Młody profesor z ogólniaka jak trener i... higienistka

Młody, ale nie miał w sobie nic z młodego nauczyciela

Za moich czasów „dwójka” przypominała bardziej poligon niż szkołę. Profesorstwo od przedmiotów bliskich Einsteinowi i Skłodowskiej rok w rok siało wśród uczniów pogrom większy niż wybuch bomby atomowej, zaś stara gwardia od nauk humanistycznych dzieliła się na dwie frakcje: tych, co mają nas w nosie, i tych, którym zamiast długopisów, można by rozdać bazuki – efekt byłby taki sam.

Dlatego kiedy do armii legendarnych kos i katów rekrutowano nieopierzonego adepta zawodu nauczyciela, wiadomo było, że wreszcie role się odwrócą i rządzić będziemy my. I tak się stało. Pewnego dnia w naszym liceum zjawił się duet anglistów. Świeżo upieczeni, bez doświadczenia, tandem na schwał – Jacek i Czesiek.

Zapowiadało się nieźle. Nas oddano Cześkowi, lecz drwiny i apetyty na władze ustały wraz z pierwszą lekcją. Czesław Kinski nie miał nic z młodego nauczyciela. Poza kreatywnością, otwartym umysłem, poczuciem humoru, chęcią łamania stereotypów i dystansem do siebie. Mało? I cisnął nas jak rasowy doświadczony belfer, jak selekcjoner reprezentacji. A my? Niepostrzeżenie uznaliśmy jego pozycję, choć był raptem sześć lat starszy od nas! Co więcej każdy sprawdzian zaczęliśmy traktować jak zawody. Przed klasą, niczym przed szatnią stadionu, robiliśmy rozgrzewkę, przerzucając się słówkami. Kto szybciej, celniej, lepiej.

A co się działo na lekcjach? Nic wielkiego. Profesor siadał i jakby od niechcenia rzucał po angielsku jedno prowokujące pytanie: Czy kara śmierci powinna być przywrócona? Czy warto zalegalizować marihuanę? Dla nas, młodych, gniewnych i naiwnych, takie pytania były jak świeże mięso rzucone watasze wilków. Nagle okazywało się, że każdy potrafi mówić po angielsku! Z wypiekami na twarzy walczyliśmy o rację, a ja nigdy wcześniej i nigdy później tak biegle nie posługiwałam się angielskim jak za panowania profesora Czesława.

I nigdy tak często nie myłam zębów. Mycie zębów – idea, która wypłynęła podczas jednej z tych gorących dyskusji – stało się naszym rytuałem. Od tego zaczynaliśmy każdą lekcję. Miny starej gwardii, która patrzy, jak dwudziestu uczniów uzbrojonych w szczoteczki biegnie za młodym profesorem do łazienki – bezcenne.

Agnieszka Kacprzyk
Pisarka, freelancerka, znana z działań społecznych w olsztyńskiej grupie kobiet funkcjonującej pod nazwą Lole Rozbójniczki

Akademia Opowieści „Nauczyciel na cały życie”

Czekamy na wasze opowieści o nauczycielach z podstawówki, liceum, uczelni, ale także na opowieści o waszych mistrzach życia. Może nim być wasz szef, kolega, wychowawca. Ktoś, kto był dla was inspiracją na całe życie. Zachęcamy, byście nam o nich napisali.

Regulamin akcji jest dostępny na stronie internetowej TUTAJ. Opowieści przysyłajcie za pośrednictwem naszej FORMATKI INTERNETOWEJ.

Najciekawsze teksty będą sukcesywnie publikowane na łamach ogólnopolskiej „Gazety Wyborczej” oraz w jej wydaniach lokalnych lub w serwisach z grupy Wyborcza.pl. Nadesłane prace wezmą udział w konkursie, w którym jury wyłoni trzech zwycięzców.

ZWYCIĘZCOM PRZYZNANE ZOSTANĄ NAGRODY PIENIĘŻNE:

za pierwsze miejsce w wysokości – 5556 zł brutto
za drugie miejsce w wysokości – 3333 zł brutto
za trzecie miejsce w wysokości – 2000 zł brutto