Postawa bałwochwalcza: prezes to jedyny obrońca Ojczyzny, Honoru, Boga, tej ziemi zroszonej krwią przodków, tysiącletnich korzeni, skrywanej prawdy o Smoleńsku, podstępnych spiskach, haniebnej zdradzie, nowej Targowicy, sługusach Putina, Stalina, Hitlera.
To najznamienitszy polski polityk od czasu Mieszka I, genialny strateg, wybitny taktyk, znawca tego i tamtego itd., itp. No, cóż, postawa ta wyklucza jakąkolwiek refleksyjność, gdyż całą życiową energię pochłania wielbienie Prezesa.
Istnieje jej podwariant, który nazwałabym bałwochwalstwem zracjonalizowanym a la pewna Zasłużona Dziennikarka: - Prezes być może nieco przesadził z tą krwią na rękach Tuska, ale należy go zrozumieć. Przeżył ciężką traumę, a poza tym co Tusk tak naprawdę zrobił w sprawie Anodiny? Nawet nie próbował jej udusić
Charakterystyczne dla tej postawy są mocne, jasne, dosadne określenia w połączeniu ze stanem wielkiego wzburzenia osoby, która się wypowiada: - Nie, no to są jakieś bzdury niebywałe! Tylko kompletny idiota może pleść o jakimś kondominium w sytuacji, gdy to Polska przewodzi Unii Europejskiej! Kaczyński, który nie ma pojęcia, o czym mówi, przeskoczył już samego siebie. Potwarz! Potwarz! Potwarz!
Reakcja ta ma tę zaletę, że pozwala dać upust wściekłości, a tę wadę, że ułatwia postawienie znaku równości między formą wypowiedzi Prezesa a osoby wzburzonej
Wynika z wiary, że prostodusznością i dobrą wolą można, jak w baśniach, obłaskawić Potwora. Za mało upamiętniających tablic? Pewnie macie rację. Trzeba wmurować kolejne.
Nie dość krzyży w Smoleńsku? Dowieziemy z harcerzami jeszcze z pięć. Pałac Prezydencki zasłania makiety przyszłych pomników? Przesuńmy Pałac. A może postawmy przed nim obelisk? - pyta świetna (bez ironii) dziennikarka Katarzyna Kolenda-Zaleska (''Gazeta'', 12 kwietnia). Już ''w starożytnym Egipcie ustawiano je przed pałacami i świątyniami, pokryte hieroglifami przyniosły gigantyczną wiedzę o starożytności'' - radośnie argumentuje.
I to by się zgadzało. Nasza wiedza o głupocie związanej ze smoleńską wyprawą też już jest gigantyczna, ale nie wiem, czy tak znowu każdy chciałby ją na wieki utrwalać. No, chyba że w hieroglifach
Postawa bezsilna: ja już nie mogę, naprawdę. Ręce mi opadają, szczęka mi opada, wszystko opada. Nie wiem, co robić, jak wytłumaczyć, że to nie tak, nie w ten sposób. Oniemiały osobnik lub osobniczka bezradnie szuka jakiegoś merytorycznego zaczepienia w rozumowaniu Prezesa, by rzeczowymi argumentami sprostać nonsensowi w stanie czystym.
Poczułam się kiedyś w takiej pułapce, gdy dziennikarz znienacka spytał mnie na wizji: ''Prezes twierdzi, że Polska się nie szanuje. Co pani na to?''. I nie wiesz, co odpowiedzieć. To żarty? Na serio? Udowodnić przykładami, że jest wręcz odwrotnie? Ale co? Że się szanuje? Sama siebie? Czy że ją, Polskę, szanują? I wchodzisz, sama nie wiedząc kiedy, w tę niby-logikę podsuwaną przez Prezesa
Odwrotność postawy bezsilnej, bo podejmujesz heroiczny wysiłek ustosunkowania się do każdej, choćby najbardziej zdumiewającej wypowiedzi Prezesa i jego wyznawców. Pierwszy przykład z brzegu - wywiad Moniki Olejnik z ministrem Bogdanem Zdrojewskim 11 kwietnia.
Redaktor Olejnik, jak to ona, wystrzeliwała ze srogą miną kolejne pytania - bodaj o tablicę, kamień, brzózkę i inne ważne dla PiS-u kwestie, a minister, jak to on, z godnością, statecznie i z namysłem rozważał, analizował, wyłuszczał, zachowując stosowną równowagę między ''za'' a ''przeciw''.
- Panie ministrze, wczoraj Prezes na wiecu w Sali Kongresowej oznajmił, że ziemia jest płaska. Proszę odpowiedzieć, tylko krótko, tak czy nie? - Pani redaktor, odbyłem właśnie dzisiaj wizytę roboczą w Centrum Naukowym ''Kopernik''. Tam uważają, a są to wybitni fachowcy, że ziemia jest okrągła. Gdy spojrzeć jednak z innej, bliskiej mi perspektywy, na odcinek biegnący od budynku Ministerstwa Kultury do Pałacu Prezydenckiego, to ziemia niewątpliwie jawi się jako płaska
Jak Prezes tak, to my mu siak. Chce wojny - proszę bardzo. To my mu przypomnimy lizusowską wobec PRL pracę doktorską Brata, to my go spytamy, co robił w ciężkich latach stanu wojennego, to my mu pokażemy, kogo tak naprawdę popiera Gierek junior i praprawnuczka Legendarnego Przywódcy Powstania.
Taktyka owa, czyli oko za oko, ząb za ząb, jest psychologicznie zrozumiała, ale - jak powiada Dalajlama - prowadzi jedynie do stworzenia świata jednookich i bezzębnych.
Objawia się ona w zręcznym unikaniu kontaktu ze światem Prezesa. Wyłączaniem radia, gdy tylko padnie zapowiedź: ''Teraz głos zabierze Jarosław Kaczyński'', przeskakiwaniem na inny kanał telewizyjny, gdy pojawi się na ekranie, lub wyciszaniem dźwięku i robieniem sobie herbaty w oczekiwaniu, aż zniknie, nieczytaniem żadnych artykułów, jeśli tylko zawierają słowo: krzyż, wieńce, znicze, pomnik, tablica, Smoleńsk, męczeńska śmierć, miesięcznica, nabożeństwo żałobne, spisek, zdrada, PiS, Prezes.
Celem uciekania się do tej taktyki jest - jak mi wyjawiono - zachowanie zdrowia psychicznego. Szłam sobie kiedyś w pogodne późne popołudnie przez Krakowskie Przedmieście z moją przyjaciółką. Tuż przed budynkiem Ministerstwa Kultury rzuciła się ku mnie jakaś dama i wymachując solidnie wyglądającym różańcem, wrzasnęła: ''Labuda! Ty suko! Zdrajczyni >Solidarności<! Dziwka!''. Omal mnie nie pobiła. Odciągnęły ją jakieś inne osoby.
Moja przyjaciółka zaniemówiła, zamarła jak żona Lota i wykrztusiła: ''Nie miałam pojęcia, co się tu dzieje''. Otóż była to izolacjonistka.
Wpisuje się w długą, polską tradycję prześmiewczego interpretowania nieakceptowanej rzeczywistości. Żartowanie, niezliczone dowcipy, skecze, happeningi - a ostatnio też koszulki z napisem ''Zdradzona o świcie'', również w wersji męskiej. Spośród mediów postawę tę najczęściej manifestuje Superstacja
Ta z kolei postawa jest bardzo na serio. Ekscesy Prezesa traktowane są z należytą powagą, a wymierzone weń demaskatorskie ostrze ma ostatecznie obnażyć polityczne awanturnictwo pisowskiej formacji z szefem na czele.
Skoro Prezesowi zależy na upowszechnieniu wielkiego kultu Brata, to my czarno na białym wykażemy, że nie dorósł nawet do małego kulciku (patrz m.in. artykuł, bardzo dobry zresztą, Piotra Stasińskiego, ''Gazeta'', 12 kwietnia).
Skoro Prezes podważa najwyższe wartości demokratycznej Rzeczypospolitej, to my udowodnimy Jej zasługi. Za nami stoją fakty, ekspertyzy, analizy, najnowsze badania naukowe, grupy fokusowe, specjalistyczne warsztaty i plenery, opinia profesora Zbigniewa Brzezińskiego oraz dwa filmy dokumentalne
Objawia się w stoickim stosunku wobec ciosów losu (Prezes, PiS) pojmowanych jako spłata, w tym wypadku zbiorowa, długu karmicznego za przeszłe, niepiękne uczynki. - Ależ musieliście sobie nagrabić w poprzednich wcieleniach - kiwają nad nami głową, ze szczerym ubolewaniem, moi przyjaciele buddyści i hinduiści.
- Jedni mają Fukushimę, inni tornada, a wy macie Prezesa. Medytacje, tylko medytacje i śpiewanie mantr może pomóc w rozproszeniu, dla dobra wszystkich istot, tak pomieszanych stanów umysłu, jakie uzewnętrznia wasz Prezes
To pełna złośliwej satysfakcji reakcja, generalnie, na świat polityki postrzegany jako obcy, amoralny, bezideowy. - Ale zadyma, niech się naparzają, niech sobie dokopują, nikomu nie można wierzyć, każdy łże i oszukuje.
Postawa poprawności politycznej a la Tusk: to gładkie, eleganckie piruety słowne, wyzbyte agresji, na ogół bardzo powściągliwe. Sam premier Tusk coraz rzadziej odpowiada na zaczepki. Statystycznie rzecz ujmując, powiedziałabym 1 do 10.
Trudno oczekiwać, że będzie co dnia składał przed kamerami przysięgę na Biblię: nikogo nie zabiłem, nikogo nie zdradziłem o świcie, z nikim nie spiskuję, nie jestem oprawcą, zdrajcą, sługusem, zaprzańcem.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze