Rewelacja festiwalu w Cannes nagrodzona Złotą Palmą - piekielnie zmysłowa historia o budzeniu się zmysłów, ale też wtajemniczeniu w miłość, związek, seks i uczuciowe porażki.
'Trzygodzinna historia romansu dwóch lesbijek z ostrymi scenami seksu' - z taką etykietką ruszyło 'Życie Adeli' w świat. Ale nie dlatego od czasu premiery na festiwalu w Cannes film stał się faworytem widzów i krytyków, nie dlatego ujął też canneńskich jurorów, którzy nagrodzili go zasłużoną i spodziewaną Złotą Palmą.
Bo film Abdellatifa Kechiche'a jest czymś więcej: to w pewnym sensie manifest bezpretensjonalnej młodości, z całym jej emocjonalnym i erotycznym chaosem. Młodość u Kechiche jest banalna, naiwna i szlachetna, to znów przekornie dojrzała, ale też zarażona kalkulacją. Niby wszystko to już było, a przecież - również przez to, jak ten film jest zrobiony - 'Życie Adeli' staje się opowieścią o tym, że wszystko się zmienia, a jednak pewne rzeczy nie zmieniają się nigdy.
Paweł T. Felis daje filmowi pięć gwiazdek...
Recenzja Tadeusza Sobolewskiego...
Stępiona 'Maczeta' - pisze Paweł Mossakowski. I dalej: Byłem, mimo pewnych oporów, zdeklarowanym zwolennikiem pierwszej 'Maczety'. Druga przynosi rozczarowanie. Z atutów ostał się głównie Danny Trejo - obsadzony w głównej roli aktor o prezencji zbója - z jego lakonicznością, kamienną twarzą i chrapliwym głosem, którym wygłasza krótkie stwierdzenia w rodzaju 'Maczeta nie pali', 'Maczeta nie ćwierka' itp. Ale cała reszta robi wrażenie powtórzonego dowcipu - i gorzej opowiedzianego.
Tym razem 'Maczeta' dostaje zadanie od samego Prezydenta USA (Sheen). Ma dostarczyć z Meksyku zagrażającego Stanom osobnika nazwiskiem Mendez (Bishir), który jest na przemian rewolucjonistą, pragnącym uwolnić meksykański lud i nieobliczalnym mordercą. Okazuje się jednak, że pocisk nuklearny, jaki ów nastrojowy człowiek wycelował w Waszyngton, jest bardzo zmyślnie zainstalowany...
Przeczytaj całą recenzję...
Designerski, czyli wyjątkowy, nowatorski, modny i luksusowy? Nie, przede wszystkim dobrze i funkcjonalnie zaprojektowany. Przypomina o tym siódma edycja Łódź Design Festival, najważniejszej polskiej imprezy poświęconej projektowaniu użytkowemu, która już rozpoczęła się w Łodzi.
Hasło tegorocznej edycji to 'It's all about humanity', czyli 'chodzi o ludzkość'. - Chcemy pokazać, że ludzie projektują przede wszystkim dla ludzi, odpowiadając na ich potrzeby. W centrum zawsze stoi człowiek - tłumaczy Aleksandra Kietla, dyrektorka festiwalu ds. promocji.
Myśl przewodnia rozpatrywana będzie w trzech blokach tematycznych: 'Spożywanie', 'Zamieszkiwanie' i 'Empatia'. Fesyiwal potrwa do 27 października. Szczegółowy program na oficjalnej stronie Łódź Design Festival...
Więcej o festiwalu pisze Olga Szymkowiak...
W weekend kończy się jeden z najważniejszych festiwali filmowych w Polsce - Warszawski Festiwal Filmowy. Mocnym akcentem - pokazem najnowszego filmu Romana Polańskiego 'Wenus w futrze'. To zadziwiająco kameralny obraz mistrza, któremu wystarczyło dwoje aktorów (Emmanuelle Seigner i Mathieu Amalric) i jedna scena teatralna, by stworzyć fascynujący dramat o tym, czym jest kobiecość i męskość, a właściwie - dlaczego w ogóle nie jest tym, czym się wydaje.
Na niedzielny pokaz w Multikinie Złote Tarasy przyjedzie Emmanuelle Seigner.
O warszawskim festiwalu 'dla wybrednej publiczności' pisze Paweł T. Felis...
Artysta, który 'połknął świat', naturalnych rozmiarów wygięta ciężarówka, mężczyzna z głową w dekolcie zdziwionej nieznajomej, pomniki w kształcie ogórków - oto ekscentryczny świat Erwina Wurma. Światowej sławy artysta pokazuje swoje prace na wystawie 'Good Boy' w krakowskim MOCAK-u.
Tytuł wystawy nawiązuje do angielskiego zawołania, które kierujemy do swoich psów, żeby pochwalić je za przyniesienie kości. Dobrze oddaje klimat dzieł Erwina Wurma, które są błyskotliwe, pełne humoru i ironii. Artysta określa swoje spojrzenie jako 'krytyczny cynizm'. Realizacje Austriaka posiadają często antropomorficzne cechy, są zniekształconymi obrazami wyjętymi z codzienności, powiększonymi do ludzkich rozmiarów. Za pomocą prostych środków w bezpośredni sposób opowiada o otaczającej nas rzeczywistości, co zbliża dosadność jego realizacji do stylistyki wykorzystywanej w komiksach.
Heiner Goebbels, gwiazda europejskiego teatru i muzyki, pokaże swój nowy spektakl w sobotę w ramach Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Konfrontacje. Przedstawienie 'When the Mountain change its clothing' przygotował z 40-osobowym chórem dziewczęcym ze Słowenii. - Widz nie może przewidzieć, co wydarzy się na mojej scenie. I o to chodzi - mówi 'Gazecie'.
Heiner Goebbels to dziś jeden z najważniejszych artystów w Europie. Kompozytor, reżyser. Postać, wobec której określenie 'pracuje na granicy sztuk' nie jest sloganem.
Widać to już po tym, jak jest pokazywany w Polsce. Jego koncerty/przedstawienia można było oglądać i na Warszawskiej Jesieni, i na festiwalach teatralnych.
Nie pociąga go praca w dużych metropoliach, ale eksperymentalne działania na uboczu. Od 10 lat jest profesorem w Instytucie Teatrologii Stosowanej w Geissen, jednej z najbardziej nowatorskich uczelni kształcących twórców i krytyków teatralnych. Prowadzi także Ruhrtriennale, sześciotygodniowy festiwal w Zagłębiu Ruhry. Impreza jest realizowana z ogromnym rozmachem. Dzięki dużemu budżetowi (40 mln euro na trzy lata) może pozwolić sobie na produkowanie przedstawień specjalnie na festiwal. W tym roku operę Helmuta Lahemanna 'Dziewczynka z zapałkami' wyreżyserował Robert Wilson. A Heiner Goebbels przygotował 'Stifters Dinge', instalację na pięć fortepianów, platformę, wodę i wizualizacje.
W ten weekend w Krakowie dobiega końca 11. edycja muzycznego festiwalu Unsound. Artyści mieli się w tym roku przygotować na hasło 'Interference' (czyli zakłócenie, ingerencja). W programie jak co roku solidna dawka awangardy z filharmonii i alternatywnych klubów - techno, noise, minimal - instalacje muzyczne, improwizacje i muzyka komponowana. W ruch idą syntezatory i gitary, laptopy i gramofony.
W sobotę (19 października, godz. 17, Muzeum Inżynierii Miejskiej, ul. św. Wawrzyńca 15) usłyszymy symfonię na elektronikę, dzwony i perkusję 'Elements of Light', będącą efektem współpracy między Panthą du Prince i norweską grupą The Bell Laboratory. Głównym instrumentem jest w niej karylion, ważący setki kilogramów zestaw dzwonów wydających krystalicznie czyste dźwięki.
W niedzielę na zakończenie festiwalu (20 października, godz. 20, Filharmonia Krakowska, ul. Zwierzyniecka 1) wystąpią Michał Jacaszek z zespołem Kwartludium, którzy zaprezentują kompozycję inspirowaną 'Katalogiem ptaków' Olibiera Messiaena. Australijczyk Oren Ambarchi wykona z towarzyszeniem perkusisty Joe Talii i Sinfonietty Cracovii pod dyrekcją Eyvinda Kanga specjalną wersję kompozycji 'Knots'.
Szczegóły na stronie www.unsound.pl
Marina Abramović, Cristina Lucas, Mirosław Bałka - na 30. wystawie Rady Europy 'Potrzeba wolności. Sztuka europejska po 1945 roku' artyści demaskują społeczne tabu, piętnują systemy kontroli i odnoszą się do polityki rządów oraz ich obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa społeczeństwu. Wystawę już można oglądać w krakowskim MOCAK-u.
A na niej prace 37 artystów z 19 krajów europejskich. Wśród nich m.in. film dokumentujący akcję Yves'a Klein'a z cyklu 'Anthropométries de l'Époque bleue', która odbyła się 9 marca 1960 roku w Paryżu. Cykl składa się z prawie 180 obrazów, ukazujących żywe stemple z nagich ciał, pokrytych niebieską farbą. Aspekty granic cielesności i psychiki dokumentuje wideo 'Thomas Lips (The Star)' Mariny Abramović. Serbska artystka świadomie poddała swoje ciało i umysł torturom, badając możliwości kontroli i władzy nad sobą.
Równie silny przekaz ma prezentowana w ekspozycji videoinstalacja Mirosława Bałki 'BlueGasEyes', należąca do kolekcji MOCAK-u. Krążki ognia na palnikach kuchenki gazowej tworzą wibrujące, estetyczne wzory. Postrzeganie tego obrazu zmienia się, kiedy syk gazu przywołuje skojarzenie z tragicznymi wydarzeniami Holocaustu.
Więcej o wystawie...
Buzzcocks to formacja, która nie tylko była jedną z pierwszych grup punkowych na świecie, ale też jednym z zapalników, który sprawił, że niezliczoną ilością ciekawych zespołów wybuchła scena w Manchesterze.
Grupa powstała wraz z pierwszą falą brytyjskiego punk rocka, w roku 1976, by zakończyć działalność po wydaniu kilku absolutnie klasycznych już dziś płyt, cztery lata później. W historii gatunku muzycy Buzzcocks zapisali zupełnie nową kartę - ich granie miało inne od londyńskich zespołów punkowych brzmienie, zapowiadające raczej wzbierającą już powoli eksplozję nowej fali. Na dodatek piosenki grupy były nadzwyczaj przebojowe, a teksty dotyczyły nie tylko problemów społecznych, ale i emocjonalnych młodych Anglików - mówiąc wprost: muzykom Buzzcocks zdarzało się śpiewać o miłości.
Zdecydowali się na wznowienie działalności jeszcze pod koniec lat 80. i z powodzeniem funkcjonują do dziś. Wystąpią w sobotę, 19 października, o godz. 20 w klubie B90 w Gdańsku (ul. Doki 1, bilety: 65 zł)
Dwoje młodych mieszkańców Warszawy podróżuje w przeszłość i... zmienia losy świata. Paweł T. Felis ocenia film na trzy gwiazdki.
Zanim w filmie Juliusza Machulskiego bohaterowie przeniosą się w czasie, a na ekranie pojawi się oczekiwany Robert Więckiewicz w roli Hitlera, trwa długie intro. Wtedy właśnie poznajemy Melanię (Grąziowska) i Przemka (Porczyk), którego stryj (Englert) udostępnia im mieszkanie na Pięknej 15 w Warszawie. Zdaje się, że stryj wie coś, czego wiedzieć nie powinien - swoim nowym lokatorom radzi bowiem kłaść się spać przed północą. Później, jak się okaże, w starej kamienicy dzieją się rzeczy nie z tej ziemi: dziwne rozmowy, stukoty maszyny do pisania, przesuwane krzesła. Najpierw wydaje się, że to wyłącznie żart Meli - a może faktycznie na innym piętrze, gdzie dotrzeć można tylko jedną windą, rozgrywa się równoległa historia z dawnej przeszłości?
Niezły pomysł tłamsi realizacyjna teatralność, wspierana niejako przez wyzute z naturalności dialogi i wysilone gagi (niestety śmieszą nieliczne). Ale wytrwałych widzów czeka nagroda - jeśli można wiele Machulskiemu wybaczyć, to z powodu Warszawy, jaką w pewnym momencie stara się pokazać. Warszawy odratowanej z przekleństwa wojny, Warszawy Polaków i Żydów, Warszawy nowoczesnej, ale zbudowanej na tym, co było.
Być może uwagi o Polsce jako mocarstwie są już pewną przesadą, ale przecież wyraźnie kryje się w nich ironiczny uśmiech autora: takiej Polski - i takiej Warszawy - niestety nie ma.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze