Rodzicielstwo - tego nie uczą w szkole, na praktykach, w pracy czy w kościele

ZWYCIĘZCY DOSTANĄ NAGRODY PIENIĘŻNE:
za pierwsze miejsce – 5556 zł brutto,
za drugie miejsce – 3333 zł brutto,
za trzecie miejsce – 2000 zł brutto.

***

Podobno każdy, kogo spotykamy na swojej życiowej drodze, może być naszym nauczycielem, a czasem pokorną lekcją. W życiu mijamy wielu ludzi, ambitnych mówców o wzniosłych ideałach, inteligentnych despotów, wrażliwych artystów i zakompleksionych ludzi wielkiej wiary w lepsze dziś, wczoraj, a może jutro.

Słowa jednych zostają nam w głowie, słowa innych chwytają za serce. Czasem ktoś wypowie jedno zdanie, mądry frazes i odmienia się wszystko. Czasem ciągnie nas to w dół, ale częściej w górę – otwiera oczy i nie pozwala nam już patrzeć na coś z tej samej perspektywy. Już nigdy nie będziemy tymi, kim byliśmy. Szkoła ma uczyć wartości, napełniać nasze głowy wiedzą i wdrażać nas w życiowe role zgodnie z przyjętą ideologią, normami czy Bóg wie czym jeszcze.

W szkolnej przestrzeni spotkamy wielu ludzi: mądrych, urodzonych oratorów, znudzonych lub rezolutnych. Czasem ludzi, którzy nie są na swoim miejscu. Pamiętam młodą nauczycielkę klas 1-3, moją wychowawczynię, przecudną kobietę: pełną cierpliwości, zaangażowania. Do dziś dobro przepełnia jej oczy. Nadal uczy. Podopieczni i osoby ze szkolnego otoczenia mówią: najlepsza Pani w szkole.

Opowiedziałabym o tym, jakie to wielkie szczęście, że spotkałam pod szkolną tablicą kogoś z powołania. Jest to istotne. Jednak ważniejsze stało się później – zachwyciło mnie po drodze jeszcze kilku wspaniałych ludzi – ale ona jedna została moją największą i najlepszą nauczycielką – moja córka. Podobno wychowanie to najtrudniejsza ze sztuk. Wszystko, co uważałam, że wiem czy potrafię, każdy ciężki egzamin, który przeszłam w studenckiej auli, w szpitalu czy w sądzie, to nic w porównaniu z tym, jaki test dopiero mnie czekał.

Urodziłam – życie nagle, tak gratis, po prostu – namaściło mnie na matczyny autorytet. Jak obronić ten tytuł? To jakby dostać celujący, nie przygotować się i z całych sił starać się obronić tą ocenę. Tego nie uczą w szkole, na praktykach, w pracy czy w kościele – nagle z kilku przykazań, wpojonych zaleceń i przesłanek ma ci się wydawać, że pozjadałeś wszystkie rozumy i wiesz, jak pokazać świat swojemu dziecku. Jednak zdziwisz się – coś tak prostego, biologicznie przyznanego, że tak ma być i tak jest, może się okazać najtrudniejszą lekcją. Przykre tylko to, że nie będzie gąbki, którą dyżurny zmaże z tablicy błąd w równaniu i będzie poprawka. Gdy patrzysz po raz pierwszy w bezbronne oczy swojego dziecka, prócz szczęścia pojawia się strach. Dziś już rozumiem: strach przed tym, czy sprostam i czy dam jej dobre życie. Ile złości, pogmatwanych komunikatów, zbędnych wyrażeń wrzucamy do głów dzieci – w pośpiechu, w gonitwie, na czas, by zdążyć.

Zegar tyka, a my nie chcemy gonić kolejnego motylka – spieszymy się… Ja się zatrzymałam. A może tylko tak mi się zdaje? Spójrzmy, jak dziecko potrafi się cieszyć prostymi rzeczami, zwykłym gestem. Jak zachwyca się kolorem nieba i kształtem chmury. Nie myśli o tym, co za chwilę, o zobowiązaniach, dostrzega to, co nam, dorosłym, umyka w natłoku codziennych wydarzeń. Czy potrafimy zatrzymać się tak na chwilę – wciągnąć świat do płuc i chłonąć pełnię natury. Patrząc na oblegane sale jogi i warsztatów mindfulness, brakuje nam tego – szukamy powrotu do swojego wewnętrznego dziecka, by móc znów na chwilę zachwycić się prostymi sprawami.

Córka uczy mnie, że to, co ważne, to wszystko między palcami, to chwila tu i teraz. Ile razy widziałeś krzyczącego, zrozpaczonego rodzica? Ile razy nim byłam? Czy warto? Jaki był powód? Będzie powtórka?

Dzieci pokazują nam, ile w nas samych jest nieposklejanych odłamków, frustracji, niezałatwionych spraw, otwartych i przekroczonych granic. Staramy się sobie radzić z dziećmi, trzymać je w ryzach, wychować i edukować – ale w tych staraniach zapominamy o tym, czym jest szczęście. I o tym, jak wychować szczęśliwego człowieka. Córka jest dla mnie największym nauczycielem. Inspiracją. Powodem do znoszenia trudów z uśmiechem. Każdego dnia odbywam lekcje: pokory, cierpliwości, moralności, uważności, treningu radzenia sobie ze złością i własnymi słabościami oraz wartościowej mądrości, na czym stoi świat.

To, ile wyciągniemy z tej chwili, zależy wyłącznie od nas. Dziecko uczy, a efekt lekcji wyjdzie po latach. Możemy wzrastać wraz z nim albo upaść podwójnie. Jestem dziś lepsza niż byłam wczoraj – dziękuję Ci, córko.