To nie koncert. To rytuał, to zaklinanie duchów przez potomków wikingów i afrykańskich szamanów, to obłędni derwisze tańczący na śląskiej ziemi. Szwedzka grupa Goat zagrała genialny koncert, w którym gęsta i wciągająca jak bagno psychodelia wybuchowo spotkała się z afrykańską rytmiką, bliskowschodnim transem. Wydarzenie tegorocznego Offa, nieprzebite, nieprzysłonione przez żaden inny występ!
Łukasz Kamiński
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta 
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Muzycy My Bloody Valentine przed koncertem namawiali fanów do zaopatrzenia się w zatyczki do uszu. To nie był tylko chwyt marketingowy. Kaskada wylewających się z głośników rozlanych i jazgotliwych gitarowych dźwięków wgniatała w ziemie. MBV przypomnieli, na czym polega istota shoegazingu.
Ta kapela mogła milczeć dwie dekady, ale po powrocie prezentuje się równie nowatorsko co wtedy. Klasycy gatunku zabrzmieli zarazem bardziej rockowo niż na płytach. Do perfekcyjnego zamknięcia festiwalu zabrakło tylko lepiej słyszalnych wokali.
Robert Sankowski
PS. Na koncercie obowiązywał zakaz fotografowania, zdjęcie zrobione telefonem nadesłał czytelnik.
Nadchodzą w kapturach postacie, to nie mnisi, źli i łysi, to Klima, kapiszi?
Molesta jak doświadczony bokser, pewny w ringu, świadomy siły swoich ciosów zaimponowała na głównej scenie festiwalu. Koncert składał się przede wszystkim z klasycznych kawałków z albumu ''Skandal'' popartych nowszymi hitami, w tym "Muzyką miasta". Na scenę poleciały staniki, pod sceną było pogo. Było dobrze. Ale ja wiedziałem, że tak będzie.
Łukasz Kamiński
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Oglądam ich po raz trzeci i po raz trzeci jestem gotów stracić głowę dla spoconego, łysiejącego grubasa z Kanady. Punk's not dead!
Robert Sankowski
Niby wszystko o tym koncercie było wiadomo dawno temu: że wokalista Fucked Up ani chwili nie spędzi na scenie, bawiąc się między widzami, będzie pozować fotoreporterom, przytulając się do fanów. Że będzie pomagał ochroniarzom łapać ludzi przeskakujących przez barierki, ktoś przyniesie perukę, a Damian Abraham będzie w niej paradował, a pod sceną będzie piekielna, ale zarazem radosna zabawa. Ale wszystko razem znów zadziałało porażająco, głównie dlatego, ze przekraczało granice wyobrażeń o koncercie. I jeszcze dwa drobiazgi: znakomita muzyka - najoryginalniejsze dziś dziedzictwo sceny hardcore'owej oraz mocne, zaangażowane teksty. Jeden z najmocniejszych punktów festiwalu.
Przemysław Gulda
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Nieprzebrane tłumy chciały zobaczyć ten koncert, pod Sceną Leśną było gęściej niż na Moleście. Gdy przedzierałem się przez ludzką ciżbę, grali już pierwszy numer. Najczęściej słyszane słowo: "zajebiste!". Z czasem entuzjazm lekko opadł.
Do końca koncert obserwował Krzysztof Ostrowski, wokalista Cool Kids Of Death. Pytanie, czy SGRB mogli wybuchnąć kilka lat przed CKOD? Wątpię. SGRB przewyższali CKOD tekstami, ale na przełomie tysiącleci słuchaczy przekonał prostszy i mocniejszy przekaz. Chcieli nie gorzkiego romantyzmu, ale krzyku wściekłości na świat. Trzeba było wkurzonych łodzian, żeby do retro disco dołożyć punka, do analogu - komputer. Co nie znaczy ze muzyka SGRB postarzała się szybciej.
Jacek Świąder
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Lider Deerhuntera Bradford Cox mówił o miłości do Polski. Wymienił m.in. polską szkołę grafiki ("Polish graphic design"), kino naszej Nowej Fali oraz muzykę Krzysztofa Komedy. Lubimy pochwały. Cox prędko jednak zreflektował się, że widownia lubi piosenki. Nastąpił "Dream Captain" z nowego albumu "Monomania". W koncercie nie brakowało też długich, transowych kompozycji, których muzycy - szczerze mówiąc - mogli sobie oszczędzić na festiwalu. Grali tu więksi fachowcy w tej dziedzinie. Deerhunter to mistrzowie rockowych piosenek. Na szczęście ich także nie zabrakło w repertuarze. Źle nie było, ale po tym występie polecam raczej płyty Deerhuntera.
Jacek Świąder
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta 
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Rebeka może się wydawać polską odpowiedzią na The Knife. I to nie tylko dlatego ze względu na fryzurę i ekstrawagancki makijaż wokalistki Iwony Skwarek. Grupa balansuje na granicy przebojowego synthpopu i elektronicznej awangardy. Bardzo sprawnie, sądzac po grupie tańczących pod sceną mimo upiornego upału fanów.
Robert Sankowski
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta 
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Dwóch facetów, dwa gitarowe chwyty, dwa bębny w miniaturowym zestawie perkusyjnym - to wystarczy, żeby zagrać porywający koncert. Trzeba tylko mieć tyle znakomitych pomysłów, wściekłej energii i naturalnej charyzmy, co Japandroids. Kanadyjczycy pokazali w Katowicach, czym jest esencja rockowego występu: wspólne wykrzykiwanie prostych refrenów, kurz, pot, mnóstwo szczerej radości i pełne porozumienie między muzykami a widzami. Mistrzowie kontaktu z publicznością znowu wygrali.
Przemysław Gulda
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta 
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta</
Można się zastanawiać co ten misiowaty facet śpiewający niskim, czystym głosem piękne emocjonalne ballady, które w zależności od epoki mogłyby wyjść spod ręki Cole Portera albo Eltona Johna robi na Scenie Eksperymentalnej. Ale Grant miesza rasowy pop i piosenkę autorską z klubową, transową elektroniką tak, że chwilami nie wiadomo, czy chłonąć kolejne wersy tekstów, czy po prostu tańczyć.
Robert Sankowski
Fot. Iwona Sobczyk / Agencja Gazeta 
Fot. Iwona Sobczyk / Agencja Gazeta
Nawet jeśli jeszcze kilka miesięcy temu Gówno można było potraktować jak żart, dziś z całą pewnością żartem nie jest. Na głównej scenie OFF Festivalu grupa wypadła mocno, spójnie i groźnie. Mocno, bo jej brzmienie nigdy wcześniej nie było tak precyzyjne, świadome i konsekwentne. Spójnie, bo znakomicie sprawdziły się zarówno największe przeboje, premierowe kompozycje i świetnie dobrane covery (przede wszystkim utwór niesłusznie zapomnianej Ewy Braun). Groźnie, bo teksty zespołu to celny, przemyślany, pozbawiony plakatowości i zacietrzewienia cios w wygodne przyzwyczajenia, stereotypy i tanie kompromisy, na których opiera się dziś życie większej części społeczeństwa.
Przemysław Gulda
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Sam Amidon brzmi czasami jakby zespół Soggy Bottom Boys z filmu braci Coenow ''Bracie, gdzie jesteś'' przeniósł się w czasie do podkręconej elektroniką współczesnej rzeczywistości hipsterskich festiwali. Częściej jednak niż pogodne numery do tańca gra nastrojowe ballady. Nieważne, czy sięga akurat po banjo, skrzypce czy gitarę, z jego numerów niezmiennie leje się ta sama melancholia.
Robert Sankowski
Fot. Dawid Chalimoniuk / Agencja Gazeta
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze