Izabela Dąbrowska: To jej upór sprawił, że zostałam aktorką

za pierwsze miejsce w wysokości 5556 zł brutto,
za drugie miejsce – 3333 zł brutto,
za trzecie miejsce – 2000 zł brutto.

Piąte liceum ogólnokształcące w Białymstoku. Klasa biologiczno-chemiczna. Prawie żeńska. Tylko dwóch chłopaków. Łatwo z nami nie mieli, bo potrafiłyśmy być złośliwe. W klasie „kilka rogatych dusz”. I dwie nauczycielki, których się nie zapomina: Krystyna Augustyn i Aldona Sytnik. Całkowicie odmienne postacie.

Profesor Krystyna Augustyn - fizyczka z burzą ciemnych loków. Bardzo ostra, wymagająca, bez taryfy ulgowej. Miała taką godność w sobie - zawsze wyprostowana i opanowana, dostojna. Nawet teraz po latach na spotkaniu absolwentów budziła respekt.

W liceum zabierała nas na wycieczki, których nie zapomnimy do końca życia - na obozy wędrowne, w góry, nad morze i do planetarium. Była niesamowitą organizatorką.

Wyjazd do Krakowa i Wieliczki pamiętam, bo się z koleżanką „zapodziałyśmy”. Zbiórka miała być pod kościołem Mariackim. Przyszłyśmy, nikogo nie było. Pojechali do Wieliczki bez nas. Już miałam wizję, jak to będzie: że profesor Augustyn rzuca nas na pożarcie smokowi wawelskiemu. A ona powiedziała tylko chłodno: "Jak nie chciałyście jechać, to trzeba było powiedzieć".

W szkole siała postrach, ale na wyjazdy zapisywaliśmy się błyskawicznie. Nie zmieniała się z pana Hyde’a w doktora Jekylla. Na wycieczkach - tak jak na fizyce - wymagała zdyscyplinowania. Nie stawała się koleżanką, a uczyła wytrwałości i odwagi - kilometry pokonywaliśmy na tych obozach wędrownych, podróże pociągiem trwały godzinami, z przesiadkami, czasem czekaliśmy gdzieś na dworcu nawet w nocy. Jestem jej wdzięczna, że pokazała mi naszą piękną Polskę.

A profesor Aldona Sytnik - polonistka - była uosobieniem dobroci. Zawsze uśmiechnięta szatynka. Pamiętam ją w ołówkowej spódnicy do kolana. Chętnie nosiła brązy. Miała łagodny i przyjemny głos. Bardzo długo namawiała mnie, żebym wzięła udział w konkursie recytatorskim. Wcześniej występowałam w szkolnych akademiach, ale poza szkołą, nigdy! Wydawało mi się: obcy ludzie, młodzież z różnych szkół, nie dam rady. Broniłam się, jak mogłam. Ale pani Aldona cierpliwie namawiała.

W końcu uległam. „Niania War’ka 13 l. nocą opiekuje się dzieckiem. W pomieszczeniu pieluchy, zapach kapuśniaku i towaru szewskiego” - brzmiały pierwsze słowa opowiadania „Spać się chce” Czechowa, które przygotowałam. Nie wygrałam tego konkursu, ale w jury siedział pan Jerzy Siech - aktor Teatru Dramatycznego im. Węgierki w Białymstoku, który prowadził zespół amatorski „PRO”. Na tym konkursie mnie zauważył i zaproponował, żebym chodziła na zajęcia. I tak upór pani Aldony i jej konsekwencja sprawiły, że zaczęła się moja przygoda z aktorstwem. I trwa do dziś.

To dzięki profesor Sytnik wiem, że nawet jeśli nie wierzymy w siebie i  boimy się, że coś nam nie wyjdzie, to warto zaufać innym i próbować.

Izabela Dąbrowska – aktorka filmowa i teatralna. Absolwentka Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza filii w Białymstoku na Wydziale Lalkarskim. Ma w swoim dorobku ponad sto ról filmowych i telewizyjnych. M.in. „Boża podszewka” I. Cywińskiej, „Galerianki” K. Rosłaniec, „Kołysanka” J. Machulskiego, „Wszystko będzie dobrze” T. Wiszniewskiego, „Trzy minuty. 21:37” M. Ślesickiego, „Ida” P. Pawlikowskiego, „Bogowie” Ł. Palkowskiego, „Powidoki” A. Wajdy. Popularność przyniosła jej rola Pani Basi, sekretarki prezesa w miniserialu komediowym „Ucho Prezesa”.