Historyczne plotki

Wysiadając z taksówki, Wojciech Kossak dał szoferowi 10 zł. napiwku.

- Córka pana profesora dała mi wczoraj dwadzieścia - mruknął szofer.

- Ona może, bo ma bogatego ojca. A ja jestem sierotą.

Autor: Jarek Szefler / Zródło: "Wielka księga gier, łamigłówek i humoru", wyd. Przegląd Reader's Digest Warszawa 2001 r.

Pewnego razu, gdy Ampère wychodził z proszonej wizyty, zaczęła się gwałtowna ulewa. Gospodarz zaproponował mu nocleg. Ampère zgodził się z wdzięcznością i... zniknął.

Nikt z domowników nie wiedział, gdzie się gość zapodział.

Po pewnym czasie usłyszano dzwonek u drzwi. Gospodarz otworzył i na progu ujrzał kompletnie przemoczonego Ampère?

- Gdzie pan był?

- W domu, po piżamę.

Autor: Jarek Szefler / Zródło: "Wielka księga gier, łamigłówek i humoru", wyd. Przegląd Reader's Digest Warszawa 2001 r.

Królowę Jadwigę, zanim wybrano ją na następczynię polskiego tronu i przeznaczono na żonę Władysława Jagiełły, zaręczono z Wilhelmem, synem Leopolda III Habsburga. Wiele niejasności i plotek krąży jednak wokół tego, co się działo już po wybraniu Jagiełły na przyszłego małżonka. Ponoć Jadwiga, po wcześniejszym wysłaniu swojego posła na Litwę i uzyskaniu od niego informacji o Litwinie, wezwała Wilhelma, by przybył jej na ratunek. Gdy nie został wpuszczony na dwór, pozostał w mieście, a Jadwiga spotykała się z nim potajemnie dzięki przejściu łączącemu Wawel z klasztorem franciszkanów, w czym towarzyszył jej cały orszak.

Jadwiga dążyła do skonsumowania "małżeństwa" z Wilhelmem, co doprowadziłoby go do otrzymania pełnych praw do tronu i królowej. Jednak zaplanowana schadzka nie udała się i Wilhelm musiał uciekać z komnat królowej w koszu na bieliznę spuszczonym z okna przez samą Jadwigę. W desperacji Jadwiga próbowała dogonić Wilhelma, a gdy napotkała na przeszkodę w postaci bramy, ponoć chciała ją pokonać przy pomocy topora. Mimo tego, że po namowach dworzan królowa zaniechała pomysłu niszczenia bramy i powróciła na dwór, nie cichły pogłoski o weselu i skonsumowaniu związku, dochodzące wręcz do szkalowania Jagiełły, który miał wziąć królową za życia jej męża. Oficjał krzyżacki nie uznał z tego powodu małżeństwa z Jagiełłą. "Rocznik Wiedeński" pisał nawet o rzekomej koronacji Wilhelma. Krzyżacy rozgłaszali, ze Jadwiga żyje w konkubinacie i jest bigamistką.

Wilhelm był wytrwały. Podobno pojawił się w przebraniu kupca w dniu ślubu i koronacji Jagiełły, a gdy go poszukiwano, ukrył się w kominie domu, w którym się ukrywał. Mieli się spotkać ponownie z Jadwigą pod nieobecność Jagiełły. Gdy doniósł o tym Gniewosz z Wiślicy, królowa przysięgła na Ewangelię, że jest niewinna. Jak było naprawdę, nie wiadomo, Wilhelm jednak nie ożenił się za życia Jadwigi. Jednak gdy uznano jej małżeństwo z Jagiełłą, nie szczędził jej gorzkich epitetów i rozpowiadał, że to on jest jej prawowitym mężem. Po jej śmierci, pomimo żałoby, wysunął roszczenia do tronu polskiego. Umarł 7 lat po Jadwidze, zabierając ze sobą do grobu tajemnicę ich związku lub jego braku.

Autor: tucha7 / Żródło: "Najsłynniejsze miłości królów polskich" J. Besala

Krwawa Hrabina z Čachtic, węgierska księżna żyjąca na przestrzeni XVI i XVII wieku, dama z piekła rodem. Krewna króla polskiego Stefana Batorego oraz największa morderczyni w historii Węgier i Słowacji. O kim mowa? Fakty wskazują na Elżbietę Batory. Historia przedstawia ją jako bezwzględnego potwora i kobietę bez skrupułów. Uważano ją nawet za potomkinię wampirów.

Elżbieta była kobietą odrobinę próżną, zakochaną w swojej urodzie, co zapewne stało się przyczyną jej niechlubnych, krwawych zbrodni. Dzięki kontaktom z czarownicą Dorothą Szantes poznała tajemnicę wiecznej młodości i urody. Środkiem, który miał jej to zapewnić, była krew młodych dziewic. Była podła i wśród służby oraz mieszkańców znana była z tego, że swoje ofiary przed śmiercią dręczyła, torturowała i molestowała. Szaleńcze i agresywne mordy księżnej na młodych kobietach powtarzały się z coraz większą częstotliwością, wzbudzając zainteresowanie wielu ludzi. Jednak po upływie czasu Elżbieta zestarzała się, a nie zauważając wyraźnego efektu poprawy urody, zaczęła powątpiewać w skuteczność metody. Kolejna rada czarownicy rzuciła nowe światło na sprawę. Metoda rzeczywiście nie działała, dlatego Dorotha doradziła jej, by zabijała dziewice szlacheckiego pochodzenia, ponieważ one w swoich żyłach mają nieskazitelną "niebieską" krew o szczególnych magicznych właściwościach.

Elżbieta nie wahała się ani chwili. Postanowiła działać i założyła szkołę z internatem dla dziewcząt o szlacheckim pochodzeniu. W jej mniemaniu był to doskonały plan, który miał zapewnić jej wieczną młodość. W miejscu, które miało być ostoją dla młodych, osób urządziła sobie własną rzeźnię. Pod szyldem niepozornego miejsca edukacji zajęła się dalszymi torturami, które przynosiły jej satysfakcję oraz zapewniały drogocenną krew do picia. Jej poczynania długo pozostawały poza sferą publiczną i udawało jej się utrzymać to w tajemnicy aż do roku 1611. Jej złe uczynki wyszły na światło dzienne, gdy tą sprawą zainteresował się Palatyn Węgier. Księżna nie potrafiła dowieść swojej niewinności, dlatego została pociągnięta do odpowiedzialności. Dzięki jej pozycji oraz znajomościom pozostawiono ją przy życiu, ale skazano na życie w odosobnieniu. Stworzono na jej potrzeby specjalny pokój-więzienie, gdzie, jak się podejrzewa, po miesiącu popełniła samobójstwo.

Fragment plotki autorstwa Darii Waśkowiak

Największy geniusz w dziejach ludzkości Napoleon, ponoć całkowicie nieczuły na tak zwane uroki życia, do naszej rodaczki, prześlicznej Marii Walewskiej pisał:

"Mario, moja słodka Mario! Do Ciebie należy moja pierwsza myśl, moim pierwszym pragnieniem jest ujrzeć Cię znowu. Przyjedziesz jeszcze, prawda? Obiecałaś mi to. Jeśli nie, orzeł sam poleci ku Tobie...".

Ponoć Marysia broniła się przed tym romansem. Skapitulowała jednak równie szybko jak twierdza Ulm, która broniła się niecałe 24 godziny.

A może wpływ na to miało jej gorące przywiązanie do ojczyzny, zwłaszcza gdy Napoleon do niej pisał: "Pani ojczyzna będzie mi droższa, kiedy zlituje się Pani nad moim biednym sercem".

Była wówczas zamężna z czterokrotnie od niej starszym szambelanem. Napoleon zaś miał swoją Józefinę. Kiedy Maria zachodzi w ciążę, dla cesarza jest to dowód, że to nie on, lecz Józefina, jest przyczyną braku następcy tronu w dynastii. Napoleon bierze ślub z Habsburżanką, jednak pomimo drugiego małżeństwa Napoleona miłość jego i Polki nie wygasa.

Gdy opuszczony przez wszystkich cesarz zażywa truciznę w Fontainebleau, Maria pojawia się przy jego boku. A w kilka miesięcy później na wyspie Elbie spędzają ze sobą ostatnią noc.

Maria umiera młodo, mając 31 lat. Swoją urodą oczarowała człowieka, który, jak donosi plotka, na śniadanie poświęcał 8 minut, na obiad 15, kochanki zaś pieścił z takim samym pośpiechem. Z jedynym, jedynym wyjątkiem.

Autor: Anna Fochtman / Źródło: Bogna Wernichowska i Maciej Kozłowski- "Almanach piękności" Krajowa Agencja Wydawnicza Warszawa