Nie tylko Tintin, czyli bohaterowie ''Przygód Tintina''

Świat usłyszał o Tintinie po raz pierwszy 10 stycznia 1929. No, to może trochę za dużo powiedziane, bo nie tyle świat, co młodzi czytelnicy belgijskiego pisma ''Le Petit Vingtième'', którzy dowiedzieli się, że pismo wysłało swojego najlepszego reportera do Związku Radzieckiego, a ten właśnie przysłał pierwsze zdjęcia, które udało mu się tam zrobić.

Rzekome ''zdjęcia'' były oczywiście po prostu pierwszymi kadrami z komiksu wydanego potem jako ''Tintin w kraju Sowietów''. Oczywiście, nigdy nie wyjaśniono, jak to się dzieje, że Tintin robi zdjęcia i właśnie jego na nich widać. Ale ''najlepszy reporter'' nie z takimi problemami sobie radził.

Tintin radzi sobie właściwie ze wszystkim. Jest typowym komiksowym bohaterem, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. Jednocześnie jego twarz najczęściej jest mało wyrazista (zwłaszcza w porównaniu z impulsywnym kapitanem Baryłką).

Zdaniem wybitnych badaczy komiksu, jak np. Scott McCloud, to się przyczyniło do sukcesu tej serii - Tintin jest bowiem jednocześnie każdym i nikim. Łatwo się z nim identyfikować, nawet obcokrajowcom.

W pierwszych odcinkach wyraźnie mamy zasugerowane, że Tintin jest Belgiem. Gdy komiksy zaczęły robić światową karierę, ich twórca umiędzynarodowił bohatera tak, żeby mógł się z nim identyfikować każdy Europejczyk (ale już nie Amerykanin!).

Skąd się wzięło imię Tintin? W brukselskim proletariackim dialekcie do lat 30. oznaczało ono mniej więcej to, co polskie slangowe słowo ''ściema''. Gdy jeden Belg drugiemu opowiadał jakąś niewiarygodną historię, można było slangowo zadeklarować niewiarę, zginając rękę w łokciu i wypowiadając ze złośliwą intonacją: ''ten--ten!''.

O demonstrację gestu należy prosić przewodników w brukselskim Centrum Komiksu na rue des Sables.

Pojawił się u boku Tintina po raz pierwszy w roku 1941, w odcinku ''Krab o złotych szczypcach''. Był jeszcze wtedy czynnym kapitanem żeglugi handlowej, manipulowanym przez swojego pierwszego oficera, który cynicznie wykorzystuje alkoholizm dowódcy (wątek użyty w filmie).
W dalszych odcinkach komiksu kapitana widzimy już jako oficera w stanie spoczynku. Rodowa fortuna jego przodków, odkryta właśnie w ''Tajemnicy jednorożca'' i ''Skarbie Szkarłatnego Rackhama'', sprawia zresztą, że kapitan do końca życia nie będzie już potrzebował pracy zarobkowej.
Baryłka ma wiele wad. Po pierwsze, rzadko kiedy bywa trzeźwy. Po drugie, bardzo łatwo go wyprowadzić z równowagi. Rozgniewany wydaje z siebie wiązanki bardzo oryginalnych przekleństw.
W epizodzie ''Koks w ładowni'' pewnego handlarza niewolników (to oni są tytułowym koksem na statku M/S ''Ramona'') obdarza na przykład taką:
''Obwiesiu! Szubieniczniku! Gałganie! Handlarzu dywanów! Paranoiku! Gofrownico! Kanibalu! Dziobaku! Janczarzy synu! Antropofagu! Cercopiteku! Ektoplazmo! Kolokwinto! Ostrogocie! Wandalu! Ty... kpie jeden!''.
Mimo tych wad kapitan Baryłka ma złote serce, a w nim więcej karatów niż w whisky Loch Lomond jest procentów. Nie potrafi przejść obojętnie wobec ludzkiego cierpienia - każdy żebrak dostanie od niego jałmużnę, a gdy przypadkowo napotkani Romowie powiedzieli mu, że nie mogą rozbić obozu nigdzie poza terenem śmietniska, bo zewsząd przepędza ich policja, najnormalniej w świecie zaprosił ich do parku w swoim własnym pałacu.
Zauważmy też, że kapitan nigdy nie waha się, gdy trzeba zaryzykować życie w czyjejś obronie - niekoniecznie w obronie Tintina, potrafi z narażeniem własnej głowy ratować z opresji Tajniaka i Jawniaka...

Po francusku mają dwa nazwiska, które wymawia się identycznie, różnią się tylko pisownią: Dupont i Dupond. W pierwszym polskim wydaniu ''Tintina'' przełożono to na Tajniak i Jawniak, moim zdaniem niezbyt trafnie. W większości przekładów szukano zwyczajnych nazwisk, nieznacznie różniących się pisownią (np. angielskie Thomson i Thompson). Policjanci są prawie identyczni, ale wielbiciele komiksu odróżniają ich po kształcie wąsów. Wąsy Duponda wyglądają jak litera D (są zaokrąglone), a wąsy Duponta tworzą wraz z wargą literę T (są prostokątne).
Hergé wzorował ich częściowo na swoim ojcu, który miał identycznego brata bliźniaka. Wraz z bratem często mówili jeden przez drugiego, czasem przekręcając swoje wypowiedzi. ''Powiem więcej'' było ich ulubionym powiedzonkiem w takiej sytuacji, co często prowadziło do dialogów podobnych do tych, jakie Tajniak toczy z Jawniakiem:
- Milczenie jest złotem.
- Powiem więcej, złoto jest milczeniem.
Bez względu na to, jak silną inspiracją dla artysty byli jego szanowni ojciec i stryj, wystarczy spojrzeć na historyczne zdjęcia belgijskich policyjnych tajnych agentów, by zobaczyć, że wyglądali dokładnie tak samo: wąsik, melonik, czarny płaszcz i laska. Czy byli przy tym tak głupi jak Tajniak i Jawniak? Cóż, jeśli policyjny agent ubiera się tak, jakby nosił transparent ''jestem policyjnym agentem!'', nie świadczy to o mądrości.

Choć Hergé był - a przynajmniej starał się być - człowiekiem bardzo tolerancyjnym, nie potrafił tolerować jednej rzeczy: opery i jej zwolenników. Nienawidził napuszonych koneserów opery, afektowanego języka, jakim mówią o swoich diwach, oraz oczywiście samych diw, których parodią jest Bianca Castafiore, ''słowik Mediolanu''.
Hergé uważał, że opera to rozrywka dla idiotów, bo - jak tłumaczył to w jednym z wywiadów - tylko idiota wytrzyma widok ludzi stojących na scenie i śpiewających: ''Wychodzimy! Wychodzimy! Wychodzimy!'', i nie zaprotestuje, że jak tak będą stać i śpiewać, to nigdy w końcu nie wyjdą.
Podobną opinię o operze ma kapitan Baryłka. Niestety, z jakiegoś powodu Bianca Castafiore bardzo lubi jego towarzystwo i jest przekonana, że kapitan odwzajemnia to uczucie. Doprowadza tymczasem kapitana do szału nie tylko swoim śpiewem, ale także tym, że nie jest w stanie zapamiętać jego nazwiska i wciąż nazywa go kapitanem Pomyłką albo kapitanem Gorzałką.
Castafiore ma głos tak potężny, że śpiewając swoją ulubioną arię z opery ''Faust'', potrafi zniszczyć fryzurę kapitana. Może dlatego mimo trudnego charakteru ma wielu wielbicieli. W 1950 roku belgijski astronom Sylvain Arend odkrył trzy planetoidy i nadał im imiona trzech najdroższych mu postaci związanych z jego krajem: to jego syn Noël, twórca Tintina Hergé i właśnie Bianca Castafiore.

Z punktu widzenia kynologa Miluś to foksterier albinos. Wielbicieli psów muszę jednak rozczarować: Hergé nie umieścił go w komiksie dlatego, że sam kochał psy (wolał koty) - po prostu foksteriery były bardzo modną rasą w okresie międzywojennym. A rzut oka na Tintina pokazuje, że był bardzo modnie noszącym się mężczyzną, przynajmniej jeśli chodzi o modę międzywojenną.
Miluś to bardzo mądry, wierny i odważny pies. W każdym odcinku zdarza się przynajmniej jedna taka sytuacja, którą ratuje właśnie Miluś (w dodatku wykazując się inteligencją stanowczo przewyższającą to, czego można oczekiwać po psie).
Miluś rozumie ludzką mowę i napisy w różnych językach. W najwcześniejszych komiksach potrafił nawet mówić, ale później rolę bohatera ubarwiającego akcję swoimi złośliwymi komentarzami wziął na siebie kapitan Baryłka. Z kapitanem Milusia łączy też zamiłowanie do alkoholu, zwłaszcza do fikcyjnej whisky Loch Lomond.
Imię Milusia to hołd dla dziewczyny, z którą Hergé chodził na pierwsze randki. Miała na imię Marie-Louise, więc przyjaciele mówili na nią Ma--Lou. Hergé zmienił jedną literkę i tak narodził się Milou, po polsku Miluś.