W Polsce zaś dzięki już nieistniejącym, ale niesłychanie wpływowym czasopismom "Produkt" i "Świat Komiksu" komiks w ogóle zaistniał komercyjnie. W ostatniej dekadzie XX w. komiks w Polsce był niszowym zjawiskiem, interesującym tylko dla garstki fanatyków spotykających się na corocznym zjeździe w Łodzi i pokazujących sobie nawzajem niewydrukowane plansze z pomysłami na komiksy.
To była wciąż cena zerwania ciągłości przez stan wojenny. W latach 70. nasz komiks trzymał solidny europejski poziom. Lata 80. to czas emigracji czołowych rysowników (m.in. Grzegorza Rosińskiego), a gdy zlikwidowano czasopismo "Relax", na komercyjnym rynku nic go nie zastąpiło aż do końca stulecia!
Na szczęście to już przegląd pierwszej dekady nowego wieku, w której polski komiks odzyskał wigor.
Stan wojenny w polskim komiksie zakończyli dwaj redaktorzy - Tomasz Kołodziejczak, redaktor "Świata Komiksu" i bardzo ważna osoba w wydawnictwie Egmont, oraz Michał "Śledziu" Śledziński, spiritus movens realizowanego na wariackich papierach undergroundowego magazynu "Produkt".
"Śledziu" to także komiksowy twórca. Na łamach swojego pisma wydawał opowieść o blokersach z osiedla Swoboda, którą przywrócił polskiemu komiksowi lokalność.
Polski komiks nie potrafił dotąd realistycznie pokazywać polskiej codzienności, wolał uciekać w kosmos, w fantasy czy do wyidealizowanej Ameryki. "Śledziu" umieścił go tu i teraz, na zwyczajnym blokowisku. Najpierw w konwencji buffo w jajcarskim "Osiedlu Swoboda", a potem bardziej realistycznie w "Na szybko spisane" będącym jakby polskim "Persepolis".
Wilq to najbardziej sfrustrowany superbohater wszech czasów. Najbardziej wkurza go to, że jest superbohaterem w Opolu, mieście, w którym nie ma wyzwań godnych jego supermożliwości. Jedyną pociechą jest to, że nie mieszka w Mysłowicach albo co gorsza w Krakowie.
Wilq czasem musi załatwić jakąś sprawę w tych miastach i to są przeważnie "Historie, których wolałbyś nie znać" (to tytuł jednego z albumów z tej serii). W Krakowie na przykład Wilq musiał stawić czoła potworowi, z którego słynie to miasto: "Znanej Krakowskiej Artystce ze Znanej Krakowskiej Rodziny"!
Korzeniami komiks tkwi jeszcze w poprzedniej dekadzie - para policjantów Górsky i Butch pojawiła się w 1998 r. na łamach poświęconego grom komputerowym pisma "Reset". Ich zadanie jest niełatwe: mają odnaleźć sens w tym komiksie. Szukają go, wędrując poprzez parodie najrozmaitszych filmów, książek i komiksów - od "Pana Tadeusza", przez Quentina Tarantino, aż po utwór "Andrzej Gołota versus Predator".
Wspólny album najlepszych autorów polskiego komiksu oddających hołd Powstaniu Warszawskiemu. Bardzo dobry pomysł dyrektora MPW niestety doczekał się kontynuacji i szybko uległ rozwodnieniu w kicz patriotyczny wyszydzony parodystycznym zeszytem "Przygody Powstania Warszawskiego" Michała Rzecznika i Jacka Świdzińskiego.
Ale spuszczając na kontynuację zasłonę miłosiernego milczenia, przyznajmy, że pierwszy album był znakomity - autorzy na co dzień kojarzeni z przekorą i parodią (Rafał Skarżycki, Jacek Frąś, Adler i Piątkowski) stworzyli wzruszające i inteligentne utwory.
Duet Skarżycki i Leśniak to dobry przykład inteligentnej komercji, która w polskim komiksie stała się możliwa dopiero w tej dekadzie. Najlepiej pokazują to dzieje ich najpopularniejszego bohatera Jeża Jerzego.
Prapoczątki miał on w deskorolkowym piśmie "Ślizg", a jeszcze wcześniej - w komiksowym fanzinie "Mięso". Ale takie właśnie były lata 90., kiedy autor komiks wydawał własnym sumptem, tylko dla subkulturowej garstki zainteresowanych. W tym stuleciu "Jeż Jerzy" ukazywał się już w pięknych albumach nakładem Egmontu, a dekadę zakończył ekranizacją, którą niedługo zobaczymy w naszych kinach.
przeczytaj również: Dekada w komiksie - zagranica
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze