Jak żyć i przetrwać w...

Amélie Fenaux - 28 lat, Dunkierka

Nie jestem z tych, co łatwo się załamują, ale coraz gorzej znoszę pełne politowania spojrzenia, gdy mówię: skończyłam wyższe studia w 2007 roku i wciąż szukam stałej pracy.
A przecież studiowałam tak zwany chodliwy kierunek - ochronę środowiska. Moja pierwsza praca magisterska, na uniwersytecie w Dunkierce, była dość teoretyczna,
za to druga już całkiem praktyczna, bo dotyczyła zarządzania środowiskiem.
Ale uniwersytety nie są dostosowane do rynku. Poznajemy wszystkiego po trochu, w niczym się nie specjalizując. I nikt nie mówi studentom, jak wygląda szukanie pracy. Tylko trzy lub cztery z dziesięciu osób z mojego roku znalazły stałą, dobrą posadę.
W czasie ostatnich czterech lat przepracowałam 18 miesięcy, głównie przy tworzeniu map.
15 miesięcy na umowach na czas określony i trzy - w sektorze publicznym, na zastępstwie.
Wolałabym nie liczyć, ale w ciągu tych czterech lat wysłałam koło 400 CV i listów motywacyjnych. Przeglądam pasujące do moich kwalifikacji oferty pracy, sama wysyłam zgłoszenia To też praca, praca poszukiwacza pracy! Stopniowo rozszerzyłam obszar na całą Francję, a nawet Belgię. Pracodawcy belgijscy częściej niż francuscy zadają sobie trud odpowiadania takim jak ja.
W mojej dziedzinie nie ma wielu ofert, a na każdą zgłasza się 100-150 chętnych. W rezultacie pracodawcy oferują pensje jak dla debiutantów, ale wymagają lat doświadczenia i dyplomów ukończenia szkół inżynierskich, nawet gdy oferta skierowana jest do studentów. Wciąż słyszę, że brak mi doświadczenia, a mój uniwersytet nie ma najlepszej opinii.
Myślałam już o przekwalifikowaniu się, ale gdy w agencji pośrednictwa pracy pytałam o kursy doszkalające, usłyszałam: ?Przecież nie będzie pani chodziła na kurs dla ludzi bez żadnego wykształcenia!?.
Choć przez większą część studiów mieszkałam sama, teraz wróciłam do rodziców. Dostaję 204,95 euro miesięcznie zasiłku dla osób o niskich dochodach i szukających pracy. Rodzice dokładają mi 180 euro.
W przyszłym miesiącu mam nadzieję popracować jako ankieterka przy spisie powszechnym. Obawiam się, że wpadnę w ciąg drobnych fuch. Miałabym pewnie wygodniejsze życie, stać byłoby mnie na oddzielne mieszkanie, ale to sytuacja, z której trudno się wyrwać. Nie byłabym wtedy w stanie szukać poważnej pracy.
Trochę angażuję się w pracę fundacji pomagających imigrantom. To pozwala mi zachować kontakt z rzeczywistością. Mam zobowiązania, spotykam ludzi, mogę oderwać myśli. Po moich rozczarowaniach daje mi to poczucie, że jestem jednak potrzebna.
wysłuchał Benoit Vitkine, ''Le Monde'', przeł. Ludwika Włodek

Jean-Pierre Fournier - 65 lat, Paryż

Kiedy oświadczyłem żonie, że przechodzę na emeryturę, jej reakcja była ostrożna: ?Ale będziesz jeździł w delegacje, prawda??.
Marie-Christine bała się, że będę ingerował w jej życie...
To było 30 czerwca 2008 r. Od tego czasu czuję się szczęśliwy!
A przecież nie przeżyłem życia, marząc o emeryturze, nie czekałem na dzień, kiedy wreszcie będę miał czas. Odszedłem z pracy nawet rok później, niż mogłem. Kiedy skończyłem 61 lat, miałem już przepracowanych 160 trymestrów, które uprawniają do pełnej emerytury. Ale lubiłem swoją pracę i dlatego zostałem jeszcze rok.
Pracowałem w spółdzielczości rolniczej. Najpierw w Caen, gdzie pomagałem spółdzielniom z Normandii zarządzać finansami. Potem przeszedłem do działu gospodarczego związku spółdzielni rolniczych w Paryżu specjalizujących się w produkcji owoców i warzyw. Spędziłem tam 22 lata, skończyłem jako zastępca dyrektora, broniłem interesów rolników przed instytucjami państwowymi i europejskimi, służyłem pomocą prawną i gospodarczą.
Do odejścia skłoniły mnie problemy zdrowotne, które pojawiły się kilka lat wcześniej. Stwierdziłem, że czas zwolnić tempo. Trwała też dyskusja o reformie emerytur i w dobrowolnym funduszu emerytalnym, do którego należałem, przekonali mnie, że pracując po 31 grudnia 2008 roku, mogę nie zachować takiego samego świadczenia. W tym czasie także nowe przepisy unijne całkowicie zmieniły pracę mojego sektora. Nie było już sensu od nowa się do wszystkiego wdrażać.
Moi koledzy byli bardzo zaskoczeni, widząc, z jaką pogodą ducha odchodzę. Myśleli, że nie będę się mógł powstrzymać, by wciąż nie zachodzić do biura. Ja nigdy, mimo że czułem się potrzebny, nie myślałem, że jestem niezastąpiony.
Trzeba przyznać, że mimo obniżki dochodów - na emeryturze dostaję 58 procent mojej dawnej pensji - nie mam problemów finansowych. Mamy na własność nasze paryskie mieszkanie, co jest wygodne i daje poczucie bezpieczeństwa. Wielu naszych znajomych musiało wyjechać z Paryża, bo na emeryturze nie było ich stać na utrzymanie dotychczasowych drogich mieszkań.
Chciałem być aktywny. Zostałem przewodniczącym rady mieszkańców naszego domu. Potem zacząłem się udzielać w stowarzyszeniach pomagających tworzyć nowe przedsiębiorstwa, finansujących projekty środowiskowe, społeczne i kulturalne.
W Perche, 100 kilometrów na zachód od Paryża, gdzie mamy dom i spędzamy część roku, działam w stowarzyszeniu przyjaciół lasów gminy Senonches. A ponieważ od lat pasjonowałem się starymi samochodami, wreszcie spełniłem odwieczne marzenie - pojeździłem sobie po okolicy renault dauphine model 1960.
wysłuchał Benoit Vitkine, ''Le Monde'', przeł. Ludwika Włodek

Nicola Villo - 27 lat, Rzym

Jestem w uprzywilejowanej sytuacji. Moi rodzice należą do klasy średniej i ja mogłem studiować to, co chciałem. Oni też studiowali, pracują i są bogaci. Moi dziadkowie byli robotnikami, ale oszczędzali, gwarantując sobie dostatek na przyszłość.
Jestem uprzywilejowany, bo pracuję na umowę zlecenie w małym wydawnictwie w Rzymie, gdzie mieszkam i gdzie studiowałem. Skończyłem studia w 2009 r. i po roku znalazłem tę pracę.
Jestem uprzywilejowany, bo będę pracował cały 2012 rok. Co do 2013 nie mam jeszcze pewności.
Przez rok, gdy szukałem pracy, zastanawiałem się, czy nie przenieść się do Londynu. Mieszkałem tam nawet przez krótki okres, ale znalazłem się w środowisku o wiele bardziej bezwzględnym i konkurencyjnym ze względu na kryzys. Nie można było znaleźć tam pracy i prowadzić szczęśliwego życia.
Postrzegam Europę jako niespełnioną obietnicę, straconą okazję. Ale bardziej niż rządy i instytucje finansowe wkurzają mnie moi europejscy rówieśnicy, wszyscy akceptujący ideę przegranego społeczeństwa, z obsesją pieniędzy, zjednoczeni tylko przez konsumpcję materialną i kulturalną.
Z powodu ekspansji kapitału spieprzyliśmy świat, powiedział w ostatnim wywiadzie pisarz John Le Carré. Ekonomiści i historycy mówią nam, że jeszcze nigdy w historii ludzkości tak wielkie bogactwo nie było skoncentrowane w rękach tak niewielu jak dziś.
Świadomość tego jakoś nie jednoczy młodych Europejczyków, a przecież to historyczny moment, w którym można o coś powalczyć, bo takie poglądy nie mają jeszcze politycznej reprezentacji. To moment, by stworzyć nowe formy wzajemnej pomocy, nowe formy protestu i walki o swoje prawa. Właśnie teraz, kiedy rządy rozmontowują państwo dobrobytu. Moment dobry, by przejść od oburzenia do zorganizowania się.
wysłuchała Tonia Mastrobuoni, ''La Stampa'', przeł. Barbara Szelewa

Mara Fazio - 65 lat, Rzym

Na początku pracowałam w teatrze, współpracowałam z telewizją RAI - kiedy istniały tam jeszcze programy kulturalne - i z uniwersytetem. W 1980 r. na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie zostałam wykładowcą historii teatru. Odtąd pisałam książki, skupiając się przede wszystkim na Francji XVIII i XIX w. i Niemczech z okresu Republiki Weimarskiej. Lubię badać związki między
historią a teatrem.
Moja mama jest Niemką, ale nigdy nie czułam się jakoś szczególnie ani Włoszką, ani Niemką, tylko zawsze Europejką. Jestem przekonana, że gdyby było więcej mieszanych małżeństw, dałoby się obronić to poczucie prawdziwej europejskości.
Nie zamykać się, nie absolutyzować niczego, to zawsze stanowiło sens mojej pracy. Ta Europa, tak mała, a tak różnorodna, wydaje mi się bardzo interesującym przedmiotem badań. Nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale nasze dziedzictwo jest niesamowite i niedostatecznie poznane.
Wymiana kulturalna powinna być znacznie szersza. Kiedy Francuzi mówią o teatrze
XVIII w., biorą pod uwagę tylko teatr francuski. To nie do wiary, ale tak jest. Mamy powrót
do nacjonalizmów i partykularyzmów, w tym religijnych. Może dzieje się tak dlatego, że kiedy nie udaje się iść do przodu, ludzie mają tendencję, by się cofać.
W najbliższych latach zamierzam dalej budować mosty, rozpowszechniać wiedzę o różnych kulturach. Chciałabym się przyczynić do stworzenia szerszej europejskiej świadomości. Najlepszą stroną mojej pracy jest kontakt z młodymi, bo daje mi to poczucie, że wiem, jaka będzie przyszłość. Kiedy nie masz kontaktu z młodzieżą, stajesz się stary. Ostatnio martwię się, bo oni nie patrzą z nadzieją w przyszłość. Mają gorzej niż ich rodzice. Czują się niepewnie, wiedzą, że są w ślepej uliczce.
W moim środowisku natomiast frustruje nas to, że inne kraje wydają o wiele więcej na kulturę. To paradoks w kraju z takim dziedzictwem kulturalnym jak Włochy.
wysłuchała Tonia Mastrobuoni, ''La Stampa'', przeł. Barbara Szelewa

Elena Martinez - 22 lata, Móstoles

Jestem nauczycielką WF. Kiedy już wysłałam 509 CV i nie dostałam żadnej oferty pracy (przyszły tylko zwrotki listów poleconych za potwierdzeniem odbioru), wróciłam na uniwersytet, żeby zrobić dyplom nauczyciela języka angielskiego. No bo skoro nauczycieli WF nie potrzebują, a chcą wprowadzić nauczanie dwujęzyczne
Żeby opłacić studia, daję korepetycje we wtorki i czwartki wieczorem oraz trenuję na zawody lekkoatletyczne dwie grupy dzieci z mojego klubu. Poza tym szukam pracy jako ekspedientka.
Przy tylu zajęciach nie mam wolnej chwili. Wczoraj uczyłam się prawie do drugiej w nocy, dzisiaj wstałam o siódmej rano na codzienny trening przygotowujący do biegu na 400 metrów i na 400 metrów przez płotki. W tej dyscyplinie jestem mistrzynią regionu madryckiego i mam piąte miejsce w całej Hiszpanii.
Dziś idę jeszcze rozmawiać o możliwości pracy w sklepie. O drugiej szybko zjem obiad,
bo 45 minut później zaczynam korepetycje z dziećmi. Kończę je koło godz. 22. I tak dzień w dzień, do końca tygodnia. A w sobotę idę na uniwersytet.
Przygotowuję się do egzaminów konkursowych, ale nie wiem, kiedy będą wolne etaty nauczycielskie i ile ich będzie. Straciłam prace dorywcze. Latem i w czasie ferii bożonarodzeniowych byłam instruktorem na koloniach miejskich. Dostawałam 800 euro za miesiąc. Mało, bo wymagali dyplomu nauczyciela, a płacili jak instruktorce. Jednak za te pieniądze opłacałam studia. A w tym roku nie miałam co robić.
Z takimi perspektywami usamodzielnienie się czy opuszczenie domu rodzinnego jest prawie niemożliwe, chyba że chce się szukać pracy za granicą. Już wystąpiłam o stypendium dla nauczycieli, od 4 do 24 miesięcy. Do jakiegokolwiek kraju.
W Hiszpanii 45 proc. osób poniżej 25 lat nie ma pracy, dwa razy więcej niż w pozostałych krajach Unii Europejskiej. Nikt z moich znajomych nie ma przyzwoitej pracy. No chyba tylko mój chłopak i jeden jego kolega. Ale nikt więcej.
Wszyscy są sfrustrowani. Ja, mimo masy zajęć, byłam na prawie wszystkich manifestacjach przeciwko cięciom w edukacji publicznej zrobionych przez władze regionu madryckiego. Reformy, jakie nam oferują, nie są żadnym rozwiązaniem. Mówię wam - albo coś się zmieni, albo wybuchnie!
wysłuchał Manuel V. Gómez, ''El Pais'', przeł. Katarzyna Górna

Juan Antonio Sánchez Espin - 76 lat, Madryt

Urodził się w Murcii. Mając 17 lat, pojechał do pracy do Asturii, później Salamanki, do Niemiec i w końcu do Madrytu. W 1993 r. w Villaverde, w fabryce Peugeota, skończył karierę zawodową.
W wyniku kryzysu w 1993 r. firma musiała zwolnić 2-3 tys. osób i zaczęła od najstarszych. Tak zwykle się robi. Kwotą 36 tys. euro chciała zrekompensować Juanowi Antonio pozbawienie go pracy w wieku 58 lat - wieku, w którym znalezienie pracy w Hiszpanii jest prawie niemożliwe. Pracuje zaledwie 19 proc. osób powyżej 55. roku życia.
Po dwóch latach bezrobocia w wieku 60 lat został emerytem. - Z tytułu wcześniejszej o pięć lat emerytury dostaję 60 proc. przysługującej mi kwoty.
Żyje za 800 euro, jak niemal połowa emerytów, którzy dostają od 500 do 800 euro miesięcznie. Musi się z tego utrzymać wraz z żoną, która nie ma żadnych świadczeń. Na szczęście mieszkanie w Madrycie jest ich własnością.
- Jest to dość niska emerytura - żali się Juan Antonio - na dodatek teraz, z powodu zamrożenia świadczeń, straciliśmy już 2,9 proc., a opłaty wzrosły o 30-40 proc. Nie wiem, jak mogą przeżyć ci, którzy dostają jeszcze mniej ode mnie.
Działa w organizacji rencistów i emerytów przy związkach zawodowych, od kiedy przeszedł na emeryturę. W Peugeocie też pracował w związku.
- Państwo bez związków zawodowych byłoby dżunglą. Zacząłem działać, będąc w Niemczech. I będę działał do końca - oświadcza. Codziennie przychodzi do siedziby związku, uczestniczy w około 80 zebrań rocznie w państwowym Instytucie Osób Starszych i Pomocy Społecznej. - Czekam z utęsknieniem na weekend, żeby pobyć z żoną i trojgiem wnucząt.
Jako działacz związkowy zdecydowanie broni istniejącego systemu emerytalnego. Nie sądzi, by kryzys mógł mu zagrozić. - Jeśli dzisiaj cokolwiek działa, to państwowy system ubezpieczeń. Ale nie informuje się o tym społeczeństwa - przekonuje. I zapewnia, że nawet w czasie kryzysu system emerytalny zanotował zyski. Strata była jedynie w ubiegłym roku. - Bo teraz jest zainteresowanie prywatnymi funduszami emerytalnymi - przekonuje.
Nie ma zaufania do zysków prywatnych funduszy emerytalnych. Pamięta, co się stało z odszkodowaniem, które otrzymał od swojej firmy. - Wiele osób liczyło, że będą żyć z odsetek od tej kwoty. Nic z tego nie wyszło. Odsetki zaczęły maleć.
Na kryzys patrzy z niepokojem. Nie dlatego, by bał się o swoją emeryturę. Ale inne cięcia uważa za pewne. - Na pewno wprowadzą częściową odpłatność za świadczenia medyczne - przewiduje.
wysłuchał Manuel V. Gómez, ''El Pais'', przeł. Katarzyna Górna

Katy Dobinson - 24 lata, hrabstwo Durham, Anglia

Obecnie moim największym problemem są pieniądze, a właściwie ich brak. Studiowałam reklamę i projektowanie na uniwersytecie w Sunderland, obroniłam się w lipcu zeszłego roku. Ostatnie pół roku to był chyba najtrudniejszy okres w moim życiu. Pisałam do każdej firmy, prosząc o pracę albo chociaż o staż. Robiłam, co w mojej mocy, ale czasy są teraz naprawdę ciężkie. W odpowiedzi dostawałam maile, że zgłosiło się tak wielu kandydatów, że nawet nie są w stanie indywidualnie odpowiedzieć każdemu. Czułam się, jakby ktoś złamał mi serce. To takie koszmarne, gdy starasz się każdego dnia, zabiegasz o coś, bez rezultatu.
Na szczęście miałam łatwiejszy start. Moi fantastyczni profesorowie od początku pierwszego roku mówili nam: jedźcie do Londynu zdobyć doświadczenie. Póki możecie, póki jeszcze studiujecie. Dlatego miałam za sobą kilkumiesięczną praktykę w agencji PR. Spałam wtedy kątem u przyjaciół, raz nawet u menedżera firmy PR-owskiej. Przerobiłam kanapy w salonach, schroniska młodzieżowe. Doceniłam tanie pokoje z sieci easyHotel za 15 funtów za noc.
Teraz dochodzę powoli do siebie, bo znalazłam pracę. Pracuję w Sunderland dla firmy Echo 23, która specjalizuje się w PR i mediach społecznościowych.
Pomieszkuję trochę u rodziców, jakąś godzinę drogi od mojej pracy, a trochę u mojego chłopaka, naprzeciwko mojego biura, po drugiej stronie ulicy. O tym, że będzie mnie kiedyś stać na własny kąt, na razie mogę tylko pomarzyć.
Wiele myślę o tym, co dzieje się teraz w Europie, słucham o tym w wiadomościach. Pojechałabym gdziekolwiek, gdyby tylko zaoferowano mi dobrą pracę albo staż. Naprawdę, do każdego miejsca na świecie.
Kiedyś oczywiście chciałabym mieć dzieci. Ale chciałabym też móc je odpowiednio wychować. Żeby było mnie stać na dobre życie dla nich. Uważam, że uniwersytet dał mi solidne podstawy, że dobrze przygotowano tam nas do pracy w naszej dziedzinie. O przyszłości myślę z optymizmem. Jakoś trzeba sobie radzić, prawda?
wysłuchał Sam Jones, ''The Guardian'', przeł. Ludwika Włodek

John Dick - 67 lat, hrabstwo Perth, Szkocja

Przez 17 czy 18 lat byłem nauczycielem. Później postanowiłem wrócić na uniwersytet. Skończyłem wydział prawa. Mimo pewnych trudności dostałem się na staż i w końcu zostałem konsultantem prawnym w firmie ubezpieczeniowej General Accident.
Mniej więcej w 2001 roku wróciłem do szkoły jako nauczyciel zastępujący chorych kolegów. Uczę angielskiego w szkołach średnich. Jeżdżę po całym hrabstwie. W niektóre tygodnie mam dwa dni zajęć, w inne trzy, czasami w ogóle. Zależy od tego, co mi zaproponują.
To, co zarabiam, wystarcza mi na życie. Oczywiście jak wszyscy chciałbym mieć więcej pieniędzy, ale nie mogę narzekać.
Kryzys finansowy raczej mi nie zagrozi, co wynika ze specyfiki mojej pracy. I tak nie mam przecież pełnego etatu, muszę kombinować i radzić sobie z tym, co udaje mi się wyciągnąć. Nie biorę pożyczek, kredytów, mieszkanie już spłaciłem, więc załamanie rynku specjalnie mnie nie dotknęło.
Gdy pogarsza się sytuacja finansowa, musisz zacisnąć pasa. Ja i tak żyję oszczędnie. Utrzymujemy się z żoną sami, ale gdy któraś z moich córek potrzebuje pomocy, a my akurat mamy pieniądze, pomagamy.
Raczej uważam się za obywatela świata niż za Europejczyka. Zawsze sprzeciwiałem się wszelkiemu wykluczeniu, brzydzi mnie każda forma nacjonalizmu. Stare szkockie przysłowie mówi, że wszyscy jesteśmy dziećmi Jocka Tamsona, takiego szkockiego Kowalskiego, co oznacza mniej więcej tyle, że wszyscy jesteśmy ulepieni z tej samej gliny.
Unia Europejska, co typowe, przerodziła się w coś zupełnie innego niż to, czym była na starcie. Początkowo była tylko organizacją gospodarczą, która miała pomóc odbudować Europę po wojnie. Ale zawsze gdy w instytucji pojawiają się urzędnicy zatrudnieni na pełny etat, ta instytucja zaczyna rościć sobie coraz więcej praw. Mimo wszystko uważam, że Wielka Brytania powinna pozostać w Unii. Jej niewątpliwą zasługą jest, że od 50 lat nie mieliśmy wojny na kontynencie. To najważniejsze. Tej korzyści nie sposób przecenić.
wysłuchał Sam Jones, ''The Guardian'', przeł. Ludwika Włodek

Norman Kreisel - 27 lat, Monachium

Nie martwię się o pracę, także w czasie kryzysu. Przede wszystkim dzięki temu, że w Niemczech wciąż jeszcze brakuje inżynierów. Studiowałem mechatronikę i dwa semestry ochrony środowiska i gdy pod koniec studiów wybrałem się na giełdę pracy, to kierownicy działów kadr kłócili się o mnie. Nawet gdy nie mieli dla mnie jeszcze konkretnego miejsca pracy, mówili: możesz zacząć za dwa miesiące, damy ci
elastyczny czas pracy itd.
W przemyśle pojazdów szynowych liczy się fakt, że firma pochodzi z Niemiec. To jest dziedzina, gdzie niezbędne jest solidne know-how. W Niemczech ten sektor odnosi wielkie sukcesy - także dzięki istnieniu wielu małych i średnich podwykonawców. Na początku roku 2011 dostałem naprawdę korzystną propozycję w fabryce hamulców Knorr-Bremse. Pracuję jako inżynier ds. pomiarów, badam hamulce w pociągach i wykonuję pomiary, które służą jako podstawa do ulepszeń. Od razu w pierwszym miesiącu pracy pojechałem służbowo do Chin, potem do Anglii, Izraela i Szwajcarii. Firma inwestuje w młodych pracowników takich jak ja.
Mimo to nie chciałbym pracować 40 lat na stanowisku inżyniera. Planuję pracować tylko tyle, aby utrzymać rodzinę i wieść zwyczajne życie. Zwyczajne - to znaczy, po pierwsze, że nie zawsze będę musiał zajmować się skomplikowanymi rzeczami, które stanowią część jeszcze bardziej złożonych całości, lecz powrócę do podstawowego rzemiosła - na przykład obróbki drewna, by móc zbudować chatę z bali. Nie uważam, że wszystko musi być coraz bardziej skomplikowane, coraz większe, lepsze i droższe. Za rzadko zadajemy sobie pytanie: czy naprawdę tego nam potrzeba? Pod pojęciem ?zwyczajne życie? rozumiem też, że wstrzymuję się z zakupami - nie potrzebuję samochodu, w Monachium wystarczy mi najzupełniej rower. Takie poglądy wyniosłem z domu rodzinnego. Mój ojciec awansował w latach 90., ale miał potem sporo kłopotów z utrzymaniem swego stanu posiadania.
Niedawno kupiliśmy wraz z moją partnerką mercedesa sprintera - lekki samochód dostawczy. Zamierzamy go przebudować, wstawić łóżko, lodówkę, kuchenkę. Za parę lat zwiniemy wszystko w Niemczech. Będziemy zwiedzać sprinterem obie Ameryki, może przez rok. A potem na pewno znajdę pracę.
wysłuchał Cornelius Pollmer, ''Süddeutsche Zeitung'', przeł. Jan Rubinowicz

Fritz Straub - 69 lat, Drezno

Jesienią 2008 mocno zatrzęsło naszym przedsiębiorstwem. Projekty, które wykonujemy: architektura wnętrz i roboty wykończeniowe, należą do sfery luksusu. Wiele zleceń odwołano lub przerwano, nasze obroty w latach 2010 i 2011 spadły o 30 procent. Postanowiliśmy nie zwalniać nikogo z naszych współpracowników, straciliśmy w tym czasie sporo własnego kapitału, ale jednak przetrwaliśmy. Obecnie czuję, że powracamy do stanu sprzed kryzysu.
Mam prawie 69 lat i jestem od 20 lat szefem firmy Deutsche Werkstätten Hellerau. Jednym z moich najważniejszych zadań jako menedżera jest, abym nie był niezastąpiony na tym stanowisku. Aby firma i beze mnie dobrze działała. Myślę, że potrzeba nam do tego trzy do pięciu lat. Z jednej strony przetrwaliśmy kryzys, z drugiej odbudowujemy firmę i pojawiają się liczne nowe pomysły i plany.
Od niedawna współpracuję z profesorem z drezdeńskiej akademii sztuk pięknych, wspólnie prowadzimy cykl wykładów. Poza tym po raz pierwszy wspólnie opiekujemy się budową willi, od wyboru architekta do realizacji. Do takich projektów trzeba się wciąż na nowo uczyć, rutyną stało się już to, że nie ma tu rutyny.
Dlatego potrzeba nam dobrych, odpowiedzialnych współpracowników, nawet nasze sekretarki pokończyły studia. Nie mamy fluktuacji kadr, ludzie odchodzą tylko ze względu na wiek, podobnie jak ja. Tu panują stare wartości, które przypisuje się Niemcom: jesteśmy inżynierami, jesteśmy precyzyjni, zdyscyplinowani. Kultywujemy te stare niemieckie cnoty, które czasami mogą być też negatywne. Aby utrzymać poziom, musimy coraz więcej inwestować w kształcenie się. Dlatego zamierzamy wkrótce stworzyć własną zakładową akademię.
W ostatnich 20 latach wpadaliśmy z jednego kryzysu w następny, to kosztowało nas sporo nerwów. Zawsze inwestowaliśmy w naszą przyszłość, choć nie mieliśmy na to pieniędzy. Nie było łatwo i nie chciałbym tego jeszcze raz przechodzić. Czasami nawet pytam: i po co był cały ten trud? Ale zawsze, gdy naszą firmę odwiedzają goście, widzę, co osiągnęliśmy. Wtedy przeżywam chwile prawdziwego szczęścia.
Czego jeszcze chciałbym? Żeby nasza siedziba, siedziba firmy Hellerau, została uznana za dziedzictwo światowej kultury.
wysłuchał Cornelius Pollmer, ''Süddeutsche Zeitung'', przeł. Jan Rubinowicz
Firma meblarsko-wnętrzarska Deutsche Werkstätten Hellerau została założona
w 1898 r. Przetrwała dwie wojny i czasy NRD, działa dalej, wyposażyła m.in. ratusz w Dreźnie