Chcemy związku partnerskiego

1 z 9

Jak u Woody'ego Allena

Agata Michalak, 30 lat, dziennikarka i redaktorka

Paweł Lachowicz, 31 lat, dziennikarz sportowy

Są razem 2,5 roku

Ona: Małżeństwo kojarzy mi się z układem patriarchalnym, z tym, że kobieta obiecuje posłuszeństwo mężowi, mąż siedzi na kanapie i czyta gazetę, a ona krząta się w kuchni. A to, co jest między nami, to par excellence związek partnerski. Mamy równy podział obowiązków domowych, oddzielne finanse, dzielimy się wydatkami po równo, na zmianę płacimy rachunki. Nazwa ''partnerzy'' jest bardziej adekwatna. To jest bardziej nowoczesna forma bycia razem. W związek partnerski weszłabym na zasadzie sprzeciwu dla instytucji małżeństwa w tradycyjnym wymiarze.

On: Przecież mieszkamy i żyjemy razem, więc chcemy jakoś usankcjonować nasz związek. Może kiedyś będziemy chcieli wziąć kredyt czy mieć dzieci, ale teraz ważniejszy jest aspekt ideowy, nie praktyczny. Tylko raz na poczcie, odbierając paczkę Agaty, musiałem powiedzieć, że jestem jej mężem.

Ślub mnie nie interesuje. Kościelny na pewno, bo nie jesteśmy wierzący, ale cywilny też nie. To jest moja osobista relacja z partnerką i nie potrzebuję, żeby mi przystawiał stempel urzędnik. Obiecywanie wierności do śmierci jest obłudne, małżeństwa ciągle się rozpadają. Nie jestem w stanie przewidzieć, co będzie za tydzień ? a za dziesięć lat? Nie planujemy dalej niż wakacje.

Zawarcie i rozwiązanie związku partnerskiego wyobrażam sobie jako proste podpisanie dokumentu.

Ona: Kiedy poznałam Pawła, był chłopakiem mojej najlepszej przyjaciółki. Byliśmy paczką. Rozstali się, a ja ciągle widywałam się z nim towarzysko. Byłam po terapii po nieudanym związku. Nie był długi, ale bardzo intensywny i doprowadził mnie do skraju wytrzymałości. Jakoś tak przy okazji zorientowałam się, że Paweł to bardzo fajny chłopak. Przyjaciółka była wtedy już w innym związku. Wciąż się przyjaźnimy, tylko w innej konfiguracji. Jak u Woody?ego Allena.

On: Znaliśmy się dobrze od wielu lat. Nie było obaw, że znienacka odkryjemy jakieś mroczne strony swojej natury. Po kilku miesiącach Agata wprowadziła się do mnie. Na początku miałem pewną obawę, bo nie mieszkałem wcześniej z dziewczyną. Żyłem w bałaganie, wydawało mi się, że nie umiem tego ogarnąć. Już jak Agata zaczęła tu pomieszkiwać, okazało się, że umiem.

Ona: Nasz związek opiera się na tym, że się bardzo lubimy, przyjaźnimy, co nie oznacza, że nie uprawiamy seksu. Paweł jest dobrym człowiekiem, z sercem na dłoni. Nie wiem, czy to nie jest démodé mówić o kimś, że jest prawy, ale on jest prawy. Jest też bardzo bystry i zabawny.

On: Agata jest najmądrzejszą osobą, jaką znam. Mamy podobny temperament, jesteśmy impulsywni. Kłócimy się o pierdoły. Na weselu kolegi pokłóciliśmy się o to, czy bardziej znamienita jest kultura czeska, czy słowacka.

Ona: Wśród naszych najbliższych znajomych tylko kilka par jest po ślubie. Biorą ślub, ponieważ jedna ze stron pochodzi z tradycyjnej rodziny, która nie wyobraża sobie inaczej, albo ze względu na dziecko. Reszta żyje na kocią łapę.

Moi rodzice się rozwiedli, jak miałam 15 lat. Mieli ślub cywilny. Tata ożenił się ponownie, mam przyrodnią siostrę. Mama chwilowo jest sama. Rodzice są w niezłych stosunkach, chociaż rozstawali się w nie najlepszych. To też przyczyniło się do tego, że nie ufam instytucji małżeństwa. Nawet jako dziewczynka nie marzyłam o białej sukni.

2 z 9

Wytoczę im proces!

Joanna Borkowska, 39 lat, doktor nauk politycznych. Wykładała na Uniwersytecie Jagiellońskim. Cztery lata temu zrezygnowała z pracy na uczelni, żeby poświęcić się malarstwu
Jason Goldsmith, 38 lat, politolog. Pracuje jako tłumacz z języka polskiego na angielski
W związku 7 lat
On: Chcę, żeby państwo uznało mój istniejący związek bez zmuszania mnie do małżeństwa, które jest tworem archaicznym, stworzonym przez władzę państwową i religijną.
Ona: Nie zgadzam się, żeby państwo dyskryminowało mnie i ograniczało moje prawa, ponieważ nie żyję w związku małżeńskim. Chciałabym, żeby mój związek z Jasonem był traktowany poważnie.
Dziwi mnie, że nie ma jeszcze w Polsce ustawy o związkach partnerskich, która w innych krajach europejskich istnieje i świetnie funkcjonuje od lat. Nie uznaję czegoś takiego jak przysięga w obliczu przedstawicieli państwa czy Kościoła. Nie mam też zamiaru ulegać presji społecznej i konwenansom. Nie chcę instytucjonalizować ani moich uczuć, ani pragnienia życia w związku. Oboje chętnie zarejestrowalibyśmy nasz związek, żeby zabezpieczyć się i zagwarantować sobie podstawowe prawa, które przysługują małżeństwom.
On: Ponieważ jestem obcokrajowcem i cała moja rodzina jest w Stanach, dla mnie najważniejsze jest, żeby Asia mogła podejmować ważne decyzje, gdybym był szpitalu lub w jakiejś sytuacji awaryjnej, i odwrotnie.
Ona: Poznaliśmy się 13 lat temu, ale przez kilka lat mijaliśmy się to we Francji, to w Stanach. Wreszcie spotkaliśmy się w Krakowie w 2004 roku i od tamtej pory, może poza jednym kryzysem, jesteśmy nierozłączni.
On: Wychowałem się w Austin, w stolicy Teksasu, studiowałem w Portland, Tours, Budapeszcie i w Krakowie. Mieszkałem w Chicago, Nashville, Waszyngtonie, a nawet w rezerwacie Indian w stanie Nowy Meksyk dwie godziny od najbliższej księgarni.
Ona: Na początku nasze kłótnie wynikały z różnic kulturowych. Np. jak tylko pojawiał się jakiś problem ze światem zewnętrznym, Jason oznajmiał: Wytoczę im proces!. Dla mnie to było coś abstrakcyjnego. Jaki proces? Polak najwyżej machnie ręką. Z czasem się dotarliśmy. Zdarzają się jeszcze małe potyczki, na przykład o kocią sierść na obrazach, Jason ma dwa piękne długowłose koty amerykańskie, albo o stosy gazet i książek w każdym pomieszczeniu. Najfajniejsze jest organizowanie czegoś razem, np. akcji wyjazdowej na wystawę. Wtedy jest pełna mobilizacja. Uwielbiam podróżować z Jasonem. On jest człowiekiem miasta, ja wolę morze, las, jezioro, ogródek. O dzieciach czasem rozmawiamy, ale nie odczuwam imperatywu. Chcielibyśmy mieć jakąś bazę, np. dom tutaj, w Polsce, ale myślimy także o wyjeździe stąd na jakiś czas.
On: Nie wyobrażam sobie, że moglibyśmy zostać gdzieś na zawsze, chociaż bardzo lubię Polskę, traktuję ją jak swój kraj.

3 z 9

Im dłużej, tym fajniej

Agnieszka Zowczak, 30 lat
Janek Bazyl, 34 lata
Pracują w organizacjach pozarządowych
Są razem od 5 lat
Ona: Mamy stabilną sytuację, etaty, mieszkamy w Jaśka mieszkaniu, nie mamy kredytu. Tylko ostatnio zaczęły mnie nachodzić myśli, że jak mu coś się stanie, to ja nie mam prawa, żeby go odwiedzić w szpitalu albo zdecydować, co z nim będzie w razie trudnej sytuacji. Zestresowałam się. Przecież kiedy wybierałam trzeci filar, wpisałam Jaśka jako osobę, która w razie nieszczęścia otrzyma moje składki, w przychodni też jako bliska osoba figuruje Jasiek. On jest dla mnie najbliższy, ale nie według prawa.
On: Działamy racjonalnie. Kwestie podatkowe też są ważne. W zeszłym roku przekroczyłem próg podatkowy, musiałem zapłacić. Gdybyśmy rozliczali się razem, bylibyśmy finansowo do przodu. W sam raz na wakacje albo drobne naprawy w domu.
Ona: Chcemy związku partnerskiego wyłącznie z powodów praktycznych. To jest prostsza forma cywilnego ślubu, bez biurokratycznej otoczki, urzędnika z łańcuchem i formułki. Bo nawet skromny ślub jest napuszony.
Jako dziewczynka marzyłam o białej sukience i pięknej ceremonii, chciałam być księżniczką na weselu. Pochodzę z katolickiej rodziny, ale pod koniec studiów uznałam, że nie zgadzam się z Kościołem pod wieloma względami. A już będąc z Jaśkiem, uznałam, że jest dobrze tak, jak jest, ślub wydał mi się skomplikowany i biurokratyczny.
On: Do ślubu kościelnego zawsze miałem stosunek neutralno-negatywny. To przerost formy nad treścią, ''impreza'', w której często nie ma głębszej religijnej refleksji, zwykle robiona ze względu na rodzinę, na tradycję. Jak ktoś wierzy w Boga, to rozumiem, ale inaczej jest to nieszczere. Jestem jedynakiem, moi rodzice są ze sobą od 35 lat, brali ślub cywilny. Są dobrym małżeństwem. Mieszkają piętro niżej.
Ona: Moi rodzice się rozwiedli, jak byłam już pełnoletnia. Nie pamiętam ich szczęśliwych, tylko kłótnie i brak ciepła. Rozwiodła się też siostra mojego taty i brat mojej mamy oraz jej rodzice. Mam też wielu znajomych przed trzydziestką, którzy już są rozwiedzeni.
Nasz związek zaczął się od rozmów. W pewnym momencie zaczęliśmy pracować razem, potem chodzić na piwo i okazało się, że dobrze nam się gada. Przerodziło się to w romans, potem w związek. To nie był żaden piorun, nie stwierdziliśmy nagle, że się totalnie kochamy.
On: Dla mnie rozmowa jest podstawą. Mamy wspólne zainteresowania ? kino, książka, społeczne sprawy. Gadamy sobie. To się nie nudzi, im dłużej, tym fajniej.
Ona: Mnie się podoba, że mam poczucie wolności, mogę robić dużo rzeczy, które są moje. A denerwuje mnie, że Jasiek niezbyt lubi poznawać nowych ludzi. Ja prę, żebyśmy wyszli do ludzi, a on chce na piwo z kolegą. Mamy też spinki wokół sprzątania. Jasiek ogarnia mieszkanie, ja w trzy sekundy robię bałagan. Ale za to gotuję.

4 z 9

Mówimy mąż, żona

Agnieszka Olszewska, 34 lata, mediatorka rodzinna
Robert Bączyk, 41 lat, tłumacz, wydawca starożytnych tekstów buddyjskich
Córka Zuzia, 9 lat, syn Tymon, 6 lat
W związku - 11 lat
On: Ślub katolicki nie wchodzi w grę, bo jesteśmy buddystami. Poznaliśmy się w klasztorze buddyjskim w Korei.
Ona: To była romantyczna historia...
On: Pojechałem na trzymiesięczne odosobnienie. Okazało się, że jest tam Agnieszka z Polski. Spędziliśmy razem parę dni, a potem były trzy miesiące chodzenia wokół siebie w milczeniu.
Ona: Ja miałam kryzys w Polsce. W klasztorze zastanawiałam się, czy zostać mniszką. Kilka lat wcześniej wzięłam buddyjski ślub, który w Polsce nie ma konsekwencji prawnych. Miałam 21 lat, byłam z bardzo inspirującym człowiekiem. To była taka deklaracja wspólnej praktyki i mocnej pracy nad sobą. Z Robertem nie braliśmy ślubu, ale nasze dzieci są ?ochrzczone? po buddyjsku.
On: Ja mam stosunek raczej anarchistyczny do rzeczywistości, instytucji. ?Ceremonia? w Urzędzie Stanu Cywilnego nie jest specjalnie zachęcająca.
Ona: Znajomi, którzy się pobierają, próbują zorganizować to inaczej, np. w lesie, w ogrodzie. Ale wtedy zaczynają się schody. Bo urzędnik nie wyjdzie z USC, bo musi mieć sukno, stół i godło. Znajomi wieszali mu to godło na drzewie.
Kiedyś to, że nie chciałam ślubu, to był mój postulat wolności, feministyczny postulat kobiety, która jest z mężczyzną dlatego, że go kocha. Teraz już mam tę swoją wolność, a co do małżeństwa dostrzegam, jak bardzo ta instytucja jest nietrwała. Zawodowo pracuję z parami, które ustalają warunki rozstania albo opieki nad dziećmi, i takich par jest naprawdę bardzo dużo.
On: Wśród naszych znajomych 75 proc. par jest już po rozwodzie.
Ona: Myślę, że zmieniają się role społeczne i potrzeby związane z małżeństwem. Kiedyś miało zapewniać bezpieczeństwo, ciągłość, a teraz ludzie są ze sobą ze względu na miłość, dlatego że jest im dobrze. Kiedy przestają się kochać, rozstają się. Chcą się realizować, rozwijać i druga osoba ma ich w tym nie ograniczać. Nadchodzi czas innych rodzin i bardzo źle, że się je traktuje niepoważnie. Przykro mi, że nie ma dla mnie takiej kategorii prawnej i społecznej, którą ludzie by szanowali. Właśnie związki partnerskie są formą wyjęcia spoza nawiasu. W Polsce mamy bardzo mało miejsca na inność. Jest jeden katolicki model i jedna definicja rodziny. Tymczasem pracując z rodzinami w kryzysie, widzę, że mogą to być bardzo złożone i skomplikowane układy. Małżeństwo z dwójką dzieci jest tylko jedną z form, i to idealistyczną. Nasz przykład pokazuje, że rodzina może funkcjonować fajnie, zdrowo, szczęśliwie bez błogosławieństwa Kościoła czy urzędu.
Zuzia i Tymon raczej nie pytają, dlaczego nie mamy ślubu. Przychodzą do nas bardzo różni znajomi, pary homoseksualne, mieszane narodowościowo. Moi rodzice też mieli tylko ślub cywilny.
On: Jeśli byłyby związki partnerskie, na pewno byśmy się zarejestrowali, choć taka ?rejestracja? to też forma procedury. Ja nie do końca czuję różnicę między związkiem partnerskim a małżeństwem. Na pewno łatwiej się wyrejestrować, nie trzeba biegać po sądach?
Ona: Ale chciałbyś mieć wybór? A teraz nie masz. Jestem twoją konkubiną, a ty moim konkubentem. Mówienie ?partner?, ?partnerka? to cytat z amerykańskiego serialu.
On: Na zewnątrz mówimy ?mąż?, ?żona?, bo tak jest prościej.
Ona: Ja nawet ze względów zawodowych noszę obrączkę. To symbol, że mam rodzinę, dzieci. Inaczej się tego w Polsce nie da wyrazić. Ludzie z problemami rodzinnymi zdecydowanie lepiej się czują, gdy widzą, że też mam rodzinę.
On: Najbardziej lubię w Agnieszce to, że jest niezależna, silna, wyrazista. Podoba mi się, że ciągle się rozwija zawodowo, jest kreatywna. Ale bywa nerwowa.
Ona: Uwielbiam wspólne podróże, do Meksyku, do Azji. Co roku jeździmy gdzieś na miesiąc. Żyjemy trochę na zasadzie: ''będzie dobrze'', ''uda się''. Ale w razie jakiegoś wypadku czy choroby możemy mieć kłopoty. Wydaje mi się absurdalne, że moja mama ma większe prawa do informacji o moim stanie zdrowia niż najbliższa mi osoba. Na co dzień o tym nie myślimy. Staramy się robić wszystko wspólnie. Razem zajmujemy się dziećmi. Ja częściej gotuję. Pieniądze mamy osobne.

5 z 9

Miłosny akt polityczny

David Schumm, 33 lata, architekt
Piotr Wiśniewski, 39 lat, socjolog, fotograf, tłumacz
Mieszkają w Berlinie, są w związku partnerskim od 9 lat. W Polsce ich związek jest nieważny
Piotr: W Berlinie do urzędu stanu cywilnego można przyprowadzić 30 osób, więc tyle było gości. Byliśmy ubrani w białe koszule, krawaty, marynarki, zakupiliśmy obrączki. Włączyliśmy piosenkę z płyty ''Treasure'' Cocteau Twins. Goście sypali ryż, my rzucaliśmy bukietem. Potem był brunch w knajpie na rogu, a wieczorem impreza na 80 osób na Alexanderplatz, na tarasie z widokiem na miasto. Przyjechała cała rodzina Davida ? babcia z narzeczonym, mama, tata, drugi tata, siostra, nasi znajomi z Berlina.
David: Pochodzę z rodziny hipisowskiej. Nasz ślub to nie był dla nich żaden temat, liczyło się, że jesteśmy szczęśliwi. Urodziłem się w zachodnich Niemczech. Jak miałem osiem lat, matka poznała innego faceta, wprowadził się do nas. I tak mieszkaliśmy przez lata: mój ojciec, drugi ojciec, jego córka, ja i moja matka. Rodzina patchworkowa, wszyscy się przyjaźnili.
Piotr: Moja mama jest nauczycielką i kuratorką, ojciec oficerem. Nasza rodzina trzyma się razem, bardzo się kochamy. Tylko że ja swoich rodziców postawiłem w sytuacji podbramkowej, przyznałem się, że jestem gejem, dopiero trzy tygodnie przed ślubem. Przyjechałem do domu i pytam matkę: ''Gdzie jest moja metryka urodzenia?''. ''Po co ci?''. ''Będę się żenił''. ?Jak to żenił?''. ''Z Davidem w Berlinie''. To był dla nich szok, na ślub nie przyjechali. Ale potem nas odwiedzili, zobaczyli, że żyjemy normalnie, jesteśmy zakochani, że David nie jest 60-letnim niemieckim zbereźnikiem, który mnie zbałamucił. Teraz jest już normalnie. Jak się przy nich pokłócimy, to krzyczą, że to David ma rację.
Prawie 20 lat temu pojechałem na koncert Lisy Gerrard do Berlina, zakochałem się i przepadłem. Porzuciłem wszystko w Szczecinie i po kilku miesiącach byłem tutaj. Zacząłem pracować w kinie miałem ubezpieczenie, dostęp do świeżych filmów. Tamten związek trwał dwa lata. Pewnego jesiennego wieczoru poszedłem do sauny dla facetów. W jacuzzi zobaczyłem Davida. Myślałem, że to będzie znajomość na jedną noc, ale wpadliśmy po uszy.
Byliśmy jedną z pierwszych kilkuset par, które zawarły związek partnerski. To był ślub z miłości, ale także akt polityczny.
David: W podróż poślubną pojechaliśmy do Laponii, w góry. Piotrek lubi takie wyprawy na przykład na lodowiec. To był test, czy to dźwignę ? żeby się nie myć przez tydzień, spać na kamieniach. Na szczęście mi się spodobało. Lubię to, że Piotrek jest zaangażowany w tyle spraw, ma tysiące pomysłów, pcha nasz związek do przodu. Zawsze szuka kłopotów, pakuje się w dziwne sytuacje. Każdy dzień jest ekscytujący.
Piotr: W Niemczech ustawa o związkach partnerskich jest tylko dla par homoseksualnych. Nie mamy prawa do wspólnego rozliczania się, jak małżeństwa, ale mamy ulgi. Ja więcej zarabiam, więc mogę odjąć utrzymanie Davida od podatku. Takie prawo mają też pary heteroseksualne, które razem mieszkają. Wystarczy, że podpiszą oświadczenie, że razem prowadzą gospodarstwo. Kiedy David leżał w szpitalu, powiedziałem lekarce, że jestem jego partnerem, i udzieliła mi informacji o jego stanie, ale gdyby w grę wchodziły poważniejsze decyzje, to musiałbym pokazać umowę. Nie możemy złożyć wniosku o adopcję, ale gdybym miał dziecko z poprzedniego związku, moglibyśmy wychować je razem. Na razie nie planujemy dzieci.
David: Gdybyśmy chcieli się rozstać, musielibyśmy być 1,5 roku w separacji i wnieść o rozwiązanie związku partnerskiego. Obowiązują nas też alimenty. Gdybyśmy się rozstali, a on byłby chory, musiałbym go utrzymywać. Mamy mniej praw niż małżeństwa, ale takie same obowiązki.
Piotr: W Polsce i w innych krajach, w których nie ma takiej ustawy, nasze małżeństwo jest nieważne. Gdybym w Polsce leżał w szpitalu, David nie miałby prawa dowiedzieć się o stanie mojego zdrowia. Kiedyś zatrzymała mnie policja, kiedy jechałem jego samochodem. Pokazałem papiery, a policjant spytał, kto to jest David Schumm. Powiedziałem, że mój partner, ale nie zareagował. Pewnie myślał, że chodzi o partnera w interesach.

6 z 9

Może jednak ślub

Anna Maciąg, 35 lat skończyła iberystykę, pisze pracę magisterską o kryminale postmodernistycznym, szuka pracy
Rafał Dedyński, 37 lat, ma firmę produkującą materiały reklamowe, gra na perkusji
Syn Leon, 2 lata
W związku 13 lat
Ona: Czasami mam takie myśli, żeby może jednak wziąć ślub cywilny, bo jeśli np. Rafał będzie miał wypadek i będzie leżał nieprzytomny w szpitalu na drugim końcu Polski, nikt mi o tym nie powie. Ale odstrasza mnie to, że rozwód jest potworną męką. Zwłaszcza jak się ma dzieci. Nagle ktoś obcy decyduje o twoim życiu, kto ma wychowywać dziecko, kto nie. Ja jednak zakładam, że w razie czego się z Rafałem dogadamy. Najlepszym wyjściem z sytuacji byłby związek partnerski.
On: Znajomy mi kiedyś powiedział, że zrobili sobie z żoną drugie dziecko, bo pierwsze już trochę podrosło i nie mieli ze sobą o czym gadać. Z tym mi się kojarzy małżeństwo. Jest mi niepotrzebne. Nie myśleliśmy o tym, dopóki nie pojawił się Leon. Teraz zaczęły się problemy. Np. mam ubezpieczenie na życie, Leon jest nim objęty automatycznie, ale Ania już nie. Jeśli coś mi się stanie, a Ania w tym momencie nie pracuje, to jest słabo. Gdybyśmy byli w związku partnerskim, nie byłoby takiego problemu.
Ona: Od początku było wiadomo, że nie będziemy tworzyć tradycyjnej rodziny. Przede wszystkim nasz tryb życia jest zupełnie inny, Rafał pracuje i gra w zespołach. Muzyka to jego hobby, któremu poświęca bardzo dużo czasu. A mnie nigdy nie odpowiadał model: obiadki, mąż i ciepłe kapcie. Poznaliśmy się w knajpie na Starówce. Od początku dobrze się dogadywaliśmy, bardzo swobodnie się z nim czułam. Podczas tych kilkunastu lat było parę kryzysowych sytuacji, ale łączą nas wspólne zasady, wizja świata. Lubię w Rafale to, że ma otwarty umysł. Chociaż na starość robi się trochę choleryczny. Bardzo go denerwuje polityka, słyszy jakiegoś posła i się wścieka. Ja uważam, że nie należy się tym w ogóle przejmować. Wkurza mnie też jego rozmemłanie, że wszystko robi 10 godzin i się ciągle spóźnia.
On: A Ania się ciągle denerwuje, że nie zdążymy, mimo że jest mnóstwo czasu. Dosyć często kłócimy się też o moje próby.
Ona: Bo Rafał często zapomina mi powiedzieć, że ma próbę albo koncert, i robi to w ostatniej chwili, kiedy ja coś już akurat zaplanowałam. Dopóki nie było Leona, OK, też sobie wychodziłam, a teraz jest to trudne. Najtrudniejsze dla mnie jest rozdzielenie interesu dziecka i naszego.
On: Nie mamy niańki ze względów finansowych. Mieszkamy w mieszkaniu po babci, w zasadzie od początku razem. Kiedy Ania ma pracę, dzielimy się opłatami. Teraz raczej ja zarabiam.
Ona: Chcemy mieć więcej dzieci. Jeszcze dwójkę. Żyjemy trochę z dnia na dzień i nie myślimy o dalekiej przyszłości, raczej o przedszkolu dla Leona, remoncie łazienki.

7 z 9

Partner brzmi patetycznie

Anna Kryst, 53 lata, prowadzi szkołę
języka francuskiego
Piotr Roszczyk, 53 lata, obecnie na rencie, prowadził firmę taksówkarską we Francji
Córka Marysia, 14 lat
W związku 30 lat
On: Poznaliśmy się we Francji, w domu znajomych w noc z 12 na 13 grudnia 1981 roku.
Ona: Do Francji wyjechałam, żeby przedłużyć młodość. Skończyłam w Warszawie romanistykę i nie wyobrażałam sobie pójścia do pracy. Tej nocy, kiedy się poznaliśmy, miałam bilet powrotny do Polski. Nie poleciałam. Wielu Polaków wracało wówczas do kraju, np. z winobrania, ale stan wojenny zatrzymał ich we Francji na wiele lat.
On: Byliśmy sami. Bywało różnie. Do dziś jest tak, że kilka razy dziennie potrafimy się kochać i nienawidzić. Ale jesteśmy kumplami.
Ona: Mamy sobie ciągle dużo do powiedzenia, tematy do dyskusji. Jesteśmy zaprzyjaźnieni, to cecha dominująca w naszym związku. Nigdy nie myśleliśmy o małżeństwie. Było tyle innych problemów.
On: Trzeba było bardzo dużo pracować. Ja jestem poza tym osobą niewierzącą.
Ona: Nie chcieliśmy podpisywać cyrografu przed społeczeństwem. Rodzice nas nakłaniali do ślubu, dla nich było to dziwne. Ale mieszkaliśmy daleko, więc nam się udało (śmiech). Ja nawet byłam dumna, że jesteśmy ze sobą, bo chcemy, i w każdej chwili możemy się rozstać. Oczywiście w praktyce to wcale nie takie proste, bo wszystko jest wspólne, a kwestie własności są zupełnie nieuporządkowane. Ale nie chcemy brać ślubu tylko dla spraw ?papierkowych?, wydaje nam się to rodzajem hipokryzji. Uregulowanie prawne naszej sytuacji w postaci podpisania kontraktu byłoby najlepszym wyjściem.
On: Wiosłujemy na jednej łodzi, ale nikt nie ma do niej praw. Chodzi głównie o sprawy spadkowe, które mogą narazić drugą osobę na gigantyczne koszty w postaci 60 proc. podatku.
Ona: W Polsce mówię o Piotrze ?mój mąż?, bo jak? ?Konkubent? ma straszne konotacje, ''partner życiowy'' brzmi patetycznie.
On: Po 20 latach wróciliśmy do Warszawy.
Ona: Druga młodość w nas wstąpiła. Tymczasem okazało się, że Polska wygląda wspaniale z perspektywy odległości. Jak się tu mieszka, widać, że wszystkie te inwestycje okropnie długo trwają.
On: Za to żyje się spokojniej, jest mniej agresji.
Ona: Ludzie narzekają na tempo życia w Warszawie, ale w Paryżu żyje się dwa razy szybciej. Kiedy po powrocie do Polski oglądaliśmy wiadomości, byliśmy zdziwieni, że tak wolno mówią. Było mi trudno znaleźć pracę, miałam 42 lata. Myśleliśmy nawet, żeby zrobić w tył zwrot. Ale bardzo chciałam, żeby Marysia miała babcię, dziadka, żeby nie wychowywała się tylko z nami. Bycie dzieckiem emigrantów jest jednak trudne. Zaczęłam dawać lekcje francuskiego. Wtedy języki wydawały się w Polsce glejtem do raju, lepszego świata. Musieliśmy się z powrotem przyzwyczaić do mentalności ludzi. Paryżanie są raczej ?zimni?, zdystansowani, ale w gruncie rzeczy bardzo serdeczni. A Polacy rzucają się na szyję, a w tym samym momencie wbijają nóż w plecy.
On: We Francji święta Bożego Narodzenia trwają jeden dzień, w Polsce dwa tygodnie. Szaleństwo. Już we wrześniu wszyscy zaczynają mówić o świętach. Za to nie rozmawia się o pracy.
Ona: Związki partnerskie są ważne, żeby utrafić w potrzeby ludzi, którzy nie żyją już tak jak 50 lat temu. Ale nie można takiej ustawy wprowadzać z udziałem emocji. Francuzi mają łatwość oddzielania emocji i refleksji. Polska to kraj młodych ludzi, więc dużo rzeczy robi się zapalczywie. A trzeba krok po kroku. Warto skorzystać z doświadczeń innych krajów, najbardziej do nas podobnych. Nie wiem, czy akurat model francuski jest dobry. Jesteśmy zupełnie innym społeczeństwem.

8 z 9

Nie ma, że tylko telewizor

Anna Modzelewska, 23 lata, fryzjerka psów
Katarzyna Kurkowska, 28 lat, politolożka i dekoratorka
Są razem od roku
Anna: Szukamy mieszkania. Od pół roku bujamy się, albo u mojej mamy, albo znajdujemy coś, co nie wypala. Chciałybyśmy kupić mieszkanie na spółkę, bo na wynajem idzie dużo kasy. Ale sama kredytu nie dostanę, Kaśka też nie. To co, mam prosić mamę, która dostanie, ale na 20 lat mniej? Bez sensu, bo albo kredyt będzie mniejszy, albo masakrycznie duże raty. M.in. dlatego chcemy zawrzeć związek partnerski. Nie żeby było fajnie i żeby się pochwalić przed znajomymi, tylko żeby żyć normalnie. Bo w razie różnych nieprzyjemnych sytuacji jesteśmy w dupie. Kompletnie.
Katarzyna: Np. żebyśmy mogły korzystać z jednego ubezpieczenia.
Anna: Dzieci nie chcę. Nie lubię. Są fajne, jak mają od razu siedem lat i nie są moje. Ale dwie kobiety są w stanie wychować dziecko równie dobrze jak para heterycka. Mnie wychowywały dwie kobiety: mama i babcia. Klasycznie.
Katarzyna: Moi rodzice są ze sobą od 30 lat. Naprawdę fajna rodzina. Mój tata nie wie o moim związku, ale to wynika z jego złej sytuacji zdrowotnej. Mama mówi, że musi to sobie sama przegryźć. Ale nie pyta: ''Co u ciebie?'', tylko ''Co u was?''. Mama Anki ? świetna! Dla mnie druga mama.
Anna: Powiedziałam jej, że jestem lesbijką, mając lat 13. W kuchni, odsmażając kotleta. Znała wszystkie moje dziewczyny. Kasię poznałam na imprezie. Była współlokatorką mojej koleżanki. Co mi się spodobało? Spójrz na jej oczy!
Katarzyna: Ania jest moją pierwszą dziewczyną na stałe. Przez osiem lat byłam z facetem. Teraz mężczyźni mnie nie kręcą. Z Anią ciągle coś się dzieje.
Anna: Nie ma takich dni, że tylko telewizor, ''Kuchenne rewolucje'' i Olivier Janiak.
Katarzyna: Uwielbiamy usiąść razem wieczorem, wypić po piwie, pogadać. Myślałyśmy, żeby zawrzeć związek partnerski za granicą. Ale tu będzie nieważny.
A ja nie chcę wyjeżdżać z Polski. Głównie ze względu na mamę i babcię.
Anna: Ja też nie chcę. Mieszkałam w Niemczech i wróciłam, mimo perspektywy obywatelstwa. Zostajemy i czekamy, aż wszystko się poukłada.

9 z 9

Wielkie love

Zuza Augustyniak, 26 lat, doktorantka, etiopistka, bibliotekarka
Dominik Stachera, 37 lat, artysta, chwilowo pracuje przy wystroju wnętrz
Są razem od 8 lat
Ona: Mam wszystko zaplanowane. Ślub kościelny odpada, bo jestem bezbożnicą, niechrzczoną poganką, Dominik też jest już poza Kościołem. Ale nie ukrywam, że chciałabym z próżności przelecieć się w białej kiecce, dostać dużo kwiatów i żeby wszyscy się wzruszali. Ślub cywilny jest tak mało romantyczny! Ostatnio przyjaciel Dominika brał ślub i to było straszne, kiedy pani ze złotym kajdanem klepała formuły i puszczała z głośnika fanfary. Był tłok do składania życzeń, więc pani krzyczała: ''Proszę się ustawić w kolejce!''.
Wymyśliłam, że będę miała słowiańską ceremonię. Ja w wianku i worze pokutnym na łonie natury, nasz przyjaciel z teatru o pięknym głosie udzieliłby nam ślubu. Potem by była zwykła impreza. Nie chcę wesela, na którym trzeba tańczyć z pijanym wujkiem. Szybko poszlibyśmy do urzędu, po cichu podpisali umowę i z głowy. To ta ceremonia słowiańska byłaby dla mnie wyznaniem uczucia, związaniem się z Dominikiem.
On: To fajny klimat, na to mogę się zgodzić. Generalnie uważam, że ślub jest zbędny. Nie jest to nic, co by dopełniało związek. Z prawnego punktu widzenia ma jakieś znaczenie, ale nie wziąłbym ślubu tylko po to, żeby wziąć kredyt. Chyba żebyśmy mieli dziecko i ono miałoby problemy z racji tego, że nie jesteśmy po ślubie. Wtedy bym się zastanowił.
Ona: Związek partnerski to najuczciwsze wyjście. Podpisujemy umowę ? on ma się mnie trzymać, dopóki jest uczucie, a nie dlatego, że obiecał. Moi rodzice wyznali mi, że też by chętnie nie brali ślubu, tylko ulegli naciskom rodziny, kiedy mama zaszła w ciążę. Ojciec czasem mi podrzuca artykuły: ''Konkubenci jak obcy ludzie'', chce, żebym wiedziała, czym grozi życie na kocią łapę. Uderzyło mnie, że jak się Dominikowi coś stanie, to nie mogę go pochować. Kocham go, a państwo traktuje mnie, jakby nic nas nie łączyło.
On: Poznaliśmy się na imprezie, którą organizowałem z przyjacielem. Zuza zjawiła się tam przypadkiem. Wcześniej miałem dużo związków, nie potrafiłem się zaangażować emocjonalnie. Kiedyś zostałem skrzywdzony i trzymałem dystans.
Ona: Byłam maturzystką, chciałam studiować afrykanistykę. Dominik właśnie wrócił z Namibii, opowiadał mi o Afryce i zaczęliśmy się spotykać. Z początku to był luźny związek ? jak któreś się zakocha, to się rozpadnie. Dominik wyjechał na trzy lata i ustaliliśmy, że nie będę na niego czekać. Za rok go odwiedziłam i okazało się, że nagle jest wielkie love. Wrócił do Polski, padły sławetne słowa: ''Chyba cię kocham!''. Zamieszkaliśmy u niego.
On: Zuza urzekła mnie tym, że mnie nie ogranicza. Denerwuje mnie za to jej złośliwość. Czasami mogłaby się powstrzymać, ale ją to bawi. Nie jestem osobą konfliktową, to ja zwykle mówię: ''Dobra, siadamy i wyjaśniamy, co jest grane''. Zuza ma z tym problem, musi przetrawić.
Ona: Dominik dostarcza mi dużo radości. Uwielbia lapsusy językowe. Jego dowcipy są abstrakcyjne. W sytuacjach kryzysowych daje mi mnóstwo wsparcia. Nie zawsze się ze mną zgadza, ale zawsze mnie wspiera. Wkurza mnie jego rozmemłanie, jak proszę, by coś schował, to zrobi to za tydzień.
Jestem dzieckiem wojskowego, jak trzeba iść na pocztę, to idę na pocztę. Mój ojciec poszedł do wojska, bo to były czasy, kiedy się dostawało mieszkanie. Mama jest kartografem. Byłam dosyć krótko trzymana. Musiałam wracać do domu wcześniej niż brat. Ojciec miał większy wpływ na moje wychowanie niż matka. Nauczył mnie obowiązkowości, odpowiedzialności, punktualności. Im byłam starsza, tym bardziej nasze relacje zmieniały się na partnerskie. Rodzice wciąż są razem.
On: Moi rodzice rozwiedli się po 43 latach małżeństwa. Nie rozumiem, jak funkcjonowali ze sobą przez tyle czasu, mama jest księgową, mocno stoi na ziemi, ojciec artystą. Dwa różne światy. Ale chyba mieli fajną relację, byli bardzo otwarci, nie miałem żadnych zahamowań, żeby im o czymś powiedzieć. Po tak długim czasie przestali się chyba rozumieć i dogadywać. Ludzie się zmieniają.

Czytaj teraz

Komentarze

ruby.blue 19.11.2011, 20:22

nie rozumiem problemu - czego w sumie oczekują osoby pozostające w związkach partnerskich? że państwo ustanowi dla nich osobną instytucję, dającą identyczne prawa jak małżeństwo, ale bez uwłaczającego słowa "mąż/żona"? tylko po co? można wziąć cichy ślub cywilny i dalej żyć po partnersku, zostać przy osobnych nazwiskach i nikomu nie zwierzać się ze zmiany stanu cywilnego, skoro to aż taki obciach. a wolne związki niech zostaną takie jakie są z definicji - wolne!

już oceniałe(a)ś

Zgłoś

Odpowiedz

wawka100 19.11.2011, 13:40

Małżeństwo jest właśnie po to żeby usankcjonować wolny związek osób odmiennej płci. W Polsce instytucja małżeństwa nie niesie ze sobą absolutnie żadnej dyskryminacji płci, a że się komuś źle kojarzy (vide pierwsze zdania artykułu) to jest jego przesąd a nie stan obiektywny. Po co tworzyć nowe byty prawne skoro istniejące są ok? Stosunki majątkowe można uregulować praktycznie według własnego uznania. Jest szereg formalnych korzyści dla małżonków. Jak ktoś się obawia że małżeństwo popsuje mu fajny związek, to ma chyba problem ze związkiem, że on taki kruchutki jest.

już oceniałe(a)ś

Zgłoś

Odpowiedz

dyrdum_fiksum 20.11.2011, 19:14

najeli1234 ale ty chcesz małżeństwa bez nazywania tego małżeństwem no i bez sądu a w większości przypadków ten rozkład pożycia przy obopólnej chęci rozwodu to sąd stwierdza raz dwa bez grzebania w życiu problem to właśnie majątek, dzieci i inne tego typu sprawy ... tja spadek chcesz, pochówek może jeszcze prawo do decydowania o zgodzie na operacje co ??? widzisz w małżeństwie po nieudanej operacji małżonek ,,musi" się opiekować a jak nie chce to z reguły sąd przyzna temu ,,poszkodowanemu" alimenty a zresztą w dużym formacie dużżżooo było wpisów wykazujących dziecinne myślenie ludzi opisanych w artykule typu niby małżeństwo jest niefajne ale pani z obrączką pomyka bo to lepiej wygląda poczytaj tam sobie

już oceniałe(a)ś

Zgłoś

Odpowiedz

kisssek20 19.11.2011, 18:35

Od ponad 4 lat jestem w partnerskim związku, mieszkamy od 3 lat razem, mamy wspolne finanse, wspolne wydatki. Żyjemy jak stare dobre malzenstwo, ale w spoleczenstwie formalnie nie istniejemy jako zwiazek. Czy musi tak byc, ze jesli chcemy zyc razem, byc razem to zeby funkcjonowac w miare sprawie w spoleczenstwie musimy mieć ślub koscielny badz cywilny, a co jesli nie chcemy? Nie czujemy takiej potrzeby. Nie bedziemy miec z tego zadnej satysfakcji. Tworzymy zwiazek partnerski - na przemiennie gotujemy, pierzemy, sprzatamy, zmywamy naczynia itd Wcale nie jestesmy gorsi od malzenstw, ktore sa zalegalizowane. Moze nawet jestesmy lepsi, bo nie zyjemy w swiecie stereotypow- ze zona stoi przy garach, a maz siedzi z piwem przy meczu. Czy jestesmy gorsi bo nie chcemy slubu? Bo chcemy zyc po swojemu a nie trwac w stereotypach. Zyjemy w XXI wieku, a nie w sredniowieczu. Wszystko idzie na przod, unowoczesnia sie przepisy, formuly prawne, ale jednak ta jedna formula pozostaje niezmieniana. wawka100 napisala ze ktos obawia sie ze malzenstwo popsuje mu zwiazek - my nie mamy takiej obawy, jestesmy zdania, ze jesli mamy byc razem to bedziemy, natomiast jesli nie mamy to sie rozstaniemy. Skoro majac po 25 lat jestemy razem od przeszlo 4 to nasz zwiazek chyba nie jest az tak kruchutki.

już oceniałe(a)ś

Zgłoś

Odpowiedz

najeli1234 23.11.2011, 02:27

@dyrdum_fiksum i inni: Istnieje istotna różnica pomiędzy małżeństwem a związkiem partnerskim - powtórzę jeszcze raz: aby przyznać rozwód, sąd musi uznać, że nastąpił całkowity i trwały rozpad pożycia małżeńskiego. I nie ważne, czy dochodzi do tego przy dwóch rozprawach (w przypadku obopólnej zgody) czy przy wielu. Nadal ostateczną decyzję o rozstaniu podejmujemy nie my, ale sąd. Nikogo się siłą nie zatrzyma w związku, a uznaję że dorosła osoba może sama stanowić o sobie. Związek partnerski można rozwiązać jednostronną deklaracją i wtedy ulega on unieważnieniu po upływie np. roku (w zależności od ustawy). Czyli zawierając taki związek nie daję nikomu innemu prawa do decydowania o rozstaniu. Oszczędzam sobie i partnerowi mało komfortowego odpytywania z naszych intymnych spraw na sali sądowej. W ręce sądu za to chętnie oddam sprawy alimentacyjne, majątkowe, opieki nad dziećmi i inne (jeśli nie będę w stanie dogadać się z partnerem, przy czym zakładam, że tak właśnie może się stać. NIE idealizuję związku partnerskiego jako przeciwwagi dla tego 'złego małżeństwa' gdzie ludzie się kłócą i rozwodzą).

już oceniałe(a)ś

Zgłoś

Odpowiedz

pedagorzka 22.11.2011, 01:19

Ja i mój mąż pobraliśmy się po 7 latach stałego (choć burzliwego) związku. Formalności załatwiliśmy w 6 tygodni (chcieliśmy w miesiąc, zmieniliśmy termin na prośbę moich rodziców). Nie było barokowej ceremonii i wesela z pijanymi wujkami. Jesteśmy małżeństwem od roku. Żaden piorun nas nie strzelił. Partnerskie relacje jak kulały, tak kuleją, a my nadal uczymy się przechodzić do porządku dziennego nad bzdetami, które nas od siebie oddalają. Jeśli zechcemy się rozwieść - po prostu to zrobimy (przynajmniej, póki nie mamy dzieci)... Naprawdę, po co komu jeszcze jedna instytucja, dla której będzie trzeba zatrudnić urzędników, zaprojektować papierki (które będą się zmieniać co pół roku, żebyś zawsze przychodził z tym nieaktualnym), zarezerwować biura i biurka i przyznać trzynastą pensję?...

już oceniałe(a)ś

Zgłoś

Odpowiedz

rarely 21.11.2011, 22:50

w przypadku homoseksualistów ten zwiazek partnerski ma jakies uzasadnienie w przypadku hetero to mocna naciagane slub cywilny moze byc prosta rejestracja bez barokowych ozdobnikow an po rozstaniu coz.... zwiazek partnerski nie uratuje ludzi przed konfliktem po dwoch latach wspolnego mieszkania mozna dochodzic przed sadem roszczen na wskutek konkubinatu wiec mozna sie zrec tak samo jak przy rozwodzie a jezeli sa dzieci to slub nie ma nic do rzeczy walka o alimenty opieka jest taka sam jak w trakcie rozwodu albo jej nie ma tak samo jak malzenstwo nie zapewnia szcescia tak samo zwiazek partnerski go nie zapewnia a jezeli ludzie nagle popadaja w konflikt to zwiazek partnerski niczego nie ulatwia ani nie upraszcza tu najwazniejsze jest madrosc i kultura ludzi rozwod cywilny bez orzeczenia o winie to dwie sprawy i czysta formalnosc

już oceniałe(a)ś

Zgłoś

Odpowiedz

ruby.blue 21.11.2011, 21:24

Nawet z orzekaniem o winie - jeśli osoba "winna" zgodzi się na uznanie jej za takową, małżeństwo rozwiązuje się w ciągu jednej rozprawy (pojednawcza zdaje się można jakoś pominąć lub załatwić zaocznie). Rozwód - circa dwa miesiące. Walka o majątek? A od czego jest intercyza? Walka o dzieci? Tu akurat uważam, że bycie po ślubie działa tylko jako bufor bezpieczeństwa, przede wszystkim dla dziecka (np ws domniemania ojcostwa: mąż kobiety automatycznie uznawany jest za ojca jej dziecka - jeżeli uważa, że nim nie jest, to musi tego prawnie dowieść. Partner - wręcz przeciwnie). A kwestie dziedziczenia po sobie, jeśli nie jest się po ślubie, można łatwo rozwiązać za pomocą testamentu. Szkoda, że nikt nie pisze o tym, że rozwód właśnie jako "opóźniacz" rozstania albo "ochładzacz" impulsów, czasem się przydaje. Niedawno temu znajoma po rozstaniu z partnerem, który po wielkiej awanturze z dnia na dzień wystawił jej rzeczy za drzwi, płakała mi w ramię, że po kilku latach powinni byli się jednak pobrać. Żeby sytuacja i wzajemne oczekiwania były jasne, żeby mieć motywację do walki o związek i właśnie po to, żeby nie skończyć go jednym krótkim trzaśnięciem drzwiami. A jeszcze co do artykułu... kiedy czytam o dwudziestopięciolatkach (*czyt., pomieszkujące ze sobą studenciaki, którym ślub póki co faktycznie do niczego oprócz chyba kredytu 'rodzina na swoim' nie byłby potrzebny) deklarują, że są w związku od "kilku lat" (4 lata razem to najwyżej preludium do narzeczeństwa) i nie mają zamiaru nigdy, przenigdy się pobierać (nie dlatego, że to obciach, tylko dlatego że oni mają jakieś straszne traumy z dzieciństwa, bo mama z tatą mieli ślub i faktycznie zdarzało im się KŁÓCIĆ), brzmi to dla mnie równie wiarygodnie jak deklaracje chłopaczków w piaskownicy, że wszystkie dziewczyny są 'bleeee' i w ogóle to po co się z nimi zadawać. Jednym słowem - pożyjem, zobaczym.

już oceniałe(a)ś

Zgłoś

Odpowiedz

Chcemy związku partnerskiego

Jak u Woody'ego Allena

Wytoczę im proces!

Im dłużej, tym fajniej

Mówimy mąż, żona

Miłosny akt polityczny

Może jednak ślub

Partner brzmi patetycznie

Nie ma, że tylko telewizor

Wielkie love

CDU wspiera homoseksualistów

Związki partnerskie jakby bliżej

PO złoży własny projekt ustawy o związkach partnerskich?

¡VAYA! ZNOWU ŚWIĘTA

Rwiemy zęby z biedy. Stomatolog: co tydzień kilku pacjentów o to prosi, bo nie stać ich na leczenie

Jedna z najbogatszych Polek: Czy jedząc schabowego na niedzielny obiad, mówimy świni "dziękuję"?

"Wal śmiało, teść w bagażniku". Dowcipów o teściowych powstały setki, o teściach nie słyszałam

Janusz Anderman: Jęzory giętkie wokół Karola Nawrockiego

Polska mistrzem Polski [GALERIA]

Popularne

Mamy listę 30 podejrzanych w aferze Collegium Humanum. Wiemy, kim są i czym się zajmują [TOP 2024]

Poznali Kazika po metalowych zębach. Pytamy syna, kto zakopał ojca w piwnicy [TOP 2024]

Prezydent Torunia karze dyrektorkę nowej szkoły za przyjmowanie dzieci. Rodzice stają za nią murem [TOP2024]

Nowi podejrzani w sprawie katastrofy smoleńskiej. Prokuratura: sfałszowali sekcje zwłok ofiar [TOP 2024]

Tusk i Sikorski oferują Unii Europejskiej gotową opowieść dla Trumpa

Jak edukacja i zrównoważony rozwój mogą zmieniać świat?

Inwestycje w zieloną przyszłość Polski. FEnIKS wspiera zrównoważony rozwój

10 lat Amazon w Polsce: dekada innowacji, miliardowe inwestycje, zrównoważona przyszłość

Wszystkie komentarze