w zbrodniach przeciwko ludzkości w 1971 r. podczas wojny z Pakistanem o niepodległość.

Fot. Reuters

Od niedzieli w Bangladeszu trwają gwałtowne protesty zwolenników Azama, doszło do starć ze służbami bezpieczeństwa. Partia Jamaat-e-Islami (JI), której liderem był Azam w latach 1969-2000, wezwała do strajku generalnego.

Sąd ogłosił, że 91-letni Azam zasługuje na karę śmierci, ale dostał dożywocie ze względu na podeszły wiek. Oskarżonemu przedstawiono łącznie 61 zarzutów, m.in. podkreślono jego rolę w założeniu milicji, które podczas wojny wsławiły się okrucieństwem.

W konflikcie zginęło według różnych szacunków od 300 tys. do 3 mln osób, a około 200 000 kobiet zostało zgwałconych. Opisywany przez partyjnych kolegów jako pisarz i myśliciel islamu, Azam wypowiadał się przeciwko niepodległości Bangladeszu od Pakistanu, argumentując, że taka niezależność podzieli muzułmańską wspólnotę.

Ghulam Azam to piąty przywódca islamski skazany w tym roku przez specjalny trybunał ds. zbrodni międzynarodowych w Bangladeszu, powołany przez obecny rząd do osądzenia zbrodni popełnionych w czasie wojny o niepodległość w 1971 r. Zdaniem obrońców praw człowieka, trybunał nie spełnia międzynarodowych standardów.

Nie będzie publicznego śledztwa w sprawie śmierci Litwinienki

Występujący jako koroner brytyjski sędzia Robert Owen poinformował w piątek, że rząd Wielkiej Brytanii odrzucił jego wniosek o przeprowadzenie publicznego dochodzenia w sprawie zabójstwa byłego rosyjskiego szpiega Aleksandra Litwinienki w Londynie w 2006 roku. Owen wystąpił z tym wnioskiem po zadeklarowaniu, że dotychczasowe śledztwo utknęło w miejscu, nie mogąc wyjaśnić, czy za zabójstwem stały rosyjskie władze.

43-letni Litwinienko zmarł wskutek zatrucia radioaktywnym polonem, który wypił wraz z herbatą w luksusowym londyńskim hotelu w trakcie spotkania z dwoma byłymi kolegami ze służby. Na łożu śmierci oświadczył, że polecenie zabicia go wydał rosyjski prezydent Władimir Putin.

W maju sędzia Owen przychylił się do żądań rządu, by utrzymać w tajemnicy informacje, których ewentualne ujawnienie w trakcie śledztwa mogłoby podważyć zaufanie do brytyjskiego rządu lub "wyrządzić rzeczywistą szkodę międzynarodowym stosunkom Zjednoczonego Królestwa". Teraz zadeklarował, że "publiczne dochodzenie jest niezbędne, jeśli śmierć pana Litwinienki ma zostać rzetelnie zbadana".

Nawalny przeszedł do kolejnego etapu przed wyborami mera Moskwy

Z 40 osób, które złożyły papiery, by wziąć udział we wrześniowych wyborach mera Moskwy, moskiewska komisja wyborcza zatwierdziła w czwartek osiem; wśród nich jest też opozycjonista Aleksiej Nawalny. Komisja w ciągu 10 dni musi podjąć ostateczną decyzję o zarejestrowaniu kandydatów lub przedstawić umotywowaną odmowę rejestracji.

36-letni opozycjonista Aleksiej Nawalny to adwokat, znany z walki z korupcją, i bloger. A także jeden z przywódców protestów z 2011 i 2012 roku przeciwko fałszerstwom przy urnach wyborczych i powrotowi Putina na Kreml.

Nie wiadomo jednak, czy uda mu się wystartować, ponieważ jest oskarżony o spowodowanie wielkich strat w jednej z kontrolowanych przez państwo spółek w obwodzie kirowskim. Prokurator zażądał już dla Nawalnego sześciu lat więzienia, a wyrok ma zapaść 18 lipca. Sam Nawalny odrzuca oskarżenia i twierdzi, że chodzi o usunięcie go ze sceny politycznej jako potencjalnego rywala prezydenta Putina.  

Wrześniowe głosowanie na mera Moskwy to pierwsze od 10 lat bezpośrednie wybory szefa stołecznych władz. Decydując się na przyspieszone wybory obecny mer Sobianin chce wzmocnić swoją legitymację do sprawowania władzy. Dziennik "Moskowskij Komsomolec" zauważył, że ordynując Moskwie z zaskoczenia przedterminowe wybory mera, Kreml chce "ograć opozycję na jej boisku". Wiadomo bowiem, że stolica jest jednym z bastionów przeciwników Putina.

Coraz więcej firm przystępuje do porozumienia dotyczącego ochrony przeciwpożarowej i bezpieczeństwa budynków w Bangladeszu

Bliscy ofiar kwietniowej tragedii domagają się odszkodowań podczas demonstracji przed siedzibą stowarzyszenia producentów odzieży w Dhace. Fot. AP

Już 70 firm odzieżowych i sieci detalicznych zgodziło się na inspekcje BHP u swoich podwykonawców w Bangladeszu. Zapłacą one za inwestycje konieczne do zwiększenia bezpieczeństwa pracowników.

Do porozumienia nie przystąpiło wiele firm amerykańskich, na czele z Walmartem. Nie ma też wśród nich polskich firm, w tym największej z nich LPP S.A., lokującej 19% swojej produkcji w Bangladeszu.

Impulsem do podpisania Porozumienia było tragiczne zawalenie się 24 kwietnia 2013 r. budynku Rana Plaza mieszczącego fabryki odzieżowe. W tragedii zginęło 1127 osób, a setki zostały ranne.

W budynku produkowane były ubrania marki Cropp należącej do LPP. W swoim oświadczeniu wydanym 27 maja 2013 r. Zarząd LPP S.A. deklarował:

„…badamy możliwość przystąpienia do tego porozumienia, które mamy nadzieje da szanse na unikanie tragedii podobnych do tej, która miała miejsce w budynku Rana Plaza”.

Firma nie przystąpiła jednak do Porozumienia i nie poinformowała o żadnych krokach podjętych w kierunku zwiększenia bezpieczeństwa i zapewnienia przestrzegania standardów praw pracowników w fabrykach produkujących na jej zlecenie.

Pakistan nie przedłużył moratorium na wykonywanie kary śmierci

Moratorium na wykonywanie kary śmierci w Pakistanie, wprowadzone w 2008 roku, wygasło, a rząd nie zamierza go przedłużać - oświadczył w piątek rzecznik MSW Omar Hamid Khan.

Nowy rząd premiera Nawaza Sharifa zdecydował, że wykonywane będą wszystkie wyroki śmierci; wyłączeni będą tylko skazańcy ułaskawieni ze względów humanitarnych. Władze uważają, że kara śmierci jest niezbędna w walce z narastającą przestępczością.

Według Amnesty International w kraju na egzekucję czeka ok. 8 tys. osób. Oficjalne dane rządu Pakistanu mówią o ok. 400 skazańcach. Każdą egzekucję, wykonywaną najczęściej przez powieszenie, musi zatwierdzić prezydent. Według Khana dziennie trafia do niego ok. 12 takich wniosków.

Kara śmierci obowiązuje wciąż w 58 krajach, m.in. w USA oraz krajach afrykańskich, bliskowschodnich i azjatyckich. Do krajów przodujących w statystykach orzekania i wykonywania kary śmierci należą Chiny, Iran, USA i Arabia Saudyjska. W Europie karę główną przewiduje nadal prawodawstwo Białorusi.

800 mln Indusów będzie mogło kupić ryż za grosze

Rząd Indii przyjął w środę dekret o bezpieczeństwie żywnościowym. Program wchodzi w życie od zaraz, choć musi go jeszcze zatwierdzić parlament.

To prawdopodobnie największe tego typu przedsięwzięcie na świecie. Przewiduje pomoc żywnościową dla blisko 70 proc. ludności Indii (75 proc. mieszkańców wsi i 50 proc. miast) czyli ponad 800 mln ludzi.

Każdy z uprawnionych będzie mógł kupić, w zależności od dochodów, od 3 do 7 kg subsydiowanego zboża. Ryż będzie kosztować 3 rupie za kg (16 groszy), pszenica 2 rupie, proso 1 rupię.

Nawożenie pól ryżowych w Hajderabadzie. Fot. AP

Program ten był jedną z obietnic wyborczych rządzącej Partii Kongresowej. Opozycja uważa, że przyjęcie dekretu ma poprawić wizerunek borykającego się z problemami gospodarczymi i skandalami korupcyjnymi rządu przed planowanymi na pierwszą połowę 2014 r. wyborami. I że budżet Indii nie wytrzyma zwiększenia wydatków na subsydia do 20 mld dol. rocznie. Inny zarzut dotyczy sposobu dystrybucji żywności – za pośrednictwem niewydolnych państwowych sklepików.

Nawet komuniści mają wątpliwości. Według Brindy Karat z komunistycznej partii CPI-M, dekret zawiera liczne niedociągnięcia, a w parlamencie musi dojść do "prawdziwej debaty".

Indie nie są w stanie odpowiednio wyżywić 1,2 mld mieszkańców pomimo wzrostu gospodarczego oraz systemu zasiłków dla osób żyjących poniżej progu ubóstwa, które mają prawo do dotowanego gazu kuchennego, mąki, nawozów czy nafty.

Wyniki opublikowanego w ubiegłym roku badania wskazują, że 42 proc. hinduskich dzieci w wieku poniżej 5 lat jest niedożywionych (u 58 proc. z nich stwierdzono opóźnienie w rozwoju), co premier Manmohan Singh określił jako "narodową hańbę". W badaniu podkreślono jednak, że przyczyną tej sytuacji jest nie głód, a nieprawidłowe odżywanie, wynikające z nieuświadomienia społeczeństwa w kwestii zdrowia i potrzeb żywieniowych dzieci. Czyli nie brak żywności, a brak edukacji.

W roku fiskalnym 2012/2013 wzrost PKB Indii wyniósł 5 proc., podczas gdy zdaniem rządu skuteczna walka z ubóstwem byłaby możliwa dopiero przy wzroście dwa razy większym.

Wdrażane w Indiach programy pomocy okazują się nieskuteczne m.in. z powodu wszechobecnej korupcji. Przeprowadzone w 2005 r. badanie wykazało, że ok. 58 proc. nabywanego przez rząd zboża nie trafia do potrzebujących. Bezpieczeństwu żywnościowemu zagraża też drastyczny wzrost cen produktów spożywczych w ostatnich latach.

Bezprawie w Azji Środkowej

Służby bezpieczeństwa Rosji, Ukrainy i państw środkowoazjatyckich współpracują w uprowadzaniu, wymuszonych zaginięciach, nielegalnym transferze i torturach osób poszukiwanych. Regularna współpraca nosi znamiona zorganizowanego programu uprowadzeń - stwierdza Amnesty International w opublikowanym dziś raporcie.

W ostatnich latach grupa obywateli państw WNP została schwytana przez obce służby działające na terenie Rosji i przewieziona siłą do krajów Azji Środkowej. Stało się tak pomimo decyzji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, które wstrzymywały ekstradycje do czasu zapoznania się ze szczegółami spraw.

Liczne doniesienia mówią o funkcjonariuszach służb bezpieczeństwa jednego państwa WNP przesłuchujących – i torturujących – zatrzymanych na terenie innego państwa; z wyraźnym przyzwoleniem i przy współpracy tamtejszych służb.

- Dwadzieścia lat po upadku Związku Radzieckiego stare znajomości, wspólna kultura organizacyjna i dzielone w regionie przekonanie o zagrożeniu ze strony ekstremistycznych ugrupowań islamskich tworzą podwaliny współpracy instytucji wywodzących się z sowieckiego KGB - stwierdza Draginja Nadaždin, Dyrektorka Amnesty Polska. - Stare nawyki mają się dobrze. Uprowadzenia nie byłyby możliwe bez współpracy przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości i służb policyjnych. Nie byłyby również możliwe bez jawnego ignorowania przez kraje WNP bezwzględnego zakazu tortur oraz zakazu ekstradycji zatrzymanych do krajów, w których grożą im tortury.

Jack Levin, Jack McDevitt i Susan Bennett wyodrębnili cztery rodzaje sprawców przestępstw działających z nienawiści. Są to: sprawcy poszukujący wrażeń, sprawcy reaktywni, sprawcy poszukujący odwetu i sprawcy pełniący misję. Według nich największy problem stanowią sprawcy reaktywni, którzy w cudzoziemcach widzą zagrożenie dla siebie w postaci możliwości utraty pracy i innych przywilejów oraz sprawcy pełniący misję, którzy zabiegają o znalezienie się w głównym nurcie działań ideologicznych, po to by mieć większą możliwość oddziaływania na szersze kręgi wyborców. Grupy te głoszą hasła, które w jakiejś części mieszczą się w linii programowej jednej z legalnie działających partii, licząc na ewentualną współpracę i protektorat ze strony tych partii.

(...)

Politycy nauczyli się zamieniać gniew ekonomiczny w gniew polityczny skierowany przeciw wybranym wrogom. Demokracja wymaga, aby gniew był wyrażony w sposób niezafałszowany. Wówczas jest szansa na rozwiązanie problemów w drodze negocjacji. Jeżeli gniew zorganizujemy wokół tożsamości, to nie ma szans na jego rozwiązanie, gdyż żadna ze stron dyskusji nie zmieni swojej tożsamości.

- prokurator Krzysztof Karsznicki w dzisiejszej GW.

Były prezydent Czadu odpowie za zbrodnie wojenne

Hissene Habre zostanie oskarżony przed specjalnym trybunałem w Senegalu o zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i tortury - poinformował prokurator tego trybunału Mbacke Fall.

Prokurator Mbacke Fall. Fot. Reuters

71-letniego Habre aresztowano w niedzielę w Senegalu, gdzie żyje na emigracji od 1990 roku, kiedy to stracił władzę w wyniku puczu. Organizacje broniące praw człowieka oraz ofiary czadyjskich represji twierdzą, że w ciągu ośmiu lat sprawowania władzy przyczynił się do zabicia bądź torturowania do 40 tys. ludzi.

- Zarządzano systematyczne ataki na szeroką skalę przeciwko ludności cywilnej. Rezultatem tego były tortury i aresztowania, po których następowały zbiorowe egzekucje jeńców i więźniów politycznych - powiedział Fall.

Pod naciskiem ONZ-owskiego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i społecznych kampanii Senegal utworzył w bieżącym roku specjalny trybunał dla zbadania stawianych Habre oskarżeń. Były dyktator we wtorek ma zostać doprowadzony przed trybunał w celu przedstawienia mu zarzutów.

Wolno nie krytykować Dalajlamy. Zwrot w polityce Chin?

Władze Qinghai i Sichuanu, dwóch prowincji ChRL, do których przyłączono administracyjnie ziemie tybetańskie, w ramach eksperymentu złagodziły restrykcje, zezwalając mnichom buddyjskim na jawne oddawanie czci Dalajlamie.

W Kardze w Sichuanie „ogłoszono, że znów można wystawiać na widok publiczny portrety Dalajlamy i że nie należy krytykować go imiennie - twierdzi źródło Radia Wolna Azja.

Również w Qinghai „władze nie wymagają już krytykowania Dalajlamy". Przewodniczący grupy roboczej odpowiedzialnej za reedukację duchownych w ważnym klasztorze Kumbum powiadomił mnichów, że „wyznawcy mogą wierzyć w Dalajlamę i okazywać mu szacunek, ale nie poparcie polityczne. Religia i polityka mają być od siebie oddzielone".

Podobne obwieszczenie odczytano publicznie „lamom, mnichom i wszystkim" w Cigorthangu, zaznaczając, że odtąd „nikomu nie wolno wyzywać Dalajlamy".

Niby nie wolno, ale... Ołtarz klasztoru w Litangu, 2006 r. © Robert Stefanicki

Rozpoczynając politykę „reform i otwarcia" po śmierci Mao Zedonga, władze chińskie przestały atakować Dalajlamę jako przywódcę duchowego. Strategię tę zmieniono pod rządami Jiang Zemina - Dalajlama został uznany za główną przyczynę powracających niepokojów w Tybecie - „głowę węża", którą trzeba odrąbać, żeby rozwiązać problem raz na zawsze. Najpierw w Lhasie, potem w całym TRA zakazano wtedy posiadania zdjęć Dalajlamy i uruchomiono kampanię „edukacji patriotycznej", w ramach której zmuszano urzędników, mnichów i wreszcie świeckich do publicznego lżenia go.

Jeśli obecny „eksperyment" się powiedzie - podobny, na znacznie mniejszą skalę, okazał się w 2009 r. humbugiem - będzie oznaczał pierwsze wyraźne odejście od polityki poprzedniej ekipy twardogłowych przywódców ChRL z Hu Jintao na czele, którzy widzieli w Dalajlamie źródło problemu, a nie, jak chcieli reformatorzy, szansę rozwiązania.

Niedawno Jin Wei, dyrektorka studiów etnicznych w Centralnej Szkole Partyjnej w Pekinie - kuźni rządzących kadr - na łamach „Asia Weekly” oskarżyła dawnych przywódców partyjnych o niechęć do praktyk religijnych, co doprowadziło do kumulacji obecnych protestów, i wezwała do nowego, kreatywnego podejścia do Tybetu. Mówi się, że Pekin mógłby pozwolić Dalajlamie odwiedzić Hongkong...

źródło: Helsińska Fundacja Praw Człowieka

Odszkodowania za niewolniczą pracę w zakonnych pralniach w Irlandii

Irlandia wypłaci co najmniej 34,5 mln euro rekompensat setkom kobiet za ich przymusową, niepłatną pracę w irlandzkich pralniach prowadzonych przez zakonnice w latach 1922-96 - ogłosił w środę rząd w Dublinie.

Minister sprawiedliwości Alan Shatter przeprosił te kobiety - szacuje się, że żyje ich jeszcze ok. 770 z ponad 10 tys. - za to, że tak długo musiały czekać na zadośćuczynienie.

Dziewczynki i kobiety mieszkały w prymitywnych warunkach, były źle odżywiane, zmuszane do ciężkich, darmowych prac, a zakonnice miały nad nimi absolutną władzę.

Spośród ok. 10 tys. tych pracownic ok. 25 proc. zostało tam umieszczonych z polecenia różnych agencji rządowych, 10 proc. z inicjatywy rodzin, a 19 proc. zgłaszało się z własnej woli.

Pralnie pracowały m.in. dla wojska, hoteli czy browaru Guinnessa.

"Nie można sobie wyobrazić dezorientacji i strachu, który przeżywały młode dziewczęta, w wielu przypadkach wciąż dzieci, nie wiedząc, gdzie są, czując się opuszczone, bijąc się z myślami, że zrobiły coś złego, nie wiedząc, kiedy i czy w ogóle wyjdą z tych miejsc i zobaczą rodziny" - napisał senator McAleese w raporcie.

Dzienna rutyna zaczynała się pobudką o godz. 6. Pracowały do 14, po lunchu wracały do pralni, a po odmówieniu różańca o godz. 18 szły spać. Obowiązywał zakaz rozmów i śmiania się. Listy do rodzin były cenzurowane. W niedzielę nie pracowano w pralni, ale wykonywano inne prace, jak np. mycie podłóg.

Raport nie odnotowuje przypadków fizycznego znęcania się ani wykorzystywania seksualnego. Pojawiają się w nim jednak informacje o upokarzaniu psychicznym. Pracownicom mówiono np., że ich ojcowie są pijakami albo że matki się ich wyrzekły. Niektórym za karę golono włosy, zamykano w izolatce, karmiąc tylko chlebem i wodą, pozbawiano spaceru, polegającego na chodzeniu parami po wewnętrznym dziedzińcu.

Minister Shatter zaapelował do czterech zakonów żeńskich, które prowadziły te pralnie, o współudział w wypłacaniu rekompensat.

"Eksplozja" w handlu bronią. Azja wyprzedzi USA w wydatkach zbrojeniowych

Państwa azjatyckie wyprzedzą około 2021 roku pod względem wydatków obronnych USA i podsycają obecną "eksplozję" w światowym handlu bronią - głosi opublikowane we wtorek studium brytyjskiej firmy konsultingu militarnego IHS Jane's. Mimo gospodarczej dekoniunktury w latach 2008-2012 obroty globalnego handlu bronią zwiększyły się o 30 proc., do 73,5 mld dolarów - przede wszystkim dzięki wzrostowi eksportu z Chin oraz rosnącemu popytowi ze strony takich państw jak Indie. Przewiduje się, że do roku 2020 wolumen tego handlu wzrośnie ponad dwa razy.

"Budżety zmierzają na wschód i w globalnym handlu bronią wzrasta rywalizacja. To największa eksplozja w handlu, jaką świat dotąd widział" - zaznaczył analityk IHS Jane's Paul Burton. W ciągu ubiegłej dekady USA były absolutnym światowym liderem w dziedzinie wydatków zbrojeniowych, ale wskutek oszczędności budżetowych i redukowania wojskowej obecności za granicą wydatki te do roku 2021 skurczą się do 30 proc, globalnej całości - podczas gdy na Azję przypadnie wtedy 31 proc.  

Według IHS Jane's, w ciągu najbliższych ośmiu lat wydatki zbrojeniowe państw Azji wzrosną o 35 proc., do 501 mld dolarów, podczas gdy wydatki zbrojeniowe Stanów Zjednoczonych zmniejszą się w tym samym czasie o 28 proc., do 472 mld dolarów.  Budżet wojskowy Chin ma się do roku 2021 zwiększyć o 64 proc., do 207 mld dolarów, natomiast budżety wojskowe Indii i Indonezji odpowiednio o 54 i 113 proc.

Większość Kubańczyków miota się między szansą wybicia się na wolność i własną niezdolnością do używania wolności w sposób odpowiedzialny. To rezultat 50 lat bezwzględnej depersonalizacji człowieka. Szkody są tak głębokie, że nawet gdy zmienią się struktury polityczne i społeczne, większość ludzi nie będzie zaraz gotowa do stania się podmiotem własnego i społecznego życia. Ludzie zostali do cna wyzuci z poczucia obywatelskiego. Nowy Człowiek, o którym mówił Guevara, zrodził u nas Człowieka Bezosobowego. To jest prawdziwy twór komunizmu. Na Kubie trzeba odbudować moralnie osobę ludzką, która wyznaje zasady i wartości. To nam zajmie dużo czasu.

- Dagoberto Valdés w Magazynie Świątecznym

Brazylia się burzy

Ponad pół miliona Brazylijczyków ponownie wyszło w czwartek na ulice co najmniej 80 miast, by demonstrować przeciwko niesprawiedliwości społecznej, korupcji, złemu stanowi służby zdrowia i oświaty. W mieście Ribeirao Preto w stanie Sao Paulo samochód, usiłujący ominąć barykadę wzniesioną przez demonstrantów, wjechał w grupę ludzi. Na miejscu zginął osiemnastoletni chłopak, trzy inne osoby zostały ranne - informują lokalne gazety w wydaniach internetowych. Kierowca zbiegł z miejsca wypadku.  Prezydent Brazylii Dilma Rousseff z powodu protestów odwołała mającą się rozpocząć w niedzielę tygodniową wizytę w Japonii.

Więcej w artykule Macieja Stasińskiego:

Co ile sekund dziecko umiera z głodu: 5, 10 czy 15 ?

Zaistniały niedawno w Polsce problem z ustaleniem liczby "głodujących dzieci" jest światowy. Jeśli pogrzebać w klipach na youtube - każda z zawartych w tytule odpowiedzi jest poprawna.

Poniższy film przekonuje, że dziecko umiera z głodu co 2,7 sekundy.

Tutaj możemy się dowiedzieć, że co 5 sekund.

To najpopularniejsza liczba. Mocnym przykładem durnoty jest ten filmik, nie tylko epatujący stereotypowymi wizerunkami wygłodzonych dzieci, ale przekonujący, że aby im pomóc wystarczy przesłać link do znajomych.

Poważna instytucja - Światowy Program Żywnościowy - przekonywał, że co 6 sekund, ale w 2008 r. przestał, nie chcąc wprowadzać ludzi w błąd. Bezpodstawnie podejrzewam, że "5" wzięło się z zaokrąglenia tych 6.

W tym miesiącu pojawiła się teza, że co 10 sekund. Organizacja Enough Food for Everyone oparła ją na danych magazynu medycznego „Lancet”, który wyliczył, że w 2011 r. z powodu niedożywienia zmarło ponad 3 mln dzieci. Filmik jest tutaj. Wcześniej to wideo zawierało informację, że co 15, potem skorygowaną do 10.

A zatem która odpowiedź jest poprawna? Chyba żadna. Nie da się ustalić ile dzieci umarło z głodu. Niedożywienie powoduje spadek odporności, co może spowodować zgon - i najczęściej nie są to pokazywane w klipach szkieleciki, tylko normalnie wyglądając dzieci, tyle że źle odżywiane. Co więcej, najwięcej takich zgonów jest w krajach wcale nie najbiedniejszych.

- Biedacy mają najtrudniej, ale nawet oni mogą mieć wystarczającą ilość jedzenia. Problemem jest zła jakość diety, zdominowanej przez zboża i skrobię, niewystarczającej dla dwulatka - mówi BBC professor Robert Black z Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health. Dodaje, że niedożywienie może wynikać z uwarunkowań kulturowych, np. niechęci do karmienia piersią.

Poważny problem mają nawet USA. Wg rządowych statystyk, w 29 proc. amerykańskich rodzin dzieci chodzą głodne, co daje chwytliwą liczbę 20 mln głodnych małych Amerykanów. Jednocześnie co trzeci Amerykanin i aż 18 proc. dzieci cierpi na otyłość.

P.S. Jak ktoś chce pomóc, niech nie ogląda klipów, tylko wpłaci np. na UNICEF. Dla głodujących, albo na walkę z malarią, która - ojej - "co 30 sekund uśmierca jedno dziecko".

Jak bić buntowniczą żonę

Dr Muhammad Al-Hajj, profesor wiary islamskiej na Uniwersytecie Jordańskim: Problemy w rodzinie rozwiązuje się wersetem koranicznym "Mężczyźni są stróżami kobiet”. Allah mówi: "Te zaś, od których obawiasz się nieposłuszeństwa, napomnij je, nie dziel z nimi łoża i bij je”.

[...]

Kara ogranicza się do przypadków buntu, przy którym życie rodzinne staje się piekłem na ziemi. W takich wypadkach, aby poradzić sobie z problemem buntowniczej żony… Musi istnieć środek na taki problem. Tak więc ustalona została sukcesja [kar]: najpierw, gdy tylko mąż zaczyna obawiać się nieposłuszeństwa – zanim jeszcze zdarzyło się rzeczywiste nieposłuszeństwo – zaczyna się etap upomnienia.

[...]

Jeśli trwa ona w swojej buntowniczości, dochodzi się do następnego etapu – którym jest odmowa dzielenia z nią łoża, jako sposób dania jej odczuć, że nie jestem zadowolony z jej zachowania. Jeśli upiera się, a mąż dał jej jeszcze jedną szansę – a czasami mijają miesiące lub nawet lata, niemniej ona nadal jest zbuntowana… Mądrość islamu przejawia się w istnieniu dalszej metody: niemocnego bicia. […]

Jassem Al-Mutawa: Jaka jest różnica między biciem mocnym a niemocnym?

Dr Muhammad Al-Hajj: Mocne bicie zostawia ślady na jej ciele lub twarzy i dlatego orzeczono, że nie wolno bić w twarz. Nie wolno więc bić po twarzy i nie wolno stosować bicia, które spowoduje złamania lub rany. Tak orzekli nasi prawoznawcy w swoich pismach. [...]

Uważam, że byłoby niemoralne posunąć się do powiedzenia, iż żona może ukarać męża przez bicie go, ponieważ podważyłoby to autorytet męża. Islam oszczędza żonie potrzeby używania rąk do bicia w celu zachowania jej kobiecości, jej honoru i jej wartości moralnych. [...]

"Ibn Abbas napisał... że mąż powinien bić żonę chusteczką do nosa… inni uczeni… twierdzą, że powinien bić ją wykałaczką”

Jassem Al-Mutawa: Ibn Abbas napisał w swojej egzegezie, że mąż powinien bić żonę chusteczką do nosa. Czy jest do pomyślenia, by mąż bił swoją żonę takim kijem, jaki widzieliśmy na początku programu? W żaden sposób. Musi bić ją chusteczką do nosa. Interpretacja Ibn Abbasa jest w rzeczywistości skrajna. Istnieją inni uczeni, którzy twierdzą, że powinien bić ją wykałaczką, ponieważ sensem bicia nie jest zemsta ani bycie dla niej niedobrym. Celem bicia jest przekazanie informacji: O, ty, nie jestem zadowolony z twojego zachowania. Zacznij zachowywać się porządnie.

źródło: MEMRI

AI o przymusowych wysiedleniach Romów w Rumunii

Claudia Greta obecnie ma prawie trzydzieści lat. Mieszkała na ulicy Coastei w Klużu-Napoce, mieście na zachodzie Rumunii, do 2010 roku, gdy władze miejskie przymusowo wysiedliły wszystkich mieszkańców okolicy. Mieszkańców przeniesiono do Pata Rât na obrzeżach miasta - miejsca znanego z wysypiska śmieci i dawnego składu odpadów chemicznych. Niektórym rodzinom w ogóle nie zapewniono lokali zastępczych.

W przypadku Claudii oznaczało to, że przez pięć miesięcy musiała dzielić mały pokój przyznany jej rodzinie z rodzicami oraz rodziną brata – łącznie z 11 osobami, ponieważ byli bezdomni. – Kazali nam żyć przy śmietniku, jakbyśmy sami też byli śmieciami... Oni [ludzie w Klużu] nie są świadomi... tego gdzie i jak żyjemy, że ciśniemy się w jednym pokoju, myjemy się w nim, jemy, odrabiamy pracę domową, wszystko w nim robimy – mówi Claudia.

Rodica była jedną z około 500 osób, które w 2012 roku oparły się eksmisji z Craicy, osiedla w północno-zachodniej części Baia Mare. Miasto przymusowo wysiedliło połowę osiedla, zburzyło domy i przesiedliło mieszkańców na skraj miasta, do budynków należących do dawnej fabryki metalurgicznej CUPROM.

Po pojawieniu się informacji, że domy w Craicy zostaną zburzone, Rodica sama wybrała się zobaczyć lokale zastępcze w CUPROM-ie. – Były tam szafy z żelaza i mnóstwo słoików... oznaczonych jako „niebezpieczne”. Otworzyłam jeden i zaczęły mnie palić oczy i usta, nie mogłam oddychać. W środku było pełno chemikaliów... I to dlatego [wymyśliłam nazwę] obóz śmierci.

Więcej tutaj

Wojna syryjska staje się coraz wyraźniej „wojną zastępczą” (proxy war) już nie tylko między potęgami regionalnymi (Turcją, Arabią Saudyjską a Iranem), ale też mocarstwami globalnymi (USA a Rosją i Chinami). Bez wątpienia, jest to także zaostrzenie gry prowadzonej między Waszyngtonem a Teheranem – Syria może stać się bowiem miejscem, gdzie dojdzie do fizycznej, zbrojnej konfrontacji między siłami zbrojnymi obu państw. Ze skutkami trudnymi do przewidzenia.

W sensie strategicznym, polityczna i moralna sympatia Waszyngtonu od samego początku wojny w Syrii skierowana była ku rebeliantom, nie pociągała jednak dotychczas zaangażowania własnych sił i środków (choć część źródeł donosiła o wzmożonej obecności agentury CIA i DIA na terenie Syrii). Obecnie jednak, patrząc z perspektywy operacyjnej, skomplikowany proces przekazywania rebeliantom amerykańskiego uzbrojenia i sprzętu wymagać będzie fizycznej obecności w terenie (a więc także na obszarze objętej walkami Syrii) dziesiątek funkcjonariuszy amerykańskich służb specjalnych, głównie z CIA oraz sił specjalnych, nadzorujących i realizujących całość operacji. Wobec analogicznego zaangażowania sił i środków ze strony Rosji i Iranu, rodzi to poważne ryzyko mniej lub bardziej przypadkowej konfrontacji między nimi. Potencjalne geopolityczne konsekwencje takiego starcia byłyby trudne do oszacowania, wykraczając daleko poza samą kwestię syryjską. Otwartą kwestią pozostaje, czy

Amerykanie mają pełną świadomość takiej strategicznej stawki w tej nowej grze oraz jej ewentualnych konsekwencji.

- Tomasz Otłowski, Amicus Europae

List więźnia Guantanamo (cz.1)

Jeden z ludzi tutaj waży 38 kilo. Inny 49. Ja ważyłem 66, ale to było miesiąc temu.

Jestem na strajku głodowym od 10 lutego i schudłem ponad 15 kilo. Nie będę jadł, dopóki nie przywrócą mi mojej godności.

Jestem więźniem Guantanamo od 11 lat i trzech miesięcy. Nigdy nie postawiono mi żadnych zarzutów, nie miałem procesu.

Mogłem być w domu lata temu, nikt tak naprawdę nie uważa mnie za zagrożenie, ale nadal jestem tutaj. Kiedyś pewien żołnierz powiedział, że byłem ochroniarzem Osamy bin Ladena, ale to była bzdura, jak coś wytrzaśnięte z amerykańskich filmów, które kiedyś oglądałem. Zresztą, oni sami już w to nie wierzą. Ale też nie obchodzi ich, jak długo tutaj siedzę.

Kiedy byłem w domu w Jemenie w roku 2000, przyjaciel z dzieciństwa powiedział mi, że w Afganistanie zarobię więcej niż te 50$ miesięcznie, które dostawałem za pracę w fabryce, i że zdołam utrzymać rodzinę. Postanowiłem spróbować.

Źle zrobiłem, że mu zaufałem. Nie było pracy. Chciałem wrócić, ale nie miałem pieniędzy na samolot do domu. Po inwazji wojsk amerykańskich w 2001 uciekłem do Pakistanu, tak jak wszyscy wtedy. Pakistańczycy aresztowali mnie, kiedy zapytałem, czy mógłbym zobaczyć się z kimś z ambasady Jemenu. Wtedy odesłali mnie do Kandaharu i wsadzili w pierwszy samolot do Gitmo.

Miesiąc temu, to było 15 marca, leżałem chory w więziennym szpitalu i odmówiłem jedzenia. Wpadła do mnie grupa z ERF (Oddział Szybkiej Interwencji), uzbrojony oddział ośmiu żołnierzy policyjnych. Przywiązali moje ręce i stopy do łóżka. Siłą podłączyli do mojej dłoni kroplówkę. Byłem w tym stanie przez 26 godzin, przywiązany do łóżka. W tym czasie nie pozwalano mi korzystać z toalety. Włożyli mi cewnik, co było bolesne, poniżające i niepotrzebne. Nie pozwolili mi się nawet modlić.

Nigdy nie zapomnę, kiedy po raz pierwszy umieścili w moim nosie rurkę do karmienia. Nie jestem w stanie opisać, jak bardzo bolesny jest ten sposób karmienia. Kiedy ją wpychali, chciałem zwymiotować, ale nie mogłem. Odczuwałem potworny ból w klatce piersiowej, gardle i żołądku. Nigdy wcześniej nie doświadczyłem takiego bólu. Nigdy też nie życzyłbym nikomu tak okrutnej kary.

Ciąg dalszy tutaj

List więźnia Guantanamo (cz.2)

Nadal jestem zmuszany do jedzenia. Dwa razy dziennie przywiązują mnie do krzesła w mojej celi. Moje ramiona, nogi i głowa są przywiązane pasami. Nigdy nie wiem, kiedy przyjdą. Czasami przychodzą późno w nocy, o 23.00, kiedy już śpię.

Teraz tak bardzo wielu z nas jest na strajku głodowym, że brakuje im wykwalifikowanej kadry medycznej do przeprowadzania karmienia siłą. Nic nie dzieje się w regularnych odstępach czasu. Karmią siłą ludzi całą dobę.

Podczas jednego takiego karmienia pielęgniarka wepchnęła mi w żołądek rurkę o długości 45 cm, raniąc mnie przy tym bardziej niż zwykle, robiąc wszystko bardzo gwałtownie. Poprosiłem tłumacza, żeby zapytał lekarza, czy procedura została wykonana prawidłowo czy też nie.

To było tak bolesne, że zacząłem błagać ich, aby przestali mnie karmić. Pielęgniarka odmówiła. Kiedy kończyli, część "jedzenia" wylała się na moje ubranie. Poprosiłem ich o zmianę ubrania, ale strażnik odmówił mi i tego ostatniego skrawka mojej godności.

Kiedy przychodzą przywiązać mnie do krzesła, a ja się nie godzę, wołają oddział ERF. Tak więc mam wybór. Albo mogę wykorzystać swoje prawo do protestowania przeciwko mojemu zamknięciu i zostać pobitym, albo mogę poddać się bolesnemu karmieniu z użyciem siły.

Jestem tutaj nadal, ponieważ prezydent Obama odmawia odsyłania internowanych z powrotem do Jemenu. To nie ma sensu. Jestem istotą ludzką, nie paszportem, i zasługuję na to, aby być traktowanym jak człowiek.

Nie chcę tu umrzeć, ale dopóki prezydent Obama i prezydent Jemenu niczego nie zrobią, każdego dnia tutaj ryzykuję, że umrę.

Gdzie jest mój rząd? Podporządkuje się wszelkim "środkom ostrożności", jakich chcą, tylko po to, aby wrócić do domu, nawet jeżeli są one zupełnie niepotrzebne.

Zgodzę się na cokolwiek, co sprawi, że odzyskam wolność. Mam teraz 35 lat. Wszystko czego chcę to jeszcze raz zobaczyć moją rodzinę i założyć własną.

Sytuacja jest krytyczna. Wszyscy internowani okrutnie cierpią. Co najmniej 40 osób prowadzi teraz strajk głodowy. Każdego dnia ludzie mdleją z wyczerpania. Wymiotowałem krwią.

Nie widać końca. Odmawianie sobie jedzenia i ryzykowanie, że umrzemy, to wybory, których dokonaliśmy.

Mam tylko nadzieję, że nasze cierpienia jeszcze raz zwrócą oczy całego świata na Guantanamo, zanim będzie za późno.

Samir Naji al Hasan Moqbel, od 2002 r. więziony w Guantanamo, opowiedział swoją historię prawnikom ze stowarzyszenia pomocy prawnej podczas jawnej rozmowy telefonicznej w kwietniu 2013, list opublikował New York Times.

Rezolucja PE w sprawie Azerbejdżanu

„Kwestie energii i kwestie handlowe nie mogą mieć prymatu nad prawami człowieka” powiedziała europosłanka Maretje Schaake podczas debaty na temat sytuacji w Azerbejdżanie i aresztowania Ilgara Mammadova. 13 czerwca Parlament Europejski przyjął rezolucję w tej sprawie.

Ilgar Mammadow, przywódca opozycyjnego ruchu REAL i dyrektor Szkoły Nauk Politycznych Rady Europy w Baku, oraz Tofik Yakublu, zastępca przewodniczącego opozycyjnej partii Musavat, zostali zaaresztowani przez władze azerbejdżańskie 4 lutego 2013 r. Od tego momentu są oni nielegalnie przetrzymywani. Zanim Mammadow został aresztowany, potwierdzono, że będzie on kandydatem opozycyjnej partii REAL w azerbejdżańskich wyborach prezydenckich przewidzianych na październik 2013 r. Areszt tymczasowy Ilgara Mammadowa był dwukrotnie przedłużany, w celu przetrzymania go w odosobnieniu przed zbliżającymi się wyborami.

Obrońcy praw człowieka i przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego są zgodni co do tego, że aresztowanie Mammadowa było nielegalne, miało polityczne podłoże i stanowi próbę zastraszenia opozycji.

W rezolucji przyjętej przez PE, europarlamentrzyści potępili wszelkie formy zastraszania lub prześladowania przywódców partii opozycyjnych lub ich członków, a także działaczy, dziennikarzy lub blogerów tylko dlatego, że wyrażają swoje poglądy.

Jednocześnie posłowie poparli trwające obecnie negocjacje nad układem o stowarzyszeniu UE-Azerbejdżan i potwierdzili swoje stanowisko, zgodnie z którym taki układ musi zawierać klauzule i wzorce odniesienia dotyczące ochrony i promowania praw człowieka.

Ponadto rezolucja wzywa władze Azerbejdżanu do udzielenia azerbejdżańskiemu Domowi Praw Człowieka bezwarunkowego zezwolenia na ponowne otwarcie oraz aby bez dodatkowej zwłoki i bez dodatkowych obciążeń administracyjnych zarejestrowały Ośrodek Monitorowania Wyborów i Badań nad Demokracją oraz Klubu Praw Człowieka.

Podczas debaty Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, jedna z autorek przyjętej rezolucji, stanowczo potępiła nielegalne przetrzymywanie Ilgara Mammadova, którego pozbawiono uczciwego procesu sądowego. Postulowała o jego natychmiastowe uwolnienie, a także wszystkich innych więźniów politycznych ukaranych za krytykę rządu.

źródło: Helsińska Fundacja Praw Człowieka

Żona uwięzionego Noblisty skarży się prezydentowi Chin

Liu Xia, żona uwięzionego laureata Pokojowej Nagrody Nobla Liu Xiaobo, napisała list otwarty do prezydenta Chin Xi Jinpinga, protestując przeciwko aresztowi domowemu, w którym sama przebywa i skazaniu na więzienie jej brata.

Zdjęcia listu otwartego pani Liu Xii zamieścił w piątek na Twitterze prawnik rodziny. W liście krytykuje ona wyrok skazujący jej brata Liu Huia na 11 lat więzienia jako niesprawiedliwy. - W oparciu o moje doświadczenie, „chińskie marzenie”, którego jest pan zwolennikiem, stało się koszmarem Chin – pisze Liu Xia. To odniesienie do hasła politycznego, z jakim Xi objął w marcu władzę jako szef państwa.

Zdaniem obrońców Liu Huia jego skazanie miało na celu ostrzeżenie i wyciszenie obrońców praw człowieka występujących w obronie pani Liu, przebywającej w areszcie domowym odkąd jej mąż Liu Xiaobo otrzymał Nobla w 2010 r.

- Nikt nie poinformował mnie o powodach aresztu domowego (...) Być może w naszym kraju przestępstwem jest bycie żoną Liu Xiaobo" - napisała pani Liu Xia.

Liu Xiaobo został uwięziony na 11 lat w 2009 r. za przygotowanie petycji wzywającej do zniesienia jednopartyjnego systemu w Chinach. Jego żona przy rzadkich tylko okazjach otrzymuje uchylenie aresztu domowego i niemal nigdy nie wolno jej przyjmować wizyt. Nie została skazana za żadne przestępstwo.

Rzeczniczka chińskiego MSZ Hua Chunying powiedziała w piątek, że nie wiadomo jej nic o liście. - Wiecie, że Chiny są państwem prawa i chińskie władze sądowe zajmują się sprawami zgodnie z prawem - powiedziała.

OBWE o zastraszaniu dziennikarzy w Turcji

Zastraszanie przedstawicieli tureckich mediów przez władze prowadzi do stosowania autocenzury, czego przykładem są protesty w Stambule - wynika z najnowszego raportu Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) o wolności mediów.

Obecnie w tureckich więzieniach przebywa 67 dziennikarzy, w ubiegłorocznym raporcie podawano liczbę 95. Turcja więzi najwięcej pracowników mediów spośród wszystkich 57 krajów wchodzących w skład OBWE - zaznaczyła w czwartek przedstawicielka tej organizacji Dunja Mijatović.

Rząd w Ankarze twierdzi, że większość dziennikarzy została skazana za poważne przestępstwa, które nie mają związku z ich pracą, np. przynależność do zbrojnej organizacji terrorystycznej. "Nie mogę zrozumieć, jakim sposobem aż tylu tureckich dziennikarzy to potencjalni terroryści" - powiedziała Mijatović.

Rząd premiera Recepa Tayyipa Erdogana odrzuca oskarżenia o tendencje autorytarne i próby umiarkowanej islamizacji kraju, którego świecki charakter zapisany jest w konstytucji. Nie przyznaje się także do zastraszania mediów. Jego krytycy wskazują jednak, że główne tureckie gazety oszczędnie relacjonowały bezprecedensowe antyrządowe protesty w Stambule do czasu, gdy skomentował je sam Erdogan. Według Mijatović podczas blisko dwutygodniowych protestów tureckie media "nie relacjonowały (tego, co się działo), przekazując społeczeństwu zupełnie inny obraz" wydarzeń, i stosowały w tym czasie daleko posuniętą autocenzurę.  

"Prawdopodobnie wynika to z wieloletniego zastraszania mediów i paraliżującej świadomości, że można z dnia na dzień wylądować w więzieniu, zostać zatrzymanym lub usłyszeć zarzuty" - powiedziała przedstawicielka OBWE.  Jak dodała, więzienie grozi dziennikarzom w Turcji, którzy wyznają poglądy krytyczne wobec rządu lub różne od tych reprezentowanych przez rząd. Należy też pamiętać, że "oprócz dziennikarzy przebywających w więzieniach są też setki przedstawicieli mediów oczekujących na procesy poza więzieniem".

Porucznik Al-Kaidy opisuje tortury w Polsce

Raport Amnesty International o udziale Polski w programie tajnych więzień CIA zawiera zeznanie pochodzącego z Jemenu Walida bin Attasha, który jest przekonany, że był przetrzymywany w Polsce. Jest on trzecią osobą starającą się o status pokrzywdzonego w prowadzonym przez polską prokuraturę śledztwie (pozostali dwaj to Abdal Rahim al-Nashiri i Abu Zubajda).

Attash, określany jako „porucznik Al-Kaidy wyższej rangi” został zatrzymany wraz z „kasjerem Osamy ben Ladena” Alim Abd al-Azizem w Karaczi 29 kwietnia 2003 r. Po przywiezieniu do Guantanamo został przesłuchany przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (ICRC).

ICRC doniósł, że w lipcu 2003 r. – podczas przetrzymywania w drugim (po Afganistanie) miejscu, za które uważa się Polskę – Walid bin Attash, który nosi protezę po amputacji prawej nogi poniżej kolana, poddawany był serii okrutnych przesłuchań i przetrzymywany nago, w wymuszonej bolesnej pozycji ciała, codziennie polewany zimną wodą, w kajdanach, bez aktywności fizycznej.

Więzień utrzymywał, że trzymano go pod ziemią, ponieważ do celi o wymiarach 4x5 m prowadziły schody. Według opisu był „przykuty łańcuchem do sworznia zamocowanego w podłodze”, „nie pozwalano mu się kąpać”, a przez całą dobę puszczano głośną muzykę. Otrzymywał wystarczającą ilość pożywienia, a przez pierwszy miesiąc nie poddawano go żadnym torturom. Potem było gorzej...

Po około miesiącu znów zaczęły się tortury. Zostałem rozebrany i pozostawałem bez ubrania przez cały lipiec. Byłem w tym czasie ponownie przetrzymywany przez kilkanaście dni w pozycji stojącej z ramionami nad głową i założonymi kajdankami połączonymi łańcuchem z metalowym pierścieniem pod sufitem. Moją nogę codziennie badał lekarz, sprawdzając opuchliznę taśmą mierniczą. Nie pamiętam dokładnie przez ile dni stałem, lecz myślę, że przez około 10. Lekarz ostatecznie nakazał zezwolić usiąść mi na podłodze, lecz wciąż byłem trzymany z ramionami nad głową. Bardzo bolały mnie od tego plecy. Podczas stania musiałem nosić pampersa. Ponieważ czasami pampers nie był zmieniany, musiałem się zanieczyszczać.

Codziennie byłem myty zimną wodą. Warunki w tym miejscu były raczej nowocześniejsze niż w Afganistanie, ponieważ mieli wąż do polewania mnie wodą. Po umyciu zimną wodą w celi byłem zabierany na przesłuchanie. Raz usłyszałem odgłosy tortur z sąsiedniego pomieszczenia. W tym miejscu przetrzymywania znów obecne były kobiety, choć byłem nagi. Jedna z nich była szczególnie agresywna.

Komiksowy proces szeregowca Bradley’a Manninga

Jedną z osób uważnie śledzących rozpoczęty 3 czerwca proces autora najbardziej sensacyjnego przecieku Wikileaks jest rysownik Clark Stoeckley. Nie tylko z uwagą przysłuchuje się on każdej rozprawie, ale od razu przenosi ją na papier. W październiku nakładem niezależnego wydawcy OR Books ma się ukazać sporządzony przez Stoeckley’a komiks opowiadający o sądzie nad Bradleyem Manningiem.

Nie ma wątpliwości, po której stronie leżą jego sympatie, bo do bazy w Fort Meade, gdzie przed sądem wojskowym toczy się rozprawa, przyjechał samochodem oznakowanym logo Wikileaks. – Skoro wpuścili auto reklamujące Fox News [prawicowa telewizja kibicująca oskarżeniu], to mnie też musieli wpuścić – mówi „Guardianowi”.

- Chcę zarejestrować słowa każdego świadka i przekazać je w formie rysunku. Próbuję uchwycić atmosferę panującą w sądzie i wszystkich bohaterów – dodaje.

W 2009 r. wojskowy analityk Manning ściągnął na dysk i wysłał portalowi WikiLeaks blisko pół miliona zastrzeżonych raportów bojowych z Iraku (gdzie pełnił służbę) i Afganistanu, a także setki tysięcy depesz amerykańskich dyplomatów. Wsypał go haker, przed którym się ujawnił.

W lutym 2010 r. Manning trafił do więzienia w stanie Wirginia. Alarmował, że jest tam szykanowany i ma myśli samobójcze.

Manning przyznał się podczas wstępnej rozprawy do 10 z 22 postawionych mu zarzutów, w tym do bezprawnego posiadania i dystrybucji poufnych informacji z wojskowej bazy danych, za co grozi do 20 lat więzienia. Najcięższy zarzut - pomagania wrogowi, za co grozi dożywocie - uznał za niesłuszny.

Jego linia obrony: „Działałem w wyższym interesie, chcąc ujawnić zbrodnie wojenne USA”

Zwolennicy Manninga uważają jego proces za komiksowy także w przenośni. „Dokumenty, które Manning ujawnił, obrazujące zbrodnie, tortury i zabójstwa, zostały wyłączone, ponieważ są tajne. To praktycznie uniemożliwia podniesienie kwestii zbrodni wojennych. Sąd uniemożliwił Manningowi udowodnienie, że nie naruszył narodowego bezpieczeństwa”, pisze portal „Truth-Out.org” nazywając proces „linczem w majestacie prawa”.

Warto jednak zauważyć, że podczas poniedziałkowej rozprawy obrona odniosła drobne zwycięstwo. Sąd dopuścił jeden z dowodów, listę „Najpopularniejsze Wiki-wycieki 2009”, opatrzoną wstępem mówiącym, że dane te przeszukiwali „dziennikarze, historycy, prawnicy, policja i działacze praw człowieka” – mającym dowodzić, iż Manning działał w interesie społecznym.

Bułgarzy podpalają się z rozpaczy

Do kolejnego samopodpalenia doszło w Bułgarii tej nocy. Desperackiego aktu dokonał 59-letni mężczyzna z miasta Harmanli, na południowym wschodzie kraju. Zmarł w wyniku doznanych obrażeń.

Jest to dziewiąty wypadek samopodpalenia w Bułgarii od zimy. Sześć osób zmarło. Przyczyną większości samopodpaleń jest ubóstwo, a w kilku wypadkach brak możliwości spłacania kredytu i groźba utraty domu.

Fala samopodpaleń w Bułgarii rozpoczęła się w lutym, gdy w kraju wybuchły protesty przeciwko wysokim rachunkom za energię. Doprowadziły one 20 lutego do dymisji centroprawicowego rządu Bojko Borysowa i wyznaczenia na 12 maja przedterminowych wyborów parlamentarnych. Po wyborach parlamentarnych napięcie polityczne w kraju spadło, lecz samopodpalenia nie ustały.  

Lekarze, socjologowie i inni eksperci nie potrafią wytłumaczyć fali samopodpaleń. Psychologowie zaznaczają jednak, że samospalenie jest aktem skrajnej desperacji i wynika z poczucia beznadziei, braku perspektyw na wyjście z sytuacji. Psychologowie zarzucają mediom poświęcanie zbytniej uwagi tym czynom i wzywają do maksymalnej wstrzemięźliwości w ich relacjonowaniu. Wiadomości o samopodpaleniach, choć bez szczegółowych opisów, nadal pojawiają się w krajowych mediach.

Bułgaria jest krajem o najniższych dochodach w UE, a od lipca 2009 roku większość płac i emerytur jest zamrożona.

źródło: pap

Raul chce zyskać na czasie, poczekać, aż brat umrze, i wtedy spróbować utrzymać władzę za cenę ustępstw. Od kilku lat reżim studiuje doświadczenia Rosji, Ukrainy, Białorusi i Meksyku z okresu rządów Partii Rewolucyjno-Instytucjonalnej. Najchętniej na kursach dla elity uczy się putinizmu.

A o Chinach nie?

- Nie, bo w Chinach wciąż rządzi jedna partia. Raul wie, że "chińska" Kuba nie przekona USA i Europy. Dla niego modelem jest formalna demokracja i pluralizm pod pełną kontrolą elity władzy: jak dopuścić nieistotną opozycję, samemu władzy nie tracąc. Dlatego typuje na następcę Miguela Diaza-Canela. Jego zaletą jest wiek - 51 lat - i to, że nie ma krwi na rękach.

To ktoś w rodzaju Gorbaczowa?

- Nie, to ktoś taki jak Aleksander Łukaszenka. Raul Castro zapowiedział, że za pięć lat nie będzie kandydował ponownie na prezydenta. To wskazanie na Diaza-Canela, ale także przesłanie dla opozycji demokratycznej, emigracji i świata: Czekajcie, nie awanturujcie się, Fidel umrze i za kilka lat zaczniemy transformację kontrolowaną.

- Guillermo Farinas w Magazynie Świątecznym

Szwajcaria zaostrza warunki udzielania azylu

W niedzielnym referendum Szwajcarzy ogromną większością głosów - 79 proc. - opowiedzieli się za zaostrzeniem ustawy dotyczącej azylu. Zreformowana ustawa pozwala rządowi na skrócenie z 30 do 10 dni czasu, który przysługuje osobom występującym o azyl na odwołanie się od odmowy. Tytułem do uzyskania azylu nie może być odtąd odmowa odbycia służby wojskowej przez kandydata w kraju jego pochodzenia. Zmiana następuje również, jeśli chodzi o możliwość składania wniosku o azyl w szwajcarskich ambasadach za granicą, co było dotąd wyłącznie "szwajcarskim wynalazkiem", jak pisała miejscowa prasa w przededniu referendum. Zmodyfikowana ustawa azylowa ustanawia także specjalne ośrodki dla osób ubiegających się o azyl, których zachowanie zostanie uznane przez szwajcarskich urzędników za "nieodpowiednie".

Szwajcaria przyjmuje dziś proporcjonalnie 4-5 razy więcej uchodźców niż Francja, Niemcy czy Włochy. W ubiegłym roku najwięcej osób ubiegających się azyl w Szwajcarii pochodziło z Erytrei, Nigerii, Tunezji, Serbii i Afganistanu.

Dowcip dnia: Francja bada metody kontrolowania broni w rękach powstańców syryjskich

Rząd Francji bada "nowoczesne metody", mające zapobiec wykorzystywaniu przez terrorystów broni, którą państwa zachodnie mogłyby wysłać do syryjskich powstańców walczących z reżimem Baszara el-Asada - pisze AP. Chodzi m.in. o urządzenia umożliwiające monitorowanie pocisków rakietowych ziemia-powietrze i ewentualnie ich zdalne kontrolowanie. Stany Zjednoczone i ich sojusznicy obawiają się, że pociski rakietowe przeznaczone dla powstańców mogłyby wpaść w ręce terrorystów, którzy użyliby ich np. do zamachów na samoloty cywilne.

Eksperci wskazują, że nie ma obecnie technologii, umożliwiającej niezawodną, zdalną kontrolę pocisków rakietowych, odpalanych z ręcznych wyrzutni. Informacja o badaniu takich możliwości jest kolejną wskazówką, że Francja zbliża się do decyzji o dostarczaniu broni syryjskim powstańcom.

Liczba dnia: 3,5

Unia Europejska przeznaczy w latach 2014-2020 kwotę 3,5 mld euro na walkę z głodem w najbiedniejszych krajach świata - poinformowała w piątek Komisja Europejska.

Liczba Syryjczyków przebywających w sąsiednich krajach może się do końca bieżącego roku zwiększyć ponad dwukrotnie, osiągając liczbę 3,5 mln uchodźców - oświadczył Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do Spraw Uchodźców.

Karta płatnicza a prawa człowieka

Nowe usługi płatnicze, takie jak karty, płatności internetowe oraz płatności realizowane za pomocą telefonów komórkowych, mogą sprawić, że wiele osób nie nadąży za tym postępem. Jednocześnie mogą one utrudnić tym osobom dokonywanie płatności w sposób tradycyjny, np. gotówką. Jest to wniosek płynący z badania przeprowadzonego przez Europejską Fundację na rzecz Włączenia Finansowego w Polsce oraz czterech innych krajach (Francji, Włoszech, Szwecji i Wielkiej Brytanii).

W przypadku osób zagrożonych wykluczeniem najważniejszym i często jedynym środkiem, za pomocą którego dokonują one płatności, jest gotówka. Badanie pokazuje jednak, że w niektórych częściach Europy płacenie gotówką staje się coraz trudniejsze lub coraz droższe. Dostęp do gotówki na obszarach wiejskich może być w Polsce utrudniony, a także może wiązać się z dodatkowymi kosztami (np. dostępu do bankomatów).

W badaniu odnotowano występujące na terenie całej Europy i wpisujące się w powszechny trend przykłady sytuacji, w przypadku których nie akceptuje się płatności gotówką (np. publiczne toalety w Szwecji czy stołówki szkolne we Francji) lub nakłada się kary (za obsługę płatności gotówkowych niektóre banki pobierają opłatę w wysokości nawet 9 euro). W badaniu podkreślono również, że grupy podatne na wykluczenie finansowe, takie jak migranci, a także osoby o niskich dochodach, zbyt wysokim zadłużeniu, w podeszłym wieku oraz niepełnosprawne, przypuszczalnie mają trudności z korzystaniem z nowych systemów płatności lub z różnych przyczyn nie mają do nich dostępu (nieumiejętność korzystania z rozwiązań cyfrowych, dochód, status zamieszkania, mobilność i inne).

W przypadku osób zagrożonych wykluczeniem usługi płatnicze muszą być tanie i przejrzyste (muszą im towarzyszyć wyraźne informacje dotyczące kosztów oraz warunków ich świadczenia) — powinny one także stanowić ułatwienie w zarządzaniu ograniczonym budżetem, np. dzięki zestawieniu uwidaczniającemu wydatki oraz pozostałe środki. Zdaniem EUFFI, przed decydentami i dostawcami systemów płatności stoi wyzwanie związane z koniecznością zachowania możliwości wyboru metody płatności oraz dopilnowania, aby nowe systemy płatności były dostosowane do potrzeb osób zagrożonych wykluczeniem.

Dania przyjęła kontrowersyjną ustawę o informacji

Parlament w Kopenhadze przyjął we wtorek, po długiej debacie, kontrowersyjną ustawę o informacji, która - zdaniem jej krytyków - szkodzi wolności mediów. Na 32 artykuły ustawy dwa wzbudziły szczególnie ożywioną dyskusję. Jeden z nich odbiera opinii publicznej i dziennikarzom dostęp do agendy ministrów, a drugi ogranicza lub blokuje wgląd w dokumenty wewnętrzne dotyczące bieżących prac ministerialnych.

Oba zapisy wzbudziły ostry sprzeciw mediów, intelektualistów, i działaczy praw człowieka. Internetową petycję przeciwko ustawie do wtorku podpisało 86 tys. ludzi. 23 maja zaniepokojenie wyraziła przedstawicielka OBWE ds. wolności mediów Dunja Mijatović. Także Międzynarodowy Instytut Prasy z siedzibą w Wiedniu zwracał uwagę, że ustawa uniemożliwi dziennikarzom przekazywanie wyborcom informacji niezbędnych do rozliczania polityków.

Przeciwnicy ustawy chcą, by została ona poddana pod referendum, zanim wejdzie w życie 1 stycznia.

Polacy chcą rozliczenia sprawy tajnych więzień CIA

80% osób przyznaje, że sprawę tajnych więzień CIA należy rozliczyć – tak wynika z badania opinii publicznej przeprowadzonego specjalnie z okazji 4 czerwca przez agencję SW Research dla Amnesty International.

Zdecydowana większość respondentów słyszała o sprawie (80%). 82% zapytanych osób uważa, że sprawa tajnych więzień CIA w Polsce powinna zostać wyjaśniona. Aż 78% stwierdziło, że osoby odpowiedzialne za złamanie konstytucji i naruszenie praw człowieka w sprawie tajnych więzień CIA w Polsce powinno się pociągnąć do odpowiedzialności karnej. 59% osób stwierdza, że nie powinno się utajniać informacji o śledztwie w sprawie tajnego więzienia CIA w Polsce.

870 milionów ludzi cierpi głód, 2 miliardy niedożywionych

Takie dane przytacza opublikowany we wtorek raport Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO). Odnotowano w nim też, że 1,4 miliarda osób ma nadwagę, a 500 mln jest otyłych. 26 procent dzieci w wieku do 5 lat ma z powodu głodu bądź niedożywienia krzywicę lub wady rozwojowe.

W dorocznym raporcie ogłoszonym w Rzymie mowa jest o ogromnych kosztach społecznych i ekonomicznych głodu, niedożywienia, a także niewłaściwego odżywiania na świecie. Koszty te oszacowano na 3,5 tryliona dolarów (w tym około 2 tryliony to skutki niedożywienia), co stanowi 5 procent globalnego PKB. To 500 dolarów na osobę - wynika z obliczeń.

Organizacja zaapelowała o redukcję zjawiska marnotrawstwa żywności. Obecnie szacuje się, że marnuje się jedna trzecia rocznej globalnej produkcji.

„Sama nierówność nigdy nie była wielkim problemem w amerykańskiej kulturze politycznej, która kładzie nacisk na równość szans, a nie na równość wyników", przypomina dziś jeszcze konserwatywny intelektualista Francis Fukuyama. „System pozostaje jednak wiarygodny tylko pod warunkiem, że ludzie ciągle wierzą, iż ciężko pracując i dając z siebie to, co najlepsze, zarówno oni sami, jak i ich dzieci mają duże szanse na dobrobyt i że mają powody, aby mniemać, że bogaci stali się bogaci respektując reguły gry." [1] Ta odwieczna, kojąca lub uśmierzająca wiara wyparowała na całym świecie.

(...)

Mit ruchliwości społecznej ustępuje miejsca lękowi przed zdeklasowaniem. Robotnik nie wierzy już, że ma szansę stać się pracodawcą, dziennikarzem, bankierem, profesorem uniwersytetu, politykiem. Wielkie szkoły są dziś jeszcze bardziej zamknięte dla kategorii ludowych niż wtedy, gdy – było to w 1964 r. – Pierre Bourdieu publikował swoich Spadkobierców. Podobnie rzecz ma się z najlepszymi na świecie uniwersytetami – koszty studiów na nich eksplodowały. W Manili pewna młoda kobieta popełniła właśnie samobójstwo, bo dłużej nie była w stanie płacić za swoje studia. Dwa lata temu pewien student amerykański tłumaczył: „Jestem winien 75 tys. dolarów. Wkrótce nie będę już w stanie spłacać rat. Poręczycielem jest mój ojciec i to on będzie musiał spłacić ten dług. On również zbankrutuje. Zrujnowałem więc swoją rodzinę, gdyż chciałem wynieść się ponad swoja klasę." [4] Chciał doświadczyć amerykańskiego marzenia – przebyć drogę from rags to riches, od pucybuta do milionera. W rezultacie jego rodzina podąży w odwrotnym kierunku.

- Serge Halimi w Le Monde Diplomatique

Tysiące Etiopczyków protestowały przeciwko politycznym represjom

Tłumy ludzi wyszły w niedzielę na ulice stolicy Etiopii Addis Abeby, domagając się uwolnienia więzionych dziennikarzy i działaczy społecznych, co było rzadkim przejawem opozycji wobec rządzącej partii, która dysponuje faktycznym monopolem władzy. Przemarsz głównymi ulicami miasta odbył się przy akompaniamencie okrzyków "Potrzebujemy wolności" i "Potrzebujemy sprawiedliwości". Była to pierwsza większa demonstracja w Etiopii od czasu niepokojów po wyborach w 2005 roku, kiedy to siły bezpieczeństwa zabiły setki protestujących. Jednocześnie był to pierwszy publiczny przejaw niezadowolenia wobec rządu premiera Hailemariama Desalegna, który jest jednocześnie przewodniczącym rządzącego Etiopskiego Ludowego Frontu Rewolucyjno-Demokratycznego (EPRDF). Oba te stanowiska objął po zmarłym w sierpniu ubiegłego roku Melesie Zenawim.

Protest przeciwko wizycie Ewy Kopacz w Chinach

Wizyta ma się odbyć 4 czerwca - w 24. rocznicę dnia, w którym Polska symbolicznie odzyskała wolność, a w Chinach została ona brutalnie stłamszona podczas pokojowego protestu na Placu Tiananmen. W wyniku użycia siły przez chińskie władze mogło zginąć wówczas nawet 3 tys. osób.

Amnesty International wraz z Fundacją Inna Przestrzeń, Instytutem Lecha Wałęsy i Students For a Free Tibet Poland napisały do marszałek Kopacz list, w którym wyrażają „głębokie zaniepokojenie brakiem refleksji polskich władz”.

Nam Polakom trudno byłoby wyobrazić sobie sytuację, kiedy w dniu rocznicy wydarzeń z grudnia 1970 roku, sierpnia 1980 roku czy wprowadzenia stanu wojennego, w komunistycznej Polsce wizytę odbywałaby delegacja „wolnego świata”.

Wierzymy, że w wyborze tej daty kierowała się Pani dobrymi intencjami. Mogą świadczyć o tym doniesienia, że zamierza Pani wraz z polskimi parlamentarzystami w tym dniu zwrócić uwagę chińskim władzom na kwestie dotyczące praw człowieka.

(...) Oczekujemy, że kwestia praw człowieka zostanie publicznie poruszona, a w trakcie rozmów z przedstawicielami władz ChRL omówione zostaną m.in. następujące kwestie:

* przeprowadzenie niezależnego i bezstronnego śledztwa w sprawie wydarzeń na Placu Tiananmen i wyegzekwowania odpowiedzialności od osób odpowiedzialnych za łamanie praw człowieka;

* otwarcie publicznej debaty o tym co się stało w nocy z 3 na 4 czerwca 1989 r.;

* powstrzymanie stosowania represji i skazywania osób za pokojowe korzystanie z wolności do wyrażania poglądów i do zgromadzenia, w szczególności tych osób, które domagają się ponownej oceny wydarzeń z 1989 r. i upamiętniających ofiary, tj. organizacja „Matki z Placu Tiananmen”;

* powstrzymanie represji politycznych wobec mniejszości narodowych, w tym Tybetańczyków, co jest przyczyną tragicznych protestów - samospaleń (dotychczas podpaliło się co najmniej 120 Tybetańczyków apelujących o wolność swojego kraju);

* wciąż najwyższa na świecie liczba wykonywanych wyroków kary śmierci, w tym za przestępstwa o charakterze politycznym czy gospodarczym;

* bezprawne przymusowe wysiedlenia i przesiedlenia;

* uwięzienie Gendun Czokji Nimy, XI Panczenlama Tybetu, czy Liu Xiaobo, działacza demokratycznego i laureata Pokojowej Nagrody Nobla i jego żony Li Xia, bezprawnie zamkniętej w areszcie domowym.

Nowe Milenijne Cele Rozwoju

Panel kierowany przez brytyjskiego premiera Davida Camerona przedstawił propozycje nowych kierunków globalnej polityki rozwojowej na kolejne 15 lat po roku 2015, kiedy wygasną Milenijne Cele Rozwoju.

1. Całkowita eliminacja skrajnej biedy, definiowanej przez dochód na poziomie 1,25 dol. dziennie na głowę.

2. Wzmocnienie kobiet i zapewnienie równości płci.

3. Zapewnienie edukacji na dobrym poziomie.

4. Umożliwienie zdrowego życia.

5. Zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego i właściwego odżywiania.

6. Zapewnienie uniwersalnego dostępu do wody i sanitariatów.

7. Zapewnienie zrównoważonej energii.

8. Stworzenie miejsc pracy, które pozwolą na utrzymanie.

9. Zrównoważona gospodarka zasobami naturalnymi.

10. Zapewnienie dobrych rządów i efektywnych instytucji.

11. Zapewnienie pokojowego i stabilnego rozwoju społeczeństw.

12. Stworzenie globalnego środowiska sprzyjającego długoterminowemu finansowaniu powyższych celów.

Brzmi to jak „obyśmy byli zdrowi i bogaci”, jednak na dalszym etapie rekomendacje panelu zostaną przełożone na konkretne cele. Wspomniano, że np. równość płci musi oznaczać m.in. prawo kobiet do otwierania kont bankowych. „Umożliwienie zdrowego życia” przełoży się na dalsze zmniejszanie śmiertelności w połogu.

Krytyka ze strony organizacji pozarządowych dotyczy przede wszystkim nieuwzględnienia w powyższych celach konieczności zmniejszenia różnic w dochodach i poziomie życia. 1,2 mld najbiedniejszych odpowiada za 1 proc. globalnej konsumpcji. Miliard najbogatszych - zaliczamy się do nich także my - konsumuje 72 proc.

Realizacja Milenijnych Celów Rozwoju na dwa lata przed końcem wyznaczonego w 2000 r. terminu jest postrzegana jako połowiczny sukces. Przed czasem osiągnięto trzy z ośmiu celów dotyczące

* ubóstwa (w 2010 r. odsetek ludzi, których dochód nie przekracza 1,25 dol. dziennie spadł do mniej niż połowy jego wartości z 1990 r.),

* slumsów (liczba mieszkańców slumsów spadła z 39 proc. w 2000 r. do 33 proc. w 2012 roku; ponad 200 mln zyskało dostęp do wody pitnej, lepszych warunków sanitarnych czy trwałych lub mniej zatłoczonych mieszkań).

* wody pitnej (odsetek osób korzystających z lepszych źródeł wody wzrósł z 76 proc. w 1990 r. do 89 proc. w 2010 r., co przekłada się na ponad 2 mld ludzi).

Pozostałe cele raczej nie zostaną osiągnięte. Niemniej postęp jest widoczny - tyle że odpowiada za niego przede wszystkim rozwój gospodarczy największych państw, na czele z Chinami i Brazylią, a w mniejszym stopniu wysiłki społeczności międzynarodowej.

Wideoklip "Szacunek", który kilku Tybetańczyków zawiesiło w sieci pod szyldem zespołu „Owcze bobki" w odpowiedzi na propagandowy serial "Tajemniczy Tybet" puszczany w państwowej telewizji CCTV8. Komentarz Oser można przeczytać na stronie Fundacji Helsińskiej. Klip jest adresowany do reżysera, Liu Debina. Cenzorzy pieczołowicie go usuwają.

Tu nie chodzi o niepodległość, tylko o szacunek

Nie zmieniaj nam historii, nie przekręcaj faktów (...)

Nawet jeśli to wielki spisek, jesteś w nim tylko błaznem

Nie waż się tykać tysięcy lat historii Tybetu (...)

Fałszując historię, budujesz świat kłamstwa

Znając prawdziwe dzieje, nasz naród pała własnym blaskiem

Śnieżne lwy z Kałaczenu nie płaczą

Cyniczny autorze żałosnego widowiska, skąd bierzesz swoje zmyślenia?

Więziona członkini Pussy Riot hospitalizowana w 7. dniu głodówki

Maria Alochina trafiła do więziennego szpitala we wtorek, w siódmym dniu strajku głodowego, który rozpoczęła na znak protestu przeciw, jak to określa, kampanii prześladowania.W liście z poniedziałkową datą opublikowanym przez jej adwokatów Alochina twierdzi, że władze więzienne próbują nastawiać przeciwko niej współwięźniarki przez zaostrzenie reżimu w kolonii i że robiono to jeszcze przed rozprawą, na której odrzucono wniosek o przedterminowe zwolnienie warunkowe.

Według rosyjskich mediów Alochinej gwałtownie spadło ciśnienie i trafiła na obserwację. Strajk głodowy Alochina rozpoczęła w minioną środę, gdy uniemożliwiono jej udział w rozprawie odwoławczej w Sądzie Miejskim w Bierieznikach w Kraju Permskim, około 1300 km na wschód od Moskwy. 25-letnia Alochina odbywa tam karę dwóch lat pozbawienia wolności za "chuligaństwo motywowane nienawiścią religijną".  

Wraz z dwiema innymi członkiniami grupy Pussy Riot została skazana za wykonanie w soborze Chrystusa Zbawiciela w Moskwie, najważniejszej świątyni prawosławnej Rosji, utworu "Bogurodzico, przegoń Putina". Dwie skazane - Alochina i Nadieżda Tołokonnikowa - odbywają karę więzienia, trzeciej - Jekatierinie Samucewicz - wykonanie kary zawieszono.

W styczniu sąd odrzucił poprzednią prośbę Alochinej o warunkowe zwolnienie, o które można ubiegać się po odbyciu połowy kary. W kwietniu odrzucono też wniosek Tołokonnikowej, która przebywa w kolonii karnej w Mordowii, około 600 km na południowy wschód od Moskwy. Obie uwięzione mają małe dzieci.

Chiny boją się białych koszulek

W Kunmingu - stolicy południowo-zachodniej prowincji Yunnan - oraz w pobliskim Anningu, gdzie ma powstać rafineria trudno dostać gładkie, białe t-shirty - pisze we wtorek "South China Morning Post".

Koszulki mogłyby posłużyć za nośnik nadrukowanych haseł przeciwko budowie zakładów petrochemicznych. Sprzedaż białych koszulek ograniczono, a zlecając nadruki lub wykonanie transparentów trzeba podać swoje dane osobowe. Władze są gotowe zdławić podczas rozpoczynających się w czerwcu targów China-South Asia Expo wszelkie demonstracje przeciwko planowanej w Anningu budowie wielkiej rafinerii i zakładów produkujących węglowodór aromatyczny PX, paraksylen. Paraksylen służy do uzyskania kolejnego związku do produkcji poliestru i plastikowych butelek na napoje. Może być wysoce toksyczny.  Mieszkańcy Kunmingu zaplanowali trzeci już protest na 6 czerwca, w dniu otwarcia targów. Poprzednie nie przyniosły rezultatów.

Mam nadzieję, że mój kraj dokona wyboru systemu, w którym każda osoba będzie miała takie same możliwości zdobycia przynajmniej podstawowego wykształcenia i dostęp do ochrony zdrowia. Oczywiście powinna istnieć również prywatna służba zdrowia i edukacja, ale każdy człowiek musi mieć dostęp do bezpłatnej oświaty i lecznictwa. Przynajmniej do pewnego poziomu. Chodzi mi o to, by powstał na Kubie system chroniący podstawowe prawa człowieka, ale żeby ta ochrona nie stała się klatką. Jak nazwać ten system? Nie wiem.

- Yoani Sanchez dla PAP

Czy Obama naprawdę zamknie Guantanamo?

Niewątpliwie coś drgnęło. W zeszłym tygodniu prezydent USA wyznaczył ludzi z departamentów obrony i stanu, by negocjowali transfer osadzonych w Guantanamo za granicę, a także uchylił zakaz odsyłania ich do Jemenu.

To ważne, bo Jemeńczycy stanowią większość ze 166 pozostałych w bazie na Kubie więźniów – a także większość z 86 już zaklasyfikowanych do zwolnienia. Rząd w Sanie oświadczył w niedzielę, że w koordynacji z Waszyngtonem szykuje się na ich przyjęcie.

Demonstracja przed Białym Domem za zamknięciem Guantanamo. Fot. AP

Część Republikanów protestuje, ale wielu z nich – jak senator Saxby Chambliss – uważa, że jeńcy wojny z terroryzmem powinni zostać postawieni przed sądem. Senator McCain od dawna przekonuje, że Guantanamo trzeba zamknąć.

Mimo to komentatorzy są na ogół sceptyczni. Gdyby Obama chciał zlikwidować „symbol amerykańskiej pogardy dla prawa” (jego własne słowa), mógł zrobić to już dawno. Pomimo sprzeciwu Kongresu.

Philip Carter, który w 2009 r. w departamencie obrony opiniował więźniów do zwolnienia, pisze w „Foreign Policy”, że sytuacja się od tego czasu zmieniła. Po wycofaniu wojsk z Iraku i – wkrótce – z Afganistanu ryzyko dla USA związane z recydywą zwolnionych z Guantanamo znacznie maleje. Wojna z Al-Kaidą przyniosła efekty i prawdopodobnie powtórka z 11 września 2001 nie jest już możliwa.

W związku z tym amerykańska opinia publiczna coraz niechętniej godzi się na wysokie koszty wojny z terroryzmem, w tym utrzymywanie więzienia w Guantanamo. Carter nazywa to „problemem Rudolfa Hessa”, dla którego trzeba było utrzymywać całe więzienie (Spandau w Berlinie Zachodnim) przez 42 lata, nim w 1987 r. się powiesił.

Guantanamo istotnie jest najdroższym więzieniem na świecie. Kosztuje 900 tys. dol. rocznie na głowę więźnia, w sumie 150 mln rocznie. Dla porównania: na terytorium USA utrzymanie więźnia w placówce o zaostrzonym rygorze bezpieczeństwa kosztuje 60-70 tys. dol. W zwykłym więzieniu – 30 tys.

Oczywiście dla rządu USA rachunek ekonomiczny nie gra pierwszorzędnej roli (5 bilionów dolarów wydane na wojny w Iraku i Afganistanie!). Z drugiej strony Obama wydaje się szczerze zainteresowany zamknięciem Guantanamo i może w drugiej kadencji nie zabraknie mu także woli politycznej.

***

Dlaczego należy zamknąć Guantanamo? Dlaczego wyznaczeni do zwolnienia wciąż siedzą? Dlaczego nie stają przed sądem? Przeczytaj wywiad z prawnikiem.

Wiedźma wojny, czyli krew na smartfonie

Obejrzałem wczoraj „Wiedźmę wojny”, kanadyjski film nakręcony w Kongu, nominowany do Oskara i obsypany nagrodami na innych festiwalach. Bohaterką fabuły jest 12-letnia dziewczyna imieniem Komona, którą rebelianci porywają z wioski, każąc jej przedtem zastrzelić własnych rodziców. Ponieważ jako jedyna przeżywa masakrę, zostaje uznana za czarownicę...

Wątków jest tu wiele: zapomniana wojna w Kongu; dzieci-żołnierze; wiara w czary... W jednej ze scen pojawiają się czarne błyszczące kamienie – narratorka nazywa je koltan, ale najwyraźniej nie wie do czego służą, dlaczego dowódcy każą je wykopywać.

Koltan to jeden z „krwawych minerałów”. Każdy z nas nosi go przy sobie: jest bowiem obecny w każdym telefonie komórkowym. Wojnę toczą ze sobą bandy i frakcje uformowane na bazie przynależności plemiennej, ale wbrew powszechnemu mniemaniu nie jest to wcale konflikt etniczny. Napędza go chciwość.

W Kongo spoczywa 60 proc. światowych złóż koltanu, 10 proc. miedzi, 30-40 proc. kobaltu, 10 proc. niobu, 30 proc. diamentów. Można przyjąć, że za 6 mln ofiar śmiertelnych kongijskich konfliktów (od 1998 r.) w dużej mierze odpowiada globalny popyt na te cenne minerały.

„Minerały w tym regionie wydobywane są własnym przemysłem przez małych operatorów, a następnie przechodzą przez cały łańcuch pośredników. Rozmaici lokalni biznesmeni, najemnicy, przewoźnicy i przygodni celnicy szybko bogacą się na tym nielegalnym procederze, ale i tak największe zyski ciągną z niego zachodni pośrednicy, do których ostatecznie trafia cały urobek”, napisali członkowie kolektywu Ressources d’Afrique w „Le Monde Diplomatique”. „Trudno ustalić, które z obecnych w Kongo zagranicznych spółek korzystają na tej zmilitaryzowanej grabieży. Większość z nich działa pod przykrywką filii, a pieniądze przepuszcza przez raje podatkowe, gdzie chroni je tajemnica bankowa”.

Od lutego, kiedy podpisano kolejny układ pokojowy, sytuacja w Kivu się nieco uspokoiła, ale pewnie nie na długo – bandy powstają, nie godząc się na monopol rządu w grabieży. W tym tygodniu panel b. szefa ONZ Kofiego Annana opublikował raport mówiący, że Afryka zaprzepaszcza korzyści z rosnącego wydobycia surowców poprzez nielegalne wyprowadzanie zysków, unikanie podatków i nieprzejrzystość procesów koncesyjnych. Raport podaje przykład Konga, gdzie w l. 2010-12 sprzedano pięć koncesji na wydobycie 1,3 mld dol. poniżej wartości rynkowej.

Gruzini przeciw homoseksualistom

Tysiące antygejowskich demonstrantów okupowały w piątek centrum Tbilisi, udaremniając przeprowadzenie wiecu homoseksualistów z okazji międzynarodowego dnia przeciwko homofobii. Wśród przeciwników wiecu byli prawosławni duchowni.  Policja, nie chcąc dopuścić do zaatakowania homoseksualistów, wywiozła ich autobusami poza centrum miasta.  Demonstranci nieśli plakaty: "Nie chcemy Sodomy i Gomory", "Demokracja nie oznacza niemoralności", "Stop homoseksualnej propagandzie w Gruzji".

Ojciec Dawid, prawosławny duchowny, który jest jednym z organizatorów antygejowskiej demonstracji, powiedział, że wiec "obraża tradycję narodu".

Gruzińskie władze dały zielone światło wiecowi, twierdząc, że wszyscy Gruzini, niezależnie od orientacji, mają prawo do wyrażania swych opinii w przestrzeni publicznej.

PAH apeluje o pomoc dla Syryjczyków

Polska Akcja Humanitarna (PAH) przygotowuje się do kolejnego wyjazdu do Syrii. Planuje dotrzeć do Syryjczyków przebywających w prowincjach Idlib i Hama, dostarczając im podstawowe środki takie jak żywność, leki na szerzącą się chorobę pasożytniczą - leiszmaniozę oraz tabletki do uzdatniania wody. Sytuacja wewnątrz kraju jest dramatyczna, a dotarcie do potrzebujących utrudniają zamieszki przy granicy, które opóźniają wjazd pomocy na teren Syrii.

Na miejscu PAH wesprze lokalną społeczność w założeniu piekarni i uruchomieniu systemu dystrybucji wypiekanego w niej chleba. Fundacja zakupi mąkę, dzięki której 400 rodzin przez okres 2 miesięcy będzie otrzymywało codziennie świeże pieczywo. W ten sposób wsparci zostaną także lokalni przedsiębiorcy. „Pomoc dla jednej rodziny to koszt około 3 zł dziennie, dlatego każda złotówka wpłacona na ten cel ma ogromne znaczenie!” – mówi Koordynatorka ds. Pomocy Humanitarnej Dominika Arseniuk.

Dodatkowo w związku ze zniszczeniami infrastruktury wodnej i przesiedleniem milionów ludzi, wielu z nich utraciło dostęp do wody pitnej. Wśród dzieci panuje biegunka i dyzenteria, a w miejscach dużej koncentracji uchodźców istnieje groźba wybuchu epidemii cholery. W związku z ciągłymi bombardowaniami celów cywilnych na razie o naprawie infrastruktury nie ma mowy. Dlatego PAH dostarczy tabletki do uzdatniania wody, które umożliwią kilkuset rodzinom picie czystej wody, na razie przez okres jednego miesiąca.

ONZ szacuje, że prawie 7 milionów ludzi potrzebuje pomocy humanitarnej na terenie Syrii – połowa z nich to dzieci.

PAH apeluje o wpłatę na konto w banku BPH S.A. 32 1060 0076 0000 3310 0018 2891 z dopiskiem Syria oraz odpowiedź na apel o leki na leiszmaniozę na stronie www.siepomaga.pl/Syria

W Wenezueli brakuje papieru toaletowego, władza obwinia opozycję

Najpierw Wenezuelczykom zaczęło brakować mleka, masła, kawy i mąki kukurydzianej. Teraz kryzys się pogłębił, bo zabrakło również papieru toaletowego. Władze planują interwencyjny import 50 milionów rolek tego artykułu pierwszej potrzeby. Na razie jest to jednak tylko zapowiedź i w środę znalezienie papieru toaletowego w Caracas graniczyło z niemożliwością.  

"To jest kropla, która przelała czarę - mówi Manuel Fagundes, poszukujący tego papieru w stołecznych sklepach. - Mam 71 lat, ale coś takiego widzę po raz pierwszy".

W nielicznych sklepach, do których docierają jeszcze dostawy papieru toaletowego, natychmiast ustawiają się długie kolejki. Ekonomiści twierdzą, że braki zaopatrzeniowe w Wenezueli są rezultatem kontrolowanych cen, mających zapewnić powszechną dostępność podstawowych artykułów, a także rządowej kontroli dewiz.  "Ten problem jeszcze się (w Wenezueli) pogłębi, tak jak przez lata pogłębiał się w Związku Radzieckim" - mówi Steve Hanke, profesor ekonomii na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa.  

Prezydent Wenezueli Nicolas Maduro, wybrany przez umierającego Hugo Chaveza (zmarłego 5 marca br.) na kontynuatora rewolucji, twierdzi, że to siły antyrządowe, w tym prywatny sektor gospodarki, powodują braki zaopatrzeniowe, chcąc w ten sposób zdestabilizować kraj.  Obiecując import 50 milionów rolek papieru toaletowego i 760 tys. ton żywności, Maduro podkreślał, że będzie to sukcesem rewolucji. Zapewniał, że rynek zostanie nasycony, by ludzie mogli się uspokoić.

źródło: pap/ap

Wietnam uchwalił prawo umożliwiające egzekucje

W Wietnamie przyjęto nowe prawo, które pozwala na przeprowadzanie egzekucji przy użyciu substancji innych niż produkowane w UE. Umożliwi to obejście unijnego zakazu eksportu specyfików, które mogą być użyte do łamania praw człowieka.  

Obowiązująca dotychczas w Wietnamie ustawa wymienia nazwy trzech substancji, jakie należy stosować przy egzekucjach; wszystkie są produkowane w krajach Unii Europejskiej. W 2011 roku UE zakazała eksportu substancji chemicznych, które mogłyby zostać użyte do śmiercionośnych zastrzyków. W konsekwencji w Wietnamie od listopada 2011 roku nie wykonano ani jednej egzekucji. Nowa ustawa, wchodząca w życie 27 czerwca, pozwala obejść tę trudność, ponieważ nie wymienia nazw substancji, które należy wykorzystywać przy egzekucjach.  

Obecnie w Wietnamie jest ponad 500 skazanych na karę śmierci za przestępstwa takie jak przemyt narkotyków, gwałt i korupcja.

Z raportu Naczelnej Rady Adwokackiej na temat Kazachstanu

**Większość adwokatów pośredniczy w przekazywaniu łapówek dla sędziów i prokuratorów. Aby przeciwdziałać korupcji w sądach wprowadzono system elektronicznej rejestracji spraw, podczas której komputer losuje sędziego. Jednakże sędziowie wcześniej wiedzą, którego dnia i o której godzinie w systemie będzie losowane ich nazwisko, i zdarza się, że instruują strony, kiedy należy wnieść pozew. Poza tym wprowadzono bardzo znaczne podwyżki dla sędziów, aby nie opłacało się przyjmować łapówek. To jednak w ocenie naszych rozmówców niewiele dało. Wskazywano, że w opinii adwokatów 98% sędziów jest skorumpowanych.

** Od 11 lat prowadzone są działania, mające na celu utrudnienie funkcjonowania gazety Respublika (tygodnik skupiający dziennikarzy prześladowanych za poglądy krytyczne wobec władzy). Redakcja aby uciec przed skutkami decyzji administracyjnych dziesięciokrotnie zmieniała nazwę. Zdarzały się również bardzo nieprzyjemne sytuacje, np. w 2002 r. przed wejściem do redakcji znaleziono powieszonego psa z uciętą głową. Innym razem odebrano wieniec pogrzebowy z dedykacją dla redaktora naczelnego. Od 2008 r. redakcja nie może znaleźć drukarni, która podjęłaby się współpracy, w związku z czym drukują gazetę na własnych drukarkach, w liczbie 99 egzemplarzy.

** Respublika i inne gazety zostały zamknięte po przeprowadzeniu postępowania, w ramach którego stronami były same gazety, nie zaś ich właściciele, ustawowi przedstawiciele i redaktorzy naczelni, co stanowiło naruszenie przez władzę przepisów, gdyż stroną procesu nie powinna być gazeta jako taka. Wobec powyższego dziennikarze przynosili do sądu duże fotografie pierwszych stron gazet i paczki ze wszystkimi wydaniami gazet, mówiąc, że pozwana gazeta stawiła się w sądzie.

** 16 grudnia 2011 r. doszło do tragicznej strzelaniny w Zhanaozene, w trakcie której zginęło wiele strajkujących osób (wg oficjalnych źródeł siedemnaście, wg nieoficjalnych prawie sto). P. Tuletayeva udała się na posterunek policji, aby złożyć stosowne zawiadomienia. Została zabrana przez organy bezpieczeństwa oraz tymczasowo aresztowana, gdzie przebywała, bez podania podstawy prawnej, przez wiele miesięcy. Ostatecznie została skazana na 5 lat kolonii karnej m.in. za zakłócanie porządku i podżeganie do społecznej nienawiści.

Europejska kampania na rzecz “czystych ubrań” (Clean Clothes Campaign), której Polska Zielona Sieć, Koalicja KARAT i Polska Akcja Humanitarną są członkami z dużą satysfakcją, ale także ulgą, przyjęła dzisiejsze zobowiązanie H&M oraz Inditex (Zara) do podpisania prawnie wiążącego i ambitnego porozumienia dot. ochrony przeciwpożarowej oraz bezpieczeństwa budynków w Bangladeszu.

Decyzja H&M i Inditex by podpisać dalekosiężne i prawnie wiążące porozumienie dot. ochrony przeciwpożarowej oraz bezpieczeństwa budynków w Bangladeszu, którego stronami są niezależne organizacje pozarządowe oraz związki zawodowe ma fundamentalne znaczenie – mówi Maria Huma z Polskiej Zielonej Sieci, organizacji wchodzącej w skład koalicji Clean Clothes Polska. H&M jest największym producentem odzieży w Bangladeszu, wyprzedzając nawet Wal-Mart. Inditex, właściciel Zary, jest największym detalistą odzieży na świecie.

Porozumienie obejmuje wszystkie niezbędne elementy do tego by mogło być ono skuteczne: niezależne inspekcje bezpieczeństwa wraz z upublicznianiem raportów, obowiązkowe naprawy i remonty w fabrykach przeprowadzane na koszt firm odzieżowych, zobowiązanie zleceniodawców do zrywania kontraktów z zakładami, które nie chcą przestrzegać niezbędnych procedur bezpieczeństwa. W sercu tej umowy jest zobowiązanie firm do ponoszenia kosztów remontów i napraw niezbędnych do zapewnienia bezpieczeństwa w fabrykach odzieżowych, którym zlecają oni produkcję w Bangladeszu – mówi Ineke Zeldenrust z Clean Clothes Campaign.

Podpisując porozumienie H&M i Inditex dołączyły do 2 firm: PVH (Calvin Klein, Tommy Hilfiger) oraz Tchibo, które zrobiły to już wcześniej, zanim zawalił się budynek Rana Plaza nieopodal Dhaki pochłaniając życie ponad 1100 pracowników.

Liczymy, że teraz wszystkie firmy odzieżowe zaopatrujące się w Bangladeszu podpiszą to porozumienie. Dotyczy to także polskich firm takich jak LPP (Reserved, Cropp, House, Mohito, Promostars, Sinsay) czy Redan (Top Secret, Troll, Drywash), które także zlecają produkcję w Bangladeszu. LPP jest największą polską firmą odzieżową obecną na rynkach 11 krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Jej udział w polskim rynku odzieży wyniósł w 2010 r. 5% (dla porównania: do H&M w tym samym czasie należało 3% polskiego rynku).

1250 pracowników zabitych w Bangladeszu w ciągu zaledwie ostatnich sześciu miesięcy, to wystarczająco mocny powód by skończyć z ciągłymi wymówkami, niepokrytymi obietnicami i niejasnymi systemami samoregulacji globalnych marek odzieżowych. Ponad milion konsumentów podpisało petycję wzywającą marki do podjęcia działań: Teraz czas na kolejne firmy!

Agata Ferenc: - Widzę, jak różni urzędnicy wchodzą do baraków i robią: bleeeee. Brzydzą się. Na ulicy sama znajomych Romów czasem nie poznaję. Muszą przybrać taką formę: zaraz-umrę-musisz-mi-pomóc. Na ulicy wyglądają na brudnych, ale w domach mają czysto. Jak kiedyś o tym rozmawialiśmy i uświadomili sobie, co na temat ich domów wyobrażają sobie ludzie, to się bardzo zdziwili.

Widzę, że teraz często o tym opowiadają, zwłaszcza mediom. Tłumaczą się, że muszą wzbudzać litość, dlatego chodzą przebrani i pobrudzeni. Bez dzieci nie ma zarobku, tak mówią wszystkie dziewczyny. Ludzie na ulicy dają pieniądze tym z dziećmi, bo mówią: co dzieci są winne? A ja się pytam: czemu są winne te dziewczyny? To dziecko na rękach zaraz będzie tą dziewczyną i znów wszyscy będą mówili, że sama sobie winna. Że nie zrobiła nic, żeby z tego wyjść. Inni mówią: jak ja do Wrocławia przyjechałem osiem lat temu, to też nic nie miałem; wziąłem kredyt na mieszkanie i mieszkam, więc proszę - chyba można? Niestety jest tak, że jak masz ciemną skórę i ciemne włosy, to nie można. U nich od pokoleń nie było prawie żadnej edukacji, nadziei, perspektyw.

(...)

Przyszedł jeden pan, powiedział, że weźmie jakichś Romów do siebie. Dopytywałam, dlaczego chce Romów. W końcu przyznał, że chce obniżyć cenę działki, której jest współwłaścicielem. Myślał albo o rumuńskich Romach, albo o wysypisku odpadów medycznych.

- Fragment reportażu Justyny Pobiedzińskiej z Dużego Formatu

Bangladesz zgadza się na związki zawodowe, może podwyższy płacę minimalną

Rząd w Dhace zgodził się w poniedziałek, by pracownicy branży odzieżowej zrzeszali się w związki zawodowe w swych zakładach bez wcześniejszej zgody właścicieli. Dzień wcześniej poinformowano o planach podniesienia pensji minimalnej w sektorze tekstylnym. Minister ds. przemysłu tekstylnego Abdul Latif Siddiki przekazał, że w ciągu trzech miesięcy rada ds. nowej płacy minimalnej przedstawi swoje rekomendacje. Rząd ma następnie zdecydować, czy akceptuje te propozycje.  

Katastrofa budowlana z 24 kwietnia, kiedy na przedmieściu Dhaki zawalił się wieżowiec z pięcioma fabrykami odzieżowymi, kolejny raz zwróciła uwagę na fatalne warunki pracy w przemyśle odzieżowym Bangladeszu, z usług którego korzystają m.in. zachodnie marki. Liczba zabitych na skutek zawalenia się budynku przekroczyła 1000. Władze twierdzą, że właściciel budynku nielegalnie dobudował trzy piętra i zezwolił na zainstalowanie w pomieszczeniach produkcyjnych ciężkiego sprzętu oraz generatorów.

Bangladesz jest jednym z największych światowych eksporterów odzieży. Eksport, głównie do USA i Europy, przyniósł krajowi w 2011 roku ok. 20 miliardów dolarów.

Fragment mojej rozmowy z Ramzim Kassemem, adwokatem więźniów Guantanamo, którzy od 3 miesięcy prowadzą strajk głodowy.

Pana klienci twierdzą, że są niewinni?

- Fundamentalną zasadą w każdym systemie prawnym jest domniemanie niewinności. Nawet ktoś, kogo postawiono w stan oskarżenia, jest niewinny dopóki jego winy nie uzna sąd. W tym wypadku mamy ludzi, których nawet nie oskarżono. Mamy tylko retorykę amerykańskich rządów, że ci ludzie są niebezpieczni, że są terrorystami. To kłamstwo. Wystarczy spojrzeć na statystyki. W Guantanamo było 800 więźniów, dziś jest 166. Większość została zwolniona nie przez sąd, a na mocy decyzji administracyjnej. Czy gdyby byli niebezpieczni, rząd by ich uwolnił? Jasne, w Guantanamo są również przestępcy, ale to nie usprawiedliwia istnienia tego miejsca. Rodziny moich klientów mówią: osądźcie ich, jeśli zostaną uznani winnymi nie będziemy mieć pretensji, ale jeżeli nie możecie ich oskarżyć, zwróćcie im wolność.

Fot. Reuters

Dlaczego rząd USA nie chce tego zrobić?

- Brakuje woli politycznej. Biały Dom twierdzi, że zwolnienia blokuje prawo uchwalone w 2012 r. przez Kongres. Ale przed uchwaleniem tej ustawy Obama nie zamknął Guantanamo, chociaż mógł. Nawet teraz, choć już bardziej skomplikowane, nie jest to prawnie niemożliwe. Prezydent USA ma prawo zwolnić więźniów, jednak woli z niego nie korzystać. Obama nie uważa tego problemu za ważny, nie czuje nacisku, obawia się, że zapłaciłby za to cenę polityczną. Poczynił więc puste obietnice i zamiótł sprawę pod dywan licząc, że wszyscy zapomną o Guantanamo. Tak było, aż do lutego, kiedy zaczął się strajk. Odtąd presja na Biały Dom zaczęła rosnąć, do tego stopnia, że Obama pod koniec kwietnia oświadczył, że Guantanamo powinno zostać zamknięte.

Amerykanie obawiają się, że uwolnieni więźniowie wrócą do terroryzmu.

- Mówiąc „wrócą”, zakładamy że tam byli. W większości przypadków nie ma na to żadnych dowodów. Według danych opublikowanych przez rząd USA, 77 proc. zwolnionych z Guantanamo powróciła do normalnego, pokojowego życia. Reszta coś złego zrobiła, albo jest takie podejrzenie. Nawet jeśli wierzyć tym danym – a według mnie nie należy – to i tak jest to lepszy wynik niż w przypadku zwykłych więźniów zwalnianych z amerykańskich więzień. Skoro tak boimy się recydywy, to wszystkich powinniśmy trzymać bezterminowo.

(wkrótce całość w "Gazecie")

Żywa kobieta wyciągnięta po 17 dniach spod gruzów zawalonego budynku w Bangladeszu. Bilans ofiar katastrofy przekroczył 1000

Cudem ocalała szwaczka jest przytomna i nie ma większych obrażeń - poinformował jeden ze strażaków.

W nocy z czwartku na piątek ratownicy wydostali kolejne zwłoki ofiar z gruzowiska dziewięciopiętrowego budynku Rana Plaza w mieście Savar, odległym o 30 km od Dhaki. Rzecznik armii Bangladeszu kpt. Shahnewaz Zakaria poinformował, że liczba zabitych w tej najgorszej w historii katastrofie w przemyśle tekstylnym wynosi obecnie 1006.

Tylko w czwartek ratownicy znaleźli zwłoki 130 osób, w przytłaczającej większości kobiet. Wiele ciał, do których ratownicy dotarli w ciągu ostatniej doby było w stanie zaawansowanego rozkładu. Trzeba było wysłać je do laboratorium w celu identyfikacji na podstawie kodu DNA. W niektórych przypadkach identyfikacji dokonano na podstawie znalezionego telefonu komórkowego lub karty pracownika.

Bilans może jeszcze wzrosnąć, ponieważ w dalszym ciągu nie ustalono liczby ludzi, którzy 24 kwietnia, w dniu katastrofy, przebywali w budynku. Według źródeł wojskowych nadzorujących operację wydobywania zwłok z gruzowiska ratownicy zostaną na miejscu jeszcze dwa do trzech dni. Prawie 2,5 tys. osób udało się uratować, jednak wiele było ciężko rannych. Konieczne były m. in. amputacje kończyn.

Więcej o sytuacji w Bangladeszu w moim artykule poniżej:

ONZ pod sąd za zarażenie Haitańczyków cholerą

Jeśli w ciągu 60 dni Narody Zjednoczone nie uznają odpowiedzialności za epidemię i nie podejmą rozmów o odszkodowaniach, adwokaci haitańskich ofiar złożą pozwy w nowojorskim sądzie. Będą się domagać „miliardów dolarów”.

Epidemia cholery w świeżo zrujnowanym trzęsieniem ziemi Haiti wybuchła w październiku 2010 r. Zachorowało pół miliona ludzi, czyli co dwudziesty Haitańczyk, blisko 8 tys. zmarło.

Jeden z 385 sumsów, w jakich wciąż mieszkają ofiary trzęsienia ziemi ze stycznia 2010. Fot. Reuters

Kilka zespołów epidemiologów niezależnie stwierdziło, że bakteria cholery została przywieziona przez Nepalczyków, którzy jesienią zasilili haitańską misję ONZ. Ponieważ tej choroby nie było na wyspie przez ostatnie pół wieku, mieszkańcy utracili na nią odporność.

Sekretarz generalny Ban Ki Moon twierdzi, że to zbieg okoliczności, choć w raportach przytaczano rażące przykłady zaniedbania, np. śmieci z oenzetowskiej bazy były zrzucane prosto do największej haitańskiej rzeki Artibonite. W Nepalu cholera jest endemiczna, ale żołnierze spod Himalajów nie zostali zbadani na jej obecność przed przybyciem na Karaiby. Cholera daje objawy bardzo podobne do zatrucia pokarmowego, lecz u części chorych nic niepokojącego się nie dzieje.

W lutym Ban Ki Moon poinformował, że odrzuca żądania wypłaty odszkodowań, gdyż organizację chroni zapisany w jednej z konwencji immunitet. Jednocześnie obiecał dodatkowe fundusze na walkę z cholerą.

Występujący w imieniu ofiar Instytut na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji na Haiti żąda 100 tys. dol. dla rodziny zmarłego i 50 tys. dla każdego chorego. Zapowiada się długa batalia prawna. Adwokaci spodziewają się, że ONZ od razu złoży wniosek o przeniesienie sprawy do amerykańskiego sądu federalnego.

Korespondent BBC pisze, że ONZ „milczy, bo nie wie co robić wobec tak katastrofalnych błędów i zaniedbań”. ONZ-owscy urzędnicy w kulurach przyznają, że organizacja w sprawie Haiti cierpi na „kryzys moralny”.

Społeczność międzynarodowa powinna mieć kaca nie tylko z powodu cholery, ale i nieudanej odbudowy tego kraju po trzęsieniu ziemi z 2010 r. Mój artykuł na ten temat jest tutaj.

Izrael buduje nowe mieszkania w osiedlu na Zachodnim Brzegu

Władze Izraela zezwoliły na budowę 296 lokali mieszkalnych w kolonii Bejt El, w pobliżu Ramallah na Zachodnim Brzegu Jordanu - poinformował w czwartek rzecznik wojskowej administracji Izraela.

Jak podano, planowana budowa stanowi element porozumienia z czerwca ubiegłego roku zawartego między władzami a żydowskimi osadnikami, którzy bez zgody osiedlili się w dzielnicy Ulpana w Bejt El.  Osadnicy ci zgodzili się opuścić bez oporu zajmowane lokale, ale w zamian za obietnicę wybudowania dla nich ok. 300 mieszkań.  

Informacja o budowie w Bejt El pojawiła się kilka dni po doniesieniach mediów i jednej z izraelskich organizacji pozarządowych, Peace Now, według których izraelski premier Benjamin Netanjahu zawiesił przetargi na nowe osiedla, aby dać Stanom Zjednoczonym szansę na wznowienie rozmów z Palestyńczykami. Są one blokowane od września 2010 roku.  

W oczach wspólnoty międzynarodowej wszystkie kolonie są nielegalne, także te, które mają zgodę rządu. Ponad 360 tys. osadników izraelskich mieszka w koloniach na Zachodnim Brzegu, a ok. 200 tys. w arabskiej Jerozolimie Wschodniej.

W sobotę Dzień Sprawiedliwego Handlu

11 maja 2013 po raz 23. na świecie i siódmy raz w Polsce będzie obchodzony Światowy Dzień Sprawiedliwego Handlu. Jak informują organizatorzy, "w pozytywny sposób" będzie można manifestować solidarność z producentami z krajów globalnego Południa. Wydarzenia związane ze Sprawiedliwym Handlem odbędą się w kilkunastu miastach w Polsce. Będą pikniki rodzinne, zajęcia edukacyjne w szkołach, poczęstunki, akcje rabatowe, pokazy filmów, prelekcje, a nawet sesje naukowe. Więcej tutaj.

Centrum Lewady uznane za "zagranicznego agenta"

Rosyjska Prokuratura Generalna uznała Centrum Lewady, niezależną pracownię badania opinii publicznej, za "zagranicznego agenta" - poinformował we wtorek dziennik "Izwiestija".

Jako "zagraniczni agenci" muszą się rejestrować NGO otrzymujące granty z zagranicy. Według Prokuratury Generalnej w okresie od 26 grudnia 2012 do 24 marca 2013 roku Centrum Lewady otrzymało 3,9 mln rubli (około 125,5 tys. dolarów)od Instytutu Społeczeństwa Otwartego utworzonego przez amerykańskiego finansistę George'a Sorosa, a także od różnych organizacji w Wielkiej Brytanii, we Włoszech, w Polsce i Korei Południowej.

Dyrektor Centrum Lewady Lew Gudkow oświadczył, że ośrodek nie otrzymał w tej sprawie żadnego dokumentu z prokuratury. Gudkow oznajmił też, że publikacja "Izwiestii" "bardzo przypomina prowokację". "Dane i liczby, przytoczone w materiale, wzięte są z sufitu".

Uchwalona w ubiegłym roku przez parlament Rosji specjalna ustawa stanowi, że organizacje pozarządowe (NGO), korzystające z zagranicznych grantów i uczestniczące w życiu politycznym, otrzymują status "organizacji pełniących funkcje zagranicznych agentów" oraz zostają objęte restrykcyjną kontrolą ze strony państwa. Ustawa nakłada na takie organizacje obowiązek zarejestrowania się w takim charakterze w Ministerstwie Sprawiedliwości. Za niepodporządkowanie się nowym przepisom NGO i ich szefom grożą wysokie kary pieniężne, a nawet więzienie.

Od lutego w siedzibach organizacji pozarządowych trwają masowe przeszukania prowadzone przez prokuraturę. Rewizje objęły ok. 2 tys. organizacji, w tym wiele zajmujących się obroną praw człowieka i walczących z korupcją. Przeszukano biura m.in. Memoriału, Agory, Amnesty International, Human Rights Watch i Transparency International. Skontrolowano nawet niektóre ośrodki zajmujące się nauczaniem języków obcych. Rewizje w Centrum Analitycznym Jurija Lewady rozpoczęły się 24 kwietnia. Wicedyrektor ośrodka Aleksiej Grażdankin oświadczył wówczas, że Centrum Lewady nie prowadzi działalności politycznej, lecz specjalizuje się w badaniach socjologicznych i marketingowych.

Przeszukania w siedzibach NGO wywołały krytykę społeczności międzynarodowej. Zaniepokojenie wyraziły m.in. Unia Europejska, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy i Francja.

źródło: pap

Martwe kaczki i kamienie. Rodzina zbiegłego aktywisty prześladowana w Chinach

Rok temu niewidomy prawnik Chen Guangcheng, który zasłynął z ujawnienia przymusowych aborcji kobiet w zaawansowanej ciąży, brawurowo uciekł z aresztu domowego do ambasady USA w Pekinie. Dziś cieszy się azylem w Ameryce razem z żoną i dwójką dzieci, lecz jego rodzina pozostała w Chinach jest prześladowana.

- 18 kwietnia ktoś wrzucił nam do domu martwe kurczaki i kaczki - opowiada brat prawnika, Chen Guangfu mieszkający w prowincji Shandong. - Następnego dnia na wszędzie na ulicach wisiały plakaty wyklinające Chen Guangchenga.

Później dom przez kilka dni obrzucano kamieniami, napastnicy miotali też groźby. - Mówili, że kolaborowałem z japońskim dziennikarzem, żeby sprowadzić na wioskę kłopoty. Nazywali mnie zdrajcą, grozili że złamią mi nogę - mówi Chen Gangfu.

Chen Guangfu pokazuje jak go torturowano po ucieczce brata do USA. Fot. Reuters

Można przypuszczać, że ataki były reakcją na wystąpienie Chen Guangchenga przed amerykańskim Kongresem 9 kwietnia. Prawnik przedstawił listę skorumpowanych chińskich urzędników odpowiedzialnych według niego za prześladowania jego i jego rodziny. Powiedział, że niektórzy z nich byli zamieszani w „130 tys. przymusowych aborcji”.

- Partia komunistyczna używa lokalnych bandytów do siania terroru i zastraszania rodziny Chen Guangchenga. To ostrzeżenie dla niego, by zamilkł - uważa Hu Jia, chiński działacz praw człowieka.

W listopadzie ub.r. z ponad trzyletnim wyrokiem za kraty trafił siostrzeniec prawnika, Chen Guangfu. Oskarżono go o zaatakowanie przedstawicieli władz, którzy włamali się do rodzinnego domu w dzień ucieczki wuja. Chen Guangfu tłumaczył, że starał się tylko bronić rodziców. BBC podała we wtorek, że Chen Guangfu cierpi na zapalenie wyrostka robaczkowego, a administracja więzienna odmawia przewiezienia go do szpitala na operację.

Władze grożą teraz oskarżeniem matce Chena Guangfu (bratowej prawnika) za „udzielanie schronienia przestępcy” - czyli synowi.

Wczoraj na dom rodziny Chenów znów posypały się kamienie i butelki.

Kosowo: lekarze skazani za nielegalne przeszczepy

Pięciu kosowskich lekarzy oskarżonych o przemyt organów przez sędziów misji Eulex w Kosowie zostało w poniedziałek skazanych przez sąd w Prisztinie.

Międzynarodowa grupa przestępcza sprowadzała do Kosowa potencjalnych dawców organów, obiecując im zapłatę ok. 15 tysięcy euro za nerkę, którą sprzedawano biorcom za 80-100 tysięcy euro. Organy przeszczepiano w klinice Medicus pod Prisztiną.  Jej właściciel, lekarz Arban Dervishi został skazany siedem lat i trzy miesiące więzienia; jego ojciec - znany kosowski urolog Lutfi Dervishi - otrzymał najwyższą karę ośmiu lat więzienia.

Według aktu oskarżenia w klinice, która została zamknięta, gdy wybuchł skandal w 2008 roku, dokonano 30 przeszczepów nerek. Ofiary pochodziły z Mołdawii, Kazachstanu, Rosji i Turcji, "gdzie żyły w wyjątkowo trudnych warunkach finansowych".  Aktem oskarżenia objęto też obywatela Izraela Mosze Harela, który zorganizował siatkę werbunkową, a także tureckiego chirurga Yusufa Sonmeza, określanego przez turecką prasę jako "dr Frankenstein", który dokonywał przeszczepu organów w klinice Medicus. Jednak nie stanęli oni przed sądem, gdyż przebywają poza Kosowem.

Ma Pyu po ciemku nic nie widziała, ale czuła nienaturalność

otaczającej ją ciszy. Ta kilkunastoletnia dziewczyna ze wsi leżącej

na południe od miasta Bogalay w delcie Irawadi w czasie

cyklonu Nargis straciła przytomność. Gdy odzyskała ją niedługo

po przetoczeniu się huraganu, leżała w błocie – samotna i naga.

Bojąc się naruszyć przytłaczającą ciszę, leżała całkowicie bez

ruchu i czekała.

Miała wrażenie, że minęła wieczność, nim nad spustoszonym

krajobrazem zaczął się podnosić zamglony świt, a ona ujrzała

coś przypominającego węże, co otaczało ją ze wszystkich stron. Jej

przerażenie ustąpiło, kiedy zrozumiała, że leży wśród poskręcanych

korzeni namorzynów. Gdy przez splątane gałęzie przebiło

się słońce, zobaczyła leżących w pobliżu ludzi, także pozostających

w kompletnym bezruchu, mimo że niektórzy mieli nienaturalnie

powykręcane kończyny – jeden mężczyzna leżał z nogą

zarzuconą wysoko przy głowie, inny na brzuchu w błocie, z rękami

równo złożonymi na plecach. Kiedy Ma Pyu uniosła głowę, dostrzegła też ludzi wiszących na drzewach. Wyglądali jak wielkie,

bezwładne lalki zarzucone wśród gałęzi.

Czując, że nie zniesie ani chwili dłużej tej przeraźliwej ciszy,

Ma Pyu krzyknęła:

– Gdzie ja jestem?!

- to początek książki Emmy Larkin "Spustoszenie. Nieopowiedziana historia o katastrofie i dyktaturze wojskowej w Birmie", która nakładem wydawnictwa Czarne ukaże się w przyszłym tygodniu.

2 maja 2008 roku potężny tropikalny cyklon uderzył w wybrzeża Birmy, siejąc gigantyczne spustoszenia: zmiótł z powierzchni ziemi dziesiątki wiosek, pozbawił życia prawie sto czterdzieści tysięcy osób, a kolejne dwa miliony zostawił bez dachu nad głową. Reakcja sprawującej władzę junty wojskowej była niepojęta – nie tylko odrzucono międzynarodową pomoc humanitarną, ale także utrudniano lub uniemożliwiano działania obecnym w Birmie pracownikom organizacji pomocowych. Reżim złagodził swoje stanowisko dopiero po kilku tygodniach, kiedy dla wielu ofiar katastrofy było już za późno...

Bangladesz wściekły po katastrofie w fabryce

Do starć policji z tysiącami demonstrantów doszło w piątek w stolicy Bangladeszu, Dhace. Policja użyła gumowych kul i gazu łzawiącego przeciwko manifestantom, rozwścieczonym z powodu zawalenia się w środę budynku jednej z fabryk, gdzie zginęły 273 osoby. Setki tysięcy protestujących zaatakowało fabryki na przedmieściach Dhaki i przewracało samochody.

W środę na przedmieściach Dhaki zawalił się ośmiokondygnacyjny budynek Rana Plaza, gdzie mieściły się zakłady odzieżowe i centrum handlowe. Robotnicy opowiadali, że bali się w środę rano wejść do budynku, ponieważ pojawiły się tam ogromne pęknięcia ścian. Dyrekcja zignorowała te ostrzeżenia i pracownicy weszli do środka.

Bangladesz, w którym działa około 4,5 tys. zakładów odzieżowych, jest największym po Chinach eksporterem ubrań. Ludzie pracują w warunkach, które można uznać za wyzysk, w budynkach nie spełniających norm.

Punkt dla izraelskich feministek w starciu z ortodoksami

Sąd w Jerozolimie uznał w czwartek, że aresztowanie kobiet modlących się pod Ścianą Płaczu było niezgodne z prawem. - Sąd wyzwolił Ścianę dla wszystkich Żydów – uznała Anat Hoffman, przewodnicząca organizacji Kobiety Ściany.

Jerozolimska Ściana Płaczu to najświętsze miejsce judaizmu. Przylegający do niej plac jest podzielony na część męską (48 m) i żeńską (12 m). Administracja placem została przejęta przez żydowskich ortodoksów. W 2003 r. sąd najwyższy Izraela potwierdził ich monopol – uzasadniał, że ponieważ nie sposób zapewnić bezpieczeństwa liberalnym Żydom, to lepiej, żeby ci pierwsi się usunęli.

Kobieta za siatką oddzielającą część męską Ściany Płaczu. Fot. Reuters

Dotyczy to także kobiet. Dyskryminacja przejawia się nie tylko w stłoczeniu ich na mniejszym obszarze, ale przede wszystkim w odmiawianiu im prawa do rytuałów. Choć liberalny judaizm zezwala kobietom na bycie rabinami, modlenie się razem z mężczyznami, ubieranie tałesów, czy śpiewanie w synagogach, to praktycznie nie mogą one wykonywać tych czynności w miejscach najświętszych. Kiedy kobiety przychodzą pod Ścianę Płaczu, ortodoksi szydzą z nich lub głośno się modlą, by ich nie słyszeć.

Założonej w latach 80. organizacji Kobiety Ściany udało się wywalczyć prawo do noszenia tałesów – o ile szale będą się różnić od tradycyjnych, biało-czarnych. Powstał kolorowy tałes kobiecy. Potem policja zaostrzyła reguły i zakazała kobietom zakładać szal na ramiona – mogły go mieć na szyi...

Kiedy 11 kwietnia, jak co tydzień, pod Ścianą pojawiła się grupa pobożnych feministek, pięć z nich zostało zatrzymanych. Jak wyjaśniła policja - „za noszenie modlitewnych szali, co zostało zakazane przez Sąd Najwyższy”. Sąd kazał je wypuścić. Policja się odwołała i przegrała.

Natana Sharansky, szef syjonistycznej Agencji Żydowskiej, zaproponował, aby w pobliżu Ściany wyznaczyć trzecią sekcję, koedukacyjną. Miałałaby ona powstać w pobliżu Łuku Robinsona, na południe od Ściany. Już dziś modły mogą tam odprawiać liberalni Żydzi, ale tylko w określonych godzinach i za opłatą. Teraz ta sekcja miałaby zostać powiększona.

Wg dziennika „Haarec”, rząd wydał już wstępną zgodę. Jest jednak wątpliwe, by takie rozwiązanie trwale zakończyło spór. Włączyć się doń mogą muzułmanie, którzy nie chcą żadnych zmian na Wzgórzu Świątynnym.

Polacy dali ponad 1,6 mln złotych na dzieci w Czadzie

Polski oddział UNICEF zakończył właśnie zbiórkę funduszy na rzecz dzieci w Czadzie. Poinformowano, że dzięki wsparciu Polaków organizacja zebrała 1 670 716, 04 PLN. Środki te przeznaczone zostaną m.in. na leczenie niedożywienia dzieci i wsparcie programu szczepień w 10 regionach Czadu.

W 2012 roku region Sahelu dotknął poważny kryzys żywnościowy. UNICEF alarmował, że milion skrajnie niedożywionych dzieci potrzebuje natychmiastowej pomocy. W ramach akcji pomocowej dla Czadu zrealizowano trzy projekty: „Umieram z głodu”, „Wszystkie Kolory Świata” (2-ga edycja) i „Razem dla dzieci”. Zbiórka pieniędzy trwała do końca marca 2013 roku.

Ktoś się podszywa pod dziennikarzy w Syrii

31 marca niejaki Fahim Sadr w syryjskiej telewizji państwowej zaoferował równowartość ponad 100 tys. euro każdemu, kto schwyta dziennikarza Al-Dżaziry lub Al-Arabiji i przekaże ich władzom syryjskim. Wyjaśnił, że kanały te relacjonując sytuację w Syrii celowo wprowadzają w publiczność w błąd, chcąc doprowadzić do rozpadu kraju. (Pierwsza stacja nadaje z Kataru, druga z Arabii Saudyjskiej - rządy obu tych krajów wspierają powstanie przeciw Baszarowi al-Asadowi)

Syryjska telewizja często nazywa dziennikarzy „terrorystami”, uważając, że nie są obiektywni i stoją po stronie rebeliantów.

Trudno pracować w Syrii i nie dać się wciągnąć w wojnę propagandową. Ci dziennikarze, którzy nadają z terenów „wyzwolonych”, godzą się na gościnę rebeliantów. Ci z Damaszku mają państwowych opiekunów.

Stosunkowo nowym i groźnym zjawiskiem są blogi, które podają wyssane z palca informacje z powołaniem na wiarygodne źródło, np. Al-Dżazirę. Albo przypisują znanym dziennikarzom coś, czego ci nie powiedzieli lub nie zrobili.

Ghada Oueiss

Ghada Oueiss, która w marcu dla katarskiego kanału relacjonowała z Aleppo, podaje przykład artykułu na stronie syriatruth.org. Autor pisze, że Oueiss porwała syryjską aktorkę, żeby rebelianci mogli twierdzić, iż przeszła ona na ich stronę.

Strona syriatruth.org została założona przez Nizara Nayyoufa, więzionego przez reżim dziennikarza, któremu Międzynarodowy Instytut Prasy kiedyś przyznał tytuł Bohatera Wolności.

Oueiss musi też walczyć z fałszywymi kontami na Facebooku i Twitterze założonymi na jej nazwisko i z jej zdjęciem. FB zgodził się zamknąć konto, Twitter zwleka.

Zjawisko kradzenia tożsamości dziennikarzy w serwisach społecznościowych jest coraz powszechniejsze. Fałszywe wpisy mają zniszczyć reputację nielubianego dziennikarza i wywołać nagonkę.

16 marca Oueiss znalazła na FB ofertę 50 tys. dol. dla każdego, kto przekaże ją „żywą lub martwą” w ręce władz syryjskich. Może to być reakcja na fałszywy wpis, w którym dziennikarka rzekomo zaoferowała milion dolarów za zabicie prezydenta Baszara al-Asada. Ten wpis był cytowany na wielu innych stronach.

Ghada Oueiss obawia się o swoje życie. - Fałszywe konta i kłamliwe cytaty mogą wywołać reakcję nieodpowiedzialnych fanatyków - powiedziała IPI.

Instytut potępił groźby wobec dziennikarzy i wezwał właścicieli mediów społecznościowych do szybkiej reakcji na doniesienia o podszywaniu się pod znane osoby.

źródło: IPI

Izrael nie pozwala biegaczom z Gazy na udział w maratonie na Zachodnim Brzegu

21 kwietnia w Betlejem ma się odbyć pierwszy maraton na Zachodnim Brzegu Jordanu. 22 biegaczy ze Strefy Gazy miało nadzieję wziąć w nim udział. Izrael, który kontroluje ruch pomiędzy dwiema częściami terytoriów palestyńskich, nie wyraził zgody.

„Przejazd mieszkańców Strefy Gazy na Zachodni Brzeg jest możliwy tylko w wyjątkowych przypadkach humanitarnych, przede wszystkim dla potrzebujących pomocy medycznej”, oświadczyła izraelska armia. I wyjaśniła, że to dlatego, iż w Gazie rządzi terrorystyczny Hamas.

Organizacje praw człowieka potępiły tę decyzję.

Niedawno ONZ odwołała maraton w Gazie zaplanowany na 10 kwietnia, ponieważ Hamas nie pozwolił na udział kobiet.

Kuwejtczycy protestują przeciwko skazaniu opozycyjnego polityka

Policja w Kuwejcie użyła w środę wieczorem gazu łzawiącego i granatów ogłuszających, by rozpędzić tysiące zwolenników opozycji, którzy protestowali przeciwko skazaniu prominentnego polityka Musallama al-Barraka.

W poniedziałek Barrak został skazany na pięć lat więzienia i pracę przymusową za obrażenie władcy, emira Sabaha al-Ahmada al-Dżabira as-Sabaha, podczas wiecu w październiku zeszłego roku. W przemówieniu Barrak oskarżył on emira o "autokratyczne rządy". Miał również powiedzieć pod adresem as-Sabaha: "Nie boimy się twoich więzień".

Skazany obecnie się ukrywa. Wypowiadając się w lokalnej opozycyjnej telewizji Al-Jum zapewnił, że choć uważa swój proces za nielegalny, to jest gotów poddać się karze, o ile zostanie mu przedstawiony oryginalny nakaz aresztowania. Skrytykował też akcję policji przeprowadzoną w jego domu. Twierdzi, że podczas operacji jego bliscy zostali pobici.

Protestując przeciwko wyrokowi sądu, hakerzy włamali się w nocy z wtorku na środę na stronę internetową ministerstwa informacji i umieścili tam przemówienie, za które Barrak został skazany.

Powtórny proces Hosniego Mubaraka zacznie się 11 maja

Poinformował o tym w środę w Kairze sąd apelacyjny.  Do wznowienia ponownego procesu byłego prezydenta Egiptu miało dojść w minioną sobotę, lecz sędzia Mustafa Hassan Abdullah nieoczekiwanie zrezygnował. Wyjaśniał, że czuł się niezręcznie z powodu oskarżeń niektórych adwokatów. Uważali oni, że Abdullah nie powinien brać udziału w procesie Mubaraka, gdyż prowadził sprawę związaną z rewoltą, która doprowadziła do jego ustąpienia.

W wyniku krwawej rozprawy z demonstrantami na początku 2011 roku zginęło w Egipcie ok. 850 osób. Były egipski dyktator, który w maju kończy 85 lat, został za to skazany w 2012 r. na dożywocie.  W styczniu sąd kasacyjny anulował ten wyrok i zlecił nowy proces.

Jak zmienić Koreę Północną?

Wojna byłaby katastrofą, bo KRLD jest uzbrojona po zęby. Pozostaje czekać na zmiany wewnętrzne, aż reżim upadnie w drodze przewrotu pałacowego albo ludowego powstania. Czy można te zmiany przyspieszyć?

Andrei Lankov w nowej książce „The Real North Korea: Life and Politics in the Failed Stalinist Utopia” proponuje, by starać się ze wszystkich sił obalić blokadę informacyjną nałożoną na społeczeństwo północnokoreańskie.

Autor zauważa, że ZSRR upadł z powodu niewydolności ekonomicznej - ale dopiero wtedy, kiedy ludzie ją sobie uświadomili i uznali system za przeszkodę na drodze do lepszego życia. Kierownictwo KRLD ma trudniej – musi zneutralizować dręczący sukces sąsiedniej Korei Południowej. Trzeba to wykorzystać.

Szacuje się, że pięć wolnych rozgłośni radiowych nadających dla Koreańczyków z Północy ma już nawet milion słuchaczy – 5 proc. populacji. Lankov uważa, że trzeba dalej organizować przemyt radioodbiorników, ale też płyt DVD z programami przygotowanymi specjalnie dla obywateli KRLD i e-książek. Ważne, by materiały te przedstawiały różne punkty widzenia, a nie tylko kontrpropagandę. Ludzie muszą zobaczyć, że świat jest złożony, że można myśleć samodzielnie.

Patrol Korei Południowej na granicy. Fot. AP

Korea Południowa powinna przestać zaniedbywać uciekinierów z Północy. Władze powinny wspierać ich nie tylko w psychicznej adaptacji do nowych warunków, ale też pomóc w wykształceniu i zatrudnieniu. Po upadku reżimu w Pjongjangu ci uciekinierzy z komunizmu, którzy w kapitalizmie odnieśli sukces, będą predestynowani do bycia liderami integracji.

Zachód winien otworzyć wszelkie możliwe kanały wymiany z Koreą Północną – akademickiej, kulturalnej, ekonomicznej. Oczywiście skorzystają z nich w pierwszej kolejności funkcjonariusze reżimu i ich dzieci. I dobrze – bo to elity będą inicjatorami zmian.

Lankov przypomina, że w 1958 r. USA i ZSRR podpisały porozumienie o wymianie. Konserwatyści się krzywili, że to otwieranie drzwi przed sowieckimi szpiegami. Faktycznie, KGB przysłała swoich ludzi. Jednym z nich był Oleg Kaługin. Po latach Kaługin został zastępcą szefa wydziału kontrwywiadu KGB – i jako pierwszy z kierownictwa służb zaczął je krytykować, opowiadać się za zwiększeniem politycznej kontroli nad działaniami wywiadu. Podczas pobytu w USA Kaługin zaprzyjaźnił się z Aleksandrem Jakowlewem, w latach pieriestrojki jednym z głównych doradców Michaiła Gorbaczowa. Obaj mówili, że pobyt za oceanem zmienił ich spojrzenie na świat.

Niezależna komisja: Do końca 2014 r. należy zamknąć Guantanamo

Grupa badaczy spędziła dwa lata na obserwacji warunków, w jakich przetrzymywani są skazani. I uznała, że przetrzymywanie więźniów w Guantanamo jest "odrażające i nie od zniesienia" oraz powinno się skończyć wraz z wycofaniem amerykańskich wojsk z Afganistanu w następnym roku.

Jemeńczycy protestują przeciw przetrzymywaniu ich rodaków w Guantanamo bez nadziei na zwolnienie. Fot. AP

Członkowie komisji, powołanej przez organizację pozarządową The Constitution Project, proponują, żeby 166 więźniów przebywających obecnie w Guantanamo postawić przed cywilnymi lub wojskowymi sądami oraz przewieźć do amerykańskich więzień albo do krajów, w których nie będą torturowani. "Stany Zjednoczone niezaprzeczalnie stosowały tortury w stosunku do osób przetrzymywanych w obozie. Praktyki te naruszały amerykańskie i międzynarodowe prawo" - czytamy w raporcie. Autorzy opracowania katalogują i wymieniają techniki oraz metody przesłuchań, takie jak podtapianie, ograniczanie snu oraz skuwanie więźniów w bolesnych pozycjach. Wielu z osadzonych jest przetrzymywanych od ponad 10 lat bez aktu oskarżenia i procesu sądowego.

Członkowie komisji przesłuchali amerykańskich wojskowych i przedstawicieli administracji prezydentów: Billa Clintona, George'a W. Busha i Obamy oraz byłych więźniów Guantanamo; przeczytali też niezliczoną liczbę dokumentów rządowych.

Na jej czele stali były republikański kongresmen i podsekretarz w Departamencie Bezpieczeństwa Krajowego z czasów administracji George'a W. Busha Asa Hutchinson oraz były kongresmen z ramienia Demokratów i dawny ambasador w Meksyku James Jones. W komisji zasiadało również dwóch emerytowanych generałów amerykańskich. The Constitution Project to organizacja pozarządowa jednocząca zarówno amerykańskich Republikanów, jak i Demokratów, prawników, sędziów, wojskowych i dyplomatów.

Opublikowanie raportu na temat warunków, jakie panują w obozie, i technik stosowanych tam przesłuchań zbiegło się z trwającym strajkiem głodowym więźniów. Strajk rozpoczął się w lutym. Administracja obozu informuje obecnie o 43 protestujących.

Więcej o sytuacji w Guantanamo tutaj.

Strasburg przeciwny ekstradycji do USA Brytyjczyka chorego na schizofrenię

Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu sprzeciwił się we wtorek ekstradycji do USA oskarżonego o terroryzm i chorego na schizofrenię Brytyjczyka pochodzenia pakistańskiego Haroona Rashida Aswata. Przebywa on w szpitalu o zaostrzonych środkach bezpieczeństwa. Trybunał uznał, że umieszczenie go w silnie strzeżonym więzieniu w USA mogłoby spowodować nasilenie się schizofrenii.

39-letni Aswat został zatrzymany w sierpniu 2005 r. w Wielkiej Brytanii na prośbę amerykańskich władz. Jest oskarżany przez USA o współpracę z Abu Hamzą al-Masrim, radykalnym islamskim duchownym, którego Wielka Brytania wydała niedawno Amerykanom po długiej batalii prawnej. Hamza nie przyznaje się do postawionych mu zarzutów dotyczących terroryzmu; jego proces ruszy w sierpniu 2013 roku.  

Podejrzewa się, że Aswat brał udział w spisku mającym na celu założenie obozu szkoleniowego dla dżihadystów w Bly w stanie Oregon na północnym zachodzie USA ponad dekadę temu.

W kwietniu 2012 r. Trybunał w Strasburgu zezwolił na ekstradycję do USA Abu Hamzy i czterech innych podejrzanych o działalność terrorystyczną. Na podstawie stawianych im w USA zarzutów podejrzani mogliby zostać skazani na kary dożywotniego pozbawienia wolności, którą odbywaliby w więzieniach o zaostrzonym rygorze bezpieczeństwa.

Biełsat: Raper „Vincent” musiał uciekać z Białorusi, bo zagrał w polskim filmie

19 kwietnia do kin wchodzi nowy film Krzysztofa Łukaszewicza, ukazujący losy młodego białoruskiego opozycjonisty i realia kraju, zmagającego się z dyktaturą Łukaszenki.

W roli głównej wystąpił debiutujący Dźmitry Papko występujący pod pseudonimem „Vincent”, a także Karolina Gruszka. Teraz Vincentem interesują się przedstawiciele białoruskich resortów siłowych.

„Kiedy przyjechałem na Białoruś po zdjęciach, zostałem wezwany na komisariat milicji. Później chodziłem regularnie na przesłuchania, ponieważ do KGB pisano na mnie donosy, że posiadam 7 luksusowych samochodów, że mnie odwiedzają podejrzani koledzy i jestem zaprzyjaźniony z kryminalnymi autorytetami” - opowiedział Biełsatowi.

Aktorem zainteresowała się WKU, gdzie „przedstawiono” mu kilka potencjalnych scenariuszy jego przyszłości: „Masz trzy warianty – idziesz do wojska, albo dostajesz „żółte papiery” i robimy z ciebie debila, albo idziesz do więzienia” - powiedział mu jeden z oficerów.

Vincent dostał zakaz opuszczania Białorusi, ale w ostatniej chwili zdążył wyjechać do Polski.

- Nigdy nie byłem zwolennikiem dyktatury, ale gdy represje dotknęły mnie osobiście, przekonałem się jakie bezprawie panuje w strukturach władz - powiedział. - Z jednej strony to okropne, ale z drugiej strony bardzo się cieszę, że reżyserowi Krzysztofowi Łukaszewiczowi udało w swoim filmie się odzwierciedlić sytuację na Białorusi. A ta fabuła zaczyna realizować się w moim życiu.

Mężczyźni też mogą być posądzeni o czary, ale to sporadyczne przypadki. W ogromnej większości ofiarą oskarżeń padają kobiety, zwłaszcza stare wdowy. Według raportu Action Aid Ghana z 2012 roku ponad 70 proc. mieszkanek Kukuo zostało skazanych na banicję po śmierci męża, co pozwoliło reszcie rodziny przejąć majątek wdowy. - To ekstremalnie patriarchalne społeczeństwo, w którym kobiety mają precyzyjnie wyznaczone role. Gdy kobieta nie może ze starości pracować czy mieć dzieci, staje się bezużyteczna dla wspólnoty. Menopauza oznacza marginalizację - mówi prof. Tsikata.

(...)

Nikt w Ghanie nie prowadzi statystyk skrzywdzonych lub zamordowanych kobiet. Ale w raporcie ActionAid podano, że około 40 proc. kobiet, które wychodzą z obozu dla "wiedźm", wraca tam w ciągu roku. Nawet jeśli kobieta zostanie we wspólnocie, narzuca się jej żelazne zasady. Nie może wchodzić do cudzych domów, nie może chodzić na targ ani bawić się z dziećmi. Jeśli chce coś kupić, musi prosić, aby ktoś zrobił to za nią. Nie może też brać udziału w obchodach świąt.

- fragment artykułu "To nie jest kraj dla starych kobiet" w Wysokich Obcasach

W Turcji, gdzie dawniej karano za zbytnią religijność, dziś karzą za żarty z religii

Na karę dziesięciu miesięcy więzienia w zawieszeniu skazał w poniedziałek sąd w Stambule znanego tureckiego pianistę Fazila Saya za obrazę islamu. Sąd uznał, że artysta "obraził uczucia religijne części ludności" w komentarzach, które zamieścił na Twitterze.

Fazil Say na koncercie w 2010 r. Fot. AP

W jednym żartował na temat nawoływania do modłów, które trwały zaledwie 22 sekundy. "Po co taki pośpiech? Czekała kochanka czy raki?" (raki to wódka ze sfermentowanych rodzynek). Inny wpis Saya nawiązywał do średniowiecznego perskiego poety, matematyka, filozofa i zarazem miłośnika wina Omara Chajjama, który zapytywał, czy niebo to tawerna czy dom publiczny z tej racji, że wierni muzułmanie mają obiecane tam rzeki winem płynące i hurysy.

Zaniepokojenie wyrokiem wyraziła w poniedziałek Komisja Europejska.

42-letni artysta, który w roku 2008 został mianowany przez UE ambasadorem kultury, powiedział w kwietniu tureckiemu dziennikowi "Hurriyet", że został poddany w Turcji całkowitemu ostracyzmowi, gdy przyznał się publicznie do ateizmu. Grożono mu nawet śmiercią.

Pianista oceniał, że za jego procesem stoją politycy z rządzącej, umiarkowanie islamistycznej Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP), którzy "chcą go zmusić, by wierzył w Boga". Według tureckiego prawa obraza wartości religijnych jest karana więzieniem od trzech miesięcy do 1,5 roku.

Po raz pierwszy od 14 lat spadły globalne wydatki na wojsko

To zasługa redukcji budżetów obronnych w USA i europejskich państwach NATO - poinformował w poniedziałek Sztokholmski Międzynarodowy Instytut Badań nad Pokojem (SIPRI). Spadku tego nie zdołało zrekompensować wyraźne zwiększenie zbrojeń w Chinach i Rosji.

Według SIPRI wydatki wojskowe na całym świecie wyniosły w ubiegłym roku 1,75 biliona dolarów, czyli w wymiarze rzeczywistym o 0,5 proc. mniej niż w roku 2011. Wcześniej po raz ostatni ich realny spadek odnotowano w 1998 roku.

Wydatki wojskowe USA uległy w ub.r. redukcji o 6 proc. i po raz pierwszy od upadku Związku Radzieckiego ponad 20 lat temu wyniosły mniej niż 40 proc. światowej całości. Natomiast europejskie państwa NATO przeznaczyły na swą obronność w 2012 roku o 10 proc. mniej niż rok wcześniej. Jednocześnie nastąpił znaczny wzrost wydatków wojskowych Chin i Rosji - odpowiednio o 7,8 i 16 proc. Jak jednak zaznacza SIPRI, ubiegłoroczny budżet obronny USA był i tak około pięć razy większy od chińskiego.

Rewolucja w Turcji. Nie będą skazywać głuchoniemych za propagandę?

Parlament turecki zawęził definicję "propagandy terrorystycznej". Przyjęta w czwartek wieczorem reforma prawa antyterrorystycznego przewiduje, że przestępstwem będzie jedynie bezpośrednie podżeganie do przemocy. Ponadto wobec osób ukaranych za propagandę nie będą wysuwane dalsze zarzuty o związki z organizacją terrorystyczną.

Na polu wolności słowa to zmiana rewolucyjna. Na Ankarze wymusiła ją Unia Europejska - orzeczenia trybunału w Strasburgu przeciwko Turcji dotyczące osób skazanych za przynależność do organizacji terrorystycznej były jednoznacznie miażdżące.

Władze tureckie szeroko stosowały przepisy o propagandzie terrorystycznej przeciwko politykom, działaczom i dziennikarzom. Wiele z tych spraw ociera się o tragifarsę.

W 2012 r. studenci Ferhat Tuzer i Berna Yilmaz dostali 8 i pół roku za to, że na wiecu z udziałem premiera Erdogana rozwinęli transparent: "Żądamy bezpłatnej edukacji i uzyskamy ją". Innych na ławę sądową zaprowadził transparent przeciw tarczy rakietowej, albo grafiti z wezwaniem do "braterstwa ludów"

W 2010 r. Vedat Kur, były naczelny "Azadiya Welat", jedynej w Turcji gazety w języku kurdyjskim, został skazany na 166 lat więzienia – za za każdy akt propagandy na rzecz Partii Pracujących Kurdystanu, jakich dopuścił się w swej gazecie, po półtora roku. Np. za to, że użył w artykule słowa "Kurdystan”.

Jeszcze w ten piątek Francuzka tureckiego pochodzenia Sevil Sevimli dostała 5 lat za banner z żądaniem bezpłatnej edukacji, udział w pochodzie 1-majowym oraz udział w koncercie lewicowego zespołu Grup Yorum.

Tego samego dnia, jak donosi „Hurriyet Daily News”, prokurator zażądał 25 lat więzienia dla głuchoniemego sprzedawcy warzyw za głoszenie „terrorystycznej propagandy” podczas demonstracji kurdyjskiej partii, w którą ten się przypadkowo zaplątał wracając z pracy do domu. – To wbrew logice i rozumowi. Ten człowiek nie miał fizycznych możliwości popełnienia przestępstwa, o które jest oskarżany – argumentował jego adwokat.

Oczywiście nawet złagodzona wersji prawa pozwoli państwu tureckiemu więzić swoich rzekomych wrogów. (Minister sprawiedliwości Sadullah Ergin oznajmił, że rzesze ludzi uwięzionych za związki z PKK będą sądzone za przynależność do organizacji terrorystycznej, a nie szerzenie propagandy).

Ale jest nadzieja, że absurdalnych nadużyć będzie teraz znacząco mniej.

Mroczna tajemnica wyspy Picairn

Ciekawie zapowiada się książka, która w przyszłym tygodniu ukaże się nakładem wydawnictwa Czarne - "Jutro przypłynie królowa" Macieja Wasielewskiego.

Pitcairn to skrawek lądu na Oceanie Spokojnym leżący piętnaście tysięcy kilometrów na południowy wschód od Londynu. W 1790 roku do brzegów wyspy przybił brytyjski okręt Bounty. Buntownicy zeszli na ląd.

Obecnie żyje tam kilkadziesiąt osób. Sześć razy do roku w pobliże wyspy podpływa statek, czasem zawija jacht, a mieszkańcy z tajemniczych powodów niechętnie patrzą na obcych.

Angielski dziennikarz został deportowany, zanim zdążył zejść z pokładu. To samo spotkało francuskiego autora książek podróżniczych. Pewna reporterka usłyszała: „Powiesimy cię, jeśli o nas źle napiszesz”. Korespondentka australijskiego „The Independent” była zastraszana. Na forum internetowym zamieszczono post: „Kathy Marks powinna być zastrzelona”.

Maciej Wasielewski dostał się na wyspę, podając się za antropologa badającego żeglarskie sagi. To, co odkrył, okazało się jeszcze bardziej skomplikowane, niż przeczuwał.

Nim po 10 dniach autor został deportowany, odkrył, że dorośli mieszkańcy Pitcairn wykorzystują seksualnie dzieci.

HRW o bezprawiu w Strefie Gazy

Rządzący Gazą Hamas nie spełnił obietnicy przeprowadzenia rzetelnego śledztwa w sprawie zabicia siedmiu Palestyńczyków oskarżonych o kolaborację z Izraelem - poinformowała w czwartek Human Rights Watch.

Zdarzyło się to w listopadzie. Mężczyźni zostali wcześniej skazani przez sąd wojskowy w Gazie. Uzbrojone komando wyciągnęło ich z aresztu na ulicę i zastrzeliło na oczach ludzi. Ciało jednego z „kolaborantów” ciągnięto potem za motocyklem.

HRW uważa, że przyznanie się do winy na ofiarach wymuszono torturami, a śledztwo w sprawie mordu nawet się nie zaczęło.

Mój reportaż o samosądach wśród Palestyńczyków można przeczytać tutaj.

Na początku marca uczniowie wracający z ferii do tybetańskich szkół w Qinghai i Gansu odkryli, że ich dawne podręczniki wyparowały, a ich miejsce zajęły książki chińskie. Innymi słowy, system kształcenia w dwóch narzeczach skurczył się o połowę, do mandaryńskiego. (...)

Po protestach w 2008 roku władze uznały po prostu, że przyszła „stabilizacja" Tybetu wymaga całkowitego wyrugowania pisanego i mówionego tybetańskiego z systemu oświaty.

Nie żyjemy jednak w świecie sprzed kilkuset lat, w którym hiszpańscy najeźdźcy mogli wymazać język i pismo Majów. Nie żyjemy też w świecie sprzed lat kilkudziesięciu, gdy w imię rewolucji kulturalnej zakazano nauczania tybetańskiego w całym kraju, odbierając ludziom takim jak ja znajomość ojczystego języka. Żyjemy za to w świecie, w którym w obronie mowy ojców spaliła się dziewiętnastoletnia dziewczyna. I ten płomień nie przestanie parzyć.

- Oser, pisarka tybetańska

Wybory w Pakistanie nie dla kobiet

Można pomyśleć, że w kraju, którym przez wiele lat kierowała Benazir Bhutto, z partycypacją kobiet w demokracji nie może być źle. A jest fatalnie.

Według rządowych statystyk, w Pakistanie jest 48 mln zarejestrowanych wyborców-mężczyzn i tylko 37 mln kobiet. W ostatnich wyborach z 2008 r. Pakistanki oddały 30 proc. głosów. W 564 lokalach wyborczych (na ponad 64 tys.) kobiet w ogóle nie dopuszczono do urn.

Najgorsza dyskryminacja ma miejsce na terytoriach plemiennych (FATA) wzdłuż granicy z Afganistanem. Tam kobietom głosować nie wolno, mimo że formalnie mają takie prawo. Dopiero w 1997 r. rząd federalny dał mieszkańcom FATA uniwersalne prawa wyborcze. Wcześniej startować i głosować w wyborach mogli tylko mianowani przez rząd malikowie (odpowiednik szejka).

Do wyborów został miesiąc. Fot. AP

Dostrzegając problem, państwowa komisja wyborcza w styczniu br. zaproponowała wprowadzenie kwot przy urnach: każdy lokal wyborczy musiałby się wykazać co najmniej 10 proc. udziałem kobiet wśród głosujących, inaczej wszystkie karty wyborcze z tego punktu trafiałyby do śmieci. Rząd nie wykazał zaintersowania pomysłem – na jego usprawiedliwienie można dodać, że w Pakistanie był to już bardzo gorący okres, który zakończy się dopiero po wyborach 11 maja.

Są nieśmiałe oddolne próby rozruszania Pakistanek. 40-letnia Badam Zari z jednej z plemiennych „agencji” (jednostka podziału terytorialnego) została pierwszą kobietą z FATA kandydującą w wyborach. Szanse na mandat ma raczej marne, zważywszy, że kobiety tam nie głosują. Ale Zari ma nadzieję, że jej kandydatura sprawi, iż kobiety z jej okręgu odważą się wyjść z domów.

- Postęp jest możliwy tylko wtedy, kiedy kobiety zaczną brać udział w polityce głównego nurtu – przekonuje Zari. – Moją jedyną ambicją jest walka o poprawę warunków życia mieszkanek Agencji Bajaur. Kobiety cierpią, bo nigdy żaden poseł z FATA nie interesował się ich losem.

Zari ma poparcie swojego męża, nauczyciela w szkole publicznej. – Choć jesteśmy biedni, chcemy prowadzić normalną kampanię wyborczą. Chcemy zwyciężyć. To byłoby zwycięstwo wszystkich kobiet z FATA – mówi Sultan Khan. – Są ogromne naciski, żeby żona się wycofała, ale nie zamierzamy im ulegać.

źródło: IPS

Urugwaj zalegalizował małżeństwa osób tej samej płci

Parlament Urugwaju opowiedział się w środę za legalizacją małżeństw osób tej samej płci. To już trzeci kraj Półkuli Zachodniej, a drugi po Argentynie w Ameryce Łacińskiej, który odważył się na taki krok.  

Projekt poparło 71 z 91 obecnych na sali deputowanych. Nowe prawo ma szansę wejść w życie w ciągu 10 dni od zatwierdzenia go przez izbę. Prezydent Jose Mujica, niegdysiejszy bojownik lewicowej partyzantki i zwolennik liberalnych reform zapowiedział, że zmianę zatwierdzi. Wcześniej legalizację małżeństw homoseksualnych poparł urugwajski Senat, wprowadzając niewielkie poprawki.  

Podczas gdy większość państw tworzy nowe normy prawne dla par jednopłciowych, Urugwaj - podobnie jak wcześniej Argentyna i Kanada - całkowicie zrównuje prawa małżeństw heteroseksualnych i homoseksualnych, w tym dotyczące adopcji, czy zapłodnienia in vitro. Zamiast stosowania terminów: "mąż" i "żona", mówi się tam o "stronach" zawierających "kontrakt".  

Decyzja parlamentu wywołała euforię w środowiskach gejowskich w Montevideo. Urugwajski Kościół apelował wcześniej do parlamentarzystów o głosowanie zgodne z sumieniem, ale jednocześnie podkreślał, że zmiana "to nie sprawiedliwość, lecz niekonsekwentna asymilacja, która jeszcze bardziej osłabi instytucję małżeństwa".

W Jordanii otwarto drugi obóz dla uchodźców syryjskich

Nowy obóz mieści się w Mradżib Al-Fhud na północy kraju i został sfinansowany przez Zjednoczone Emiraty Arabskie. Docelowo będzie mógł pomieścić ponad 25 tys. osób.

Ma on odciążyć pierwszy obóz, wybudowany w miejscowości Zaatari na północy Jordanii, w którym przebywa już ponad 150 tys. Syryjczyków.

Do Mradżib Al-Fhud doprowadzono wodę oraz wybudowano szkołę i szpital, który ma zapewnić podstawową opiekę zdrowotną. Już w środę trafiło tam pierwszych 110 uciekinierów.

Pierwsi Syryjczycy w nowym obozie. Fot. AP

Według danych Urzędu Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców w Iraku, Jordanii, Libanie, Turcji i innych krajach Bliskiego Wschodu przebywa już 1 254 451 uciekinierów z Syrii - z tego w Jordanii wg różnych danych od 400 tys. do ponad 480 tys. Każdego dnia przybywa ich 2 tys. nowych.

Uchodźcy z Syrii stanowią już około 6 proc. całej populacji Jordanii. Jak podaje gazeta „The Jordan Times”, Amman w 2012 r. wydał 65 mln dinarów (prawie 300 mln złotych) na zapewnienie im opieki zdrowotnej. W tym roku wraz z rosnącą liczbą uciekinierów kwota ta może być trzykrotnie wyższa.

Pierwsza Saudyjka została adwokatką

Ministerstwo sprawiedliwości Arabii Saudyjskiej zarejestrowało pierwszą Saudyjkę jako adwokatkę stażystkę, co otwiera kobietom drogę do tego zawodu - poinformował we wtorek przedstawiciel organizacji praw człowieka.

"Ministerstwo zaakceptowało rejestrację Arwy Al-Hujeili jako pierwszej adwokatki stażystki w Królestwie" - napisał Abul Kheir, który opublikował na Twitterze kopię dokumentu ministerstwa. Do jej pory wykształcone prawniczo Saudyjki mogły pracować w kancelariach adwokackich, lecz nie było im wolno występować w sądach. Kheir sprecyzował, że adwokatka po trzyletnim stażu w kancelarii może otworzyć własne biuro.  

We wrześniu ubiegłego roku ministerstwo sprawiedliwości opublikowało zarządzenie, iż adwokatki wkrótce będą mogły występować przed sądami, lecz nie weszło ono w życie. W Arabii Saudyjskiej kobiety wciąż odgrywają niewielką rolę w życiu publicznym. Bez zgody męskiego opiekuna kobietom nie wolno prowadzić samochodów i podróżować, pracować ani poddawać się niektórym operacjom medycznym.

Dzisiaj rano w Warszawie na placu Konstytucji zawieszono baner domagający się uwolnienia przez władze Izraela Samera Issawi, który od 256 dni prowadzi strajk głodowy w nadziei na odzyskanie wolności. Samer Issawi jest więziony bez żadnych formalnych zarzutów oraz szansy na sprawiedliwy proces.

Po ostatnich badaniach Issawiego lekarze sądowi poinformowali , że ze względu na wycieńczenie organizmu w każdej chwili grozi mu śmierć.

Jest on jednym z ponad 200 Palestyńczyków, którzy więzieni są w ramach tzw. „aresztu administracyjnego”. To procedura, która pozwala izraelskiemu wojsku na przetrzymywanie więźniów bez stawiania zarzutów, oskarżenia oraz bez prawa do procesu, naruszająca międzynarodowe konwencje praw człowieka.

"Chińskie marzenie" może się okazać pustym sloganem, bo jego treść - czym jest i jak je zrealizować - jest nadal niejasna. Może chodzi o zwalczanie korupcji. Na pewno chodzi o organizowanie poparcia dla odrywającej się od mas i coraz bardziej elitarnej KPCh. Ale według "Dziennika Ludowego" "chińskie marzenie" byłoby też przeciwieństwem "upokorzeń", jakich od dawna doznawał kraj ze strony obcych mocarstw. Xi zdaje się wzywać do patriotycznej odnowy, a może i czegoś więcej - "ożywienie", o którym mowa, dotyczy najwyraźniej nie tylko narodu, lecz także militarnej potęgi i międzynarodowej pozycji Chin.

- Anne Appelbaum w Magazynie Świątecznym

Zmarł dziennikarz z Chimek, brutalnie pobity w 2008 roku

Michaił Biekietow, który walczył z budową autostrady pod Moskwą, wskutek napaści miał uszkodzony mózg i amputowano mu nogę. W poniedziałek jego adwokat Stalina Guriewicz powiedziała, że Biekietow zmarł w szpitalu po zadławieniu się jedzeniem. Miał 55 lat.

Biekietow, założyciel krytycznej wobec lokalnych władz gazety "Chimkińskaja Prawda", ostro sprzeciwiał się wycinaniu pobliskiego Lasu Chimkińskiego pod budowę autostrady Moskwa-Petersburg. W listopadzie 2008 roku został dotkliwie pobity przed swoim domem. Lekarze przez wiele miesięcy walczyli o jego życie. Przeszedł serię ciężkich operacji - amputowano mu nogę i kilka palców. Stracił też głos. Wcześniej podpalono jego samochód; dziennikarz otrzymywał też groźby. Sprawców nigdy nie zidentyfikowano.

W jednej z wypowiedzi telewizyjnych Biekietow oskarżył mera Chimek, byłego pułkownika wojsk rosyjskich Władimira Strielczenkę, o podłożenie bomby pod jego samochodem.  Wytoczono mu proces pod zarzutem pomówienia. Początkowo został skazany na grzywnę w wysokości 5 tys. rubli (163 dolary), a w grudniu 2010 roku - uniewinniony.  

Biekietow to jeden z kilkunastu dziennikarzy i obrońców środowiska naturalnego, którzy zostali brutalnie poturbowani po krytycznych wystąpieniach na temat tego kontrowersyjnego projektu.

W Syrii zginęło już 8785 żołnierzy

Syryjska organizacja obrony praw człowieka twierdzi, że w ciągu dwóch lat wojny między siłami reżimu prezydenta Baszara el-Asada a próbującymi go obalić rebeliantami zginęło niemal 9 tys. żołnierzy sił rządowych. Mające siedzibę w Syrii Centrum Dokumentacji Przemocy śledzi wydarzenia od początku konfliktu i prowadzi obliczenia zabitych, rannych i zaginionych. Ten rzadki raport o ofiarach po stronie sił reżimu, został zestawiony na podstawie danych ze źródeł rządu i opozycji.

Według danych ONZ ze stycznia bieżącego roku w konflikcie w Syrii poniosło śmierć ponad 70 tys. osób.

Projekt Natalia: bransoletki dla obrońców praw człowieka

Organizacja Civil Rights Defenders (CRD) wpadła na ciekawy pomysł: wyposażenia zagrożonych napaścią obrońców praw człowieka w pancerne bransolety z GPS.

Działa to tak: w razie ataku posiadacz bransolety aktywuje alarm. Wtedy sygnał GPS z dokładną lokalizacją jest wysyłany za pośrednictwem sieci komórkowej do siedziby CRD w Sztokholmie „oraz do osób znajdujących się w pobliżu, które mogą bezzwłocznie udzielić pomocy”. Sygnał dociera również do osób śledzących projekt na Facebooku i Twitterze.

Projekt nosi nazwę Natalia – od imienia współpracowniczki CRD Natalii Estemirowej, która badała naruszenia praw człowieka w Czeczenii. 15 lipca 2009 r. została porwana przez nieznanych sprawców i wywieziona do Inguszetii. Tego samego popołudnia odnaleziono jej ciało.

Autorzy projektu przekonują, że w przypadkach uprowadzenia kluczowe jest pierwsze 48 godzin. Możliwość szybkiej reakcji w sytuacjach zagrożenia często bywa kluczowa dla uratowania życia.

Dzięki bransolecie potencjalnie setki tysięcy ludzi może zostać poinformowanych o ataku w ciągu zaledwie kilku minut od zdarzenia i będzie mogło wywrzeć presję na reżim. W założeniu sama świadomość, że świat dowie się o ataku, stanowiłby wirtualną osłonę dla obrońców praw obywatelskich.

Pierwszymi osobami, które otrzymały bransolety, są działacze z rejonu kaukaskiego, m.in. Magomed Mutsulgow z Inguszetii i Sapijat Magomedowa z Dagestanu. Na Kaukazie już kilkanaście osób broniących praw człowieka padło ofiarą zabójstw lub porwań na tle politycznym.

Pomysł wydaje mi się dobry, z jednym zastrzeżeniem, a właściwie dwoma. Po pierwsze, mam wątpliwość czy nieznani sprawcy w Czeczenii przejmą się gadżetem na nadgarstku swojej ofiary i tysiącami followersów na Twitterze. Ale lepsze to niż nic.

Po drugie, bransoletki powinny być wręczane tylko tym działaczom, którzy występują otwarcie i nie kryją swoich kontaktów z Zachodem – inaczej mogą ich narazić na kłopoty. Chociaż... kto wie, jeśli projekt się upowszechni i Chińczycy wyprodukują tanie imitacje z zegarkiem zamiast GPS, noszenie pomarańczowej bransolety może się w pewnych kręgach zrobić się trendy: „Wszyscy jesteśmy Natalią Estemirową”.

Debata w Waszyngtonie o liczbie żołnierzy (którzy zostaną w Afganistanie po 2014 r.) jest chybiona. Nie ma ona nic wspólnego z najważniejszymi problemami, przed jakimi staje Afganistan. Kraj ten wymaga przejścia do planu pokojowego, a nie wyjścia.

Pierwszą częścią tego planu muszą być rozmowy o zawieszeniu broni między talibami, USA i rządem afgańskim, tak aby wojska NATO mogły wyjść z godnością, i aby zredukować horrendalny poziom przemocy. Afganistanu nie da się ustabilizować walcząc do ostatniego dnia. Po pierwszych negocjacjach muszą nastąpić dalsze rozmowy między talibami i rządem afgańskim o podziale władzy. To umożliwiłoby zawieszenie broni, włączyło talibów w struktury państwa i stworzyło polityczne rozwiązanie konfliktu.

Ahmed Rashid, The New Republic

Linie Air France ukarane grzywną za dyskryminację pasażerki

Air France zostały w czwartek skazane przez sąd w Bobigny na grzywnę w wysokości 10 tys. euro za dyskryminację pasażerki, propalestyńskiej działaczki, która została wyproszona z samolotu lecącego do Tel Awiwu. Horia Ankur, 30-letnia pielęgniarka, chciała polecieć do Izraela 15 kwietnia 2012 r., żeby wziąć udział w imprezie "Witamy w Palestynie", organizowanej przez propalestyńskich działaczy, która ostatecznie została udaremniona przez izraelskie władze.

Kiedy samolot przygotowywał się do startu na lotnisku w Nicei, przedstawiciel Air France podszedł do kobiety i spytał, czy ma izraelski paszport. Kiedy kobieta odpowiedziała, że "nie", padło kolejne pytanie - czy jest żydówką. Gdy za drugim razem kobieta udzieliła negatywnej odpowiedzi, została poproszona o opuszczenie pokładu.

"Nie możemy tolerować takiego zachowania na naszym terytorium" - oświadczył prokurator Abdelkrim Grini. "Dzisiaj zapytają panią, czy jest pani żydówką, jutro - czy muzułmanką, a pojutrze - czy jest pani osobą homoseksualną, czy należy do związku zawodowego" - akcentował prokurator.

Pracownik Air France zeznał, że tuż przed odlotem okazało się, iż nazwisko pasażerki figurowało na sporządzonej przez izraelskie władze liście osób niepożądanych.

Fot. AP

Tysiące Palestyńczyków uczestniczyły w czwartek na Zachodnim Brzegu Jordanu w pogrzebach zmarłego w izraelskim więzieniu palestyńskiego działacza oraz dwóch palestyńskich nastolatków zastrzelonych w trakcie antyizraelskich protestów.

Wywołał je we wtorek zgon 64-letniego Majsary Abu Hamdije, który odbywał w izraelskim więzieniu karę dożywotniego pozbawienia wolności i cierpiał na raka. Przedstawiciele władz palestyńskich oskarżyli stronę izraelską o opóźnienie leczenia Abu Hamdije i zapewnili pełny ceremoniał wojskowy jego pogrzebowi, który odbył się w czwartek w Hebronie.

Abu Hamdije został skazany na dożywocie za współudział w usiłowaniu dokonania zamachu bombowego na kawiarnię w Jerozolimie w 2002 roku. W trakcie protestów, jakie wywołała jego śmierć, czterech młodych Palestyńczyków obrzuciło w środę ładunkami zapalającymi izraelski wojskowy punkt kontrolny koło Tulkaremu w północnej części Zachodniego Brzegu. Żołnierze odpowiedzieli ogniem, zabijając 17-letniego Amera Nassara i 18-letniego Nadżiego Belbisiego.

Zdaniem Eliota Cohena, dyrektora programu badań strategicznych Szkoły Zaawansowanych Studiów Międzynarodowych (SAIS) Uniwersytetu Johna Hopkinsa w Waszyngtonie, Obama de facto stopniowo "wycofuje się z militarnych zobowiązań USA za granicą", które w ostatnim półwieczu gwarantowały bezpieczeństwo ich sojusznikom.

Osłabienie tak rozumianego przywództwa Ameryki grozi w przyszłości destabilizacją i chaosem w takich regionach świata jak Azja Wschodnia i Zatoka Perska - ocenia. Cohen przypomniał o rosnącej agresywności Chin i nieudanych próbach zmuszenia Iranu za pomocą sankcji do rezygnacji ze zbrojeń atomowych.  Prawica atakuje też Obamę za dążenie do eliminacji broni atomowej i niemodernizowanie amerykańskiego arsenału atomowego. Jego krytycy podkreślają, że Rosja, a zwłaszcza Chiny, modernizują swoją broń nuklearną.  

Inni komentatorzy uważają jednak, że polityka obecnej administracji, kładąca nacisk na "soft power", dyplomację i współpracę z innymi państwami, jest najlepszą opcją w przypadku najbardziej zapalnych dziś konfliktów: z Iranem, reżimem prezydenta Baszara el-Asada w Syrii i Koreą Północną.

Jak sugeruje w konserwatywnym "Wall Street Journal" jego czołowy publicysta Gerald F. Seib, we wszystkich trzech konfliktach Obama ma rację, polegając na sankcjach, nacisku dyplomatycznym oraz współpracy z ONZ i innymi krajami. Jest to niezbędne, aby na arenie międzynarodowej izolować te dyktatorskie reżimy, podczas gdy użycie siły grozi niepotrzebnymi wojnami.  Seib zwraca uwagę, że głośnym echem w mediach odbiło się np. wysłanie przez USA w rejon Półwyspu Koreańskiego bombowców strategicznych, które mają być ostrzeżeniem dla Korei Północnej.

"Chociaż te samoloty to efektowny materiał na czołówki gazet, to krajem, który ma realną możliwość zmiany zachowania Phenianu, są Chiny - a nie USA" - napisał publicysta "WSJ".  Gospodarcze przetrwanie Korei Północnej zależy od Chin - przypomina Seib - co oznacza, że Waszyngton musi przede wszystkim przekonywać Pekin, żeby pomógł mu w nakłonieniu reżimu Kim Dzong Una do wyrzeczenia się broni nuklearnej. Kluczem do rozwiązania problemu jest zatem dyplomacja.

- fragment analizy Tomasza Zalewskiego, PAP

Maleją szanse na szybkie pojmanie Kony’ego

Stany Zjednoczone zaoferowały 5 mln dol. nagrody za informacje prowadzące do pojmania ugandyjskiego watażki Josepha Kony’ego. Ale sytuacja polityczna w Środkowej Afryce mu sprzyja.

Kony to przywódca Bożej Armii Oporu, jednej z milicji powstałych w trakcie wojny domowej w Ugandzie. Zniesławił się przymusowym wcielaniem do swojej armii tysięcy dzieci-żołnierzy. Boża Armia Oporu przez 25 lat spowodowała śmierć 100 tys. ludzi i wysiedlenie dwóch milionów.

Joseph Kony w Sudanie, 2006 r. Fot. Reuters

W 2005 r. Międzynarodowy Trybunał Karny oskarżył Kony’ego o zbrodnie przeciw ludzkości. Jednak wciąż jest on wolny - ostatnio ukrywa się w Republice Środkowoafrykańskiej (RŚA). Liczebność jego bandy stopniała do kilkuset żołnierzy.

Globalną (nie)sławę Kony zyskał za sprawą amerykańskiej organizacji pozarządowej Invisible Children, która w ramach kampanii Kony2012 wyprodukowała kontrowersyjny film, który w krótkim czasie zyskał ponad 100 mln odsłon na YouTube.

Jesienią 2011 r. prezydent Barack Obama wysłał do Ugandy stu żołnierzy, by pomogli tamtejszemu rządowi rozbić Bożą Armię Oporu, jednak bez rezultatu. Rok temu Unia Afrykańska powołała specjalną armię, której zadaniem miało być wytropienie watażki. Na próżno.

Sekretarz Stanu USA John Kerry, informując w środę o nagrodzie za głowę Kony’ego, przyznał, że jest ona wyrazem bezradności: - Nie będzie łatwo go znaleźć. Boża Armia Oporu rozpadła się na luźne grupki, rozproszone w gęstej dżungli.

Kony’emu pomaga sytuacja w RŚA. 10 dni temu rebelianci z ruchu Seleka obalili prezydenta Francoisa Bozize. Jego miejsce zajął nie uznawany przez społeczność międzynarodową Michel Djotodia.

Nic nie wskazuje na to, by ruch Seleka popierał Bożą Armię Oporu, mimo to samozwańczy prezydent nakazał wojskom ugandyjskim polującym na Kony’ego w ramach sił Unii Afrykańskiej, żeby opuściły kraj. Wcześniej UA zawiesiła Bangui w prawach członka.

- Teraz naszym priorytetem jest bezpieczeństwo kraju i naszych obywateli - oznajmił rzecznik środkowoafrykańskich rebeliantów Eric Massi. - Za wcześnie na dyskusję o polowaniu na Josepha Kony’ego.

Ugandyjczycy przerwali poszukiwania i wycofali się do głównej bazy w RŚA.

Młodzi Pakistańczycy nie lubią demokracji

Jako najlepszy system polityczno-prawny chętniej wskazują szariat i rządy wojskowych – wynika z sondażu przeprowadzonego przez British Council.

Według opublikowanego w środę badania 38 proc. Pakistańczyków w wieku 18-29 lat sądzi, że prawo islamskie jest najlepsze dla kraju. 32 proc. wskazań zdobyły rządy wojskowych, a demokracja znalazła się na ostatnim miejscu z wynikiem 29 proc.

Pakowanie materiałów dla komisji wyborczych. Lahore, 30 marca. Fot. AP

Mniej niż jedna czwarta ankietowanych sądzi, że oni sami lub ich rodziny skorzystali na demokracji. 94 proc. uważa, że kraj idzie w złym kierunku, podczas gdy w 2007 roku opinię tę podzielała jedynie połowa badanych.

Większość zadeklarowała, że bardziej ufa armii niż jakiejkolwiek innej instytucji; o wojskowych pozytywne zdanie ma ok. 70 proc., o rządzie - tylko 13 proc. Co czwarty badany powiedział, że bezpośrednio doświadczył przemocy lub był jej świadkiem; liczba ta do ponad 60 proc. wzrasta na terytoriach plemiennych przy granicy z Afganistanem. Jednocześnie największym powodem do niepokoju są rosnące ceny, a nie terroryzm.

11 maja w Pakistanie mają się odbyć wybory parlamentarne, w których ważna rola przypadnie właśnie ludziom poniżej 30. roku życia, stanowiącym prawie jedną trzecią spośród zarejestrowanych wyborców.

Zgromadzenie Ogólne przyjęło traktat o kontroli handlu bronią

Zakazuje on transferów broni konwencjonalnej do innych krajów, gdy istnieje ryzyko, że broń ta będzie wykorzystywana do popełnienia lub ułatwienia ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości lub zbrodni wojennych.

Na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ 154 państwa głosowały za przyjęciem Traktatu we wtorek, kilka dni po tym, jak Iran, Korea Północna i Syria próbowały go zablokować.

- To historyczny moment - powiedziała Draginja Nadaždin, Dyrektorka Amnesty International Polska. - Pomimo cynicznej próby zablokowania przez Iran, Koreę Północną i Syrię projektu zdecydowana większość narodów świata wykazała spektakularne poparcie dla Traktatu, który oparty jest o prawa człowieka.

- Kiedy weźmie się pod uwagę ogromne interesy gospodarce i polityczne producentów i eksporterów broni, Traktat ten jest hołdem zarówno dla społeczeństwa obywatelskiego, które opowiedziało się za ocaleniem ludzkiego życia i zmniejszeniem cierpienia, jak i dla rządów, którzy posłuchały wezwania - dodała Nadaždin.

Zakres przyjętego Traktatu obejmuje główne kategorie broni konwencjonalnej, w tym broni strzeleckiej i lekkiej.

- Jak podczas większości tego typu negocjacji, nie osiągnęliśmy wszystkiego, czego chcieliśmy. Na przykład amunicja nie została w pełni włączona do wszystkich przepisów traktatowych. Jednak Traktat może być poprawiony i zawiera silne zasady zapewniające solidne podstawy dla budowania międzynarodowego systemu ograniczającego transfery broni do tych, którzy popełniają zbrodnie, zarówno w czasie wojny, jak i pokoju - powiedziała Draginja Nadaždin. -Ta sytuacja pokazuje, że kiedy pojawia się dobry pomysł, który pomoże uczynić świat lepszym, społeczeństwa naprawdę mogą go zrealizować i wprowadzić zmiany w skali całego globu.

Traktat zostanie otwarty do podpisów i ratyfikacji 3 czerwca 2013 r. na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ i wejdzie w życie wkrótce po ratyfikacji przez 50 państw.

A właściwie... dlaczego nie zwolnić wszystkich z Guantanamo?

Takie prowokacyjne pytanie zadała na łamach „Foreign Policy” Rosa Brooks, prof. prawa na Uniwersytecie Georgetown.

Pytanie na czasie, bo o Guantanamo ostatnio zrobiło się głośniej za sprawą strajku głodowego. Do głodówki mogło przystąpić nawet 130 z 166 więźniów. Pentagon przyznał w poniedziałek, że protestuje 39 osadzonych.

Rodziny więźniów protestują przed ambasadą USA w Jemenie. Fot. AP

Jest to przede wszystkim protest przeciwko przetrzymywaniu przez niewyobrażalnie w demokracji długi czas (większość siedzi już 10-11 lat) bez oskarżenia, wyroku ani nadziei na zwolnienie.

Większość z kilkuset jeńców wojny z terroryzmem, jacy przewinęli się przez Guantanamo w ciągu 11 lat istnienia więzienia, zostało zwolnionych – jeszcze za Busha. Przed pozostałymi rysuje się niepewna przyszłość.Tylko sześciu czeka na proces. Część niby przeznaczono do zwolnienia, ale na przeszkodzie stanął Kongres. Innych wojsko USA uznało za zbyt niebezpiecznych, by zwrócić im wolność, lecz oficjalnych zarzutów im nie postawiono – można się domyślać, że albo z braku dowodów, albo dlatego, że wiedzą zbyt wiele o tym, co się działo w Guantanamo i mogliby narobić kłopotów.

Rząd i armia USA nie chcą opróżnić Guantanamo, argumentując, iż zwolnieni mogliby powrócić do działalności terrorystycznej.

Brooks pyta: i co z tego? Czy ich przetrzymywanie aby nie szkodzi strategicznym interesom Stanów Zjednoczonych bardziej niż zwolnienie?

Wymiany więźniów (czyli ich wypuszczanie) to na wojnie rzecz normalna. Amerykanie właśnie oddają miejscowym władzom kontrolę nad więzieniami w Afganistanie. Istnieje ryzyko, że wielu talibów wyjdzie na wolność i może nawet powróci do wojaczki. Tyle że nie zmieni to sytuacji na froncie. Za to ich bezterminowe przetrzymywanie – podobnie jak osadzonych w Guantanamo – wzmaga wrogość wobec USA i ułatwia wrogowi rekrutację nowych bojowników.

- Potrafilibyśmy zredukować ryzyko, że zwolniony więzień zostanie przyjęty przez dawnych towarzyszy z otwartymi rękami - pisze pół-żartem Brooks.

- Niech dyrektor CIA John Brennan zabierze do Guantanamo światowe media. W świetle kamer wręczy każdemu więźniowi amerykański paszport i 10 tys dol. Brennan powinien uściskać więźniów i podziękować za ich wysiłki przy walce z Al-Kaidą. I niech kupi im bilet dokądkolwiek chcą. Jemen? Pakistan? Może niektórzy chcieliby wrócić na pole walki, ale pole walki wcale nie zechce ich.

Kobiety nie chcą jeździć do Indii

Głośna sprawa zbiorowego gwałtu na studentce w Delhi nie tylko poruszyła całe Indie i doprowadziła do zmiany prawa, ale też poważnie zaszkodziła przemysłowi turystycznemu. W ciągu trzech miesięcy od czasu tego gwałtu liczba zagranicznych turystów odwiedzających Indie spadła o 25 proc. A kobiet - aż o 35 proc.

W marcu media na Zachodzie nagłośniły kolejny przypadek zbiorowego gwałtu - na szwajcarskiej turystce. Operatorzy turystyczni mówią, że wycieczki odwołują głównie klientki z USA, Wielkiej Brytanii, Australii i Kanady.

Turystyka zagraniczna przyniosła Indiom w ub.r. blisko 18 miliardów dolarów.

Cenzura w Birmie odpuszcza: pojawiły się prywatne gazety

W Birmie pierwszy raz od prawie 50 lat w poniedziałek ukazały się prywatne gazety codzienne. To kolejna oznaka liberalizacji mediów w tym kraju.

Szesnaście redakcji otrzymało zgodę władz na założenie prywatnego dziennika i wydawanie go od 1 kwietnia, ale tylko czterem udało się na czas przygotować wydania. - Przez pół wieku czekaliśmy na ten dzień - powiedział redaktor naczelny "The Golden Fresh Land Daily", 81-letni Khin Maung Lay. Dodał, że już rano sprzedano 80 tys. kopii gazety, ze zdjęciem przywódczyni opozycji Aung San Suu Kyi na pierwszej stronie. - To pokazuje, jak bardzo ludzie tęsknili za prywatnymi dziennikami.

Stoisko w Rangunie. Fot. Reuters

W Birmie działały dotychczas dzienniki rządowe, będące tubami propagandowymi władz. Jedynymi prywatnymi publikacjami były tygodniki, z których około połowa zajmuje się sportem, rozrywką czy zdrowiem.

Prywatne gazety w językach birmańskim, angielskim, hindi lub chińskim były nieodłączną częścią tej dawnej brytyjskiej kolonii. Ich redakcje zostały jednak zamknięte, gdy dyktator Ne Win znacjonalizował dzienniki w 1964 roku, dwa lata po zamachu stanu.

W sierpniu 2012 roku w ramach demokratycznych reform wprowadzanych przez prezydenta Theina Seina po prawie 50 latach zniesiono cenzurę prewencyjną mediów. Rząd poinformował dziennikarzy, że przed publikacją nie muszą już wysyłać tekstów cenzorom.

Birma przesunęła się w górę w dorocznym indeksie wolności prasy, opublikowanym w styczniu przez organizację Reporterzy bez Granic (RSF). Kraj, który od 2002 do 2011 roku był w ostatniej piętnastce, przesunął się o 18 miejsc w górę i obecnie plasuje się na 151. pozycji spośród 179 państw.

Z punktu widzenia żydowskiego osadnika sytuacja na Bliskim Wschodzie rozwija się znakomicie. Podziały wśród Palestyńczyków i anarchia w świecie arabskim zmniejszają ryzyko izraeslkich ustępstw terytorialnych. Jedyną możliwą opcją są kolejne jednostronne wycofania Izraela. To prawdpodobnie jedyna rzecz, której osadnicy muszą się obawiać.

- Robert D. Kaplan, Stratfor

Porażka traktatu regulującego handel bronią konwencjonalną

Kraje ONZ nie zdołały przyjąć pierwszego traktatu regulującego międzynarodowy handel bronią konwencjonalną. Sprzeciwiły się Korea Północna, a także Iran i Syria, które argumentują, iż treść projektu nie zapobiega przekazywaniu broni syryjskim rebeliantom.

Tymczasem jeszcze w czwartek rano wydawało się, że po siedmiu latach wysiłków traktat zostanie przyjęty przy porozumieniu 193 państw. Organizacje praw człowieka określały projekt jako najbardziej ambitną próbę powstrzymania rozprzestrzenianie się nielegalnej broni, która napędza krwawe konflikty na całym świecie. Ale np. Oxfam uważał, że nie idzie on wystarczająco daleko.

Uzgodniony już w środę projekt traktatu przewiduje, że kraje nie mogłyby eksportować broni jeśli naruszałoby to międzynarodowe embargo. Ponadto każdy kraj przed dokonaniem transakcji ma ocenić, czy jest ryzyko, że sprzedawana broń trafi w ręce terrorystów lub przestępców; może być wykorzystana do ludobójstwa lub innych nadużyć przeciwko ludności cywilnej, np. do ataków na szkoły i szpitale. Handel byłby też zakazany w przypadku dużego prawdopodobieństwa, że broń zwiększy przemoc wobec kobiet i dzieci.

Traktat obejmuje zarówno broń lekką, jak i ciężką, a więc też czołgi, samoloty, śmigłowce wojskowe, rakiety i okręty wojenne. Ale dotyczy tylko przepływów międzynarodowych, nie dotyka legislacji narodowej i nie nakłada żadnych nowych zobowiązań na krajowy handel bronią i eksporterów. To był warunek Stanów Zjednoczonych, a konkretnie lobby Krajowego Stowarzyszenia Strzeleckiego.

86-letni ideolog Czerwonych Khmerów może stanąć przed sądem

Człowiek numer dwa reżimu, Nuon Chea, może stanąć przed sądem za zbrodnie wojenne pomimo zaawansowanego wieku - zdecydował w piątek działający pod egidą ONZ trybunał ds. ludobójstwa w Kambodży. Decyzję taką podjęto na podstawie wyników badań lekarskich przeprowadzonych przez zagranicznych ekspertów.

Oskarżony o ludobójstwo, zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości Nuon Chea, zwany Bratem Numer Dwa, był głównym ideologiem rządzących Kambodżą w latach 1975-1979 Czerwonych Khmerów. Jako prawa ręka przywódcy Czerwonych Khmerów Pol Pota odpowiadał za najbardziej radykalne działania zbrodniczego systemu, który pochłonął co najmniej 1,7 mln ludzi.

Obecnie przed trybunałem toczy się proces już tylko dwóch przywódców Czerwonych Khmerów: byłego prezydenta Kambodży Khieu Samphana i właśnie Nuona Chea. W połowie marca br. w Phnom Penh zmarł były minister spraw zagranicznych Ieng Sary; miał 87 lat. Przed trybunałem stanęła także jego żona i była minister spraw społecznych Ieng Thrith, ale została wyłączona z postępowania sądowego ze względu na demencję. Pol Pot, zwany Bratem Numer Jeden, zmarł w 1998 r. Jeszcze rok przed śmiercią przebywał na wolności.

Trybunał, działający pod egidą ONZ, został powołany w 2003 roku, ale pracę rozpoczął dopiero w 2006 roku. Jedynym skazanym do tej pory jest Kaing Guek Eav, alias "Duch", były naczelnik więzienia Tuol Sleng, zwanego S-21, w stolicy Kambodży, w którym około 15 tys. ludzi poddano torturom przed egzekucją. W lutym 2012 r. "Ducha" skazano na dożywocie za zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości.  

Mieszany, kambodżańsko-międzynarodowy Trybunał był wielokrotnie krytykowany za powolne procedury i upolitycznienie.

Molestowane dzieci w Afganistanie idą do ciupy

Co się dzieje, kiedy Afgańczyk zgwałci lub molestuje nieletniego? Zazwyczaj sprawa nie dociera do policji czy sądu. Molestowanie seksualne jest tu tematem wysoce wstydliwym, a ofiary niechętnie zgłaszają takie przestępstwa.

Problemem jest też skorumpowanie wymiaru sprawiedliwości. Jeśli sprawca jest np. żołnierzem, urzędnikiem państwowym, albo jeśli jest zamożny, szanse na jego skazanie są bliskie zeru.

Mało tego: jeśli w sprawę zostaje zaangażowany sąd, za kraty może trafić ofiara.

Afgańska Niezależna Komisja Praw Człowieka (AIHRC) zbiera informacje o takich przypadkach. Nie jest to łatwe, bo sądy dla nieletnich nie chcą dzielić się statystykami dotyczącymi tak drażliwej kwestii. Obrońcom praw człowieka i dziennikarzom ciężko jest też wejść do więzień dla nieletnich.

Zdjecie z Kabulu. Fot. Reuters

- Te twierdzenia to kłamstwa. Nie więzimy dzieci wskutek takich incydentów – mówi dziennikarce Minie Habib dyrektorka takiego ośrodka w Kabulu, Aziza Adalatkhwah. Przyznaje jednak, że nieletni są osadzeni za „przestępstwa moralne”.

Afgański kodeks karny jest pełen niekonsekwencji. Poprawka z 2009 r. uznaje gwałt na kobiecie za przestępstwo - ale nie na mężczyźnie. Prawo nie określa wieku, w którym dopuszczalne jest współżycie. Za „pedersatię” – seks między dwoma mężczyznami, ale też między mężczyzną a chłopcem – grozi do 15 lat więzienia.

Podobny problem mają kobiety, które zostały zgwałcone, uciekły przed przymusowym małżeństwem bądź przemocą domową. Także one są osadzane w więzieniach.

Ten problem jest lepiej zbadany. W zeszłorocznym raporcie Human Rights Watch zatytułowanym "Musiałam uciec" czytamy, że za "przestępstwa moralne" więzionych jest ok. 400 Afganek. Sędziowie uznają za cudzołóstwo każdy seks pozamałżeński, nawet gdy kobieta została zgwałcona lub zmuszana do prostytucji.

- Sędziowie często wydają wyrok na podstawie "zeznań" złożonych bez obecności adwokata podpisanych przez oskarżoną nieumiejącą czytać. Kobiety dostają długoletnie kary, w niektórych wypadkach ponad 10 lat więzienia - mówi dyrektor HRW Kenneth Roth.

Latające kamery nad Nowym Jorkiem

Burmistrz Nowego Jorku Michael Bloomberg twierdzi, że już wkrótce pojawianie się samolotów bezzałogowych nad miastem będzie nieuniknione. "W przyszłości kamery nie będą już tylko montowane na budynkach i słupach, ale niektóre będą także w stanie latać" - powiedział burmistrz.

Kamery podglądające rozmnożyły się w Nowym Jorku po atakach na World Trade Center 11 września 2001 roku. Wprowadzony wówczas projekt "Stalowy pierścień" umożliwia zintegrowanie systemu monitorującego w bankach i innych instytucjach z policyjnym. Nowojorska Unia Swobód Obywatelskich (NYCLU) udokumentowała obecność blisko 2400 kamer w publicznych miejscach tylko na samym Manhattanie; obsługuje je policja, właściciele nieruchomości itp.

Bloomberg porównał nadejście ery dronów z falami, których nie da się powstrzymać. "To niepokojące, ale co za różnica, czy dron jest w powietrzu, czy też jest umieszczony na budynku" - zauważył. Jego zdaniem w ciągu pięciu lat, wraz z udoskonaleniem technologii, kamery będą wszędzie, niezależnie od tego, czy się nam to podoba, czy też nie. Utratę prywatności określił jako nieuchronną. Zastrzegł, że nie wie, jak w obecnych czasach prywatność można utrzymać.

Do niedawna drony używane były głównie do celów szpiegowskich i militarnych. Obecnie coraz częściej mówi się o korzyściach zastosowania ich także dla innych potrzeb: od przygotowywania reklam dla biur nieruchomości, poprzez opryskiwanie środkami chemicznymi pól uprawnych, monitoring środowiska, po używanie ich przez policję straż pożarną, czy agencje rządowe.

NYCLU uznała ideę wprowadzenia dronów w Nowym Jorku za powód do ogromnego niepokoju, a lekceważenie przez Bloomberga słusznej troski nowojorczyków o prywatność za rozczarowujące. "Nikt z nas nie spodziewa się, że przebywając na ulicy będziemy niewidzialni, ale mamy prawo oczekiwać, że rząd nie będzie tego na trwałe rejestrował" - mówiła Donna Lieberman z NYCLU.

Na przeprowadzanie prób z dronami nad USA jeszcze w lutym ub. r. wyraził zgodę prezydent Barack Obama. FAA pozwolił m.in policji w Miami na loty monitorujące nad obszarami dzikiej przyrody subtropikalnej Everglades na Florydzie. Samolotu bezzałogowego używali też funkcjonariusze w Północnej Dakocie podczas ścigania przestępcy.

źródło: pap

Czy Tybet powinien poddać się Chinom

Włoski komentator Francesco Sisci na łamach Asia Times Online zauważa - jak najsłuszniej - że sprawy w Tybecie idą w złym kierunku. Samospalenia (w ostatnich trzech latach było ich już 108, to magiczna liczba w buddyzmie), które najrozsądniej odczytywać jako akt oporu obywatelskiego, tylko zaogniają sytuację.

Pekin wprowadza w Tybecie coraz ostrzejsze środki bezpieczeństwa. Ostatnie doniesienia mówią o sprawdzaniu telefonów komórkowych mnichów w poszukiwaniu zdjęć Dalajlamy i połączeń zagranicznych, oraz rozbudowie orwellowskiego systemu inwigilacji.

Nawet jeśli spali się tysiąc albo 10 tys. Tybetańczyków, na politykę Chin wobec Tybetu nie będzie to miało wpływu – pisze Sisci. Różnice między Tybetańczykami w ojczyźnie i tymi na wychodźctwie rosną z każdym rokiem. To prawda: ci pierwsi są coraz bardziej zsinizowani, ci drudzy zwesternizowani. Po śmierci XIV Dalajlamy sytuacja dalej się pogorszy, bo Chińczycy sami wybiorą jego następcę, a Tybetańczycy – zgodnie z wolą Jego Świątobliwości – rozpoznają inkarnację poza granicami ChRL.

Fot. Łukasz Giza / Agencja Gazeta

W tej sytuacji zdaniem Sisciego Dalajlama ma dwie opcje do wyboru. Grać na wybuch wojny w Chinach licząc na wykrojenie z tego chaosu niepodległego Tybetu (nie precyzuje, kto miałby tę wojnę Chinom wydać, bo raczej nie Tybetańczycy).

Albo - poddać się Chinom już teraz. Porzucić mrzonki o niepodległości czy szerokiej autonomii. W zamian za złożenie Pekinowi hołdu, Dalajlama mógłby wytargować co się da, ale realistycznie.

Samą ideę rozumiem, bo samospalenia (nie będące jednak polityką DL) istotnie prowadzą donikąd, a Tybet ulega nieuchronnej sinizacji. Założenia Sisciego są jednak moim zdaniem zbyt naiwne. Gdyby Pekin był gotowy na jakiekolwiek ustępstwa wobec Tybetu, to rozmowy z DL – który myśl o niepodległości dawno porzucił – jakoś by postępowały. Problemem nie jest nieustępliwość rządu z Dharamsali, tylko z tego z Zakazanego Miasta.

„Poddając się” Chinom, DL nie uzyskałby wiele. M.in. dlatego, że taka decyzja u wielu Tybetańczyków – w Tybecie i na emigracji – nie znalazłaby zrozumienia. Groźba tybetańskiego terroryzmu jest w przyszłości bardzo realna i tylko DL zapobiega na razie jej urzeczywistnieniu.

Chiny nie odpuszczą Tybetowi, bo się go boją. Poddanie Dalajlamy nie rozwiązałoby trwale żadnego problemu, co najwyżej mogłoby dać chwilową ulgę i złudne nadzieje.

W Birmie płoną meczety

Prezydent Birmy Thein Sein ogłosił w piątek stan wyjątkowy w mieście Miktila w środkowej części kraju, gdzie w trwających od dwóch dni zamieszkach na tle religijnym pomiędzy buddystami a muzułmanami zginęło co najmniej 20 osób.

Strażacy gaszą płonące domy w Miktili. Fot. AP

Deputowany opozycyjnej Narodowej Ligi na rzecz Demokracji Win Htein powiedział, że od środy spłonęło tam co najmniej pięć meczetów. Mieszkańcy boją się wyjść z domów. Obecnie nie dochodzi do większych aktów przemocy, ale sytuacja pozostaje napięta.

Według relacji deputowanego mnisi i mieszkańcy wyznający buddyzm nie pozwalali gasić pożarów domów należących do muzułmanów. Jak podawała agencja Reuters, do zamieszek z udziałem setek osób doprowadziła kłótnia na targu między muzułmańskim sprzedawcą a parą buddystów. Oprócz meczetów podpalono, muzułmańską szkołę religijną, kilka sklepów i budynek rządowy.

W ubiegłym roku przez Birmę przetoczyły się dwie fale niepokojów na tle religijnym; w stanie Arakan, na zachodzie kraju, doprowadziły do śmierci 180 ludzi i pozbawiły dachu nad głową około 115 tys.

Ostatnie wydarzenia w Miktili wywołują obawy, że niepokoje mogą rozprzestrzenić się na pozostałe części kraju. Większość spośród 60 mln mieszkańców Birmy to wyznawcy buddyzmu, a tylko ok. 5 proc. ludności stanowią muzułmanie.

W Indonezji pięć lat za cudzołóstwo, rok za kocią łapę

Rząd Indonezji chce zaostrzyć prawo karne. Proponuje, by do pięciu lat wydłużyć karę więzienia za cudzołóstwo i wprowadzić zakaz mieszkania bez ślubu. Kara ma też grozić za praktykowanie czarnej magii.

Dotychczas za zdradę małżeńską groziło do dziewięciu miesięcy więzienia. "Cudzołóstwo jest przyczyną wielu problemów społecznych. Kara powinna odstraszać, a dziewięć miesięcy nie jest wystarczające" - powiedział członek rządzącej Partii Demokratycznej Chatibu Wiranu.

Nowe przepisy zabraniają również wspólnego mieszkania parom pozostającym w nieformalnych związkach - grozi za to do roku więzienia. Dotychczas ta źle widziana przez większość społeczeństwa praktyka nie była karana przez prawo.

Według nowego kodeksu karnego, którego projekt rząd złożył w parlamencie, kara więzienia do lat pięciu i grzywna do 300 milionów rupii (23,5 tys. euro) będzie grozić osobie praktykującej czarną magię, która doprowadzi do choroby, cierpienia fizycznego, psychicznego albo śmierci. Dodatkowo jeśli czarownik otrzymał za swoje działanie wynagrodzenie, kara może zostać zwiększona o jedną trzecią.

Zdaniem ekspertów reforma oznacza wyraźny wzrost wpływu islamu na indonezyjskie prawo. Obecny kodeks karny został zredagowany w 1918 roku i zreformowany w 1958 roku. Aby nowy wszedł w życie, musi go zatwierdzić parlament.

Do tej pory władze Iranu starały się przedstawiać swą republikę jako wzorową obrończynię wszelkich islamskich cnót i muzułmańskich mas, przeciwstawiając ją skorumpowanym reżimom arabskim. Jednak brutalna polityka rządu Ahmadineżada ostatecznie zaprzepaściła te wysiłki.

Zielony Ruch ze swą ideą suwerenności ludu to poważne wyzwanie dla irańskiej teokracji. Na razie Zieloni ponieśli klęskę polityczną, ale nie stracili moralnej legitymacji. Wyrzekając się przemocy, obnażyli słabość intelektualną i brutalność islamskiego reżimu. Czas pracuje na ich korzyść. Ich siła polega na tym, że żądania godności i wolności - inaczej niż ich rodzice na przełomie 1978 i 1979 r. - formułują w sposób wolny od ideologii. Tak jak wszystkie demokratyczne ruchy w regionie nie mają wyraźnego lidera politycznego, co paradoksalnie także jest ich atutem.

- Ramin Jahanbegloo w Magazynie Świątecznym

Apel Lecha Wałęsy w sprawie Kuby

"Dzisiaj, w dziesiątą rocznicę Czarnej Wiosny na Kubie, chciałbym przypomnieć o długiej walce, jaka prowadzą żony, matki, córki i krewne aresztowanych dysydentów, zrzeszone w ruchu Damy w Bieli. Walce prowadzonej w imię wolności i godności swoich najbliższych oraz godności całego społeczeństwa kubańskiego" - napisał były prezydent Lech Wałęsa.

W apelu datowanym na 18 marca możemy przeczytać m.in. "Poruszony prośbą Berty Soler, liderki Dam w Bieli, która po raz pierwszy uzyskała możliwość wyjazdu z Kuby i w tych dniach odwiedziła Polskę, wzywam społeczność międzynarodową, rządy krajów demokratycznych, instytucje zajmujące się prawami człowieka oraz uczelnie wyższe o niesienie wsparcia również dla dzieci represjonowanych działaczy i działaczek społeczeństwa obywatelskiego, a także dla tych młodych Kubańczyków, którzy za swe poglądy płacą brakiem możliwości dalszej nauki i realizacji kariery zawodowej. Stwórzmy bądź udostępnijmy im istniejące programy stypendialne, umożliwiające darmowe podjęcie lub kontynuowanie studiów za granicą. Ich talenty nie mogą się zmarnować, a pokojowa walka o wolność i demokrację nie może być przeszkodą do pogłębiania wiedzy. Prawo do edukacji jest prawem każdego człowieka. Nie pozostańmy obojętni! Bądźmy solidarni!

Czarna Wiosna (Primavera Negra) to określenie wydarzeń zapoczątkowanych o świcie 18 marca 2003 r., kiedy to na całej wyspie ruszyła fala masowych zatrzymań dziennikarzy, związkowców i opozycjonistów. Kubańskie władze oskarżyły ich o "prowadzenie działalności konspiracyjnej zorganizowanej przez szefa Sekcji Interesów Stanów Zjednoczonych na Kubie Jamesa Casona". Był to najbardziej drastyczny w ostatnich latach atak na ruch dysydencki i opozycyjny.

Ostatecznie zatrzymano i skazano (od 6 do 30 lat więzienia) w przyspieszonych procesach 75 opozycjonistów, aktywistów praw człowieka, niezależnych dziennikarzy i członków niezależnych związków zawodowych.

W czerwcu 2010 r. Kościół katolicki wynegocjował z reżimem zwolnienie więźniów sumienia Czarnej Wiosny, ale za cenę ich emigracji z wyspy. Nie uległo temu szantażowi 12 osób - wyszli zza krat, ale pozostali na Kubie.

Według szacunków Dam w Bieli obecnie reżim przetrzymuje ponad 80 więźniów sumienia.

Cały apel na stronie fundacji Instytut Lecha Wałęsy.

Komorowski: udział Polski w wojnie irackiej – „gestem solidarności”

"Tamte decyzje o polskim zaangażowaniu były decyzjami solidarności w obliczu BŁĘDNIE ROZUMIANEGO zagrożenia terrorystycznego na niespotykaną wcześniej skalę" – powinien był powiedzieć prezydent Komorowski, odnosząc się do 10. rocznicy operacji sił międzynarodowych w Iraku. We wczorajszych wypowiedziach rządzących zabrakło refleksji odnośnie skutków inwazji dla Iraku, a nie tylko dla polskiej armii i "relacji sojuszniczych".

Dla przypomnienia, fragment mojego komentarza o rocznicy, który dziwnym sposobem nie trafił do internetu:

- Było wiele powodów, by obalić Saddama, a broń masowego rażenia wybraliśmy dlatego, że był to powód, co do którego większość z nas mogła się zgodzić - mówił wiceszef Pentagonu Paul Wolfowitz. Neokonserwatyści z otoczenia prezydenta George’a W. Busha sądzili, że zmiana reżimu w Iraku pociągnie za sobą zmiany w innych krajach regionu, gdzie powstaną proamerykańskie demokracje, co rozwiąże problem terroryzmu. Pod ich presją CIA sięgnęła po dowody fabrykowane przez płatnych agentów oraz skłóconych z reżimem Saddama uchodźców.

Udokumentowane dane mówią, że w następstwie inwazji śmierć poniosło 120 tys. Irakijczyków, bardziej śmiałe szacunki podają liczby zbliżone do miliona. Zginęło blisko 4,5 tys. amerykańskich żołnierzy, zaś koszt 9-letniej okupacji ocenia się na 1 bilion dolarów.

Mimo ogromnych nakładów Ameryka tę wojnę przegrała. W Iraku powstała quasi-demokracja, do tego wcale nie przyjazna USA. Obalenie Saddama Husajna wytworzyło w regionie próżnię, w której urośli wrogowie Ameryki: Iran i jego sojusznicy z Syrii, libańskiego Hezbollahu i palestyńskiego Hamasu. Izrael przestał mieć ochotę na pokój z Palestyńczykami. Notowania Ameryki gwałtownie spadły na całym świecie. Al-Kaida dostała nowy poligon do walki z USA. Talibowie, korzystając z nieuwagi, przeszli do kontrofensywy w Afganistanie. Wszystko odwrotnie do założeń.

Jednym pozytywem było nastraszenie Muammara Kaddafiego, który dobrowolnie wyzbył się broni masowego rażenia – bez tego libijska rewolucja z 2011 r. miałaby pewnie więcej ofiar. Niewątpliwie świat bez Saddama jest lepszy, ale w sumie to marne pocieszenie.

Strajk głodowy w Guantanamo

Już 24 więźniów osadzonych w amerykańskiej bazie Guantanamo na Kubie bierze udział w strajku głodowym. Protestują przeciw przetrzymywaniu ich bez zarzutów oraz brakowi perspektyw na uwolnienie.

Ośmiu tak bardzo straciło na wadze, że więzienni lekarze podjęli decyzję o przymusowym karmieniu ich przez sondę nosowo-żołądkową, a dwaj strajkujący trafili do szpitala z objawami odwodnienia - podał rzecznik więzienia kapitan Robert Durand. Według standardów więzienia w Guantanamo osadzony bierze udział w strajku głodowym, jeśli odmówi co najmniej dziewięciu posiłków z rzędu.  

Zasieki bazy amerykańskiej w Guantanamo. Fot. Reuters

Obecnie na terenie bazy wojskowej na Kubie przetrzymywanych jest 166 jeńców wojny z terroryzmem. Prawie wszyscy przebywają tam od 11 lat i nie zostały im postawione zarzuty.

W połowie marca 45 adwokatów więźniów osadzonych w Guantanamo wystosowało list do szefa Pentagonu Chucka Hagla, informując go o trwającym od lutego strajku głodowym. Powodem głodówki miała być decyzja władz więzienia o odebraniu osadzonym ich egzemplarzy Koranu, a także konfiskata innych rzeczy osobistych, jak zdjęcia i listy od rodziny czy listy od ich prawników.

Barack Obama zapowiadał na początku swych rządów, że zamknie Guantanamo w ciągu roku. Kongres blokuje jednak odpowiednie działania na rzecz zamknięcia więzienia.

Ocieplenie klimatu = 3 miliardy biedaków więcej

Jeśli nie poradzimy sobie z zagrożeniami środowiskowymi, to do 2050 r. liczba ludzi żyjących w nędzy może wzrosnąć o trzy miliardy – ostrzega ONZ w tegorocznej edycji Raportu Rozwoju Społecznego.

Raport nie jest całkiem pesymistyczny. Odnotowuje lepsze od oczekiwań postępy w zdrowiu, edukacji i zamożności, czym może się pochwalić kilkadziesiąt krajów rozwijających się. Jednak zagrożenia wynikające z niedostatecznych działań na rzecz powstrzymania ocieplenia klimatu, wylesienia, zanieczyszczenia wód oraz powietrza mogą zatamować ten postęp.

Chroniczne zagrożenia środowiskowe należą do najpoważniejszych przeszkód na drodze do rozwoju. Zmiany klimatyczne je wzmacniają. Degradacja ekosystemu zmniejsza szanse na poprawę warunków bytowych, zwłaszcza u najbiedniejszych. Czyste i bezpieczne środowisko powinno być uznane za prawo, nie przywilej, czytamy w raporcie.

Mężczyzna kupuje chleb w Kairze, gdzie ceny żywności szybko rosną. Fot. Reuters

Od 1990 od 2008 r. odsetek ludzi żyjących poniżej granicy biedy (określa ją dochód 1,25 dol. dziennie na głowę) spadł z 43 do 22 proc. W największej mierze to zasługa postępu w Chinach. W ubiegłym roku Bank Światowy ogłosił, że jeden z „millenijnych celów rozwoju” – zmniejszenie o połowę odsetka ludzi żyjących w biedzie – został osiągnięty przed terminem, określonym na rok 2015.

Wskaźnik Rozwoju Społecznego (HDI) jest wyliczany co roku przez ONZ-owską agendę ds. rozwoju UNDP. Obok dochodu na głowę, uwzględnia on upowszechnienie edukacji i oczekiwaną długość życia. W tegorocznej edycji na szczycie są Norwegia i Australia. Na dole – Demokratyczna Republika Konga i Niger.

W ponad 40 państwach postęp był powyżej oczekiwań. Najgwałtowniejszy odnotowano tam, gdzie należało się go spodziewać: w Brazylii, Chinach, Indiach, Indonezji, RPA, Turcji. Ale wyraźny rozwój widać też w Bangladeszu, Chile, Ghanie, Mauritiusie, Rwandzie, Tunezji.

„Po raz pierwszy od stuleci, kraje Południa są motorem globalnego rozwoju i zmian społecznych”, czytamy w raporcie.

Wzrost Chin i Indii, które w ciągu 20 lat podwoiły swoje PKB, wyciągnął wielokrotnie więcej ludzi z nędzy niż rewolucja przemysłowa w Europie i USA. Raport krytykuje „krótkowzroczne środki oszczędnościowe” zwiększające nierówności, chwali natomiast programy transferu pieniędzy dla biednych, na dużą skalę wprowadzone w Brazylii, Indiach i Meksyku.

Zimbabwe będzie mieć nową konstytucję

Obywatele Zimbabwe przyjęli w sobotnim referendum nową konstytucję, która zmniejsza prerogatywy prezydenta, ogranicza też do dwóch liczbę kadencji prezydenckich jednej osoby. Konstytucję poparło niemal 95 proc. głosujących - poinformowała we wtorek komisja wyborcza. W referendum wzięło udział nieco ponad połowę z 6 mln uprawnionych. Podczas głosowania nie doszło do poważniejszych incydentów.

O konstytucji i nadchodzących wyborach w Zimbabwe szerzej piszę tutaj.

"Terminator" zgłosił się do Hagi

Kongijski watażka, ścigany przez Międzynarodowy Trybunał Karny za zbrodnie wojenne Bosco "Terminator" Ntaganda zjawił się w poniedziałek w ambasadzie USA w stolicy Rwandy i poprosił o przekazanie w ręce Międzynarodowego Trybunału Karnego.

Ntaganda jest poszukiwany przez MTK za zbrodnie przeciw ludzkości, między innymi za wcielanie do armii dzieci-żołnierzy oraz masowe gwałty. Był rebeliantem, który w 2009 r. został generałem armii Demokratycznej Republiki Konga, a następnie z niej zdezerterował. Uważa się go za jednego z architektów rebelii Ruchu 23 Marca, która wybuchła na wschodzie DRK w 2012 r.

"Terminator" na obchodach 50. rocznicy niepodległości Konga. Zdjęcie z 2010 r. Fot. AP

Pod koniec lutego wśród rebeliantów z Ruchu 23 Marca doszło do rozłamu. Po trzytygodniowej wojnie frakcja dowodzona przez gen. Sultaniego Makengę rozgromiła rywali z frakcji kierowanej przez biskupa Jean-Marie Runigę Lugerero, do której należał „Terminator”. Pokonani – w sumie ok. 500 partyzantów – uciekli do Rwandy.

Kinszasa proponuje zwycięskiej frakcji podpisanie pokoju, który zakończy roczną rebelię. Rząd oferuje rebeliantom amnestię, posady w rządowym wojsku i administracji, szczególnie we wschodniej prowincji Kivu, co czyniłoby ją udzielnym królestwem partyzantów.

Zeznania „Terminatora” w Hadze, dokąd z pewnością trafi, mogą być dla Rwandy kłopotliwe. Kraj ten jest oskarżany przez ekspertów ONZ o wspieranie Ruchu 23 Marca. Od początku lat 90. wszystkie zbrojne rebelie na wschodzie Konga wywołują miejscowi Tutsi, wspierani przez Ugandę i Rwandę.

Pod koniec lutego Rwanda wraz 10 innymi krajami regionu podpisała porozumienie, które ma pomóc w zaprowadzeniu pokoju w DRK. Sygnatariusze dokumentu zobowiązali się nie przyjmować na swoim terytorium osób poszukiwanych przez międzynarodowy wymiar sprawiedliwości.

Ocalan zapowiada historyczny apel o rozejm

Przebywający w tureckim więzieniu lider Partii Pracujących Kurdystanu (PKK), ugrupowania kurdyjskich separatystów, Abdullah Ocalan zapowiedział w poniedziałek, że w czwartek, w dniu obchodów święta Newroz (kurdyjskiego Nowego Roku), zaapeluje do swych bojowników o ogłoszenie rozejmu. Określił apel jako "historyczny".

Zapowiedź tę przekazali prasie kurdyjscy deputowani, z którymi Ocalan spotkał się w więzieniu na wyspie Imrali. Apel ma zawierać konkretne zalecenia militarne i polityczne. "Chcę rozstrzygnąć kwestię broni jak najszybciej, aby już nikt nie stracił życia" - zaznaczył lider PKK w oświadczeniu.

Pod koniec 2012 roku wywiad turecki rozpoczął rozmowy z odbywającym karę dożywocia Ocalanem; ich celem miało być uzgodnienie warunków złożenia broni przez PKK, która od 1984 roku walczy zbrojnie o niezależność Kurdów. Konflikt pochłonął do tej pory ok 40 tys. ofiar śmiertelnych.

Somalijski sąd najwyższy uwolnił dziennikarza, który ujawnił gwałty

Abdiaziz Abdinur Ibrahim został aresztowany w lutym i oskarżony o obrazę instytucji państwowych - za to, że próbował nagłośnić zgwałcenie młodej Somalijki przez grupę żołnierzy. Tę historię opisywaliśmy tutaj.

Abdiaziz Abdinur Ibrahim po uwolnieniu. Fot. Reuters

Kobieta także dostała zarzut obrazy instytucji państwowych oraz składania fałszywych zeznań. Zarówno ona, jak i dziennikarz zostali skazani na rok więzienia. Obrońcy praw człowieka i organizacje dziennikarskie oprotestowały wyroki. "Rozczarowanie" (łagodna krytyka w języku dyplomacji) postawą somalijskich władz wyraził również sekretarz generalny ONZ. Na początku marca sąd apelacyjny oczyścił zgwałconą kobietę z zarzutów.

Palestyńczycy to rak – uważa nowy minister obrony Izraela

Premier Izraela Benjamin Netanjahu mianował w niedzielę ministrem obrony Mosze Jaalona. Ma on opinię jednego z najbardziej radykalnych członków prawicowego Likudu; nazwał Palestyńczyków "rakiem", a główną organizację pacyfistyczną w Izraelu "wirusem". Rozważał także publicznie ewentualność dokonania zamachu na prezydenta Iranu Mahmuda Ahmadineżada.

Niemniej jednak uważany jest za jednego z bardziej realistycznie myślących polityków sceptycznie nastawionych do planów ewentualnego izraelskiego ataku na Iran w celu udaremnienia kontynuacji jego programu atomowego.

Zastępca Jaalona został Danny Danon, deputowany Likudu, krytykowany przez opozycję z powodu "niedemokratycznych" wystąpień.

Były izraelski minister spraw zagranicznych Awigdor Lieberman wyraził w związku z nominacją Jaalona nadzieję, że wyda on żołnierzom rozkaz strzelania do Palestyńczyków, którzy odważą się atakować ich kamieniami. Przed trzema dniami w wypadku drogowym, którego sprawcami byli Palestyńczycy rzucający kamieniami, zostało ciężko ranne dwuletnie izraelskie dziecko.

Zimbabwe boi się wyborów

W sobotę obywatele jednego z najbardziej upodlonych autorytarnymi rządami państw Afryki będą głosować nad nową konstytucją. Od uzyskania niepodległości od Wielkiej Brytanii w 1980 r. ustawą zasadniczą Zimbabwe był wynegocjowany przez Londyn dokument zawieszenia broni, mający zakończyć walkę wyzwoleńczą, wielokrotnie od tego czasu poprawiany.

To głosowanie nie budzi emocji. Przyjęcie nowej konstytucji jest pewne [GŁOSOWAŁO ZA NIĄ 95 PROC. WYBORCÓW - DOPISEK Z 19.03] ponieważ uzgodniły ją dwa rywalizujące ugrupowania – rządząca ZANU-PF oraz opozycyjna MDC. Ma być to etap na drodze do wyborów parlamentarnych i prezydenckich, które powinny odbyć się w lipcu. A te już będą pełne emocji – przede wszystkim strachu.

Opozycja obawia się nawrotu przemocy w wypadku kolejnej wygranej. W piątek zapachniało krwią, kiedy pobito polityka MDC wieszającego partyjne plakaty. W lutym 12-letni syn działacza tej partii zginął w pożarze wywołanym podpaleniem. Podczas poprzednich wyborów w 2008 r. takie rzeczy były codziennością. Bojówki ZANU-PF okaleczały i mordowały nie tylko swoich politycznych rywali z MDC, ale nawet ludzi podejrzewanych o sympatie dla nich.

Działacz MDC pobity w piątek przez zwolenników Mugabego. Fot. Reuters

Przekleństwem Zimbabwe jest prezydent Robert Mugabe, rządzący od 33 lat. Teraz ma 89 i mówi, że na emeryturę się nie wybiera. Dawny przywódca partyzancki przemienił się w brutalnego i nieudolnego władcę. Wszystko wskazuje na to, że ciemny okres Zimbabwe ma szansę zakończyć się dopiero z jego śmiercią.

Wiele jest w projekcie nowej konstytucji zmian na dobre. Prezydent będzie musiał dla swoich dekretów zyskać aprobatę rządu, przewidziano też rozszerzenie praw obywatelskich, w tym wolności prasy, dostępu do informacji czy praw więźniów. Jednak część zapowiadanych zmian w ostatniej chwili wyparowała. Np. w wypadku śmierci prezydenta władzę w kraju ma przejąć nie wiceprezydent, a przywódca rządzącej partii.

Ograniczono liczbę kadencji prezydenckich do dwóch, ale Mugabe będzie mógł startować w najbliższych wyborach. Opozycja na przejęcie władzy ma marne szanse.

Sytuacja w Zimbabwe jest o tyle dziwna, że lider opozycji jest premierem. Kohabitację wymusiła społeczność międzynarodowa po wyborach z 2008 r. – wygranych przez MDC pomimo kampanii teroru rozpętanej przez ZANU-PF. Mugabe liczył, że zrzuci na swojego wroga odpowiedzialność za krach ekonomiczny, do którego sam doprowadził jako prezydent, a także na to, że Zachód pomoże reanimować gospodarkę Zimbabwe. Pomimo dopuszczenia opozycji do rządu, w kraju jest tylko jeden dyrygent: Mugabe.

Dopóki Chavez żył, udawało mu się utrzymać latynoską politykę w fałszywej alternatywie pomiędzy skompromitowanym w tej części świata neoliberalizmem a „jedynym słusznym” modelem boliwariańskim wprowadzanym w Wenezueli. Jednak w międzyczasie, bez analogicznego szumu, inne kraje latynoskie wyznaczyły drogę trzecią, stawiając na reformy socjalne, ale wcale nie zrywając z wolnym rynkiem i demokracją. Co najciekawsze, doszło do tego zarówno pod rządami lewicy (w Brazylii i Peru), jak i prawicy (w Chile oraz, w ograniczonym stopniu, w Kolumbii). Śmierć Chaveza pozwala latynoskim społeczeństwom odejść od fałszywej dychotomii podtrzymywanej retoryką El Comandante.

Trzecia droga, częściej nazywana „modelem brazylijskim” (choć równie dobrze można by mówić o modelu chilijskim albo peruwiańskim), zyskuje popularność w regionie latynoskim, jawiąc się jako autentyczna alternatywa zarówno dla neoliberalizmu, jak i dla „socjalizmu XXI wieku” Chaveza. Odejście caudillo może w końcu pozwolić na trzeźwą ocenę tego ostatniego modelu. Tymczasem, to do doświadczeń Brazylii, a nie Wenezueli, odwołuje się rządzący Peru lewicowy prezydent Ollanta Humala. To Brazylią inspiruje się Henrique Capriles Radonski, kandydat opozycji w kwietniowych wyborach prezydenckich w Wenezueli. W regionie latynoskim powoli rośnie świadomość tego, że można osiągnąć te same postępy, co Wenezuela, ale przy zachowaniu gospodarki i demokracji w pełnym zdrowiu.

- Paweł Zerka, analityk demosEUROPA

138 mld dolarów kosztowały w zeszłym roku katastrofy naturalne

Połowa tej sumy to straty wywołane huraganem Sandy, który nawiedził USA - ogłosiła w czwartek ONZ.

Trzeci rok z rzędu koszt katastrof na świecie przekroczył 100 mld dolarów. "Analiza strat gospodarczych wywołanych wielkimi katastrofami od 1980 roku wskazuje, że wzrastają one od połowy lat 90." - powiedziała Elizabeth Longworth, szefowa oenzetowskiej Międzynarodowej Strategii ds. Redukcji Zagrożeń Naturalnych (UNISDR) na konferencji prasowej w Genewie. Podkreśliła, że ta tendencja utrzymuje się, chociaż w zeszłym roku nie było żadnej "megakatastrofy", jaką może być np. trzęsienie ziemi w mieście.

Pozostałości po huraganie Sandy na Manhattan Beach. Fot. Reuters

Jak dotąd rokiem największych strat wywołanych kataklizmami naturalnymi pozostaje rok 2011; wyniosły one wtedy 371 mld dolarów. Z tej kwoty 214 mld stanowiły straty spowodowane tsunami i trzęsieniem ziemi w Japonii.

Longworth wskazała, że koszty dla gospodarki są większe, jeśli katastrofy naturalne dotykają kraje wysoko rozwinięte. Jednak to kraje biedniejsze płacą wyższą cenę w postaci ofiar wśród ludzi, jeśli nawiedzi je kataklizm. W ostatnich latach najtragiczniejszy pod tym względem był rok 2010, gdy doszło do trzęsienia ziemi na Haiti, w którym zginęło ponad 300 tysięcy ludzi.

Rosyjski sąd nie uwzględnił skarg stron ws. wyroku w zabójstwie Politkowskiej

Sąd Najwyższy nie uwzględnił w czwartek apelacji od wyroku w sprawie zabójstwa dziennikarki Anny Politkowskiej, toteż wyrok 11 lat więzienia dla współorganizatora zabójstwa Dmitrija Pawluczenkowa stał się prawomocny - poinformowały rosyjskie media.  

Politkowska, wybitna dziennikarka, obrończyni praw człowieka i autorka książek o współczesnej Rosji, w tym o wojnie w Czeczenii i autorytarnej polityce prezydenta Władimira Putina, została zastrzelona 7 października 2006 roku na klatce schodowej swojego moskiewskiego domu, gdy czekała na windę.

Sąd Najwyższy Federacji Rosyjskiej oświadczył, że pozostawia bez zmian wyrok wydany w grudniu 2012 roku przez moskiewski sąd miejski i odmawia rozpatrzenia skarg obrony i poszkodowanych. Rodzina Politkowskiej zabiegała o uchylenie wyroku z powodu - ich zdaniem - zbyt łagodnego wymiaru kary. Uważali też, że Pawluczenkow nie wywiązał się z umowy ze śledczymi, gdyż nie wskazał zleceniodawcy morderstwa i pomniejszał swoją rolę w tej zbrodni. Obrona z kolei wskazuje na zbytnią surowość wyroku, podkreśla, że sąd nie uwzględnił pomocy oskarżonego w wykryciu tego przestępstwa, a także innych głośnych spraw.

Adwokatka rodziny Politkowskiej Anna Stawicka oświadczyła, że ze sprawą zwróci się do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Adwokat Pawluczenkowa zapowiedział, że złoży skargę kasacyjną.

Komitet Śledczy FR nie ustalił zleceniodawcy morderstwa Anny Politkowskiej. Jego rzecznik Władimir Markin oświadczył w grudniu, że zbrodnia ta miała zaszkodzić władzom Rosji, o czym - jak zauważył - świadczy jej data (dzień urodzin Putina).

Relatywizm kulturowy to śmierć myśli etycznej, to wspieranie prawa tyrańskich duchownych do tyranizowania, despotycznych rodziców do okaleczania córek, dogmatycznych jednostek do nienawidzenia homoseksualistów i Żydów, ponieważ jest to część ich "kultury". Dogmatyzm, przesądy i przemoc lub groźba przemocy nie są "wartościami" człowieka. Są dowodem braku tych wartości. Nie są przejawami czyjejś "kultury". Wskazują na brak kultury.

- Salman Rushdie, "Joseph Anton. Autobiografia"

Czerwoni Khmerzy wymierają nieosądzeni

W Phnom Penh zmarł jeden z przywódców Czerwonych Khmerów i były szef kambodżańskiej dyplomacji Ieng Sary. Miał 87 lat i był oskarżony m.in. o zbrodnie przeciw ludzkości. Jego proces przed mieszanym trybunałem kambodżańsko-zachodnim toczył się od 2011 roku. Ieng Sary odrzucał wszystkie zarzuty i twierdził, że jest niewinny. Przed sądem stanęła także jego żona Ieng Thrith, była minister spraw społecznych, ale została wyłączona z postępowania sądowego ze względu na demencję.

Śmierć jednego z głównych oskarżonych jest kolejnym ciosem dla trybunału, oskarżanego o upolitycznienie i zmagającego się z brakiem funduszy.

Ieng Sary. Zdjęcie z 2012 r. Fot. AP

Dotąd udało się skazać tylko szefa służb bezpieczeństwa Pol Pota, Kaing Guek Eava "Ducha", który dostał dożywocie. Na ławie oskarżonych nadal zasiadają dwaj inni liderzy Czerwonych Khmerów - były prezydent Kambodży, 81-letni Khieu Samphan i zastępca przywódcy reżimu Pol Pota, 86-letni Nuon Chea. Pol Pot zmarł w 1998 roku. Na dalsze procesy nie zgodził się premier Hun Sen, który chce, by trybunał zakończył swą działalność jak najprędzej.

Czerwoni Khmerzy odpowiedzialni są za śmierć blisko 2 mln mieszkańców Kambodży w drugiej połowie lat 70-tych ubiegłego wieku. Podczas ich rządów ludzie podali ofiarami masowych egzekucji, tortur, głodu i wyczerpania.

Syryjskie dzieci-żołnierze

Dzieci są wcielane do zbrojnych grup po obu stronach konfliktu w Syrii. Zostają bojownikami, strażnikami, informatorami, a czasami nawet są używane jako żywe tarcze - wynika z raportu Save the Children.

Dla wielu dzieci i ich rodzin przynależność do zbrojnych grup jest powodem do dumy. Część z nich została jednak wcielona do nich przymusowo.  "Każdy widział śmierć, każdy kogoś stracił. Nie znam nikogo, kto cierpiał tak, jak my cierpimy" - powiedział Save the Children chłopiec o imieniu Safa.

Według raportu, cytowanego przez BBC, dzieci są "zapomnianymi ofiarami" trwającego od dwóch lat konfliktu. Nie mogą się uczyć, ponieważ 2 tys. szkół zostało zniszczonych podczas walk albo przekształconych w schroniska dla uchodźców.  Pogorszyły się również warunki sanitarne, zwiększyło ryzyko chorób. Problemem są ceny jedzenia, które wzrosły tak, że najbiedniejszych rodzin nie stać na żywność.  Jak wynika z badań tureckiego Uniwersytetu Bahcesehir, trzy czwarte osób przed 18. rokiem życia straciło w trakcie wojny w Syrii kogoś bliskiego.

Kolejny wyrok dożywocia dla ostatniego dyktatora Argentyny

Reynaldo Bignone, ostatni dyktator Argentyny i jej prezydent w latach 1982-83, we wtorek został skazany na dożywocie. Uznano go winnym przeprowadzania bezprawnych aresztowań, porwań, rabunku, morderstwa i stosowania tortur wobec 23 z ok. 5000 ludzi przetrzymywanych za jego rządów w tajnym więzieniu dla "wywrotowców" w bazie wojskowej Campo de Mayo na przedmieściach Buenos Aires. Wśród 23 ofiar było siedem ciężarnych kobiet, które były zmuszone rodzić za kratami.

85-letni Reynaldo Bignone w sądzie. Fot. Reuters

Wraz z Bignone sąd skazał czterech wojskowych na dożywocie, a sześciu na kary od 12 do 25 lat więzienia.

Bignone odsiaduje już trzy wyroki (dożywocia, 25 i 15 lat więzienia) za łamanie praw człowieka. Jego prezydentura, przypadającej na lata 1982-1983, oznaczała koniec trwającej od 1976 roku dyktatury w Argentynie. Bignone doprowadził do zwolnienia części więźniów politycznych, zniósł stan wyjątkowy; w październiku 1983 w wyniku wyborów powszechnych do władzy doszli przedstawiciele opozycji, z którymi prezydent bezskutecznie negocjował szeroką amnestię dla przywódców junty.

Według różnych organizacji praw człowieka w tym czasie uprowadzonych i zabitych zostało nawet 30 tys. osób.

Siedem publicznych wyroków śmierci w Arabii Saudyjskiej

Siedmiu mężczyzn, skazanych na karę śmierci, zostało w środę publicznie rozstrzelanych na placu w mieście Abha w prowincji Asir na południowym zachodzie Arabii Saudyjskiej.  Wyroki wykonano pomimo apeli organizacji praw człowieka. Według nich proces był najeżony nieprawidłowościami, a podsądni byli torturowani. Młodzi mężczyźni w wieku 20-24 lat zostali skazani za napad z bronią w ręku i rabunek sklepu jubilerskiego w 2005 r., kiedy byli jeszcze nieletni.

Od początku roku w Arabii Saudyjskiej stracono 25 osób. Według obliczeń agencji AFP w 2012 r. wykonano egzekucje co najmniej na 76 osobach, a według rachuby AI - co najmniej na 79 osobach.  Kara śmierci w konserwatywnym arabskim królestwie orzekana jest wobec winnych gwałtu, zabójstwa, kradzieży z bronią w ręku, handlu narkotykami oraz zmiany wyznania.

Mówią, że skrzywdzenie kobiety jest tabu. Nagie, niezasłonięte kobiety, które idą [na plac Tahrir], żeby zostać zgwałcone – nagle są one uważane za tabu… Potem nawołują, żeby Mursi i Bractwo Muzułmańskie zrezygnowali. Nawiasem mówiąc, 90% z nich to kobiety krzyżowców, a pozostałe 10% to wolnomularski i wdowy, i wyrwały się spod kontroli. Te kobiety mówią jak złe duchy.

Nie mają żadnego wstydu, żadnych manier, żadnego strachu i ani odrobiny kobiecości. Bądźcie kobiece, kobiety! Macie obowiązek religijny bycia kobietą. Ale widzisz te kobiety z rozczochranymi włosami, jak diabeł! To są diabły w postaci kobiet. Powinny nauczyć się od kobiet muzułmańskich.

- egipski duchowny Abu Islam

(źródło: memri)

Coraz mniej wolności na świecie

Jak podaje w swoim dorocznym raporcie Freedom House (FH), rok 2012 był siódmym z rzędu, kiedy poziom wolności na świecie się kurczył. 34 proc. ludzkości (2,4 mld) w 47 krajach jest pozbawione podstawowych praw politycznych i swobód obywatelskich. Połowa przypada na Chiny.

Arabska wiosna nie odwróciła tego niekorzystnego trendu. Z czasem okazało się, że kraje, które obaliły dyktatorów nie radzą sobie z demokracją: opozycja jest prześladowana, wolności ograniczane, króluje przemoc, i choć odbywają się wybory, to nie prowadzą do wyłonienia stabilnych władz. Ciężko pozbyć się starych nawyków.

Co ważniejsze, ci autokraci, którzy zdołali się utrzymać przy władzy, mocniej się okopali. Już wiedzą co im grozi. Baszar al-Asad w Syrii będzie walczył do końca. Rodzina Al-Chalifa w Bahrajnie, przestraszona protestami opozycji, wprowadziła naprawdę solidny zamordyzm. Chiny i Rosja reagują jeszcze bardziej nerwowo na każdą oznakę organizacji opozycji.

We wtorek chiński parlament odciął się od zachodniej demokracji. Fot. AP

Inne think-tanki potwierdzają, że wolny świat się kurczy. Fundacja Bertelsmanna podaje, że liczba wadliwych (fasadowych) demokracji w roku 2012 wzrosła do 52. Według Economist Intelligence Unit, jakość demokracji pogorszyła się w 48 ze 167 badanych krajów.

Są kraje, w których postęp jest wyraźny: Birma, Libia, Tunezja (choć, zauważmy, jeszcze trudno zaliczyć tę trójkę do demokracji). Największy spadek wolności FH widzi w Mali, Madagaskarze, Gambii, Gwinei-Bissau, Bahrajnie i Ukrainie.

Według FH, szczyt wolności na świecie przypadł około roku 2000. Od tego czasu na Zachodzie do głosu doszły partie populistyczne i ksenofobiczne, którym sprzyja przedłużający się kryzys gospodarczy. A w krajach Południa powróciła moda na zamachy stanu, rzadkie w latach 90.

Joshua Kurlantzick z Council on Foreign Relations za odwrót demokracji wini klasę średnią. Zbadał on każdy samach stanu w ostatniej dekadzie. W 50 proc. przypadków, przedstawiciele klasy średnie go popierali. W wielu przypadkach wychodzili na ulice z żądaniem odwołania demokratycznie wybranego przywódcy.

„Wydaje się, że globalna krasa średnia ponad wszystko przedkłada stabilność”, pisze Kurlantzick na łamach Foreign Policy. „Od Algierii do Zimbabwe, rosnąca klasa średnia często popierała wojsko jako zaporę przed władzą ulicy, obawiając się wzmocnienia mas biednych, religijnych i niewykształconych.”

Egipt zalewa nielegalne tunele do Strefy Gazy

Wyparowują nadzieje Palestyńczyków z Gazy, że objęcie władzy w Egipcie przez Bractwo Muzułmańskie, ideologicznie bliskie Hamasowi, przełoży się na poprawę ich losu.

Egipski sąd nakazał zniszczenie tuneli, wykopanych pod granicą z Egiptem, które od lat są główną arterią handlową dla enklawy częścioo odizolowanej przez Izrael.

Ostatnio Egipcjanie zaczęli pompować do tuneli ścieki. Przemytnicy otworzyli ogień do egipskich żołnierzy, co tylko pogorszyło sprawę.

Handel spadł z 2,5 tys. ton dziennie do 300 ton. Odpowiednio poszły w górę ceny w Gazie. Wstrzymanie przemytu odbija się na budżecie rządzącego tu Hamasu. Cła na towary szmuglowane przez tunel przynosiły 180 mln dol. rocznie i pozwalały opłacać służby państwowe. Teraz Hamas nałożył dodatkowy podatek na ciężarówki z Izraela.

Damaszek wykorzystuje milicję do masowych mordów

Syryjski rząd używa najprawdopodobniej lokalnych milicji, znanych jako Komitety Ludowe, do popełniania masowych mordów na tle wyznaniowym - poinformowała w poniedziałek w swoim raporcie komisja ONZ ds. zbrodni wojennych w Syrii.

Według komisji, pracującej pod kierunkiem Brazylijczyka Paulo Pinheiro, Komitety nękają ludzi i wsadzają ich do więzień; najczęściej ofiarami padają mieszkańcy regionów uważanych za lojalne wobec powstańców. W raporcie zastrzeżono, że obie strony konfliktu, zarówno siły rządowe, jak i rebelianci walczący z reżimem Asada, które ugrzęzły w "wyniszczającej sytuacji bez wyjścia", dopuszczały się okrucieństw wobec ludności cywilnej.

Zwłoki zabitych w masakrach palono lub wrzucano do rzek. Siły rebelianckie regularnie dokonują egzekucji na schwytanych żołnierzach armii syryjskiej i funkcjonariuszach milicji; rebelianci założyli ośrodki zatrzymań w Hims na zachodzie i Aleppo (Halab) na północnym zachodzie kraju.

Ambasador Syrii przy genewskim biurze ONZ Fajsal Chabbaz Hamui, który zabrał głos na forum Rady Praw Człowieka, odrzucił raport, mówiąc, że opiera się on na "połowicznych informacjach z mało wiarygodnych źródeł". Oskarżył jednocześnie Katar i Turcję o "wspieranie terroryzmu" w Syrii.

Symboliczny protest, zatrzymania w Serszulu

Według napływających z Tybetu szczątkowych informacji 10 marca, w rocznicę wybuchu powstania w Lhasie w 1959 roku, policja zatrzymała trzech mnichów skandujących niepodległościowe hasła w Serszulu (chiń. Shiqu), w prefekturze Kardze (chiń. Ganzi) prowincji Sichuan.

Duchowni z klasztoru Mange nieśli transparent i portret Dalajlamy. Funkcjonariusze zabrali także dwóch świeckich, którzy stanęli w obronie mnichów.

Na ulice miasta natychmiast wyprowadzono wzmocnione siły policyjne.

źródło: hfpc

Rosnąca liczba badań i suma doświadczeń skłania do opinii, że zwiększanie roli kobiet w rządach, biznesie i społeczeństwie zmienia stan rzeczy na lepszy - nie idealny, ale lepszy. Dzięki kobietom biznes przynosi większe zyski, rządy stają się bardziej reprezentatywne, rodziny - silniejsze, komunikacja między ludźmi zdrowsza; mniej jest przemocy, a więcej pokoju, stabilności i równowagi.

- politolożka Dee Dee Myers w BBC

Rocznica powstania w Tybecie - zaproszenie od Students for a Free Tibet

10 marca przypada rocznica tybetańskiego powstania narodowego, które w 1959 r. wybuchło w Tybecie.Tego dnia na całym świecie odbywają się akcje poparcia dla pokojowo walczącego o wolność narodu. W Polsce wydarzenia odbędą się w kilku miastach.

W Warszawie o godz. 12.00 Tybetańczycy złożą kwiaty i odprawią modlitwy pod tablicą upamiętniającą tybetańskich bojowników o wolność przy Rondzie Wolnego Tybetu. O 15.00 w klubie Południk Zero odbędzie się spotkanie o Tybecie.

W Inowrocławiu spotkanie, film nt. praw człowieka w Tybecie, Stowarzyszenie Wzajemnej Pomocy „FLANDRIA”, ul. Andrzeja 8, godz. 16.00

W Krakowie w Kawiarni Naukowej (ul Szeroka 10) o godz. 17.00 odbędzie się spotkanie nt. Tybetu.

W Lublinie na Krakowskim Przedmieściu o godz. 18.00 odbędzie się happening przypominający o sytuacji w Tybecie.

W Olsztynie o godz. 14.00 planowane jest wspólne zdjęcie na Skwerze Wolneg Tybetu.

W Poznaniu w auli AUP o godz. 18.00 dobędzie się wydarzenie artystyczne inspirowane kulturą tybetańską.

W Warszawie przed Ambasadą i w Gdańsku przed konsulatem ChRL aktywiści zapalą także znicze, aby uczcić Tybetańczyków, którzy zginęli walcząc o wolność swojego kraju.

11 marca (poniedziałek) w Kędzierzynie-Koźlu w Państwowym Gimnazjum Nr 3 o godz. 17.00 odbędzie się otwarte spotkanie i pokaz filmów.

13 marca (środa) o godz. 17.30 na Uniwersytecie Warszawskim zorganizowane zostało seminarium “Tibet Today - Tibet Lived, Tibet Imagined”, w którym udział weźmie kierownik tybetologii z Uniwersytetu Karola w Pradze i polscy tybetolodzy.

Szczegóły: http://www.sftpoland.org/[/url]

Dlaczego w Szwecji jest najwięcej gwałtów

Doniesienia o tym, że Szwedki są gwałcone niemal masowo, ostatnio często pojawiają się w polskiej publicystyce - niekiedy służąc za podbudowę tezy, jakoby szwedzkie państwo socjalne było z gruntu zgniłe, innym razem - że nie należy wpuszczać kolorowych imigrantów, bo to na pewno oni gwałcą białe kobiety.

Informacje o wysokim poziomie gwałtów w Szwecji nie są całkiem wyssane z palca. W statystykach kryminalnych ONZ piątka krajów z najwyższym odsetkiem gwałtów na głowę, to kolejno: Botswana, Szwecja, Nikaragua, Grenada i Wielka Brytania.

Delhi, 1 marca. Protest po gwałcie na 7-latce. Fot. AP

Diabeł tkwi w definicji gwałtu, niejednolitej w poszczególnych państwach.

W Szwecji każdy przypadek przemocy seksualnej jest uważany za gwałt. - Kiedy kobieta idzie na policję i mówi, że mąż ją od roku prawie codziennie gwałci, policjant odnotuje ponad 300 gwałtów - mówi BBC szwedzka socjolożka. - A większości innych krajów będzie to jeden gwałt.

To niedopowiedzenie: w wielu krajach policja doniesienie o gwałcie w małżeństwie skwitowałaby śmiechem. A na gwałt dokonany przez nieznajomego kobieta musi mieć świadków, inaczej nie ma po co iść na policję. Tak jest np. w Kongu, gdzie, jak wielokrotnie informowały organizacje praw człowieka, gwałty są regularnie stosowane jako broń w wojnie domowej. Konga w statystykach ONZ w ogóle nie ma.

W Delhi, według najnowszego raportu policji, do połowy stycznia liczba gwałtów podwoiła się w porównaniu z tym samym okresem poprzedniego roku. Ale nie oznacza to wcale, że gwałtów jest więcej - tylko że są częściej zgłaszane i rejestrowane. Pewien oficer policji z Delhi przyznaje, że po zbiorowym gwałcie z grudnia, który poruszył opinię publiczną, policja wydała "surowe instrukcje, by rejestrować wszystkie zgłoszenia kobiet; ludzie są też bardziej świadomi i chętniej zgłaszają sprawy".

Marya Hannun w „Foreign Policy” zauważa też inny przykład błędnego odczytywania statystyk kryminalnych. Statystycznie najwięcej porwań jest w... Australii. Ale nie dlatego, że na ulicach grasują gangi kidnaperów, tylko dlatego, że, zgodnie z tamtejszym prawem, jeśli jedno z rodziców utrudnia drugiemu dostęp do dziecka, klasyfikuje się to jako porwanie.

Tortury w Iraku pod okiem Amerykanów

Pentagon wysłał amerykańskiego weterana "brudnych wojen" w Ameryce Środkowej do nadzorowania specjalnych jednostek policyjnych w Iraku, tworzących ośrodki, w których stosowano tortury, żeby wydobywać informacje od buntowników - informuje w czwartek "Guardian", powołując się na wyniki swego śledztwa, przeprowadzonego wspólnie z arabską sekcją BBC.

Choodzi o pułkownika Jamesa Steele’a, 58-letniego weterana sił specjalnych USA. Drugi specjalny doradca, pułkownik w stanie spoczynku James H. Coffman, współpracował ze Steelem w ośrodkach zatrzymań, których utworzenie Amerykanie sfinansowali. Coffman podlegał bezpośrednio generałowi Davidowi Petraeusowi, wysłanemu do Iraku w czerwcu 2004 r. z zadaniem organizowania i szkolenia nowych irackich sił bezpieczeństwa. Mówił o sobie, że jest "oczami i uszami" Petraeusa w Iraku.

"Guardian" przytacza wypowiedź irackiego generała Muntadhera al-Samariego, który pracował ze Steele i Coffmanem przez rok, w okresie tworzenia specjalnych jednostek policyjnych. Generał twierdzi, że widział ich kilkadziesiąt razy w ośrodkach zatrzymań. "Wiedzieli o wszystkim, co się tam działo (...) o torturach, najstraszliwszych rodzajach tortur" - powiedział i dodał, że tortury były w tych ośrodkach rutyną.

Nie ma dowodów na to, że Steele i Coffman osobiście torturowali więźniów. Są natomiast dowody, że byli czasem obecni w ośrodkach zatrzymań, gdzie stosowano tortury i uczestniczyli w rozpatrywaniu spraw tysięcy zatrzymanych.

Punktem wyjścia dziennikarskiego śledztwa były tajne amerykańskie dokumenty wojskowe, opublikowane przez WikiLeaks. Chodzi o setki przypadków natrafiania przez żołnierzy amerykańskich na ofiary tortur w ośrodkach zatrzymań, prowadzonych przez specjalne jednostki policyjne w Iraku. Relacje amerykańskich i irackich świadków po raz pierwszy wskazują na udział amerykańskich doradców w łamaniu praw człowieka przez specjalne jednostki policyjne w Iraku.

Liga Arabska zezwala na militarne wsparcie opozycji syryjskiej

Kraje arabskie mogą oferować wsparcie militarne rebeliantom walczącym o obalenie prezydenta Syrii Baszara el-Asada - głosi oświadczenie wydane w środę na zakończenie obrad szefów dyplomacji państw Ligi Arabskiej w Kairze. Tajemnicą poliszynela jest to, że i tak to robiły, zwłaszcza Katar i Arabia Saudyjska - choć poprzednio Liga dopuszczała jedynie wspieranie opozycji syryjskiej środkami dyplomatycznymi i dostarczanie pomocy humanitarnej.

W oświadczeniu podkreślono "prawo każdego kraju do oferowania, wedle własnych życzeń, wszelkiego rodzaju samoobrony, łącznie z wojskiem, by wesprzeć naród syryjski i Wolną Armię Syryjską". Sekretarz generalny Ligi Arabskiej Nabil al-Arabi poinformował na konferencji prasowej, że opozycyjną Syryjską Koalicję Narodową zaproszono do zajęcia miejsca Syrii w Lidze. Członkostwo rządzonej przez Asada Syrii w Lidze Arabskiej zostało zawieszone w 2011 roku.

Północna Korea rozszerza zonę

W odpowiedzi na raporty dotyczące prawdopodobnego stworzenia nowego obozu dla więźniów politycznych Kwan-li-so, znajdującego się w sąsiedztwie Obozu nr 14 w Kaechon w Południowej Prowincji Pyongan, Amnesty International zbadała zdjęcia satelitarne i przeprowadziła analizę tych obszarów przy użyciu DigitalGlobe – komercyjnego dostawcy usług satelitarnych.

Analitycy Amnesty International odkryli, że od roku 2006 do lutego 2013 r. wokół doliny Ch’oma-Bong Korea Północna zbudowała liczące 20 km ogrodzenie. Zlokalizowane jest ono 70 km na północ i północny-wschód od Pyongyang i obejmuje mieszkańców okolicznych osiedli, nowe strzeżone punkty kontrolne i prawdopodobnie kilka wież strażniczych. Analitycy odkryli również budowę nowych obiektów, które wydają się być mieszkaniami służbowymi, co przypuszczalnie powiązane jest z rozwojem górnictwa w tym regionie.

Aktywność ta wskazuje na zaostrzenie kontroli przemieszczania się mieszkańców osiedli sąsiadujących z Obozem nr 14. Z tego powodu na zdjęciach pojawia się zaciemniona linia pomiędzy obszarem, w którym przetrzymywani są więźniowie polityczni, a mieszkańcami wioski. To rodzi obawy o ludność w obrębie tych granic.

Amnesty International wzywa do wpuszczenia na teren obozu, zarówno do doliny Ch’oma-bong, jak i Obozu nr 14, obserwatorów praw człowieka. Wzywa także Koreę Północną do oficjalnego przyznania się do istnienia obozów dla więźniów politycznych, takich jak Obóz nr 15 w Yodok i Obóz nr 14.

W roku 2011 Amnesty International opublikowała analizę obrazów satelitarnych, ukazujących rozrastanie się znanego obozu dla więźniów Yodok, w którym mieściło się prawdopodobnie 50 000 mężczyzn, kobiet i dzieci. Według zeznań byłych więźniów w obozie politycznym Yodok więźniowie zmuszani są do pracy w warunkach niewolniczych i często poddawani są torturom i innemu okrutnemu traktowaniu. Pomimo tak niepodważalnych dowodów rząd Korei Północnej podtrzymuje swoje zaprzeczenia dotyczące istnienia obozu.

AI ponawia swoje wezwanie do państw członkowskich, by na 22 sesji Rady Praw Człowieka ONZ przyjęły one rezolucję dotyczącą powołania niezależnej komisji śledczej, która zajęłaby się przeraźliwą sytuacją praw człowieka w Korei Północnej – uznanej przez Organizację Narodów Zjednoczonych za „osobną kategorię” – zarówno w obozach politycznych, jaki i poza nimi.

Niestety dla turbo-kapitalistów z Waszyngtonu i Brukseli, śmierć Hugo Chaveza nie oznacza końca ducha chavizmu. Promując "socjalizm XXI wieku" i odrzucając trwającą od wieków podległość Ameryki Południowej, El Comandante nawiązał porozumienie z globalnym Południem, którego echa słychać w kruszących się strukturach Europy.

- Pepe Escobar w "Asia Times Online"

Sytuacja uchodźców z Syrii jest coraz gorsza

Ich liczba przekroczyła milion – ogłosił w środę UNHCR. Aż takiego eksodusu się nie spodziewano, eksperci ONZ przewidywali, że milion będzie dopiero w lipcu. Tymczasem od początku tego roku z Syrii przed skutkami wojny domowej uciekło ponad 400 tys. ludzi.

W rzeczywistości uchodźców jest o wiele więcej. Milion to ci, których zarejestrował UNHCR. Jakieś półtora raza tyle wygnańców pozostaje wewnątrz Syrii, lecz ci, jako tzw. uchodźcy wewnętrzni, nie są wliczani do statystyk.

Uchodźcy czekają na zarejestrowanie w libańskim Trypolisie. Fot. AP

„Z milionem uchodźców, milionami osób przesiedlonych i tysiącami osób codziennie przekraczających granice, Syria podąża w kierunku absolutnej katastrofy” - napisał w komunikacie Wysoki Komisarz ONZ ds. Uchodźców Antonio Guterres. Poinformował, że około połowy stanowią dzieci, zwykle poniżej 11 lat.

Większość uciekła do krajów sąsiednich: Libanu, Jordanii, Turcji, Iraku i Egiptu. Państwa te z trudem sobie radzą z napływem Syryjczyków. Turcja wydała na stworzenie i utrzymanie 17 obozów uchodźców 600 mln dol. W Libanie już co piąty mieszkaniec jest Syryjczykiem. We wtorek król Jordanii zaapelował do świata, by pomógł krajom przyjmującym uchodźców nieść to brzemię.

W największym istniejącym obozie – Zaatari w Jordanii – mieszka już 146 tys. ludzi. Kiedy byłem tam w listopadzie, było ich 20 tys. Nie przewidziano, by mogło się tu osiedlić więcej niż 60 tys.

Dramatycznie brakuje pieniędzy. Choć międzynarodowi donatorzy obiecali 1,5 mld dolarów pomocy na rzecz syryjskich uchodźców, to dotychczas wpłacono tylko 25 proc. tej sumy. Ale nawet gdyby donatorzy wypełnili wcześniejsze zobowiązania, to i tak by nie starczyło – określając potrzeby, szacowano bowiem, że uchodźców będzie przybywało w tempie 1,5 tys, dziennie, a nie, jak jest obecnie, 6 tys. dziennie.

UNICEF dostał zaledwie 9 proc. planowanego budżetu. WHO, odpowiedzialna za żywienie uchodźców m.in. w Zaatari, obcięła racje żywnościowe o połowę. A już w listopadzie Syryjczycy z Zaatari narzekali, że jedzenia jest zbyt mało. Teraz, jak informuje „Washington Post”, kolejka po jedzenie ustawia się o 4 rano, bo wiadomo, że dla wszystkich nie starczy, a kto się nie załapie, będzie musiał kupić żywność na rynku.

Agencje humanitarne ONZ ostrzegają, że wkrótce mogą być zmuszone do wstrzymania dystrybucji namiotów, koców i środków higieny. W obozach w Jordanii brakuje już wody pitnej oraz żwiru, rozsypywanego, aby deszcze nie podtapiały namiotów.

Scena zamachu samobójczego w prowincji Helmand, 26 stycznia. Fot. AP

Amerykanie nie będą publikować danych o atakach w Afganistanie

Dowództwo międzynarodowych sił w Afganistanie poinformowało we wtorek, że dane na temat liczby ataków dokonanych przez talibów nie będą już publikowane. Tydzień temu dowództwo przyznało, że popełniło błąd w obliczeniach i liczba ataków w 2012 roku nie spadła, jak wcześniej podawano. Pomyłka wyszła na jaw, gdy ISAF usunęły ze swojej strony internetowej statystyki, w których odnotowano 7-procentowy spadek "ataków inicjowanych przez wroga" w porównaniu z rokiem 2011.

Rzecznik Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF) w Afganistanie Jamie Graybeal wyjaśnił, że obliczenia koalicji będą stawały się coraz bardziej niedokładne wraz z przejmowaniem w walkach coraz większej roli przez wojsko afgańskie."Musimy zdać sobie sprawę, że prosta liczba ataków nie jest najbardziej kompletnym miernikiem postępów kampanii" - podkreślił rzecznik.

ONZ: Białoruś sprzedaje broń do Sudanu

Zaopatrzenie w broń i sprzęt bojowy odbywa się wbrew międzynarodowym sankcjom, nałożonym na władze Sudanu. Wojska rządowe wykorzystują samoloty i rakiety przeciwko powstańcom w prowincji Darfur, informuje agencja AFP powołując się na ekspertów ONZ. Z raportu ekspertów wynika, że walki z powstańcami odbywają się z wykorzystaniem zakupionych od Białorusi rakiet (ziemia – powietrze) S–8 oraz samolotów szturmowych Su –25, a także zakupionych od Rosji ciężkich śmigłowców bojowych Mi – 24.

Ta broń jest wykorzystywana także przeciwko cywilom zamieszkującym miejscowości i obozy przeciwników sudańskiego dyktatora Omara al-Bashira. Sprzęt i broń dostarczoną z Białorusi zauważono ostatnio na sudańskich lotniskach.

Informację o tym, że Białoruś dostarcza broń do Sudanu już w ub. r. rozpowszechniła Amnesty International. Z raportu AI wynikało, że w latach 2008-2010 Sudan otrzymał od Białorusi m.in. 15 samolotów Su-25, a w latach wcześniejszych (2004 i 2007) 22 wozy BTR-70, 7 BTR-80 i 22 BRDM.

Rzecznik prasowy białoruskiego MSZ Andrej Sawinych zaprzecza tym doniesieniom.

źródło: biełsat

Jak się zmieniały plakaty rekrutujące do amerykańskiego wojska - do obejrzenia w Foreign Policy.

Strajk pracowników trybunału ds. ludobójstwa w Kambodży

Ok. 20 tłumaczy, którzy pracują w działającym pod egidą ONZ trybunale ds. ludobójstwa w Kambodży, w poniedziałek rozpoczęło strajk. Od trzech miesięcy nie otrzymują oni wynagrodzenia - poinformował sąd, który boryka się z bezprecedensowym kryzysem finansowym.  Trybunał, przed którym toczy się proces byłych przywódców Czerwonych Khmerów, musiał bezterminowo zawiesić przesłuchania.

Rzecznik sądu wezwał donatorów, by pomogli rozwiązać problem i przeznaczyli dodatkowe środki na sąd. W zeszłym tygodniu opublikowano budżet sądu na 2013 rok. Wciąż jednak brakuje 7 mln dolarów, by trybunał mógł normalnie funkcjonować. Ok. 270 kambodżańskich pracowników sądu - od sędziów po kierowców - od stycznia br. pracuje bez umowy i od trzech miesięcy nie jest opłacanych.

Czy nowy prezydent Kenii będzie rządził z Hagi

W poniedziałek Kenijczycy wybierali głowę państwa, parlament i zgromadzenia lokalne. Wybory prezydenckie wzbudzały najwięcej emocji. Dwaj faworyci, z niemal identycznym poparciem, to obecny premier Raila Odinga oraz Uhuru Kenyatta. Ten ostatni został oskarżony przez Międzynarodowy Trybunał Karny o podżeganie do pogromów na członkach konkurencyjnego plemienia po wyborach z 2007 r. Fala przemocy kosztowała życie 1,1 tys. ludzi, wygnała z domów 600 tys.

Prokuratorzy zarzucają Kenyacie, że w celu zaplanowania ataków spotkał się w Nairobi z liderami zdelegalizowanej milicji Mungiki. On podczas przesłuchania w sierpniu ub.r. temu zaprzeczył. Drugim z czterech oskarżonych przez MTK jest wskazany przez Kenyattę kandydat na wiceprezydenta William Ruto.

Masajowie w kolejce do urny. Fot. Reuters

Kenijska Komisja Praw Człowieka nie chciała, by ta para stanęła do wyborów, ale sąd zdecydował inaczej. Statut MTK nic nie mówi na temat kandydowania oskarżonych. Proces Kenyatty ma się zacząć za miesiąc, czyli podczas prawdopodobnej drugiej tury – ale źródła w Hadze mówią, że zostanie odroczony do przyszłego roku.

Obóz Odingi ma nadzieję, że oskarżenie odbierze głosy Kenyacie i Ruto. Podczas debaty telewizyjnej Odinga stwierdził, że jego rywal będzie rządzić przez Skype z Hagi. Jednak wygląda na to, że status oskarżonego przez „zachodnich imperialistów” raczej przydaje Kenyacie głosów.

- Jesteśmy we własnym domu i nie chcemy, żeby ktoś z zewnątrz nam coś narzucał – mówi „Guardianowi” wyborca David Kamau.

Szanse 51-letniego Kenyaty zwiększa wydatnie to, że jest on synem Jomo Kenyatty, pierwszego prezydenta niepodległej Kenii, więzionego przez Brytyjczyków za wspieranie ruchu Mau-Mau. Twarz ojca-założyciela widnieje na banknotach, jego nazwisko nosi port lotniczy w Nairobi. Uhuru odziedziczył olbrzymią fortunę – z majątkiem szacowanym na 380 mln euro jest 23. najbogatszym człowiekiem Afryki. Jego rodzina ma telewizję, gazety i stacje radiowe.

Wybór Kenyatty na prezydenta byłby kłopotliwy nie tylko dla Kenii, ale i dla społeczności międzynarodowej. Nie wiadomo jak zareagować – nie było jeszcze takiego przypadku. Zachodni politycy ostrzegają przed „konsekwencjami”, ale słowo „sankcje” nie przeszło im przez gardło.

Nie tylko zwolennicy Kenyatty, ale i niektórzy niezależni obserwatorzy są zdania, że oskarżając Kenyattę i Ruto, MTK dał się wrobić ich przeciwnikom politycznym. Trybunał sam nie zbierał dowodów, tylko wynajął pośredników. Podobno byli to znani współpracownicy premiera Odingi.

Osobne autobusy dla Palestyńczyków na Zachodnim Brzegu

Od poniedziałku niektóre linie autobusowe łączące Zachodni Brzeg i Izrael mają osobne autobusy dla Palestyńczyków i dla Żydów. Izraelskie Ministerstwo Transportu zaprzecza, że to próba segregacji rasowej.

Dziennie 29 tysięcy Palestyńczyków dojeżdża legalnie do pracy w Izraelu. Dotychczas korzystali z tych samych autobusów, co izraelscy osadnicy. Od kilku miesięcy o wprowadzenie osobnego transportu dla Palestyńczyków walczył burmistrz osiedla Ariel, leżącego tuż obok palestyńskiego Nablusu w północnej części Zachodniego Brzegu. W listopadzie zeszłego roku na swojej stronie na Facebooku napisał on, że prowadzi rozmowy z policją, wojskiem i Ministerstwem Transportu, by "powstrzymać Palestyńczyków przed wsiadaniem do autobusów jadących do Ariel". Pod informacją pojawiły się obraźliwe komentarze przyrównujące wszystkich palestyńskich pasażerów do terrorystów lub małp.

Jedną z przyczyn wprowadzenia osobnych autobusów były skargi żydowskich pasażerów, którzy uznali, że obecność Palestyńczyków stanowi zagrożenie dla ich bezpieczeństwa - podał izraelski serwis internetowy Ynet, powołując się na źródło w ministerstwie. Oficjalnie ministerstwo twierdzi, że celem jest poprawa jakości usług. I dodaje, że nie ma żadnego formalnego zakazu, który zabraniałby Palestyńczykom korzystania z regularnych autobusów.

W rozmowie z Ynet kierowca autobusu na tej trasie powiedział jednak, że na przejściu w Ejal będą kontrole i Palestyńczycy będą musieli przesiąść się do osobnych autobusów.

Palestyńczycy na terytoriach okupowanych w większości przypadków są od swoich izraelskich sąsiadów odizolowani. Podobnie jest w Jerozolimie Wschodniej (palestyńskiej części miasta anektowanej przez Izrael w 1967 roku), gdzie istnieją dwa systemy transportu publicznego. Obok oficjalnych zielonych autobusów jeżdżą palestyńskie minibusy wożące Palestyńczyków do arabskich dzielnic miasta, na punkty kontrolne i do sąsiednich palestyńskich miast, jak na przykład Ramallah czy Betlejem.

źródło: pap

Sprawiedliwość po 40 latach czy polityczna wendetta?

Nie chodzi o wydarzenia w kopalni „Wujek”, lecz o Bangladesz. Skazanie w czwartek na śmierć Delwara Hosajna Sajedi - wiceprzewodniczącego największej islamistycznej partii Dżamaat-i-Islami - uznanego winnym zbrodni w czasie wojny z roku 1971 o niepodległość, doprowadziło do gwałtownych starć. Piątek był najbardziej krwawym dniem w Bangladeszu od końca tej wojny: zginęły 42 osoby.

Blokada zwolenników Sajediego w Chittagongu. Fot. AP

73-letni Sajedi został uznany przez bangladeski specjalny trybunał winnym 20 zarzutów, w tym morderstw, tortur, gwałtów, przymusowego nawracania hinduistów na islam. Jest on trzecim wysokiego szczebla członkiem partii Dżamaat skazanym przez ten sąd, który jest krytykowany przez obrońców praw człowieka za nieprzestrzeganie standardów międzynarodowych. Wg Human Rights Watch prawnicy, świadkowie i śledczy twierdzą, że byli zastraszani.

Krytycy trybunału uważają, że premier Szejk Hasina Wazed używa go przeciwko przeciwnikom politycznym z dwóch największych partii opozycyjnych: Nacjonalistycznej Partii Bangladeszu (BNP) i właśnie Dżamaat-i-Islami. Premier, powołując w 2010 r. trybunał do osądzenia pakistańskich „kolaborantów” spełniła obietnicę wyborczą. Wśród wyborców rządzącej Ligi Awami procesy cieszą się ogromną popularnością.

Kiedy w lutym skazano na dożywocie Abdula Kadera Mułłę, innego lidera Dżamaat, tłumy wyszły na ulice z żądaniem kary śmierci dla niego. Pod naciskiem ulicy parlament zmienił prawo i rząd będzie się mógł odwoływać od wyroków dożywocia.

Teraz, po ogłoszeniu wyroku na Sajediego, doszło do starć jego zwolenników z policją i ataków na budynki rządowe. W niektórych częściach kraju stronnicy Dżamaat zrywali tory kolejowe.

„Gwałtowna reakcja na wyrok każe wątpić, czy publiczna zemsta na Dżamaat będzie dla Bangladeszu katharsis. Prawdopodobnie to dopiero początek przemocy. Sajedi dwukrotnie został posłem, jest popularnym kaznodzieją. Dla jego zwolenników starcie między oskarżeniem i obroną w tym procesie to bitwa między niewiernymi a pobożnymi muzułmanami”, pisze „The Economist”.

Bangladesz uniezależnił się od Pakistanu w 1971 r. po dziewięciomiesięcznej wojnie, która - według różnych źródeł - kosztowała życie od 200 tys. do 3 milionów ludzi. Ok. 10 mln osób uciekło do Indii. Od czasu uzyskania niepodległości kraj ten przeżył dwa zamachy na prezydentów oraz serię wojskowych zamachów stanu i kilkanaście nieudanych prób puczu.

Julian Pepe Onziema ma krótkie loczki. W szortach i koszulce wygląda na licealistę. Pepe urodził się kobietą.

W grudniu zaproszono go do narodowej telewizji, do programu na żywo "Morning Breeze" ("Poranna bryza"). - Miałem opowiadać o sytuacji osób homoseksualnych i transseksualnych w Ugandzie. Rzadko dostajemy głos w mediach. Prowadzący zapewnił, że nie będzie telefonów od publiczności. Dlatego zdecydowałem się pójść - mówi Pepe. - Dałem się zwieść. Potajemnie zaprosili pastora Martina Ssempę. Musisz to zobaczyć - radzi.

Martin Ssempa to ewangelicki kaznodzieja, jeden z największych zwolenników ustawy przeciw homoseksualistom. By przestrzec wiernych przed zarazą i grzechem, w swoim kościele puszczał im gejowskie porno.

- Czy Uganda staje się rajem dla homoseksualistów? - zaczyna prowadzący program. Drugie pytanie: czy Pepe, uprawiając seks ze swoją dziewczyną, łamie kodeks karny? Bo przecież zgodnie z prawem jest kobietą.

Pepe zaskoczony i zdenerwowany: - Utrzymuję wstrzemięźliwość seksualną.

Po chwili dziennikarz ni stąd, ni zowąd telefonicznie połączył się z Martinem Ssempą. Ten zaczął od objaśnień, że Pepe jest kobietą z zaburzeniami, potrzeba jej psychiatry i duchowego wsparcia. Szybko zmienił ton. Wykrzykiwał do słuchawki: - Nie ma nic naturalnego w tym, że jeden mężczyzna wpycha genitalia w odbyt innego mężczyzny. Nie ma nic naturalnego w sodomii. To ludobójstwo Afryki. Sodomia to HIV. Onziema, jeżeli założysz spodnie, to nie znaczy, że jesteś facetem. Demon cię opętał.

Emocje w studiu są coraz większe. Dziennikarz nie może przerwać tyrady pastora. Ssempa wciąż krzyczy: - Dlaczego nie mamy jeszcze tego antysodomistycznego aktu?! Po trzech minutach jest już w studiu. Wyciąga z torby marchewki, banany, ogórki. - Pepe, poznajesz to? - zagaja. - Myślisz, że jesteś mężczyzną, ale nie masz wyposażenia. Więc penetrujecie się za pomocą marchewki. Banany wpychacie sobie do odbytu, który nie jest do przyjmowania, lecz do wydalania - objaśnia Ssempa. I tak przez ponad godzinę.

- fragment reportażu Wojciecha Karpieszuka "Zabić geja" w ostatnim Dużym Formacie

Rosyjscy obrońcy praw człowieka proszą Francję o ustawę Magnitskiego. Na próżno

Po rozmowach z prezydentem Władimirem Putinem prezydent Francji Francois Hollande spotkał się w czwartek w Moskwie z piątką działaczy ruchu obrony praw człowieka.

- Podczas spotkania mówiłam, że niezbędne jest, by Europa podjęła kroki na wzór ustawy Magnitskiego - poinformowała przewodnicząca Akcji Obywatelskiej Swietłana Gannuszkina. Te przyjęte przez amerykański Kongres przepisy zabraniają m.in. wjazdu do USA przedstawicielom rosyjskich władz związanym ze śmiercią w więzieniu w 2009 roku adwokata Siergieja Magnitskiego i łamaniem praw człowieka. W odpowiedzi Rosja uchwaliła przepisy zabraniające adopcji rosyjskich dzieci przez Amerykanów.

Według opozycyjnej dziennikarki Jewgieniji Albac Hollande uchylał się od komentarzy na temat ustawy Magnitskiego.

"Trzy razy pytałam się, co sądzi o tej ustawie i trzy razy unikał odpowiedzi. Mieliśmy wrażenie, że spotkanie zostało zorganizowane po to, aby francuskie media i obrońcy praw człowieka nie winili Hollande'a za ciszę wokół kwestii przestrzegania praw człowieka w Rosji" - oceniła Albac.

Rano, w wywiadzie dla rosyjskiej stacji radiowej Echo Moskwy, Hollande powiedział, że Francja nie przyjmuje prawa "wymierzonego w konkretny kraj". Dodał, że będzie rozmawiał z Putinem na temat praw człowieka, ale nie w sposób, który mógłby zostać odebrany jako prowokacja.

Z analizy International Crisis Group o skuteczności sankcji przeciw Iranowi:

Główny problem w tym, że Zachód i Iran patrzą na sankcje przez inne okulary. UE i USA mają nadzieję, że Republika Islamska dojdzie do wniosku, iż kontynuowanie programu nuklearnego doprowadzi do takich trudności gospodarczych, że spowoduje niezadowolenie społeczne zagrażające istnieniu reżimu.

Z Teheranu świat wygląda inaczej. Jest jedna rzecz bardziej niebezpieczna od cierpienia pod sankcjami: poddanie się.

W rezultacie, zamiast zmienić politykę nuklearną aby pozbyć się sankcji, reżim będzie dostosowywał politykę gospodarczą do sankcji. Choć zwolennicy reżimu zostali dotknięci embargiem, to nie wszyscy jednakowo. Grupy uprzywilejowane przez państwo zdołały zminimalizować szkody. Cierpią zwykli ludzie: mnożą się doniesienia o brakach rynkowych, zwłaszcza lekarstw.

W Indonezji coraz więcej aktów przemocy na tle religijnym

Human Rights Watch zaapelował do indonezyjskiego rządu, służb bezpieczeństwa i przedstawicieli sądownictwa o ochronę mniejszości religijnych, które coraz częściej stają się ofiarą nietolerancji i aktów przemocy. W nowym raporcie zarzuca władzom brak reakcji na prześladowania chrześcijan, szyitów i wyznawców islamskiego ruchu ahmadijja.

Wskazano przykłady cofnięcia umów na budynki kultu religijnego, braku reakcji policji na brutalne napaści na tle religijnym, niskie kary dla sprawców takich czynów.  HRW, powołując się na inną organizację z Dżakarty, podała, że w ubiegłym roku doszło do 264 takich napaści, podczas gdy w 2011 roku było ich 244, a rok wcześniej - 216.  

Formalnie laicka Indonezja jest najludniejszym krajem muzułmańskim świata. Większość z tamtejszych 210 mln wyznawców islamu to sunnici.

Podtapianie nie zawsze było bezkarne

Technika tortur nazwana „waterboarding” zyskała sławę po 11 września, kiedy amerykańscy śledczy przesłuchiwali przy jej użyciu podejrzanych o służbę Al-Kaidzie. Na czym polega, można obejrzeć w kinie na filmie „Wróg numer jeden”, albo na wideo poniżej.

Nick Turse napisał interesujący artykuł o historii podtapiania. Sięga ona co najmniej XIV wieku. Od początku XX w. na stałe zagościła w menu wojsk USA – wtedy zastosowano ją na Filipinach, potem w kolejnych wojnach w Azji.

Podczas II wojny podtapianie na Amerykanach testowali Japończycy. To samo spotkało amerykańskich jeńców podczas wojny w Korei.

W Wietnamie używali tej metody Amerykanie i ich południowowietnamscy sojusznicy. „Trzymałem więźnia, zakryłem mu twarz szmatą i wlewałem wodę do ust”, opowiadał śledczym sierżant David Camron w 1970 r. Według dokumentów, wobec przesłuchiwanego członka Wietkongu stosowano także rażenie prądem i bicie. W rezultacie więzień zmarł.

- Nic nie było usankcjonowane – wyjaśniał Camron – ale praktycznie wszystko było dozwolone, o ile nie prowadziło do okaleczenia więźnia.

Co ciekawe, w Wietnamie podtapiano także Amerykanów osadzonych w aresztach wojskowych. „Zabrano mnie pod prysznic w kajdankach. Trzymali mi głowę pod strumieniem wody przez dwie minuty, a kiedy się wyszarpałem, bili mnie po tułowiu”, opowiadał jeden z więźniów w 1969 r. To samo spotkało jego kolegę z celi, który w rezultacie tortur przyznał się, że niezgodnie z regulaminem zbierał pety, żeby zrobić z nich papierosa.

W 1901 r. jeden amerykański oficer został skazany na 10 lat ciężkich robót za podtapianie filipińskiego więźnia. Karano za to jeszcze w latach 40.

W Wietnamie zebrano dowody przeciw 22 śledczym stosującym tortury. Ale już żaden nie został oskarżony ani ukarany. I tak pozostało do dzisiaj. Departament Sprawiedliwości odmówił wszczęcia postępowania wobec oficerów torturujących więźniów w ramach wojny z terroryzmem.

UE potępia izraelskie osadnictwo, chce uderzyć w gospodarkę osiedli

UE potępiła izraelską kolonizację, zwłaszcza w Jerozolimie Wschodniej. W wewnętrznym raporcie szefów misji Unii Europejskiej w Jerozolimie Wschodniej i Ramallah, na Zachodnim Brzegu Jordanu, rekomenduje się 27 krajom członkowskim UE powstrzymanie się od transakcji finansowych, w tym "zagranicznych inwestycji w działalność, infrastrukturę i usługi w koloniach".

UE uważa izraelskie osiedla za nielegalne w prawie międzynarodowym i za jedną z największych przeszkód w procesie pokojowym, który miałby ostatecznie doprowadzić do powstania państwa palestyńskiego.

Unia Europejska jest głównym partnerem handlowym Izraela. Część produktów trafiających na sklepowe półki w Europie pochodzi z izraelskich osiedli na Zachodnim Brzegu - rocznie o wartości 230 milionów euro. W unijnym raporcie, zaleca się m.in. "zagwarantowanie ścisłego stosowania umowy stowarzyszeniowej UE z Izraelem, zwłaszcza, by artykuły produkowane w koloniach nie były traktowane w sposób preferencyjny", przewidziany w umowie.

„W Unii nikt nie rozważa bojkotowania produktów z osiedli, raczej ich oznakowanie i pozbawieniu przywilejów płynących z bezcłowego eksportu, jakie mają izraelskie produkty na mocy układ o stowarzyszeniu między EU a Izraelem" - powiedział unijny dyplomata. Dodał, że UE powoli przymierza się do wdrożenia własnych przepisów. "Po pierwsze, chodzi o kwestię kontroli miejsca pochodzenia. Do tej pory polegaliśmy na kodach pocztowych. Ale to jest bardzo mylne, firmy z adresem w Tel Awiwie, produkują bez problemów w osiedlach. Produkty pochodzące z osiedli będą musiały płacić pełne cła.

Po drugie, chodzi o oznakowanie na etykietach miejsca pochodzenia produktu, co również jest już w unijnych przepisach". Dyplomata powiedział też PAP, że realizacja tych rekomendacji potrwa miesiącami, może latami, ale - jak wskazał - po raz pierwszy UE jest tak blisko porozumienia w tej sprawie.

źródło: pap

Fragment analizy dr. Agnieszki Kuszewskiej z portalu Polska-Azja o sytuacji w Kaszmirze po niedawnej egzekucji Mohammada Afzal Guru, skazanego na śmierć za atak na parlament w Delhi w 2001 r.

W tej chwili sytuacja w Śrinagarze i innych miastach indyjskiego Kaszmiru jest bardzo napięta; ze względu na zamknięte sklepy i zakaz handlu obwoźnego, popularnego w Kaszmirze, zamkniętym w domach ludziom zaczyna brakować podstawowych dóbr – pożywienia (w tym mleka i warzyw), a także lekarstw. Liderzy organizacji separatystycznych umieszczani są w prewencyjnych aresztach (to częsta praktyka stosowana przez władze w Kaszmirze). Regularnie dochodzi do walk, w których siły bezpieczeństwa używają pocisków z gazem łzawiącym. Miejscowa ludność organizuje modlitwy za Afzala Guru.

Opisane powyżej wydarzenia potwierdzają jak bardzo złożony i podatny na eskalację charakter ma sytuacja w indyjskim Kaszmirze, gdzie nakładają się wieloletnie problemy natury politycznej, strategicznej, gospodarczej i społecznej. Jest to też nieodłączny element muzułmańsko-hinduskiej rywalizacji, która stanowi notabene jeden z fundamentów konfliktu indyjsko-pakistańskiego. W takich warunkach niektórzy liderzy separatystów mają ułatwione zadanie i chętnie kreują oraz umacniają antyindyjskie nastroje miejscowej ludności, w którą w największym stopniu uderzają kolejne restrykcje władz. Tworzy się swego rodzaju samonapędząjaca się spirala nienawiści, która dodatkowo umacnia podział „my kontra obcy”, co jest wykorzystywane przez niektórych miejscowych przywódców politycznych czy religijnych, którzy w coraz większym stopniu trafiają do serc i umysłów młodych Kaszmirczyków. Także wśród miejscowej elity pojawiają się głosy, że Indie będą musiały wycofać się z Kaszmiru tak, jak kiedyś Brytyjczycy z subkontynentu indyjskiego (słowa sprzed kilku dni wypowiedziane przez Bashira Ahmada Butta, znanego lokalnego prawnika i jednocześnie członka JKLF).

Bez wątpienia Mohammad Afzal Guru, kolejny „męczennik” posłuży jako użyteczne narzędzie polityczne, odwołujące się do naznaczonego silnymi emocjami poczucia muzułmańskiej jedności wobec „złych hindusów z Delhi”, może też ujemnie wpłynąć na relacje indyjsko-pakistańskie, umożliwiając stosowanie antyindyjskiej retoryki niektórym środowiskom w Pakistanie, za nieustającym cichym poparciem tamtejszego potężnego establishmentu militarno-wywiadowczego. W najbliższych latach nie będzie pokoju w Kaszmirze; stan relacji na linii rząd indyjski-kaszmirscy muzułmanie wydaje się być całkowicie patowy z dużą tendencją do nagłych eskalacji.

Tymoszenko zakończyła protest w łazience

Skazana na siedem lat pozbawienia wolności była premier Ukrainy Julia Tymoszenko zakończyła prowadzoną od początku stycznia w szpitalu akcję nieposłuszeństwa wobec władz więziennych - poinformował w poniedziałek jej adwokat Serhij Własenko. Opozycyjna polityk wróciła do sali szpitalnej, gdy w piątek na polecenie prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza usunięto z niej zamontowane tam kamery. W ramach protestu Tymoszenko mieszkała od 8 stycznia w pomieszczeniu sanitarnym szpitala kolejowego w Charkowie, gdzie leczona jest ze schorzenia kręgosłupa.

"To, co stało się w piątek świadczy o tym, że przez cały okres pobytu w szpitalu nr 5 w Charkowie, wszystkie te urządzenia (kamery) były tam zamontowane w jednym celu: presji psychologicznej i tortur psychicznych (wobec Tymoszenko). Urządzenia te zostały usunięte, jak tylko pojawiła się wola prezydenta Janukowycza" - oświadczył Własenko. Kamery z sali szpitalnej Tymoszenko zniknęły po piątkowej konferencji Janukowycza, transmitowanej przez najważniejsze stacje telewizyjne. Janukowycz oświadczył na niej, że nie może komentować sprawy byłej premier, by nie naciskać na sądy, jednak wyraził opinię, że kamery, przez które jest obserwowana, można usunąć. Tego samego dnia Służba Więzienna poinformowała, że kamer już nie ma.

źródło: pap

Okładka wydanej właśnie (na Zachodzie) książki irańskiego dziennikarza Omida Memariana, z karykaturami odnoszącymi się do sytuacji w Iranie oraz wypowiedziami badaczy i artystów. Memarian w 2004 r. został uwięziony i torturowany, obecnie mieszka w USA. Krótki materiał BBC o nim można obejrzeć tutaj.

Ktoś podsłuchuje w Guantanamo

Rozwiewają się złudzenia, że ci nieliczni więźniowie z Guantanamo, których Amerykanie zgodzili się postawić przed sądami wojskowymi, mogą liczyć na uczciwy proces.

Zaczęło się pod koniec stycznia, kiedy w trakcie rozprawy wstępnej jednego z oskarżonych ktoś wyłączył dźwięk (przekazywany z 40-sekundowym opóźnieniem, żeby nie narazić na szwank bezpieczeństwa narodowego USA). – To nie ja – powiedział zaskoczony sędzia, który uważał, że jest do takiej ingerencji jedynym uprawnionym.

Okazało się, że nad procesem czuwa tajemniczy cenzor – najpewniej z CIA.

Zarząd więzienia Guantanamo obiecywał, że spotkania oskarżonych z adwokatami nie będą podsłuchiwane – tak jak w normalnym więzieniu. Okazało się, że jest inaczej. Jeden z więźniów zapytał adwokata, czy w wykrywaczach dymu na suficie są mikrofony. Pytanie zadano głównemu prawnikowi Guantanamo kpt. Welshowi – i dopiero wtedy zdał on sobie sprawę, że tak faktycznie jest. Zobaczył bowiem na własne oczy agentów FBI ze słuchawkami na uszach, podsłuchujących, jak adwokat omawia z klientem strategię obrony.

Wstępna rozprawa Chalida Szejka Mohammeda. Fot. AP

Podczas gdy więźniowie spotykają się z prawnikami, strażnicy przeszukują ich cele – i konfiskują tak wywrotowe materiały, jak zdjęcie meczetu w Mekce czy... kopia ogólnodostępnego raportu amerykańskiej komisji na temat 11 września.

- Wszystko to uniemożliwia nam wzbudzenie zaufania u klientów – mówi James Harrington, obrońca z urzędu Jemeńczyka Ramziego bin al-Shibh.

Ze 166 osadzonych obecnie w bazie Guantanamo, 86 Amerykanie przeznaczyli do zwolnienia. Mimo to siedzą dalej, bo rząd widzi liczne przeszkody: a to sytuacja w ich ojczyźnie jest niestabilna, a to grożą im tortury, a to nie chce ich żaden inny kraj. Siedzą nawet ci, dla których znaleziono miejsce, jak Szaker Aamer, w Guantanamo od 11 lat. Jego rodzina mieszka w Wielkiej Brytanii, która zgodziła się przyjąć także jego.

Administracja wini za ten stan rzeczy Kongres, który w ostatnich latach mnoży trudności w zwalnianiu osadzonych w Gitmo – jednak prezydent Obama zbytnio przeciw tym restrykcjom nie protestował.

46 osadzonych ma pozostać za kratami po wsze czasy. Uznano ich za zbyt niebezpiecznych, by ich zwolnić, ale oficjalnych zarzutów im nie postawiono, bo albo nie ma twardych dowodów przeciw nim, albo/i byli torturowani przez śledczych, więc lepiej nie dawać im szansy tego powiedzieć głośno.

34 więźniów przeznaczono do postawienia przed sądem, ale na razie tylko sześciu usłyszało zarzuty.

źródło: Foreign Policy

Mniejszy wyrok dla poety z Kataru

Sąd apelacyjny w Katarze skrócił w poniedziałek do 15 lat więzienia wyrok dla poety oskarżonego o krytykowanie emira i podżeganie do obalenia władz.

Sąd pierwszej instancji trzy miesiące temu skazał poetę na dożywocie (pisałem o tym tutaj). Mohammed al-Adżami w swoich wierszach chwalił arabską wiosnę, która obaliła czterech dyktatorów krajów arabskich, często przy wsparciu finansowym ze strony Kataru. Jednocześnie pozwolił sobie na krytykę monarchii absolutnej i pisał o "szejkach zajmujących się grą na PlayStation". W swoich wierszach wyraził nadzieję, że przemiany dosięgną innych krajów arabskich, ponieważ "w obliczu represyjnej elity wszyscy jesteśmy Tunezją".

W 2010 r. zamieszczono w internecie utwór, w którym wymieniał konieczne cechy dobrego przywódcy politycznego. „Władcy importują z Zachodu wszystko. Dlaczego nie importują rządów prawa i wolności?”, pytał Adżami.

Prawnik poety zapowiedział złożenie apelacji w sądzie najwyższym. Adwokat Nadżib al-Naimi oświadczył, że sprawa ma charakter polityczny i chodzi o to, by pokazać Katarczykom, "że każdy, kto otworzy usta, będzie potraktowany w taki sam sposób".

Podpisano układ pokojowy, który ma zakończyć wojnę w Kongu

Porozumienie podpisali w niedzielę prezydenci Demokratycznej Republiki Konga, RPA, Mozambiku, Rwandy, Tanzanii. Obecny był też sekretarz generalny ONZ Ban Ki Mun i przedstawiciele Ugandy, Angoli, Burundi, Środkowej Afryki i Zambii.

Dokument zabrania wspierania ruchów rebelianckich w DRK i nawołuje do reform w celu ustanowienia państwa prawa we wschodniej części tego kraju. O wspieranie rebelii są oskarżane Rwanda i Uganda.

Prezydent Kabila na niedzielnej ceremonii w Addis Abebie. Fot. Reuters

Od ostatniej ofensywy partyzantów z Ruchu 23 marca w maju ub.r. 800 tys. ludzi musiało opuścić swoje domy. MTK oskarża lidera Ruchu o wykorzystywanie dzieci żołnierzy.

Rebelianci, którzy zdezerterowali z oddziałów rządowych, wywodzą się w większości z ludu kongijskich Tutsich. Oskarżyli rząd w Kinszasie o niedotrzymanie porozumienia, które zakończyło poprzednie ich powstanie z lat 2008-09. Obiecywano im etaty w wojskach rządowych i de facto władzę nad wschodnimi prowincjami DRK, bogatymi w surowce naturalne.

Od 1996 r. Tutsi nieustannie wznoszą zbrojne bunty na wschodzie kraju. Wspierani przez rodaków rządzących sąsiednią Rwandą, a także sojuszniczą Ugandę, walczą o autonomię dla ich krainy Kiwu, którą sąsiedzi chcą przekształcić w swoją strefę buforową, a także surowcowe i rolnicze zagłębie.

W 1996 r. wywołane przez nich powstanie zakończyło się obaleniem prezydenta Mobutu Sese Seko. Jego miejsce zajął przywódca rebelii Laurent-Desire Kabila, protegowany Rwandy i Ugandy. Gdy w 1998 r. próbował uwolnić się spod ich kurateli, sąsiedzi wywołali na wschodzie Konga kolejną rebelię, która przerodziła się w najkrwawszą wojnę współczesnej Afryki. W konflikcie zginęło prawie 5 mln ludzi, a przerwała go dopiero interwencja państw afrykańskich i wojsk ONZ w 2003 r.

Po śmierci Kabili w 2001 r. w zamachu zastąpił go syn, Joseph, obecny prezydent DRK. Po wygranych wyborach w 2006 r. Kabila też próbował wyzwolić się spod dominacji Ugandy i Rwandy i wspieranych przez nie partyzanckich komendantów, których zgodnie z układem pokojowym poprzyjmował do rządowego wojska i administracji. Kongijscy Tutsi poczuli, że tracą wpływy i w 2008 r. wzniecili nową rebelię. Wystarczyło, by partyzanci stanęli u bram Gomy, a Kabila zawarł z nimi pokój, znów przyjął ich do wojska i oddał faktyczną władzę nad kongijskimi wschodem. Gdy po wygranych w listopadzie 2011 r. wyborach znów spróbował pozbyć się watażków Tutsi z wojska i administracji, w Kiwu wybuchło kolejne powstanie, a specjalnie przysłani przez ONZ eksperci orzekli, że partyzantów znów wspierają Rwanda i Uganda.

Wczoraj pojawiła się informacja, że kongijska nastolatka Rachel Mwanza, nominowana do Oskara za udział w filmie "War Witch" o dzieciach-żołnierzach... dostała wizę USA i będzie mogła wziąć udział w gali. Wypada pogratulować Stanom Zjednoczonym tej odważnej decyzji, już drugiej po wpuszczeniu (jednak) palestyńskiego reżysera z artykułu poniżej.

ONZ nie chce płacić odszkodowań za cholerę na Haiti

Sekretarz generalny ONZ zadzwonił w czwartek do prezydenta Haiti, aby poinformować go, że odrzuca żądania wypłaty odszkodowań za przywleczenie do tego kraju przez „błękitne hełmy” cholery. Organizacja uważa, że chroni ją zapisany w jednej z konwencji immunitet.

Epidemia cholery w świeżo zrujnowanym trzęsieniem ziemi Haiti wybuchła w październiku 2010 r. Zachorowało pół miliona ludzi, czyli co dwudziesty Haitańczyk; blisko 8 tys. zmarło.

Życie w stoilcy Haiti trzy lata po trzęsieniu ziemi. Fot. Reuters

Kilka zespołów epidemiologów niezależnie stwierdziło, że bakteria cholery została przywieziona przez Nepalczyków, którzy jesienią zasilili haitańską misję ONZ. Ponieważ tej choroby nie było na wyspie przez ostatnie pół wieku, mieszkańcy utracili na nią odporność.

Sekretarz generalny Ban Ki Moon twierdzi, że to zbieg okoliczności, choć w raportach przytaczano rażące przykłady zaniedbania, np. śmieci z oenzetowskiej bazy były zrzucane prosto do największej haitańskiej rzeki Artibonite. W Nepalu cholera jest endemiczna, ale żołnierze spod Himalajów nie zostali zbadani na jej obecność przed przybyciem na Karaiby. Cholera daje objawy bardzo podobne do zatrucia pokarmowego, lecz u części chorych nic niepokojącego się nie dzieje.

Do tej pory ONZ wydał na walkę z cholerą 118 mln dol. W grudniu sekretarz generalny ONZ Ban Ki-moon ogłosił, że w ciągu dziesięciu lat Narody Zjednoczone chciałyby wydać na ten cel 2,2 mld dol. Po bliższym przyjrzeniu propozycji wyszło na jaw, że są to te same niezrealizowane obietnice "w nowym opakowaniu", co Haitańczyków dodatkowo oburzyło. - Gdyby ONZ był krajem, Ban Ki-moon powinien trafić do Hagi, do celi dla zbrodniarzy przeciw ludzkości - wypalił jeden z lokalnych dziennikarzy radiowych.

Petycję o rekompensaty złożył w 2011 r. bostoński Instytut na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji w Haiti w imieniu ofiar i ich rodzin. Domagają się oni 50 tys. dolarów za zakażonego i 100 tys. za zmarłego na cholerę. A także uznania przez ONZ odpowiedzialności.

Po odrzuceniu wniosku, adwokaci ofiar zapowiadają złożenie pozwu w haitańskim sądzie. – Immunitet nie jest jednoznaczny z bezkarnością – powiedział BBC prawnik Brian Concannon.

W Meksyku zaginięcia bez wieści są dziełem służb porządkowych

Meksykańskie służby bezpieczeństwa w toku kampanii antynarkotykowej dopuściły się wielu nadużyć i odpowiadają za zaginięcie bez wieści co najmniej 249 ludzi - czytamy w najnowszym raporcie HRW.

Zatrzymywano ich bez nakazu przy punktach kontrolnych, w domach, zakładach pracy, czy miejscach publicznych. Gdy rodziny pytały o swych krewnych, władze zaprzeczały zatrzymaniom lub proponowały szukanie bliskich na posterunkach albo bazach wojskowych.

HRW krytykuje byłego prezydenta Meksyku Felipe Calderona, zarzucając mu ignorowanie problemu, nazwanego przez organizację "najpoważniejszym kryzysem wymuszonych zaginięć w Ameryce Łacińskiej od dziesięcioleci".

Raport zwraca też uwagę, iż członkowie służb bezpieczeństwa w niektórych przypadkach współpracowali z przestępcami: zatrzymywali ofiary i przekazywali je gangsterom, albo wymuszali okup od rodzin ofiar.

Organy ochrony prawa często nie podejmują nawet podstawowych kroków, takich jak wyśledzenie telefonu komórkowego albo historii rachunku bankowego w celu odnalezienia zaginionych. HRW zaleca władzom Meksyku zmianę procedur bezpieczeństwa, w tym natychmiastowe kierowanie zatrzymanych do prokuratorów, a nie przetrzymywanie ich na posterunkach policji, czy w bazach wojskowych.

W Japonii stracono w czwartek trzech skazańców

Były to pierwsze egzekucje od objęcia władzy przez rząd Shinzo Abego w grudniu. Trzej skazani na śmierć przez powieszenie mężczyźni w wieku 29, 44 i 62 lat zostali uznani za winnych morderstwa. Jeden z nich został skazany na zabicie siedmioletniej dziewczynki, drugi za zabicie jednej osoby i ranienie siedmiu, a trzeci za zabójstwo na tle rabunkowym.

Według oficjalnych statystyk karę śmierci popiera 80 proc. Japończyków. Japonia to jeden z nielicznych krajów rozwiniętych, które wciąż stosują najwyższy wymiar kary. Działacze praw człowieka wskazują, że skazani na karę śmierci do wykonania wyroku spędzają w więzieniu nawet kilkadziesiąt lat. Nie uprzedza się ich o terminie egzekucji, a ich prawnicy i rodzina są o niej powiadamiani dopiero po fakcie.  

Obecnie na wykonanie wyroku w Japonii oczekuje 130 osób.

Gwałcicieli zarażonych HIV sądzić za morderstwo

Taki pomysł zgłosiła prowincja Limpopo w RPA. Przyczynkiem był brutalny gwałt dokonany 2 lutego w Bredasdorp na południu kraju. 17-latka została zgwałcona, pobita, na końcu sprawcy podcięli jej butelką gardło. Zmarła kilka godzin później w szpitalu. Dwóch mężczyzn oskarżonych o mord stanęło w zeszłym tygodniu przed sądem, proces odroczono do 26 lutego.

Tak jak w grudniu w Indiach, podobna tragedia wywołała poruszenie w społeczeństwie południowoafrykańskim. Kraj ten ma bardzo wysoki poziom przestępczości, także wobec kobiet - dochodzi tu do siedmiu gwałtów na godzinę, w sumie 64 tys. rocznie. W sondażu prowadzonym w prowincji Gauteng co trzeci mężczyzna przyznał się do zgwałcenia.

Policja eskortuje oskarżonych o gwałt w Bredasdorp. Fot. Reuters

Trwa debata, jak powstrzymać przemoc. Policja prowincji Limpopo postanowiła oskarżonych o gwałt przymusowo badać na nosicielstwo HIV i w wypadku wyniku pozytywnego oskarżać o próbę morderstwa. Zdaniem szefa miejscowej policji, obecnie obowiązujące prawo dopuszcza taką możliwość.

Obrońcy praw człowieka i działacze zdrowotni skrytykowali pomysł. - Taka praktyka przyczyniłaby się do dalszej stygmatyzacji HIV, dyskryminacji i uprzedzeń - wyjaśnia S'khumbuzo Maphumulo, adwokat praw obywatelskich z organizacji Section 22. Jego zdaniem nie ma dowodów, że zaostrzenie przepisów powstrzymałoby gwałcicieli.

- Uważamy, że przymusowe testy na HIV nie utrzymają się przed sądem. Należy chronić prawa ofiar, jak i oskarżonych - przypomina Isaac Mangena, rzecznik południowoafrykańskiej Komisji Praw Człowieka.

Rachel Jewkes, dyrektorka South African Medical Research Council, mówi, że czterech na pięciu gwałcicieli nie ma HIV i zastanawia się, dlaczego potrzeba oskarżenia o morderstwo, skoro prawo przewiduje do 15 lat za gwałt, o ile zostanie skutecznie udowodniony.

Maphumulo obawia się też, że jeśli kryminalizacja zakażenia HIV rozszerzy się poza gwałty, w pierwszej kolejności ucierpią kobiety, bo to one dowiadują się zwykle o zakażeniu pierwsze - ich partnerzy będą twierdzić, że zostali przez nie zarażeni.

Południowa Afryka ma jeden z najwyższych na świecie odsetków nosicielstwa HIV: wirusa ma 17.8 proc. dorosłych mieszkańców tego kraju.

Wzrost liczby aktów antysemickich we Francji

Jak podaje raport organizacji ochrony społeczności żydowskiej (SPCJ), w 2012 r. we Francji doszło do 614 aktów antysemickich w porównaniu z 389 rok wcześniej, co oznacza wzrost o 58 proc. Było to 177 ataków - zabójstw lub usiłowań, aktów przemocy itp. - i 437 gróźb.

19 marca ubiegłego roku Mohamed Merah zabił przed szkołą żydowską w Tuluzie troje dzieci i dorosłego, a jedną osobę ciężko ranił. Kilka dni później zginął w policyjnej obławie. Z kolei 6 października pod sklepem koszernym w Sarcelles na przedmieściu Paryża podłożony został ładunek wybuchowy. Oba te ataki zapoczątkowały "bardzo znaczący wzrost aktów antysemityzmu".  Po zabójstwie w Tuluzie "odnotowano 90 takich aktów w ciągu 10 dni"; wiele z nich popełniono, powołując się na Meraha - twierdzi organizacja. Z kolei po ataku w Sarcelles "doszło do 28 aktów w ciągu ośmiu dni", w tym wielu przypadków użycia broni śrutowej przeciwko Żydom - podała SPCJ.  

W poprzednich latach akty przemocy o charakterze antysemickim były powiązane raczej z rozwojem wydarzeń na Bliskim Wschodzie. Po rozpoczęciu ofensywy izraelskiej w Strefie Gazy w grudniu 2008 roku odnotowano we Francji ok. 830 aktów antysemityzmu.

Ponad 200 dni strajku głodowego

Osadzony w izraelskim więzieniu Palestyńczyk Samer Issawi odmawia przyjmowania pokarmu od ponad 200 dni. Razem z nim głoduje czterech innych więźniów - jeden z nich, Ajman Szawarna, od 140 dni.

Palestyńczycy protestują w ten sposób przeciw metodom arbitralnego w istocie uwięzienia.

Issawi, członek Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, został aresztowany w Ramallah w 2002 r. (był to czas drugiej intifady) i skazany na 30 lat za posiadanie broni oraz tworzenie zbrojnych grup w Jerozolimie. W październiku 2011 znalazł się w grupie 1027 więźniów wymienionych na porwanego przez Hamas izraelskiego kaprala Gilada Szalita. W lipcu ub.r. został ponownie aresztowany za naruszenie warunków zwolnienia: wyjechał mianowicie z Jerozolimy do Ramallah.

15 lutego Palestyńczycy domagający się zwolnienia Issawiego starli się z izraelskim wojskiem. Fot. AP

Armia izraelska wydała instrukcję aresztowania Palestyńczyków wymienionych na Szalita pod byle pretekstem. Do tej pory zatrzymano ich 14. Będą musieli odsiedzieć swoje wyroki - od 16 do 28 lat. Część izraelskich mediów sugeruje, że aresztowani powrócili do działalności terrorystycznej, jednak izraelska definicja „terroru” jest szeroka i obejmuje np. działalność polityczną lub udział w demonstracji. Według Amiry Hass, wykroczenie drogowe też kwalifikuje do powrotu za kraty. Wojskowe dochodzenie jest tajne, dowodów się nie ujawnia.

W sobotę UE wezwała Izrael do respektowania praw palestyńskich więźniów. Wysłannik kwartetu bliskowschodniego Tony Blair wyraził zaniepokojenie pogarszającym się stanem zdrowia czterech więźniów.

W zeszłym tygodniu ONZ skrytykowała praktykę administracyjnego uwięzienia - nakaz aresztowania jest przedłużany przez izraelski sąd co pół roku, bez procesu ani nawet postawienia zarzutów. W tej sytuacji znajduje się 178 Palestyńczyków z 4,5 tys. osadzonych w izraelskich więzieniach.

Issawi podczas swojego protestu przyjmował wodę, sole i suplementy diety, ale w styczniu zaostrzył głodówkę. Mówi, że jest u kresu wytrzymałości.

W 2012 r. spadła liczba cywilów zabitych w Afganistanie

Wynika to z przedstawionego we wtorek raportu ONZ. W 2012 roku zginęło 2 754 cywilów, czyli o 12 proc. mniej niż rok wcześniej. Jednocześnie zaobserwowano bardzo duży wzrost - o 700 proc. - liczby zabitych i rannych w zamachach urzędników afgańskich. Zdaniem autorów raportu "szczególnie niepokojący" jest wysoki odsetek kobiet wśród ofiar ataków.  

W raporcie podkreślono, że talibowie i inni islamscy rebelianci odpowiadają za 81 proc. ofiar śmiertelnych oraz rannych wśród ludności cywilnej, natomiast wojska międzynarodowej koalicji Zachodu i afgańskie siły bezpieczeństwa - za 8 proc. Pozostałych 11 proc. ofiar nie potrafiono przypisać żadnej ze stron konfliktu.

Czy „Wróg numer 1” to pochwała tortur?

Na pokazie przedpremierowym obejrzałem film Kathryn Bigelow „Zero Dark Thirty” o polowaniu na Osamę bin Ladena, który na polskie ekrany wejdzie 8 lutego pt. „Wróg numer 1”.

Film budził kontrowersję nim jeszcze wszedł na ekrany, bo niektórzy uważali, że sztab Obamy produkuje sobie w Hollywood laurkę dla prezydenta przed wyborami. Potem dyskusja skupiła się na torturach, przedstawionych jako narzędzie dosyć skuteczne (choć jak się dobrze przyjrzeć, to wcale nie tak bardzo).

Ten temat zdominował też debatę po projekcji. Dr Adam Bodnar z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka zwracał uwagę, że skuteczność tortur jest iluzoryczna. Nigdy bowiem nie wiadomo, czy informacje wyciśnięte z torturowanego nie zostały zmyślone na użytek śledczych.

Instytucjonalizując tortury, Ameryka i jej sojusznicy złamali własne zasady i utracili mandat do obrony praw człowieka na świecie. Opresyjne reżimy mówią: „Amerykanie robią to samo”. Z jakiegoś powodu kwestią więzień CIA w Polsce najbardziej jest zainteresowana stacja „Russia Today”.

Przeciwko torturom opowiedział się Aleksander Makowski, były oficer wywiadu i autor książki o polowaniu na ben Ladena. Torturując, powiedział, wywiad zaniedbuje podstawową pracę operacyjną, czyli werbowanie agentów, i w dłuższej perspektywie obniża swoją skuteczność.

Dr Krzysztof Liedel z BBN przyznał, że tortury świadczą o słabości wywiadu - lepiej zapobiegać. Ale czasami nie ma innego wyjścia. Jeśli informacje wydobyte przemocą mogą doprowadzić do ocalenia życia wielu ludzi, żaden wywiad na świecie się nie zawaha.

Gdzie jednak nakreślić granicę? Czy demokracja liberalna jest w stanie stawić czoło terroryzmowi bez utraty swoich atrybutów? Czy terroryści nie gwałcą praw człowieka i tym samym nie wyłączają się spod ich ochrony? Nie ma prostych odpowiedzi.

Wreszcie: czy zabicie ben Ladena było uprawnione? W filmie widać, że była to pozasądowa egzekucja. Zemsta. Ben Ladena można było ranić, wywieźć z Pakistanu i postawić przed sądem. Zabicie go to pójście na łatwiznę.

Film warto zobaczyć. Jest sztuką napisać trzymający w napięciu scenariusz do historii, której zakończenie widzowie znają. Oskary murowane, bo Akademia lubi filmy o amerykańskich bohaterach – choćby ich bohaterstwo było kontrowersyjne.

ONZ: Izrael musi wstrzymać osadnictwo na ziemiach palestyńskich

Śledczy ONZ zajmujący się prawami człowieka wezwali w czwartek Izrael, by wstrzymał rozbudowę osiedli i wycofał wszystkich żydowskich osadników z okupowanego Zachodniego Brzegu. "Izrael musi, zgodnie z artykułem 49. IV Konwencji Genewskiej, bezwarunkowo wstrzymać wszelkie działania osadnicze. Musi też natychmiast rozpocząć proces wycofywania wszystkich osadników z okupowanych terytoriów palestyńskich" - napisano w raporcie z dochodzenia przeprowadzonego na wniosek Rady Praw Człowieka ONZ.

Misja uważa, że celem przemocy i zastraszania Palestyńczyków jest wyparcie miejscowej ludności z ich ziemi i ekspansja osadnictwa" - napisano w raporcie. Osiedla utrudniają Palestyńczykom dostęp do wody i ziem uprawnych.

Raport podkreśla, że osadnictwo narusza Konwencje Genewskie z 1949 roku zabraniające przenoszenia ludności cywilnej na terytoria okupowane, co można zaliczyć do zbrodni wojennych, które podlegają jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Karnego.

 Izrael nie współpracował przy dochodzeniu i odrzucił raport uznając, że jest on stronniczy i podważa wysiłki zmierzające do rozwiązania konfliktu.

Likwidacja likwidacji Guantanamo

Rząd USA zlikwidował biuro w Departamencie Stanu zajmujące się organizacją transferów więźniów z amerykańskiej bazy Guantanamo na Kubie. Zdaniem "New York Timesa" jest to sygnał, że "administracja nie uważa obecnie zamknięcia więzienia za realistyczny priorytet, mimo wielokrotnych oświadczeń, że zamierza to zrobić".

Daniel Fried, dotychczasowy szef biura ds. zamknięcia Guantanamo - jak brzmi jego oficjalna nazwa - został przeniesiony na inne stanowisko i nie przewiduje się mianowania jego następcy. Fried negocjował od 2009 r. z państwami, z których pochodzili podejrzani o terroryzm więźniowie, ich repatriację, oraz rozmawiał z krajami sojuszniczymi o ewentualnym przeniesieniu ich do więzień w tych krajach. Propozycje transferu więźniów do aresztów na terenie USA napotkały zażarty opór lokalnych władz amerykańskich.

Starania Departamentu Stanu były konsekwencją obietnicy prezydenta Baracka Obamy, który na początku swych rządów zapowiadał, że zamknie Guantanamo w ciągu roku. Więzienie jest obiektem krytyki ze strony obrońców praw człowieka, gdyż przetrzymuje się tam podejrzanych o terroryzm bezterminowo, na podstawie podawanych w wątpliwość sankcji prokuratorskich.

Tylko część więźniów udało się przenieść z Guantanamo do innych krajów. Tymczasem Kongres nałożył restrykcje, zabraniając transferu do krajów arabskich, które praktycznie nie gwarantowały, że więźniowie nie wyjdą na wolność, mimo że stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa. Pod koniec ubiegłego roku w ustawie o budżecie Pentagonu znalazł się nawet zakaz przeniesienia tych więźniów, którzy mieli już być repatriowani na mocy ugody ich obrońców z prokuratorami wojskowymi. Obama zapowiadał zawetowanie ustawy o restrykcjach, ale ostatecznie ją podpisał. Dodał tylko zastrzeżenie, że jako dowódca naczelny może uchylić jej przepisy w konkretnych przypadkach.

źródło: pap

Zapach dronów nad Sahelem o poranku

Jak pisze dzisiejszy „New York Times”, Amerykanie przygotowują się do założenia bazy dronów w Nigrze. Władze tego kraju już się zgodziły – tak przynajmniej twierdzą źródła agencji Reuters. Plan zgłoszony przez dowództwo sił amerykańskich w regionie Afryki (Africom) musi jeszcze zostać zaakceptowany przez Pentagon i Biały Dom.

Początkowo nad Sahelem mają latać nieuzbrojone maszyny, jeśli jednak sytuacja w regionie się zaostrzy, drony zostaną wyposażone w pociski rakietowe – tak jak na afgańsko-pakistańskim pograniczu, gdzie od lat sieją postrach wśród talibów i miejscowej ludności.

Predator nad Kandaharem. Fot. AP

Londyńskie Biuro Dziennikarstwa Śledczego szacuje, że w ciągu ośmiu lat drony atakowały w Pakistanie 332 razy i mogły zabić 800 cywilów (dane z ub.r.). ACLU podaje liczbę 4 tys. ofiar ataków w ciągu ostatniej dekady - w Pakistanie, Jemenie i Somalii - z czego "znaczna część" to cywile.

Zwolennicy programu argumentują, że jest to jedyny skuteczny sposób eliminowania terrorystów ukrywających się w trudno dostępnych miejscach. Zdaniem wielu ekspertów ataki te poważnie osłabiły Al-Kaidę. Krytycy twierdzą jednak, że program tych zabójstw bez wyroku sądu jest sprzeczny z prawem międzynarodowym.

Jeśli nowa baza regionalna powstanie w Nigrze, zostanie prawdopodobnie ulokowana w pustynnym regionie Agades na północy kraju, który graniczy z Mali, Algierią i Libią. Według "NYT" amerykańskie siły zbrojne rozważały również inne lokalizacje, w tym w Burkina Faso.

Bezpośrednią przyczyną podjęcia decyzji o zbudowaniu bazy samolotów bezzałogowych jest chęć udzielenia pomocy w prowadzonej przez wojska francuskie operacji przeciw islamistom w Mali - jednak drony będą też wykorzystywane do zbierania informacji o innych regionalnych zagrożeniach, jak np. przepływ broni i bojowników z Libii.

Tymczasem w USA od miesięcy toczy się debata na temat jawności programu zabójstw z użyciem dronów. Obrońcy praw człowieka chcieliby przynajmniej wiedzieć według jakich kryteriów ustalana jest lista osób do odstrzelenia i jakie są warunki przystąpienia do ataku (być może np. istnieją wytyczne co do dopuszczalnych „strat ubocznych”, czyli zabitych cywilów).

Administracja amerykańska nie chce nawet ujawnić czy taki program istnieje , bo naraziłoby to na szwank bezpieczeństwo narodowe. Nie przeszkadza to przedstawicielom władz otwarcie się chwalić, kiedy drony zdołają ustrzelić jakiegoś ważnego członka Al-Kaidy.

Już ponad 700 tysięcy uchodźców z Syrii

Ponad 700 tysięcy Syryjczyków zarejestrowało się albo czeka na zarejestrowanie jako uchodźcy w krajach sąsiadujących. "Obserwujemy niesłabnącą ucieczkę uchodźców przez wszystkie granice. Pracujemy na dwie zmiany, żeby ich zarejestrować" - powiedziała we wtorek rzeczniczka prasowa biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców (UNHCR), Sybella Wilkes. Uchodźców wewnątrz Syrii jest dwa razy tyle.

Nagroda dla szwedzkich pilotów za misie

Opozycyjny portal białoruski Karta'97 przyznał nagrodę w dziedzinie obrony praw człowieka za 2012 r. grupie Szwedów, którzy w ubiegłym roku zrzucili nad Białorusią pluszowe misie z apelami o wolność słowa.

„Ryzykując życiem pracownicy szwedzkiej agencji reklamowej Studio Total Tomas Mazetti, Per Cromwell i Hannah Frey zorganizowali lot do ostatniej dyktatury Europy, aby wesprzeć prześladowanych tu niezależnych dziennikarzy" - podkreśla Karta'97.

4 lipca 2012 r. Szwedzi zrzucił nad południowymi obrzeżami Mińska i nad Iwieńcem (50 km na zachód od Mińska) kilkaset pluszowych misiów, do których były przyczepione karteczki z apelami o wolność słowa na Białorusi. Początkowo władze Białorusi zaprzeczały, by doszło do naruszenia granicy, a film potwierdzający przeprowadzenie akcji nazywały fałszywką. Pod koniec lipca prezydent Alaksandr Łukaszenka zdymisjonował jednak szefa służb granicznych i dowódcę sił powietrznych, reżim wziął się za aresztowania dziennikarzy, którzy pisali o akcji.

„Łukaszenka prawie oszalał ze wściekłości. Cała jego wychwalana wojskowa „potęga” stała się pośmiewiskiem. Poleciały głowy generałów i zamknięto ambasadę Szwecji w Mińsku. Główne kanały telewizyjne i gazety na całym świecie zaczęły mówić o Białorusi jako o państwie, gdzie prześladuje się opozycję, a dyktator jest tak słaby, że boi się nawet pluszowych misiów", pisze Karta’97.

źródło: pap

Mundial w kraju, gdzie poeci dostają dożywocie

Mowa o Katarze. Wczoraj do sądu w Dausze wpłynęła apelacja Mohammeda al-Adżami od wydanego miesiąc wcześniej wyroku dożywotniego więzienia.

Za co?

Był sierpień 2010 r. Studiujący w Egipcie 30-latek Adżami w kairskim mieszkaniu, w towarzystwie siedmiu kolegów, odczytał swój wiersz wychwalający rewolucję w Tunezji, która zapoczątkowała arabską wiosnę.

„Wszyscy jesteśmy Tunezyjczykami. Sprzeciwiamy się opresyjnej elicie”, deklarował, nie wymieniwszy jednak Kataru. „Władcy importują z Zachodu wszystko. Dlaczego nie importują rządów prawa i wolności?”

Wiersz został nagrany i wrzucony do internetu. W listopadzie 2011, niedługo po powrocie do ojczyzny, Adżamiego aresztowano. Sąd wydał wyrok dożywocia za podżeganie do obalenia rządu i obrazę emira.

Katar jest najbogatszym krajem świata, z dochodem 98 tys. dol. na głowę obywatela – to dwa razy więcej niż Szwajcaria. Katarczykom żyje się dobrze, więc szaleńców, którzy głośno mówią, że doskwiera im brak wolności, nie ma wielu. Ostatni raport HRW za 2011 r. wymienia jeden przypadek ataku na wolność słowa (aresztowanie blogera).

Absurdalnie surowy wyrok na domorosłego poetę wzbudza więc zdumienie, nie tylko dlatego, że w tym samym kraju kwitnie finansowana przez władze telewizja Al-Dżazira, która jak nikt przyczynia się do promocji wolności słowa w świecie arabskim.

W 2022 r. w Katarze odbędą się mistrzostwa świata w piłce nożnej. Że przestrzeganie praw człowieka nie stanowi kryterium przydziału imprez sportowych, wiadomo nie od dzisiaj – mieliśmy igrzyska w Pekinie, za rok będziemy oglądać zimową olimpiadę w Soczi.

Zwolennicy powierzania imprez krajom niedemokratycznym uważają, że wymuszają one otwarcie i przyczyniają się do demokratyzacji. Sztandarowy przykład: olimpiada w Korei Południowej w 1988 r., po której (jednak nie w rezultacie!) nadeszła demokracja.

Nie wygląda na to, by igrzyska w Pekinie w 2010 r. przyczyniły się jakkolwiek do poszanowania praw człowieka, choć były dobrą okazją do krytyki Chin. Przypuszczam, że z mundialem w Katarze będzie podobnie.

Post scriptum: Międzynarodowy Komitet Olimpijski odrzucił w ub.r. kandydaturę Kataru do organizacji Olimpiady w 2020 r. Jednym z powodów było nieprzestrzeganie praw pracowniczych gastarbeiterów. W raporcie HRW warunki pracy Azjatów w Katarze określono wręcz jako nowoczesną formę niewolnictwa.

715 199 złotych przekazali dzieciom w Czadzie Polacy

W Czadzie co 7 minut jedno dziecko umiera z głodu, a według najnowszego raportu UNICEF, ponad 127 tysięcy dzieci cierpi z powodu ciężkiego niedożywienia. W ubiegłym roku produkcja zboża spadła o 30%. Ceny żywności wzrastają, a rodziny bardzo często rozdzielają się w poszukiwaniu jedzenia - pisze UNICEF Polska, który do końca marca prowadzi zbiórkę.

Do tej pory pozyskane od Darczyńców UNICEF środki pozwoliły organizacji na wsparcie potrzebujących w Czadzie poprzez:

• zapewnienie terapii dla blisko 115 000 ciężko niedożywionych dzieci

• dostarczenie czystej wody i artykułów sanitarnych do ośrodków zdrowia w regionie Sahelu. UNICEF przekazał potrzebującym „Rodzinne zestawy sanitarne” czyli wiadra, kanistry, mydło i tabletki uzdatniające wodę

• przeszkolenie 400 osób i wytłumaczenie im, jak uzdatniać wodę i dbać o higienę

• zaangażowanie około 200 pielęgniarek, które wsparły pracę Ministerstwa Zdrowia

w regionie Sahelu

• zatrudnienie w ośrodkach zdrowia 130 sanitariuszy, co umożliwiło sprawniejsze niesienie pomocy w regionie Sahelu

• przeszkolenie 249 wolontariuszy pochodzących z lokalnych społeczności pod kątem rozpoznawania przypadków cholery w sześciu dystryktach wysokiego ryzyka

• dostarczenie 15 000 dawek leków przeciwmalarycznych (ACT) oraz 10 000 moskitier w 20. dystryktach Czadu dotkniętych przez powódź

• objęcie programem pomocowym 1 660 dzieci, które przerwały naukę z powodu kryzysu żywnościowego. UNICEF dostarczył im również zestawy „Szkoła w pudełku” i umożliwił im kontynuację edukacji

Jeszcze do końca marca można pomóc dzieciom w Czadzie. Wystarczy kliknąć tu. Darowizna w wysokości 75 zł zapewnia 54 opakowania ratującej życie żywności terapeutycznej Plumpy’nut.

Dwa lata po Mubaraku, Egipcjanie dalej protestują - przeciw bezkarności

W piątek, w drugą rocznicę wybuchu protestów, które doprowadziły do obalenia autorytarnego prezydenta Hosniego Mubaraka, w wielu miastach Egiptu znów odbywają się masowe demonstracje. W Kairze - na placu Tahrir, który w 2011 r. był epicentrum wydarzeń. Hasła takie same: "Chleba, wolności, sprawiedliwości społecznej". Jeszcze przed planowaną na wieczór kulminacją protestów, w starciach z policją rannych zostało kilkanaście osób.

Piątkowe protesty w Aleksandrii. Fot. Reuters

Do demonstracji wezwali młodzieżowi aktywiści i laickie ugrupowania opozycyjne, chcąc wywrzeć presję na prezydenta Mohammeda Mursiego i jego Bractwo Muzułmańskie. Oskarżają go o próbę zmonopolizowania władzy. Są też niezadowoleni z powodu bezkarności ludzi odpowiedzialnych za śmierć około 840 opozycyjnych demonstrantów w 2011 r.

Amnesty International pisze, że żaden funkcjonariusz nie został skazany ani ukarany za zabicie lub zranienie protestujących. - Prezydent Morsi wielokrotnie składał hołd tym, którzy zginęli w czasie „Rewolucji 25 Stycznia", jednak nie podjęto skutecznych działań, by pociągnąć winnych do odpowiedzialności. Dwa lata po wybuchu rewolucji wydaje się, że siły bezpieczeństwa unikną kary za morderstwa - mówi Hassiba Hadj Sahraoui z AI.

Sądy w Egipcie nadal uniewinniają funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa. Według krewnych ofiar i prawników, z którymi rozmawiała AI, uniewinnienia wynikają z niedociągnięć w procesie gromadzenia dowodów - materiału wideo, raportów medycznych i sądowych, ekspertyz balistycznych.

Inne istotne informacje, takie jak zapisy łączności telefonicznej pomiędzy urzędnikami bezpieczeństwa, rejestry sił bezpieczeństwa oraz ewidencji broni i amunicji dostarczonych funkcjonariuszom, nie zostały udostępnione przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.

W niektórych przypadkach uniewinnienie oparte było na stwierdzeniu, że oskarżeni korzystali z prawa do samoobrony - pomimo dowodów, że użycie siły nie było konieczne.

Sam Hosni Mubarak został skazany 2 czerwca ub. r. na karę dożywotniego więzienia za współudział w zabójstwie kilkuset demonstrantów. Jednak tydzień temu sąd uwzględnił apelację jego oraz byłego ministra spraw wewnętrznych Habiba El Adly. Będą nowe procesy.

Pakistan przetrzymuje setki ludzi bez postawienia zarzutów

Około 700 osób, podejrzewanych o działalność rebeliancką, jest w Pakistanie przetrzymywanych bez postawienia zarzutów - przyznał w czwartek prokurator generalny tego kraju Irfan Qadir podczas wysłuchania w Sądzie Najwyższym. Pozostaną oni internowani, dopóki wojsko nie zakończy operacji przeciwko talibom. Potem władze zdecydują, czy postawić ich przed sądem.

Jako podstawę prawną zatrzymań prokurator wymienił ustawę z 2011 r. Amnesty International skrytykowała tę ustawę w grudniowym raporcie, twierdząc, że umożliwia ona bezkarne łamanie praw człowieka na wielką skalę. Pakistańskie wojsko regularnie zatrzymuje ludzi bez postawienia im zarzutów, torturuje i maltretuje zatrzymanych. W raporcie, który siły pakistańskie odrzuciły jako "stek kłamstw", AI wskazała, że niektórzy zatrzymani umierają; ich ciała są zwracane rodzinom lub porzucane gdzieś na bezludziu.

Czwartkowe wysłuchanie zorganizowane w Sądzie Najwyższym dotyczyło siedmiu osób, przetrzymywanych od maja 2010 r. Byli oni wśród 11 zatrzymanych w związku z samobójczym zamachem bombowym na funkcjonariuszy pakistańskiej służby wywiadowczej ISI w 2007 roku i atakiem rakietowym na bazę wojskową. Trybunał antyterrorystyczny nakazał ich uwolnienie w maju 2010 roku, ale wkrótce zostali zatrzymani ponownie. Czterech zmarło w ośrodku internowania w niewyjaśnionych okolicznościach.

źródło: pap/ap

Coraz mniej Polaków chce pomagać biednym krajom

74 proc. respondentów popiera pomoc dla krajów rozwijających się – wynika z sondażu TNS Polska, przeprowadzonego w listopadzie na zlecenie MSZ. To sporo, niemniej od 2008 r., kiedy takie poparcie wyrażało aż 84 proc. badanych, z roku na rok ono spada.

MSZ tłumaczy to kryzysem gospodarczym, jednak podobne sondaże w UE nie potwierdzają wpływu kryzysu na spadek gotowości niesienia pomocy. Za to część rządów tłumaczy kryzysem ograniczanie pomocy.

Studnia wybudowana przez PAH w Sudanie. Fot. PAH

Z październikowego Eurobarometru wynika, że np. Hiszpanie, dużo mocniej poturbowani przez kryzys od Polaków, są gotowi pomagać tak samo, jak rok wcześniej (88 proc. za). W Grecji spadek jest minimalny, o 2 proc. Ogółem 85 proc. Europejczyków uważa, że pomimo kryzysu należy kontynuować pomoc dla najbiedniejszych państw, a 61 proc. chce ją zwiększać. Polacy wypadli w tym badaniu nawet lepiej od średniej.

Wróćmy do sondażu TNS. Poparcie topnieje, kiedy mowa o konkretnych pieniądzach. Na pytanie „czy zgodziłbyś się, by rząd wydał 3 złote miesięcznie z twoich podatków na pomoc biedniejszym krajom?”, 41 proc. Polaków mówi „tak”, z tego 7 proc. chciałoby wydać więcej niż 3 zł.

Ankietowanych informowano, że obecnie rząd wydaje na ten cel ok. 2 złote miesięcznie na głowę podatnika. Jest to tylko 0,08 PKB – Polska jest tu na przedostatnim miejscu w Europie. MSZ informuje, że w najbliższych latach poziom pomocy się nie zwiększy.

Dlaczego powinniśmy pomagać? Na pierwszym miejscu respondenci wskazują „moralny obowiązek” (55 proc.), dalej „dług wdzięczności” (45 proc.).

Ci, którzy są zdania, że pomagać nie powinniśmy, wskazują, że „jesteśmy zbyt biedni” (52 proc.). Dalej: „każdy powinien troszczyć się o siebie” i „pieniądze są marnowane” (10 i 11 proc.).

7 proc. respondentów jest przekonanych, że pomagać nie należy, bo „nam nikt nie pomagał” – to i tak niewiele, zważywszy, że 17 proc. Polaków wierzy w UFO, a 30 proc. nie wie, kto dokonał mordu w Katyniu.

Większość Polaków (55 proc.) uważa, że pomagać należy przede wszystkim Afryce. Nasi wschodni sąsiedzi - Ukraina i Białoruś - dostali 28 proc. wskazań.

Na Afrykę idzie w sumie ok. 20 proc. środków polskiej pomocy. Największa ich część zasila fundusze Unii Europejskiej. Od 2011 r. Polska wspiera też Europejski Fundusz Rozwoju służący finansowaniu współpracy z państwami Afryki, Karaibów i regionu Pacyfiku. Gros polskiej pomocy dwustronnej zasila Ukrainę i Białoruś.

Pogromy cywilów w Mali

W inwazji w Mali uczestniczy już ponad 2 tys. francuskich żołnierzy, a w najbliższych tygodniach ich liczba zwiększy się prawie dwukrotnie. Po wyparciu dżihadystów z południa i centrum kraju i odbiciu z ich rąk miasteczek Konna, Diabaly i Douentza, Francuzi natychmiast wycofują się z nich, przekazując je postępującym za nimi oddziałom malijskiego wojska.

Działacze praw człowieka i przedstawiciele organizacji humanitarnych alarmują, że na tych terenach dochodzi do grabieży i pogromów cywilów. Ofiarami malijskich żołnierzy padają Tuaregowie, a także Arabowie, oskarżani o sprzyjanie rebelii na północy Mali.

Amunicja porzucona przez dżihadystów. Fot. Reuters

Konflikt wywołał kryzys humanitarny. Od wiosny zeszłego roku blisko 350 tysięcy osób schroniło się w obozach dla uchodźców w krajach sąsiednich oraz w miejscowościach na południu Mali. Według podawanych przez Komisję Europejską szacunków około 510 tysięcy osób na północy Mali pilnie potrzebuje pomocy żywnościowej. KE poinformowała we wtorek, że zwiększyła o 20 mln euro pomoc humanitarną dla Mali.

Marokańscy gwałciciele już nie unikną kary dzięki poślubieniu ofiary?

Minister sprawiedliwości Mustafa Ramid zamierza usunąć artykuł 475 kodeksu karnego, który pozwala uniknąć więzienia oskarżonym o "deprawowanie" albo "uprowadzenie" nieletnich, o ile poślubią swoją ofiarę.

"Zmiana tego przepisu jest dobra, ale nie spełnia wszystkich naszych oczekiwań - powiedziała we wtorek Chandija Riadi, szefowa Marokańskiego Stowarzyszenia na rzecz Praw Człowieka (AMHD). - Kodeks karny musi zostać zmieniony w całości, ponieważ zawiera wiele przepisów dyskryminujących kobiety i nie broni ich przed przemocą".

Kodeks karze agresję przeciwko kobietom z moralnego punktu widzenia, a nie dlatego, że jest to agresja - uważa przewodnicząca Demokratycznej Ligi na rzecz Praw Kobiet (LDDF), Fuzia Asuli.Ostatnie dane rządowe wskazują, że do 50 procent ataków dochodzi w ramach małżeństw. "Prawo nie rozpoznaje takich form agresji jak gwałt małżeński, a nadal dyskryminuje inne, normalne zachowanie jak seks pozamałżeński" - mówi Asuli.

Prawie rok temu Maroko zszokowała informacja o 16-latniej Aminie al-Filali. Dziewczynka otruła się po trwającym siedem miesięcy małżeństwie z 23-letnim mężczyzną, który miał ją zgwałcić. Na ślub naciskali rodzice i sędzia, chcąc bronić honoru rodziny.  Minister sprawiedliwości Mustafa Ramid przekonywał, że al-Filali nie została zgwałcona, a do stosunku z 15-latką (tyle miała wówczas lat) doszło za obopólną zgodą.  

"W 550 przypadkach deprawowania nieletnich w latach 2009-2010 tylko siedem razy skorzystano z artykułu 475, żeby uniknąć kary. Reszta przypadków była ścigana przez prawo" - oznajmił premier Abd el-Ilah Benkiran.

źródło: pap/ap

Milion Podpisów na ulicach Warszawy

„Uwolnić więźniów politycznych”, „Stop egzekucjom” – takie napisy pojawiły się na płocie naprzeciwko ambasady Iranu w Warszawie. Na ulicach zawisły portrety irańskich więźniów politycznych.

Większość z nich była zaangażowana w kampanię Milion Podpisów za Zniesieniem Dyskryminujących Praw wobec kobiet w Iranie. Reżim uwięził nie tylko liderów, ale też szeregowych działaczy zbierających podpisy pod petycją i uczestniczących w demonstracjach. Inni uciekli z Iranu – wyjaśnia Lajla Naeimi, aktywistka Miliona Podpisów, która schroniła się w Polsce.

Najbardziej znaną twarzą kampanii jest Nasrin Sotoudeh, uhonorowana w ub.r. Nagrodą Saharowa (na spółkę z reżyserem Jafarem Panahim). Tę prawniczkę i działaczkę praw człowieka aresztowano w 2010 r. pod zarzutem szerzenia propagandy i spiskowania na szkodę bezpieczeństwa państwa. Dostała 11 lat więzienia, zakaz wykonywania zawodu i opuszczania kraju przez 20 lat. Niedawno zakończyła 49-dniową głodówkę, prowadzoną w proteście przeciwko prześladowaniu jej rodziny przez władze (m.in. nie pozwalano wyjechać z kraju jej 13-letniej córce).

Sziva Nazar Ahari jest dziennikarką, blogerką i członkiem Committee of Human Rights Reporters (CHRR, Komitet Reporterów Zajmujących się Prawami Człowieka). W 2010 r., po 266 dniach w więzieniu, zwolniono ją za kaucją pół miliona dolarów. Obecnie odsiaduje 4-letni wyrok.

Bahareh Hedayat (na plakacie powyżej) to działaczka studencka, skazana na 9 i pół roku m.in. za antypaństwową propagandę, kontakty z zagranicznymi mediami i obrazę Najwyższego Przywódcy.

Milion Podpisów (inaczej Change for Equality, czyli Zmiana na rzecz Równości) ruszyła 2006 r.

Działaczki zbierające na ulicach Iranu podpisy pod petycją o równość pomiędzy mężczyzną i kobietą okazują niezwykłą odwagę. W Iranie kobiety nie są równe z mężczyzną w małżeństwie, nie dziedziczą tak jak oni, nie są traktowane równoprawnie podczas rozwodów oraz przy przyznaniu opieki nad dziećmi. Traktowane są jako obywatele drugiej kategorii - mówi Azar Nafisi, autorka książki: „Czytanie Lolity w Teheranie”

Podpisy pod kilkoma postulatami dotyczącymi zmian w niesprawiedliwym dla kobiet prawie są wciąż zbierane w internecie, jednak wskutek masowych aresztowań i prześladowań kampania zdaje się być obecnie bardziej nakierowana na walkę o uwolnienie jej działaczek.

- Kuba się zmienia. Pytanie tylko, czy zmienia się polityczną wolą rządzących, czy przez presję społeczeństwa. Raul Castro przeprowadził reformy: Kubańczycy mogą korzystać z telefonów komórkowych, kupować i sprzedawać nieruchomości, handlować pewnymi modelami samochodów, mogą pod pewnymi warunkami prowadzić prywatną działalność gospodarczą. Jak się bliżej przyjrzysz, okaże się, że każda z nich była jedynie formą autoryzacji tego, co już miało miejsce na czarnym rynku.

To kiedy ten reżim definitywnie odejdzie?

- Rozmawiam dużo z ludźmi i wszyscy mają poczucie, że nie wytrzyma dłużej niż pięć lat. Rzecz jednak w tym, że dla systemu politycznego pięć lat to jest nic. Ale dla ludzkiego życia to bardzo dużo. Dla mojego pokolenia zawodowo to najbardziej produktywne lata, czas, by coś osiągnąć. Tak, zmiany idą. Po pierwsze, dlatego że władza na Kubie nie ma spadkobierców, jest jak Saturn: zjadła swoje dzieci. Młode pokolenie w reżimie to oportuniści z maskami na twarzach - znikną wraz z braćmi Castro. Bunt ludu? Nie sądzę. Kubańczycy wolą ryzykować życie, uciekając na dętkach na Florydę, niż stawić czoło policji czy wojsku na ulicach.

Bo?

- Bo moja generacja - wychowana na propagandzie, kłamstwie, sloganach - czuje, że państwo nie należy do nich. Ludzie nauczyli się żyć problemami prywatnymi, a nie narodowymi. Tu system zmusił ludzi, by zamknęli się w swoich hermetycznych bańkach i skoncentrowali na przetrwaniu. Tu nie ma żadnych prawdziwych sentymentów patriotycznych. Kubańczyk postawiony przed dylematem: zmykam albo zostaję i próbuję zmienić rzeczywistość, poszuka jak najszybszej drogi ucieczki.

- fragment wywiadu z Yoani Sanchez w Dużym Formacie

Nędza na Sahelu sprzyja Al-Kaidzie

Nie wszystkie prognozy są chybione. W grudniu 2011 r. Jerome Spinoza, szef wydziału Afryki we francuskim ministerstwie obrony, powiedział, w rejonie Sahelu (terytorium na południe od Sahary, gdzie leżą m.in. Mali, Niger, Czad, Mauretania) należy oczekiwać wzrostu niestabilności. - Bez odpowiedniej polityki, będziemy tam mieli stałą bazę dżihadystów - stwierdził Spinoza.

Mali, obóz uchodźców. Fot. AP

Chwilę później Tuaregowie i islamiści zajęli północne Mali, a dziś mamy w tym kraju regularną wojnę, która rozlewa się na kraje sąsiednie. Tragedia z zakładnikami na polu naftowym w Algierii zapewne nie jest ostatnia.

Sahel jest dobrym miejscem na bazę Al-Kaidy nie tylko ze względu na bezkresne przestrzenie, niestrzeżone granice i słabość władzy państwowej. Także dlatego, że jest to najbiedniejsza część świata.

W rankingu Human Development Index, oceniającym m.in. stan opieki zdrowotnej, edukacji, dochód i nierówności, Niger jest na przedostatnim, 186 miejscu ze 187 krajów. Mali jest 175, Czad 183, Mauretania 159.

W na stronie Komisji Europejskiej można przeczytać, że w roku 2012 głód groził 18 mln mieszkańców Sahelu. UE zwiększyła pomoc humanitarną z 45 mln euro na początku ubiegłego roku do 337 mln na koniec. Na pomoc rozwojową aktualnym planie sześcioletnim przeznaczono dwa razy tyle.

To zbyt mało, żeby wyciągnąć ten region z biedy. Ogromną przeszkodą w rozwoju jest gwałtownie rosnąca populacja. Wg prognoz ONZ do końca wieku liczba ludności Mali zwiększy się z obecnych 16 mln do 75 mln, a podobnie zaludnionego Nigru aż do 125 mln!

Populacja Nigru już jest najmłodsza na Ziemi: 48,9 proc. ma mniej niż 14 lat.

„Eksplozja demograficzna zmieni mapę Afryki w regionie, gdzie granice polityczne nie pokrywają się z etnicznymi” - pisze w Foreign Policy weteran dziennikarstwa Howard W. French. „Z Al-Kaidą Islamskiego Maghrebu trzeba dziś walczyć, ale z czasem to będzie najmniejsze z naszych zmartwień”.

Dla przyszłych matek w Sudanie Południowym poród jest groźniejszy niż wojna

Wyniszczony przez lata wojny domowej Sudan Południowy to kraj o najwyższym na świecie wskaźniku umieralności kobiet podczas porodu. Statystycznie ze względu na komplikacje okołoporodowe śmierć grozi jednej na siedem kobiet, a więc częściej niż na wojnie - można przeczytać w raporcie organizacji Small Arms Survey (SAS) z siedzibą w Genewie.

Ponad 90 proc. kobiet rodzi dzieci bez żadnej opieki medycznej, w wioskach, gdzie nikt nie prowadzi rejestru zgonów matek i noworodków.

W największym szpitalu w stolicy, Dżubie, na porodówce jest osiem łóżek. "Tyle co nic, codziennie przychodzi do nas kilkanaście kobiet" - mówi PAP Julia Amatoko, jedna z trzech położnych w stołecznym szpitalu.

”Wiele kobiet dałoby się uratować, krwotoki, infekcje, rzucawka ciążowa nie powinny być śmiertelne, ale często brakuje leków, nie mówiąc o kleszczach porodowych, nożyczkach czy zwykłej wacie. Najbardziej jednak brakuje wykwalifikowanej opieki medycznej".

Wyszkolenie kadry domowych akuszerek mogłoby zmniejszyć umieralność kobiet nawet o 90 proc. W kraju brakuje również lekarzy, których oficjalnie zarejestrowanych jest 120.

źródło: pap

Nasz polski wstyd ds. Cudzoziemców [KOMENTARZ]

Sprawa Cemila Mamuka jest wyjątkowo bulwersująca – ale nie wyjątkowa.

Jak wielu tureckich Kurdów, Mamuk był w ojczyźnie prześladowany za działalność polityczną. Urząd ds. Cudzoziemców (UdsC) odmówił mu nie tylko statusu uchodźcy, ale jakiejkolwiek ochrony. Mamuk ma być deportowany. Za bilet lotniczy (do więzienia, na tortury, na cmentarz?) zapłaci polski podatnik.

Przykre to tym bardziej, że niektórzy solidarnościowi opozycjoniści, którzy kiedyś sami szukali pomocy na Zachodzie, pracują dziś w MSWiA, nadzorując działalność UdsC i kształtując politykę wobec imigrantów.

Owa polityka zdaje się sprowadzać do jednego: na każdego aplikanta znaleźć „haka” i odmówić, jeśli tylko się uda.

W sprawie Mamuka UdsC uznał, że rozrzucanie ulotek i organizowanie festynów „to nie jest poważna działalność opozycyjna”, a pobicie przez policjantów „należy traktować w sposób incydentalny, nie noszący znamion powtarzalności i zindywidualizowania”. Wystarczyłoby sięgnąć do raportów organizacji praw człowieka, aby nabrać wątpliwości.

Gdzie tkwi błąd? Zdaniem Karoliny Rusiłowicz z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, raczej w ludziach niż w przepisach. Ostateczną decyzję podejmuje urzędnik na podstawie wywiadu z aplikantem i przedstawionymi dokumentami.

Uciekinier na granicy często jest przestraszony, nie ma prawnika, który powie, że najlepiej niczego nie ukrywać. Często (tak zrobił Mamuk) na wstępie podaje fałszywe nazwisko. Uchodźcze historie bywają skomplikowane, zeznania niezrozumiałe, nierzadko z powodu błędów w tłumaczeniu.

Odmowę zawsze można uzasadnić faktem, iż cudzoziemiec – jak stoi w ustawie - „przedstawił niespójne, sprzeczne, nieprawdopodobne lub niewystarczające wyjaśnienia na potwierdzenie faktu prześladowania”.

Praktyka wskazuje, że wszelkie wątpliwości są tłumaczone na niekorzyść. Nie ma domniemania niewinności. Brakuje w Urzędzie ludzkiego podejścia, wyobrażenia, co się stanie po deportacji. Parafrazując, „jest to czyn noszący znamiona powtarzalności, bez próby zindywidualizowania”.

W ubiegłym roku złożono 10750 wniosków o status uchodźcy. Pozytywnych opinii UdsC wydał 87 (mniej niż 1 proc.). 440 osobom pozwolono czasowo pozostać w Polsce.

Wiem, że automatyzm odmów bierze się z powszechnego nadużywania procedury uchodźczej. Gros ludzi pojawiających się na granicy wnioskuje o azyl tylko po to, żeby wjechać do UE, później ślad po nich ginie. Ale to, że większość kradnie, nie znaczy, że każdego trzeba z góry traktować jak złodzieja.

Żałobnicy w Diyarbakir. Fot. AP

Pogrzeb zamordowanych działaczek kurdyjskich w Turcji

Dziesiątki tysięcy ludzi żegnały w czwartek trzy kurdyjskie aktywistki, zabite w zeszłym tygodniu w Paryżu.

Fot. AP

Na placu w Diyarbakir, największym mieście zdominowanego przez Kurdów południowego wschodu Turcji, zebrały się tysiące ludzi - według organizatorów nawet 200 tysięcy, choć media mówią o 50 tysiącach. Trumny z ciałami kobiet owinięto flagami PKK, walczącej zbrojnie od 1984 r. o niezależność Kurdów.

Mord w Paryżu zbiegł się z negocjacjami pomiędzy tureckim rządem a odbywającym karę dożywotniego więzienia przywódcą PKK Abdullahem Ocalanem.

Fot. AP

"Popieramy rozmowy prowadzone przez Ocalana. (...) Teraz jest czas na pokój. Ludzie nie wzywają do zemsty, nawet gdy chowają do grobu własne dzieci" - powiedział szef prokurdyjskiej Partii Pokoju i Demokracji (BDP) Selahattin Demirtas. Inny z kurdyjskich polityków, deputowany do parlamentu Ahmet Turk skrytykował premiera Turcji Recepa Tayyipa Erdogana za to, że siły rządowe znów ostrzelały bazy PKK w północnym Iraku.

Ciała ofiar z ranami postrzałowymi głowy odkryto w nocy ze środy na czwartek w Paryżu. O zabójstwa, noszące znamiona egzekucji, Kurdowie oskarżyli bliżej nieokreślone siły z Turcji. Władze w Ankarze utrzymują, że zbrodnia mogła być wynikiem wewnętrznego konfliktu w PKK. Niektórzy obserwatorzy uważają, że mord mógł mieć na celu zerwanie rozmów z Ocalanem.

Kanadyjscy Indianie protestują

Indianie zablokowali w środę drogi i tory kolejowe w wielu miejscach Kanady.

Protest zorganizował ruch Idle No More, założony w listopadzie ub.r. przez cztery kobiety z Saskatchewan. Indianie domagają się przestrzegania traktatów zawartych z Koroną, chcą też wyegzekwować swoje prawa do pożytków z eksploatacji surowców. Jednocześnie domagają się poszanowania dla środowiska.

Komentatorzy w Kanadzie podkreślają, że Idle No More ma dużo wspólnego z amerykańskim ruchem Occupy. Jest podobnie zdecentralizowany, posługuje się metodami komunikacji dostępnymi w internecie. O ile jednak hasła Occupy o wyrównaniu szans spotkały się z poparciem Kanadyjczyków, o tyle postulaty Indian często nie są rozumiane, nawet jeśli dotyczą ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju. W Kanadzie funkcjonuje stereotyp Indianina-alkoholika, który mieszka w rezerwacie i otrzymuje pieniądze od państwa.

Według spisu powszechnego z 2006 r., w liczącej wówczas ponad 31,6 mln ludności Kanadzie było prawie 1,2 mln osób deklarujących przynależność do tzw. narodów pierwotnych, z czego 60 proc. to Indianie.

źródło: pap

Gdyby nie dżinsy i autobusy, gwałtów by nie było

Zbiorowy gwałt na 23-letniej studentce w nocnym autobusie w Delhi jak nigdy wstrząsnął Indiami. Przełamano barierę milczenia i wstydu; kolejne przypadki gwałtu trafiają na czołówki gazet, ludzie demonstrują, domagają się zmian i sprawiedliwości. Władze ogłosiły szereg inicjatyw, które mają uczynić stolicę kraju bezpieczniejszą dla kobiet. Utworzono specjalną komisję, która ma opracować propozycje zmian w prawie dotyczącym przemocy seksualnej.

Wcześniej procesy tych nielicznych gwałcicieli, których zatrzymano, potrafiły ciągnąć się 10 lat. W styczniu sąd w Pendżabie, przypuszczalnie zdyscyplinowany przez opinię publiczną, skazał gwałciciela na 10 lat więzienia w osiem dni. (Nie znam szczegółów sprawy, ale czy aby nie przegięcie w drugą stronę?).

Dzisiejsza demonstracja w Delhi. Fot. Reuters

Ale jest też druga strona monety.

Poseł z Radżastanu wezwał do zdelegalizowania mundurków szkolnych ze spódniczką.

Minister w stanie Madhja Pradeś demonstracyjnie spalił dżinsy i T-shirty.

Minister szkolnictwa stanu Puducherry uznał, że uczennice należy okrywać czymś w rodzaju burki.

Zdaniem hinduskich ekstremistów z organizacji RSS, za gwałt odpowiadają zachodnie wartości. Do tego zdania przyłączył się dziś wielebny Sri Niszalananada Saraswati: - Takie straszne incydenty nie biorą się z niczego. Zdarzają się wtedy, kiedy przekracza się cienką linię [tradycyjnej] kultury i wartości w imię cywilizacji i rozwoju – powiedział święty mąż, precyzując, że najbardziej szkodzą filmy, narkotyki i kluby.

Trudno się nie zgodzić. Gdyby nie cywilizacja, w Delhi nie byłoby autobusów, w których można zgwałcić.

Niedawno HRW opublikował artykuł, jak tego typu myślenie wpływa na traktowanie ofiar gwałtów w Indiach. Siostrę zgwałconej 6-latki dotknął ostracyzm szkolnych rówieśników. Rodzina zgwałconej 14-latki namawia ją do ślubu z gwałcicielem. Policjanci są przekonani, że jeśli kobieta pije z mężczyzną drinka, to automatycznie zachęca do seksu...

Jest coś budującego w tym, że ludzie bywają w gruncie rzeczy tacy sami bez względu na rasę czy narodowść. Wśród cech uniwersalnych prominentne miejsce zajmuje głupota, ksenofobia, mizoginia – i przekonanie, że ofiara gwałtu sama jest sobie winna.

WFP: Damaszek dał nam zielone światło, by dostaczać żywność

Światowy Program Żywnościowy (WFP) otrzymał pozwolenie od rządu w Damaszku, by do dostarczenia pomocy 2,5 mln mieszkańcom Syrii wykorzystać kolejnych kilkanaście lokalnych organizacji pozarządowych. Z powodu trwających w Syrii walk i braku lokalnych partnerów, którzy byliby w stanie dostarczać żywność ta oenzetowska agenda co miesiąc dociera maksymalnie do 1,5 mln Syryjczyków.

Na początku stycznia WFP poinformował, że pomocy żywnościowej potrzebuje około 2,5 mln Syryjczyków, a do miliona z nich taka pomoc nie dociera z powodu ograniczeń nakładanych przez rząd Syrii na działalność organizacji pomocowych. W większości kraju brakuje mąki pszennej do wypieku chleba. Jest to skutek zniszczenia wielu młynów, których większość znajduje się w regionie miasta Aleppo, gdzie toczą się ciężkie walki między siłami rządowymi a powstańcami.

Rosja nie ma racji: Haga powinna się zająć Syrią [KOMENTARZ]

Zgodnie z oczekiwaniami, Rosja sprzeciwiła się we wtorek przekazaniu sprawy Syrii Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu (MTK).

Zbiorowy wniosek o rozpatrzenie przez MTK zbrodni wojennych popełnionych w Syrii skierowała do Rady Bezpieczeństwa ONZ Szwajcaria w imieniu 56 państw. W liście czytamy, że dochodzenie powinno dotyczyć wszystkich sprawców bez wyjątku – czyli nie tylko reżimu, ale też rebeliantów. "Rada powinna przynajmniej wysłać jasny sygnał do władz syryjskich i innych stron, że powinny respektować międzynarodowe prawa człowieka".

Trudno do czegoś się tu przyczepić, prawda? A jednak rosyjskie MSZ poinformowało, że jest to „inicjatywa nie na czasie i kontrproduktywna, jeśli chodzi o rozwiązanie zadania obecnie priorytetowego - natychmiastowego zaprzestania rozlewu krwi w Syrii”. Moskwa uważa, że „spekulacje na temat międzynarodowego dochodzenia i poszukiwania winnych będą sprzyjać jedynie usztywnieniu nieprzejednanych stanowisk walczących stron i utrudnią znalezienie rozstrzygnięcia konfliktu syryjskiego środkami polityczno-dyplomatycznymi”.

Argumentacja nie jest nowa – pojawiała się już w przypadku wcześniejszych dochodzeń MTK, np. w Sudanie.

Kiedy MTK oskarżył sudańskiego prezydenta Omara al-Baszira o zbrodnie wojenne i wydał nakaz aresztowania, ten wyrzucił urzędników ONZ i zagroził, że nie usiądzie już do żadnych rokowań. Krytycy zarzucali Trybunałowi szkodzenie procesowi pokojowemu. Zwolennicy MTK odpowiadali, że proces pokojowy w Sudanie był fikcją, a wiszące nad głową prezydenta oskarżenie może zostać wykorzystane jako karta przetargowa. Okazało się, że mieli rację: Baszir złagodniał i zgodził na secesję Sudanu Południowego.

W Syrii proces pokojowy nie jest fikcją – nie ma go wcale. A szansa, że się zacznie, jest bliska zeru. Jest już tyle ofiar (ponad 60 tys.), że wojna musi się skończyć tylko w jeden sposób: upadkiem Baszara al-Asada. Choć pewnie nie nastąpi to prędko.

Rebelianci nie chcą negocjować z dyktatorem unurzanym we krwi – a on z nim, uznając ich za terrorystów. Szansa, że Asad zgodzi się na zagraniczny azyl są raczej niewielkie – a jeśli nawet, to mógłby go mu udzielić kraj nie należący do MTK.

W tej sytuacji społeczności międzynarodowej pozostaje smutny obowiązek dokumentowania zbrodni. Ponieważ Damaszek nie jest stroną Traktatu Rzymskiego, na dochodzenie MTK w Syrii musi wyrazić zgoda Rada Bezpieczeństwa. Zachód powinien znaleźć sposób, żeby przekonać obrońców Asada - Moskwę i Pekin – do niewetowania takiego wniosku.

W Mali jest już 372 tys. uchodźców

Wbrew temu co pisze PAP, nie jest to wynik eskalacji walk od ostatniego weekendu, kiedy to do wojny przyłączyły się francuskie siły zbrojne.

Francuski żołnierz zagląda do lufy malijskiego czołgu. Fot. Reuters

Wg UNHCR w ciągu trwającego od roku konfliktu z Mali uciekło 144,5 tys. ludzi. Liczbę uchodźców wewnętrznych szacuje się na 228 tys.

Nowych uchodźców jest trochę ponad tysiąc: 309 w Burkina Faso, 471 w Mauretanii i 450 w Nigrze. Z Konny, miasta położonego przy strategicznej drodze prowadzącej do Mopti i Bamako, o które w weekend toczyły się walki, uciekło 5 tys. osób. Nie wygląda na to, by walki miały szybko się zakończyć, więc liczba uciekinierów najpewniej będzie rosnąć.

We wtorek Francja postanowiła zwiększyć kontyngent swój kontyngent wojskowy w Mali do 1,7 tys. żołnierzy. Wojska malijskie i francuskie walczą z siłami radykałów islamskich, które kontrolują północną część kraju.

Na Bałkanach wielu ludzi - ze wszystkich narodów - lubi żyć w zakłamaniu. Nie chcę powiedzieć, że np. Serbowie poddali wojnę najgłębszej refleksji. Raczej oswoili się z myślą, że znani zbrodniarze muszą zniknąć, bo tego żąda opinia międzynarodowa, bez takiego gestu Serbia będzie pariasem. Ale nie kwapią się, aby osądzić mniej znanych, szeregowych zbrodniarzy. Zachowują się tak, jak gdyby najlepiej było szybko zapomnieć wojnę - własne zbrodnie, ale też własne krzywdy.

(...)

Duża część serbskiego społeczeństwa uważa, że skutki wojny w Chorwacji i Bośni są nieodwracalne, zarówno w wymiarze terytorialnym, jak ludnościowym. Uchodźcy z Chorwacji czy z Bośni na zawsze pozostaną w Serbii, a serbskie mniejszości za granicą będą się kurczyć. Serbia ma poczucie, że wojnę przegrała i że była to klęska zawstydzająca, nie tylko ze względu na straty własne, ale również na serbskie zbrodnie wojenne.

Za to Chorwacja uważa się za zwycięzcę. Pomógł jej w tym cały świat. Międzynarodowa opinia publiczna patrzyła na Bałkany w uproszczony sposób. Najgorzej oceniała Serbię, mówiło się - zresztą słusznie - o serbskim nacjonalizmie i zbrodniach, nie dostrzegając zbrodni chorwackich czy muzułmańskich. Chorwacja nigdy nie usłyszała tylu napomnień co Serbia, nawet gdy grubo po wojnie najwyżsi przedstawiciele państwa chorwackiego odwiedzali aresztowanych za zbrodnie, jakby szczycili się nimi. W 2011 r. ówczesna chorwacka premier Jadranka Kosor oddawała hołdy Ante Gotovinie. W tym czasie Chorwacja domykała proces wejścia do Unii Europejskiej. Czy jakiś europejski polityk przypomni np. Vladimirowi Šeksowi, do czerwca 2012 r. wiceprzewodniczącemu parlamentu Chorwacji, że gdy swego czasu rządził miastem Osijek, nie reagował, kiedy obok swego biura widział zabitych i skatowanych ludzi?

(...)

Dla tysięcy zwykłych Serbów, Bośniaków, Chorwatów wojna najpewniej nigdy się nie skończy. Wciąż nie wiedzą, co stało się z ich najbliższymi. Listy zaginionych są ciągle bardzo długie, niezależnie od tego, czy dotyczą początku lat 90., czy późniejszego konfliktu w Kosowie. To również ze względu na tych ludzi należy ścigać i sądzić wszystkich bałkańskich zbrodniarzy. Tylko tak można wyplenić zakłamanie, które na Bałkanach ciągle jest ogromne.

- Draginja Nadażdin w Magazynie Świątecznym

W Mauretanii dzieci tuczą

Ciekawy film telewizji Al Dżazira o mało znanym zjawisku w mało znanym kraju: praktyce tuczenia mauretańskich dziewczynek zwanym "gawaj".

W Mauretanii gruba znaczy piękna. Otyła jest co czwarta kobieta. „Jeśli masz grubą żonę, to znaczy, że niczego jej nie brakuje. Inni męźczyźni patrzą na ciebie z szacunkiem”, mówi jeden z mieszkańców prowincji. Inny wyjaśnia: - Tusza oznacza, że kobieta pochodzi z bogatego domu.

Praktyce tuczenia podlegają już kilkuletnie dziewczynki. Dostają na przemian mleko i kuskus. Płaczą, wymiotują, ale muszą jeść. – Chcę, żeby szybko urosły i przybrały na wadze – mówi matka dziewczynek. – Wtedy szybko wyjdą za mąż i urodzą dzieci.

Sportretowana w roli tucznej gęsi siedmiolatka imieniem Majuba zgadza się z matką: - Chciałabym być gruba. Uważam, że grubi są piękni.

Dorosłe kobiety przybierają na wadze przy pomocy kupionych na czarnym rynku medykamentów przeznaczonych dla wielbłądów i zwiększających łaknienie. – Widziałem pacjentki, które wzięły dużą dawkę i zniszczyły sobie wątrobę – mówi kardiolog Ahmed Ould Eba.

Wiele mauretańskich kobiet ma problemy z sercem i nadciśnieniem. Na stół operacyjny trafiają małe dziewczynki na usunięcie woreczka żółciowego zapchanego tłuszczem.

Obrońcy praw człowieka tłumaczą, że gawaj jest spuścizną przeszłości. Mauretańczycy żyli na pustyni, w trudnych warunkach. Okresowy głód łatwiej znieść otyłym niż chudym.

- Gawaj w miastach zanika, bo ludzie są bardziej świadomi konsekwencji zdrowotnych – mówi minister ds. kobiet Lebneik Mint Soule. – Ale na wsi praktyka wciąż istnieje. Jednak i tam coraz więcej rodziców posyła córki do szkół i nie chce im szkodzić w nauce, więc coraz rzadziej stosują tuczenie.

W Mauretanii nie ma prawa zakazującego tuczenia, ale karane jest szkodzenie dzieciom. Z filmu „Fat or Fiction” nie wspomina jednak, by ktokolwiek poniósł za to konsekwencje.

I pod tym względem Mauretania nie różni się wiele od Zachodu, gdzie dzieci tuczy się colą, czpisami i hamburgerami – choć nie pod przymusem.

Według statystyk WHO odsetek otyłych kobiet w Mauretanii jest znacznie niższy niż w USA i zbliżony do Niemiec.

Nasila się przemoc wobec mniejszości szyickiej w Pakistanie

Obrońcy praw człowieka mówią o tym dzień po trzech zamachach, w których zginęło około 120 ludzi. "Ubiegły rok był najkrwawszy dla szyitów w najnowszej historii - uważa Ali Dayan Hasan z Human Rights Watch. - Zginęło ponad 400 ludzi, a jeśli wczorajsze ataki mają być jakimś wskaźnikiem, to sytuacja staje się coraz gorsza".

Zdjęcie z dzisiejszego wiecu szyitów w Karaczi. Fot. Reuters

Najwięcej ofiar pochłonął zamach bombowy w sali bilardowej w Kwecie, stolicy niestabilnej prowincji Beludżystan na południowym zachodzie kraju. W dwóch eksplozjach, które nastąpiły w odstępie 10 minut zginęło co najmniej 86 ludzi. Do odpowiedzialności za zamach w zamieszkanej w większości przez szyickich Hazarów dzielnicy przyznała się sunnicka organizacja Lashkar-e-Jangvi.

Szyiccy przywódcy oznajmili, że chcą, by kontrolę nad Kwetą przejęło wojsko, które miałoby ich chronić. Zapowiedzieli, że nie pozwolą na pochowanie ofiar zamachu, dopóki ich żądanie nie zostanie spełnione. Pogrzeby zaplanowano po piątkowych modlitwach, jednak ciała pozostaną na razie w meczecie.

Zakazana Lashkar-e-Jangvi dąży do wprowadzenia w Pakistanie sunnickiej teokracji. Przeprowadza zamachy bombowe podczas uroczystości religijnych i strzela do cywilów. Jej przywódca Malik Ishaq w zeszłym roku wyszedł z więzienia, gdzie spędził 14 lat za terroryzm.

Licząca około 500 tys. członków społeczność hazarska w Kwecie, która mówi dialektem należącym do irańskiej grupy językowej i wyraźnie się odróżnia, stanowi łatwy cel. W Pakistanie większość mieszkańców wyznaje sunnicką odmianę islamu. Hazarowie przybyli do Pakistanu w XIX wieku z Afganistanu.

"Żyją w stanie ciągłego zagrożenia. Wyjście poza getto oznacza ryzykowanie życiem - mówi Dayan. - Wszyscy ich zawiedli: służby bezpieczeństwa, rząd, sądy".

Grupy broniące praw człowieka przekonują, że rząd powinien zbadać, czy niektóre z grup terrorystycznych działających w Pakistanie nie mają powiązań ze służbami bezpieczeństwa. Jak pisze Reuters, Lashkar-e-Jangvi ma historycznie bliskie powiązania z pakistańskimi służbami, które postrzegają grupę jako sojusznika w potencjalnym konflikcie z sąsiednimi Indiami.

Liczba ofiar wojny w Libii spadła dziesięciokrotnie

Podczas zeszłorocznej wojny z Muammarem Kaddafim zginęło 4,7 tys. zwolenników rewolucji, a 2,1 tys. uważa się za zaginione.

Liczby te podał w tym tygodniu Miftah Duwadi, wiceszef libijskiego Ministerstwa Męczenników i Zaginionych. Mogą zaskakiwać, bo wcześniej nowe władze Libii twierdziły, że zabitych jest 25 tys., a zaginionych 4 tys. Jeszcze wcześniej, przed październikiem 2011 r., mówiono o 50 tys. ofiar śmiertelnych.

Dane nie obejmują strat po stronie zwolenników Kaddafiego.

To nie pierwszy przypadek, kiedy początkowe statystyki ofiar nie wytrzymują presji czasu. Przypomina mi się Dżenin w kwietniu 2002. Palestyńskie władze oskarżały Izraelczyków o „masakrę”, w której zginęło 500 osób - potem okazało się, że zabitych było 56 (moje korespondencje z Dżeninu można przeczytać tutaj).

Co sprawia, że podawana liczba ofiar jest wyższa od realnej?

Przyczyny mogą być dwie. W zamieszaniu wojennym, nim opadnie kurz, statystyki są często wyjęte z czapki (tak pewnie było w Libii). Po drugie, liczba ofiar bywa narzędziem propagandowym - może skłonić do interwencji militarnej w obronie mordowanych cywilów, lub do hojniejszych wpłat na rzecz ofiar.

Obie te przyczyny grają rolę także przy ocenie śmiertelności katastrof naturalnych. Początkowe szacunki trzęsień ziemi często bardzo różnią się od końcowych statystyk - na plus lub na minus. O ile organizacje humanitarne lubią je zawyżać, to rządy (zwłaszcza autorytarne) często je zaniżają, nie chcąc, aby społeczność międzynarodowa się wtrącała.

Media też biorą udział w tej grze. Jeśli podawane są widełki, dziennikarze zwykle przekazują najwyższą możliwą liczbę, uważając, że im więcej trupów, tym ważniejszy jest ich materiał.

ONZ: Ponad 52 mln służących - zwykle bez żadnych praw

Tyle osób na świecie służy w domach innych ludzi, w większości bez ochrony socjalnej i prawnej. 83 proc. spośród nich to kobiety - podała w środę oenzetowska Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP) w pierwszym raporcie na ten temat.  

Organizacja zastrzega, że jej szacunki, oparte na danych z 2010 roku, mogą być zaniżone nawet o dziesiątki milionów osób, ponieważ kraje nie przekazują pełnych danych. MOP sprecyzowała, że dane nie uwzględniają osób poniżej 15. roku życia, które wykonują obowiązki służących.

83 proc. służących to kobiety, często narażone na różnego rodzaju formy eksploatacji i innych nadużyć wynikających m.in. z nieznajomości języka i prawa. Często tacy pracownicy otrzymują stałą stawkę tygodniową lub miesięczną, niezależnie od tego, ile godzin przepracują.

Raport precyzuje, że ponad połowa z nich nie podlega krajowym regulacjom dotyczącym tygodniowego wymiaru godzin pracy, a ok. 45 proc. nie ma prawa do cotygodniowego odpoczynku.  Około 90 proc. z tych pracowników nie ma ogólnej osłony socjalnej w stopniu, w jakim przysługuje ona pracownikom innych sektorów; około jednej trzeciej jest całkowicie wyłączonych spod prawa pracy obowiązującego w danym kraju.

Najwięcej pracujących w ten sposób jest w regionie Azji i Pacyfiku - ponad 21 milionów. Prawie 20 milionów zarabia w ten sposób na życie w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach. Na Afrykę przypada - nieco ponad 5 milionów, na kraje rozwinięte 3,6 miliona, a na Bliski Wschód - 2,1 miliona.

źródło: PAP

Dlaczego Tybetańczycy dokonują samospaleń

Wang Lixiong, mąż tybetańskiej pisarki Oser, dokonał niezwykłej analizy blisko stu samospaleń, jakie miały miejsce w Tybecie - m.in. pod względem „testamentów”, czyli przesłań pozostawionych lub wykrzyczanych przez samobójców.

Co z nich wynika?

1. Wbrew obiegowym opiniom (także dygnitarzy tybetańskiego rządu na wychodźstwie) wystąpienia te wcale nie są w pierwszym rzędzie aktem desperacji, rozpaczliwym krzykiem przeciwko nieznośnym warunkom życia pod okupacją.

2. Ludzie, którzy podpalają się w Tybecie, nie wołają o pomoc świata, choć powszechnie się im to przypisuje. Apelują o to tylko ci podpalający się za granicą.

3. Ponad 1/3 żegna się słowami o „odwadze i odpowiedzialności”. Właściwie nie są one skierowane do nikogo, odzwierciedlając raczej indywidualny heroizm. Idą w ogień „w imię godności narodu", zadając kłam wszystkim, co „myślą, że boimy się represji, lecz są w błędzie".

4. Wielu żegna się modlitwą w intencji Dalajlamy lub ofiarowaniem o charakterze religijnym. Wydają własne ciało na pastwę ognia w celu złożenia ofiary i zgromadzenia w ten sposób „zasługi”.

5. Najwięcej osób widziało w swoim samospaleniu „działanie” (zwłaszcza w czasie listopadowego zjazdu partii komunistycznej w Pekinie), licząc, że ich poświęcenie pomoże osiągnąć cel. Np. Tenzin Phuncog napisał, że nie zamierza „żyć, żeby czekać na próżno".

Czuwanie w Dharamsali. Fot. AP

Wang dodaje, że samospalenia są nie tylko protestem przeciwko oprawcy, ale i krytyką przywódców. Tybetańczycy zrozumieli, że strategia tybetańskiego rządu na wychodźstwie, polegająca na zabieganiu o ustępstwa za pośrednictwem świata, była kompletnie nieskuteczna.

W obliczu potężnej operacji policyjnej i wojskowej publiczne protesty stają się niemożliwe i „działanie" zaczyna sprowadzać się do poczynań jednostek – konkluduje Wang. A jak one mają stawić czoło potędze państwa? Po utopieniu masowych protestów z 2008 roku w morzu represji, wielu Tybetańczyków wciąż - samotnie - wychodziło na ulice ze swoimi hasłami i ulotkami. Efekt był zawsze jeden: wszyscy po cichu znikali. Co w takiej sytuacji pozostaje jednostce? Uciec się do drastyczniejszej formy protestu; jak ujął to Gudrup: „zaostrzyć naszą walkę, w której nie stosujemy przemocy". Samospalenie jest najskrajniejszym aktem walki dostępnym jednostce.

Pełny tekst (po polsku) na stronie Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

Izraelczycy oddają swoje głosy Palestyńczykom

Niektórzy Izraelczycy postanowili "odstąpić" swoje głosy Palestyńczykom i zagłosować w wyborach zgodnie z ich życzeniem.

Na Facebooku powstała strona "Prawdziwa Demokracja", która do tego zachęca. Po głosy, które Izraelczycy oddadzą, mają zgłaszać się mieszkańcy terytoriów okupowanych, bez prawa głosu w izraelskich wyborach parlamentarnych.

Głosowanie odbędzie się 22 stycznia.

Jako obywatel Izraela byłbym zachwycony, gdybym mógł oddać głos Palestyńczykowi. Żałuję tylko, że nie mogę oddać im głosu w bardziej użytecznej sprawie - napisał na stronie Tamir Halperin, Izraelczyk mieszkający od 2008 roku w Polsce. W rozmowie z PAP dodał, że jeśli po jego głos zgłosi się Palestyńczyk, przyjedzie specjalnie do Izraela na styczniowe wybory. Izraelczycy nie mogą głosować z innych krajów.

Jestem obywatelem Izraela. Państwo Izrael nie jest demokratyczne. Miliony Palestyńczyków, ofiar apartheidu i okupacji, w tym uchodźcy Nakby (po arabsku katastrofa, uchodźcy z wojny 1948 r.), nie mają prawa głosu w wyborach, które zdecydują o ich losach. Bardzo chętnie oddam mój głos jednemu z nich i podążę za jej/jego instrukcjami - proponował w ostatnich dniach Ofer Neiman.

Odpowiedział mu Palestyńczyk z Jerozolimy Wschodniej. "Dziękuję Ofer, nazywam się Bassm Aramim (...), mam 44 lata. Jestem pogrążonym w żałobie ojcem, moja 10-letnia córka Abir została zabita przez izraelskiego żołnierza 16 stycznia 2007 roku. Nie mam żadnego wpływu na izraelski rząd, który wysyłał tam żołnierzy. Żyję pod okupacją (...). Skorzystam z Twojego głosu, by zagłosować na Hadasz, najpoważniejszą żydowsko-arabską partię w Izraelu.

źródło: PAP

Czy walka bez przemocy jest zawsze lepsza od przemocy?

Czytam „Strach” Petera Godwina, reportaż o dyktaturze Roberta Mugabego w Zimbabwe (książkę wyda w tym roku wyd. Czarne). Jest to zapis poprzedzającego wybory z 2009 r. „politycznego ludobójstwa” – takie określenie pada w książce, tylko trochę przesadne.

Bojówki rządzącej ZANU-PF na 101 sposobów okaleczają i mordują nie tylko działaczy opozycji, ale też jej zwolenników, a nawet podejrzewanych o to, że mogli(by) nie oddać głosu na partię Mugabego. Opisawszy bestialstwa, Godwin wraca do Nowego Jorku i snuje takie oto rozważania:

W konkurencji afrykańskich moralnych okropności liczba ofiar w Zimbabwe daje nam dopiero brązowy medal, przy złotym dla Darfuru i srebrnym dla Kongo. Oba te konflikty zostają uznane za wojnę domową, a co za tym idzie, uzyskały prawo do korzystania z międzynawowych sił pokojowych.

Nasz konflikt nie kwalifikuje się do tego, ponieważ opozycja nie sięgnęła po broń. Dopóki ofiary w Zimbabwe będą kroczyć pacyfistyczną drogą Martina Luthera Kinga, a nie karabinu maszynowego, w Harare nie możemy się spodziewać błękitnych hełmów.

Może teraz, gdy środki demokratyczne zostały wyczerpane, nadszedł czas, by sfrustrowani zimbabweńscy demokraci odpowiedzieli siłą, zgodnie ze słowami Thomasa Jeffersona, że drzewo wolności trzeba co pewien czas podlewać krwią patriotów i tyranów.

- Nie chcę mieć na rękach krwi naszych młodych ludzi - nadal twierdzi z uporem [lider opozycji] Tsvangirai.

Wygląda jednak na to, że liczba ofiar z ostatnich dziesięciu lat jest wyższa właśnie z powodu braku otwartego powstania. Miliony Zimbabweńczyków zginęły z powodu represji, AIDS, głodu i załamania się opieki zdrowotnej.

Jest to poważny i uniwersalny dylemat. Ostatnio stoi przed nim np. Syria. Gdyby demonstracje antyrządowe nie przekształciły się w zbrojne powstanie, z pewnością nie zginęłoby 60 tys. ludzi (warto pamiętać, że doszło do tego w drodze eskalacji przemocy, a nie decyzji politycznej, przynajmniej nie ze strony opozycji). A jaki byłby bilans interwencji?

Dekadę wcześniej był Irak – jakkolwiek represyjne byłyby rządy Saddama, nie doprowadziłyby do śmierci 100 tys. ludzi.

Problem nie sprowadza się jednak tylko do arytmetyki ofiar: ludzie mogą być gotowi poświęcić życie dla celów nadrzędnych (inna sprawa, że przy okazji poświęcają życie tych niegotowych).

Po drugie, nie znamy zawczasu konsekwencji. Czy warto było chwytać za broń, czy lepiej trzymać się non-violence, da się ocenić dopiero z perspektywy historycznej. Wszelkie przeszłe analogie pozostają jedynie przeszłymi analogiami.

Na razie, jak informuje "Times of India", bardziej prawdopodobny jest w Indiach zakaz testowania kosmetyków na zwierzętach...

"Netanjahu jest nieodpowiedzialny w sprawie Iranu"

To słowa byłego szefa izraelskiego kontrwywiadu Szin Bet, Juwala Diskina. Wywiad z nim opublikował w piątek dziennik "Jedijot Achronot".

Jak twierdzi Diskin, Netanjahu próbował przekonać jego samego i jego kolegów, by zaakceptowali "nielegalną" decyzję zaatakowania Iranu. Diskin opisuje też udział w "dziwnym" spotkaniu z Netanjahu, ministrem obrony Ehudem Barakiem i ówczesnym ministrem spraw zagranicznych Awigdorem Liebermanem, podczas którego dyskutowano nad zagrożeniem nuklearnym ze strony Iranu przy cygarach i alkoholu.

Moi koledzy i ja nie byliśmy pewni, czy Netanjahu i Barak mogą poprowadzić kampanię irańską. Nie ufaliśmy ich motywom. Obawialiśmy się, że mogą wykonać różne ruchy, które skompromitują Izrael, opierając się na nieistotnych przypuszczeniach lub stosując nieuczciwe metody. Mieliśmy poczucie, że próbowali coś przemycić.

O polityce wobec Autonomii Palestyńskiej Diskin powiedział, że Izrael wzmocnił Hamas i poniżył prezydenta Mahmuda Abbasa. "Mogliśmy dokonać różnych posunięć militarnych, które mogły zmienić obraz sytuacji, ale Bibi Netanjahu i Barak byli za słabi" - dodał.  Ocenił, że osobiste i polityczne interesy premiera zawsze były ważniejsze niż interes państwa.

Biuro premiera Netanjahu w oświadczeniu określiło wypowiedzi Diskina jako bezpodstawne, motywowane politycznie i wynikają z jego frustracji spowodowanej tym, że dostał stanowiska szefa Mosadu.

Happy end? Pakistańska blogerka wyszła ze szpitala

15-letnia Pakistanka Malala Yousufzai, w październiku zeszłego roku postrzelona przez talibów za promowanie edukacji dziewcząt, właśnie wyszła ze szpitala w brytyjskim Birmingham, w którym przebywała przez prawie 3 miesiące.

W komunikacie władze szpitala napisały, że Malala będzie kontynuowała rehabilitację w domu w regionie West Midlands, gdzie obecnie mieszka jej rodzina. Pod koniec stycznia lub na początku lutego wróci do szpitala i przejdzie operację rekonstrukcji czaszki.

Malala żegna się z pielęgniarkami

Wygląda na to, że Malala zostanie na Wyspach dłużej. Jej ojciec Ziauddin Yousufzai dostał pracę w pakistańskim konsulacie w Birmingham jako attache ds. edukacji, na 3 do 5 lat. W ojczyźnie grozi im niebezpieczeństwo. Po październikowym ataku zarówno ojciec, jak i córka dostawali pogróżki od talibów. Brytyjska policja z pewnością przydzieli im ochronę.

W założonym w 2009 r. dla BBC Urdu blogu, 11-letnia wówczas Malala krytykowała rządy pakistańskich talibów w dolinie Swat. 9 października 2012 do autobusu, którym uczennice miały wracać po lekcjach do domu, wszedł mężczyzna i strzelił dziewczynce w głowę i kark. Ranne zostały też jej dwie koleżanki.

Odpowiedzialna za atak grupa Tehrik-e-Taliban Pakistan (TTP) oskarżyła Malalę o propagowanie zachodniego stylu życia i nieprzyzwoite zachowanie. Talibowie nazwali ją „uzbrojonym członkiem mediów zajmującym się wojną idei przeciwko islamowi” (pisałem o tym tutaj).

Dziewczynka stała się bohaterką nie tylko dla postępowych Pakistańczyków. Powstały fundusze jej imienia, proponowano ją do Pokojowej Nagrody Nobla. Jak stwierdził jej ojciec, to teraz „córka całego świata”.

Za jej leczenie płaci pakistański rząd, transport do bytyjskiej kliniki zafundowały linie Emirates. Prezydent Zaridari odwiedził ją w szpitalu, a szef MSZ w Londynie William Hague uznał, że jest „przykładem dla nas wszystkich”. - Jej szybki powrót do zdrowia to dla nas priorytet, jesteśmy też zdeterminowani, by promować edukację dziewcząt w Pakistanie.

Sama Malala stara się studzić otaczający ją kult jednostki. Poprosiła Brytyjczyków, by wpłynęli na władze pakistańskie, aby odwołały decyzję o nadaniu jej imienia szkole, do której chodziła. To naraża uczniów na dodatkowe niebezpieczeństwo. Chodzenie do szkoły w Pakistanie i bez tego jest aktem odwagi.

Fot. Bernandino Hernandez ASSOCIATED PRESS

Jak doszło do załamania się państwa prawa w Meksyku?

- W przedostatnich wyborach prezydenckich w 2006 r. Felipe Calderón wygrał o pół procent głosów. Sąd najwyższy wykrył wiele nieprawidłowości, ale mimo to orzekł, że wszystkich głosów nie przeliczy się jeszcze raz, żeby nie naruszać pokoju społecznego. Pozostała wątpliwość. Kandydat opozycji nie uznał porażki. W Meksyku, gdzie do 2001 r. wybory przez 70 lat były farsą i zawsze wygrywał kandydat Partii Rewolucyjno-Instytucjonalnej (PRI), widmo nieprawomocności wyborów odżyło.

Prezydent Calderón ma codziennie ludzi na ulicach. Po 11 dniach protestów robi więc rzecz w każdej przyzwoitej demokracji niesłychaną: jedzie do bazy wojskowej, wkłada mundur, choć nigdy sam służby wojskowej nie odbył, i w otoczeniu 4 tys. żołnierzy ogłasza, że będzie walczył zbrojnie przeciwko narkobiznesowi. Daje armii wielką władzę oraz największy budżet wojskowy w historii Meksyku.

To była próba uprawomocnienia władzy za pomocą wojny z gangami. Ludzie klaskali: - Ho, ho, dzielny prezydent idzie na wojnę. A dziś wiemy, co znaczy ta wojna: to 80-90 tys. zabitych, nikt nie wie dokładnie ilu, dziesiątki, może setki tysięcy zaginionych, zniszczone wioski, zbiorowe mogiły i cierpienie. Wojna posłużyła do przykrycia kryzysu politycznego. Przez sześć lat kandydat opozycji nie uznawał prezydentury Calderóna za legalną. To tak jakby Al Gore przez całą kadencję nie uznawał George'a W. Busha za prezydenta. Wojna narkotykowa w Meksyku nie jest więc sprawą policyjno-kryminalną, lecz problemem władzy i państwa.

Lekarstwo na narkobiznes okazało się jeszcze gorsze niż sama choroba?

- Dowodem jest statystyka: w latach 2005-06 liczba zabójstw była w Meksyku najniższa w historii, a dziś jest najwyższa i wciąż dokładnie nieznana. Wzrost nastąpił miesiąc po wkroczeniu armii do polityki. Nigdy nie było takiego masowego i ostentacyjnego mordowania ludzi. Handel narkotykowy istniał zawsze, ale teraz jest większy - i to mimo wojny. To samo dotyczy porwań i handlu ludźmi. Przemoc stała się zarazem narzędziem i legitymacją rządzenia.

- z wywiadu z twórcami filmu "Burmistrz". Całość tutaj

"NYT": Mubarak osobiście nadzorował brutalną pacyfikację demonstracji

Były prezydent Egiptu Hosni Mubarak osobiście nadzorował brutalne tłumienie protestów na początku 2011 roku oraz zlecił ich pacyfikację z zastosowaniem wszelkich dostępnych środków - pisze "New York Times", przywołując niepublikowany jeszcze raport komisji śledczej, utworzonej przez obecne władze.

Były członek komisji Ali al-Gineidi twierdzi, że do samego końca demonstracji Mubarak obserwował transmitowane na żywo zajścia na placu Tahrir i na bieżąco nadzorował pacyfikację protestujących. Podczas procesu prawnicy Mubaraka twierdzili, że nie zlecał on tłumienia protestów i nie wiedział o śmierci ich uczestników.

Podczas masowych demonstracji przeciw rządom Mubaraka zginęło ponad 800 osób, a kolejnych kilkadziesiąt straciło życie, gdy władzę sprawowały tymczasowe władze wojskowe. Skazano tylko kilku policjantów, a kilkuset przedstawicieli dawnych władz uniewinniono. W czerwcu ub. r. sąd uznał Mubaraka i el-Adlego za współwinnych śmierci demonstrantów, jednak oczyścił ich z bezpośredniej odpowiedzialności.

Komisja zgromadziła dowody na to, że reżim rozważał tuszowanie śmierci demonstrantów, m.in. poprzez szybkie grzebanie ciał zabitych. Z dokumentów resortu spraw wewnętrznych wynikało, że do demonstrantów strzelano śrutem i z broni automatycznej.  

Ponadto według innego członka komisji Mohsina al-Banasiego rząd Mubaraka często posługiwał się ubranymi po cywilnemu bojówkarzami i nawet dawał im kamienie do obrzucania demonstrantów.

Prezydent Mursi zaapelował o ponowne rozpatrzenie spraw najwyższych urzędników dawnego reżimu, w tym Mubaraka i el-Adlego. Gineidi wskazuje jednak, że egipski system sądowniczy - wciąż zdominowany przez członków byłego reżimu - nie chce konfrontacji z siłami bezpieczeństwa.

źródło:pap