Studenckie podróże

Z takiej okazji nie omieszkali skorzystać bohaterowie tego artykułu. W czasach studenckiej biedy znaleźli sposób na to, aby wydreptać sobie własną, podróżniczą ścieżkę. Biorąc udział w programach studenckich, wolontariatach, bądź po prostu... pakując plecak i ruszając w drogę osiągnęli w życiu coś, o czym wielu marzy, ale boi się zrobić pierwszy krok. Oni pokazują, że nie musisz być Martyną Wojciechowską, żeby przeżyć coś wyjątkowego.

Studencie, jeśli chciałbyś wydreptać własną podróżniczą tropę ale brakuje ci pomysłu, nie wiesz jak, bądź po prostu potrzebujesz praktycznych wskazówek, koniecznie przeczytaj ten artykuł. Dowiesz się z niego na przykład, jakie programy studenckie ci to umożliwią, co cię na nich czeka i jak to wygląda w praktyce. Poznasz ludzi, którzy postawili na spontaniczność i zrealizowali swoje marzenia minimalnym nakładem finansowym. Zapraszamy do lektury.

Moim sposobem na podróżowanie są wyjazdy na różnego rodzaju programy wymiany studenckiej czy też konferencje międzynarodowe. Branie udziału w projektach studenckich oczywiście zajmuje trochę czasu i łączy się z pewnego rodzaju odpowiedzialnością. Angażując się w tego typu projekty trzeba często trochę inaczej zaplanować swój dzień, aby móc znaleźć czas na studia, dodatkowe projekty i własne hobby.

Obecnie jestem na praktyce wolontariackiej, w ramach wymiany organizowanej przez AIESEC, w fundacji CDI Amazonia w Manaus, które znajduje się w samym sercu brazylijskiej Amazonii. Dwa lata temu odbywałem praktykę wolontariacką w Valencii, w Wenezueli. Dodatkowo dzięki AIESEC odwiedziłem takie państwa jak Australia, Kolumbia, Panama, czy Turcja.

Wyjazd na praktyki studenckie wiąże się głównie z koniecznością pokrycia kosztów podróży. Na miejscu odbywania praktyki, w przypadku wolontariatu, student ma zapewnione zakwaterowanie oraz wyżywienie, a w przypadku praktyk menedżerskich, technicznych lub edukacyjnych, student dostaje wynagrodzenie, które pozwala mu pokryć podstawowe koszty (zakwaterowanie, wyżywienie, drobne zakupy). Można powiedzieć, że wyjazdy na praktyki są swoistą inwestycją we własną przyszłość, gdyż zdobywamy ciekawe doświadczenie i przy okazji przyjaciół w różnych zakątkach świata.

Będąc w innym kraju możemy bardziej poznać siebie, swoje mocne i słabe strony, a także nauczyć się współpracy z ludźmi o zupełnie odmiennych charakterach czy też kulturze. Oczywiście jest to też doskonała okazja na dodatkową naukę w praktyce języka angielskiego oraz innego języka kraju w którym jesteśmy (w moim przypadku portugalskiego). Oczywiście nie brakuje przy tym dobrej zabawy oraz studenckiego szaleństwa.

Wielu osobom AIESEC jak i wiele innych organizacji studenckich może wydawać się środowiskiem hermetycznym ze względu na bardzo rozbudowaną kulturę organizacyjną, dużą ilość wspólnych spotkań, wyjazdów i konferencji, a także dość rozbudowaną rekrutację nowych członków. Ale z doświadczenia wiem, że jeżeli ktoś rzeczywiście chce dołączyć do AIESEC i tam aktywnie działać to ma ku temu bardzo dużo możliwości. Szczególnie, że aby wyjechać na praktyki zagraniczne, nie jest konieczna działalność w AIESEC a przede wszystkim chęci i umiejętności językowe.

Jeśli chodzi o doświadczenie, to oprócz dobrej zabawy, można nauczyć się umiejętności współpracy w zespole, zarządzania projektami, prowadzenia rekrutacji i rozmów kwalifikacyjnych, sprzedaży, zarządzania finansami, księgowości, prowadzenia szkoleń czy też kontaktu z mediami. Wszystko zależy od tego, jakie dana osoba ma zainteresowania. W swojej 6-letniej przygodzie z AIESEC nauczyłem się jak zarządzać projektem i zespołem, jak przeprowadzać rekrutację i prowadzić efektywne szkolenia, a także jak zarządzać finansami w organizacji. AIESEC daje możliwość zdobycia doświadczenia zawodowego już od pierwszego roku studiów. Doświadczenie zdobyte w tej organizacji na pewno pomogło mi w dostaniu kilku bardzo ciekawych ofert pracy. A dodatkowo mam nadzieję, że wspomnienia, znajomości i przyjaźnie z całego świata, pozostaną na długo.

Na pewno jest to dobry sposób na podróżowanie dla każdego, kto chce zdobyć ciekawe doświadczenie zawodowe, poznać kulturę innego państwa, ludzi i nie boi się nowych wyzwań.

Moje podróżowanie rozpoczęło się od wstąpienia do studenckiej organizacji AIESEC. Zacząłem w ramach tej organizacji wyjeżdżać na konferencje czy wspólne wyjazdy integracyjne. Naszym zadaniem było też organizowanie wolnego czasu praktykantom, którzy przyjeżdżali zza granicy. W ten sposób zacząłem poznawać nowych ludzi, nowe miejsca i połknąłem bakcyla.

Wyjechałem na dłuższą wyprawę na Ukrainę, w sumie na dwa miesiące. Były to miesiące wygospodarowane w czasie wakacji, dlatego w żaden sposób moja podróż nie kolidowała z zajęciami w trakcie studiów. Tam brałem udział w wolontariacie i zajmowałem się głównie organizacją szkoleń polegających na szerzeniu świadomości kulturowej. Organizowałem również wolny czas dzieciakom z kampusów w górach i w wolnych chwilach sam wyjeżdżałem. Zakwaterowanie i wyżywienie miałem zapewnione w ramach pracy wolontariackiej, dlatego pieniądze potrzebne mi były wyłącznie na samodzielne podróżowanie. Udało mi się wygospodarować dwa tygodnie na podróż przez całą Ukrainę. Pojechaliśmy z koleżanką za zaoszczędzone jeszcze w Polsce pieniądze, ale wiadomo, że nie była to duża suma, dlatego zdecydowaliśmy się na model lowcostowy. Na przykład w ogóle nie wydawaliśmy na noclegi, dlatego że nocowaliśmy w pociągach, w tzw. platzkartach, gdzie można było pościelić sobie łóżko i odpocząć. A rano obudzić się w innym mieście.

Po Ukrainie stwierdziłem, że chcę więcej. Zobaczyłem już wschód Europy dlatego tym razem zdecydowałem się wyjechać na zachód. Szansę na taki wyjazd wywęszyłem dość szybko. Moja uczelnia brała bowiem udział w wymianie studenckiej Erasmus. Wybrałem Austrię, ze względu na moje ograniczenia językowe ? to był jedyny kraj do którego można było wyjechać ze znajomością jedynie języka angielskiego. Austria była dobrym miejscem, dlatego że mogłem ją potraktować jako miejsce wypadowe do najciekawszych turystycznych zakątków Europy, jak Szwajcaria, Włochy itd.

Wbrew pozorom Erasmus nie kosztował mnie wiele. A nawet udało mi się dzięki temu programowi zarobić, dlatego że w ramach wyjazdu każdy student otrzymuje stypendium z Unii Europejskiej. Miejsce w którym mieszkałem znalazłem przez forum internetowe, dziewczyna u której udało mi się wynająć pokój oddała mi go po kosztach, właściwie za bezcen. Natomiast moje podróże również nie kosztowały wiele. Jedyną poważną inwestycją, na jaką się zdecydowałem, był zakup porządnego namiotu, który gwarantował mi niezależność i bezpieczeństwo. Mogłem być tam gdzie chcę i poruszać się spontanicznie, bez wcześniejszego planowania. Generalnie postawiłem w moich wyprawach na autostop i Couchsurfing, czyli serwis zrzeszający ludzi, którzy sami są podróżnikami i chętnie udostępniają innym noclegi w swoich domach. Udało mi się zwiedzić w ten sposób Austrię, Niemcy, Włochy, Słowację, Węgry, Słowenię, Czechy, Szwajcarię i poznać fantastycznych ludzi.

Mój sposób na podróżowanie? Za jedzenie i tak trzeba płacić. Poza tym jedyną niezbędną inwestycją jest zakup namiotu. Reszta jest kwestią wyobraźni danej osoby. A pieniądze nie stanowią żadnego ograniczenia.

Zazwyczaj wyjeżdżam po to, aby spotkać się z przyjaciółmi i ludźmi, których znam, a którzy mieszkają daleko, lub korzystam z Couchsurfigu. Czasem jednak nawet nie zastanawiam się specjalnie nad kierunkiem wyprawy. Jadę tam, gdzie są moi znajomi albo gdzie znajdę kanapę. Wychodzę z założenia, że każde miejsce może być w pewnym sensie atrakcyjne poznawczo.

CS to świetny sposób na podróżowanie i poznawanie ludzi. Kiedy jestem w domu i aktualnie nie podróżuję, często zapraszam takich podróżników do siebie.

Przemieszczam się autostopem, rzadziej niskokosztowymi środkami transportu, jak autobusy, tanie linie lotnicze ale także carpooling, z którego często korzystałam podróżując po USA. Preferuję środki transportu, które pozwalają mi mierzyć się z pokonywaną odległością, poznawać mijany teren. Lubię obserwować zmieniający się świat.

Oszczędzam pieniądze na podróżowaniu na wiele sposobów. Na przykład nigdy nie kupuję map ? takie bowiem najczęściej rozdają w informacji turystycznej za darmo. Przewodniki wypożyczam z biblioteki. Jeśli chcę pojechać gdzieś za miasto, a mam ze sobą ciężki bagaż, nie wkładam go do dworcowej szafki, bo to generuje kolejne koszty. Proszę o przechowanie kogoś z najbliższego hotelu, kawiarni bądź jakiegoś sklepu. Jeszcze nigdy nikt mi nie odmówił, poza Stanami, gdzie podejrzewam, że bali się ataku terrorystycznego.

Staram się również oszczędzać na jedzeniu. W niektórych krajach zwyczajowo zaprasza się przybysza na obiad do swojego domu. To część ich kulturowej gościnności. Czasem istnieje możliwość najedzenia się na tzw. degustacjach w marketach i hipermarketach. W San Francisco spotkałam mężczyznę, który układał warzywa na wystawie sklepowej i te, które były gdzieś uderzone, choć nadal nadawały się do jedzenia, planował wyrzucić. Oczywiście z dużą chęcią dał mi te warzywa, bo i tak nikt by ich nie kupił.

Czasem idę do dużego hotelu i tam korzystam z bufetu wcielając się w rolę gościa hotelowego. Tam mogę też zaopatrzyć się w jedzenie na resztę dnia. Wielu takich sztuczek nauczyłam się z podróżniczych książek i one naprawdę działają. Pieniądze nie są potrzebne do podróżowania. Potrzebna jest decyzja: musisz wybrać karierę, albo podróżowanie. Mi udało się to w pewnym sensie połączyć, wybrałam studia, które w przyszłości pozwolą mi podróżować i zarabiać na utrzymanie.

W podróżowaniu ważne jest też przygotowanie bagażu. Nie jestem świetnie zorganizowaną osobą ale w podróż biorę tylko rzeczy niezbędne.

Podróżuję autostopem sama i nigdy nie myślę w kategoriach, że mogłoby mi się coś stać. Staram się być oczywiście ostrożna, ale ufam swojej intuicji. Kiedy nie czuję się komfortowo z jakimś kierowcą proszę go, aby mnie wysadził. Autostop to dobry sposób na poznanie obcego języka.

Podróżowałam po Europie i USA. Mieszkałam we Francji, Belgii, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Polsce i USA. Tam albo studiowałam, albo podróżowałam, brałam udział w wolontariatach bądź pracowałam. W Europie jest mnóstwo świetnych programów, które pomagają młodym ludziom w podróżowaniu, jak EVS, Erasmus, Leonadro, Comenius, Euroduysee. Jest też mnóstwo ofert w internecie, gdzie ktoś wybiera się w podróż i szuka kompanów. Zawsze znajdzie się jakiś sposób, wystarczy tylko chcieć.

W przyszłości chcę zostać nauczycielką języka francuskiego jako obcego. To daje mi możliwość przemieszczania się i jednocześnie zarabiania pieniędzy. Stąd wybór kierunku studiów ? postawiłam na filologię francuską. Mogę pracować w wielu różnych miejscach i nie być przywiązana do jednego, a to ułatwia realizowanie moich marzeń. Myślę, że francuskiego mogę uczyć wszędzie, każdego roku będę się mogła przeprowadzać w inne miejsce. We wrześniu zaczynam uczyć francuskiego na Białorusi. To dla mnie bardzo ekscytujące. Chcę odkryć tą prawdziwą Białoruś dla siebie. I przy okazji nauczyć się tam Rosyjskiego.

Podróżowanie można połączyć ze studiowaniem ? my z tej opcji skorzystaliśmy. Jeśli interesujesz się jakimś regionem, możesz na przykład napisać pracę magisterską na ten temat. Na Uniwersytecie Warszawskim, na którym studiowaliśmy, istnieje coś takiego jak Rada Konsultacyjna Kół Naukowych. Jest pewna pula pieniędzy, które są przeznaczone na studenckie projekty. Takim projektem może być właśnie podróż w jakieś miejsce w celu zdobycia materiałów do pracy naukowej.

Jeśli ktoś chce podróżować w ramach badań podczas studiów to musi się jednak nastawić na to, że to bardzo ciężka praca.

Dwa razy do roku na takie projekty są przyznawane dotacje. Niezależna komisja, w której skład wchodzą różni przedstawiciele wydziałów, ocenia projekty pod względem wartościowości i przyznaje im jakieś dotacje. Podstawą otrzymania dotacji jest dobry wniosek, przemyślany i rzetelny. To muszą być badania naukowe podparte wiedzą i planem działania.

Aby otrzymać dofinansowanie, należy złożyć kosztorys projektu, często bardzo okrojony. Na przykład w kosztorys nie wlicza się, nie wiedzieć czemu, opłaty za wizę, za ubezpieczenie itd. Po uwzględnieniu wszystkich kosztów RKKN może przyznać 20 procent dotacji sumy uwzględnionej w kosztorysie.

Nasz projekt związany był z podróżą do Tanzanii. Dotacja, jaką otrzymaliśmy z programu, wystarczyła nam na jeden bilet lotniczy. Tak więc wszystkie przejazdy czy noclegi i tak musieliśmy opłacić sami. Nasz projekt dotyczył dokładnie pracy magisterskiej poruszającej problematykę oddziaływania jezior na klimat Tanzanii. Był bardzo starannie przygotowany, dlatego udało nam się dostać dofinansowanie.

Oczywiście branie udziału w takim projekcie nie zwalnia z normalnych zajęć. Dlatego specjalnie, żeby zrealizować ten projekt Kasia musiała wziąć urlop dziekański. Urlop dziekański ma jednak wady. Rok później kończysz studia, musisz się liczyć z tym, że po roku przerwy znajdziesz się w nowym środowisku. To ma swoje plusy i minusy.

Urlop wykorzystaliśmy go w całości na realizowanie naszych planów podróżniczych. Żeby na podróż zarobić, pojechaliśmy pracować nad polskie morze. Ja pracowałem jako barista, a Kasia w sklepie wspinaczkowym. Dzięki tej intensywnej pracy udało nam się zarobić na kolejną podróż do Maroka i południowej Europy. Jej podstawą były tanie loty i Couchsurfing.

Na pewno pojawiały się w trakcie tej ciężkiej pracy wątpliwości, ale nie żałowaliśmy i wiedzieliśmy, o co tak naprawdę nam chodzi. To była przygoda, której pewnie w najbliższym czasie nie powtórzymy. Teraz mamy stałą pracę. Wtedy to był inny etap w życiu i dobry moment na spontaniczną podróż.

Na pewno chcemy podróżować dalej. Mimo tego, że mamy zobowiązania, w które uwikłało nas poststudenckie życie, nadal chcemy realizować nasze podróżnicze marzenia bez biura podróży i na własną rękę.

Najlepszym sposobem na podróżowanie jest podróżowanie na własną rękę. Bez planu, pieniędzy, bez biura podróży. Zorganizowanie wszystkiego na własną rękę daje największą satysfakcję i najwięcej radości, nic cię nie goni, nikt cię nie popycha. Masz ochotę posiedzieć w jakimś miejscu dłużej to w nim zostajesz, nikt nie wywiera na tobie wpływu, sam o sobie decydujesz.

Żeby spełnić nasze marzenie o podróży musieliśmy wyjechać do pracy za granicę. Zarabialiśmy malując domki w Norwegii i zbierając truskawki w Szkocji. Tuż przed wyjazdem i tak się okazało, że jest wielka dziura budżetowa, więc trzeba było złapać trzy dodatkowe zlecenia (Dorota jest grafikiem komputerowym), żeby odłożyć na wyprawę. Jak się chce to nie ma problemu, pieniądze zawsze się znajdą.

Żeby mieć pieniądze w podróży nawet w Wietnamie Dorota łapała zlecenia robiąc projekt dla kogoś z Polski. Dzięki zdalnej pracy istnieją takie możliwości. Nasz budżet na jedną osobę wynosił około 10 dolarów dziennie.

Ja byłem na piątym roku studiów a Dorota tuż po liceum Ze względu na nasz wyjazd Dorota postanowiła zrobić przerwę w nauce i rozpocząć studia rok później. Ja wykorzystałem czas podróży na badania do pracy magisterskiej. Jej fragmenty wysyłałem promotorowi mailem. To świetnie się zgrało, kończyłem kulturoznawstwo i temat mojej pracy dotyczył metod poznawania świata i sposobów ich zaspakajania.

Zwiedziliśmy w ten sposób Indie, Nepal, Tajlandię, Laos, Kambodżę, Wietnam, Malezję. Zajęło nam to prawie 4 miesiące.

To czego nauczyła nas ta podróż, to fakt, że nigdy nie możesz czuć się w stu procentach przygotowany i zawsze coś cię może zaskoczyć. Nam uciekł pierwszy samolot z Europy do Azji. To było dość przykre doświadczenie, ale nie zrezygnowaliśmy z wyprawy.

Naszą kolejną podróż planujemy odbyć za dwa lata. Niestety stała praca w Warszawie uniemożliwia bycie w drodze w taki sposób, jak to było za czasów studenckich. Już teraz wiem, że za dwa lata będę musiał zrezygnować z pracy, żeby móc wyruszyć w roczną podróż po Ameryce Południowej. Ale z planów na pewno nie zrezygnuję. Są dla mnie zbyt ważne.

Jednym z moich sposobów na podróżowanie jest rower ? tanio, przyjemnie i blisko natury. Jeśli wiesz co kupić to sam zakup sprzętu nie jest drogi. Uważam, że polskie firmy robią świetny sprzęt rowerowy, dobre namioty, sakwy rowerowe i śpiwory. Jadę więc uposażony w polską firmę.   Rowerem jeździłem po Skandynawii, Bałkanach, Europie Zachodniej i Wschodniej. Ale najbardziej lubię jeździć po Skandynawii, która w ogóle nie jest droga, a bilety lotnicze do Skandynawii są jednymi z najtańszych na rynku. Z tym, że jeśli lecimy samolotem do Skandynawii w dwie strony za 100 zł to trzeba do tej kwoty doliczyć za przewóz roweru kolejne 300 zł.

Najlepszym sposobem na przygotowanie się do takiej wyprawy rowerowej jest codzienne jeżdżenie rowerem do pracy. Nie robię żadnych specjalnych treningów przed wyjazdem, mimo że często trasa w podróży to w sumie1000 czy 2000 km do przejechania. Dzienny dystans wyznaczam sobie na 60 - 80 km dziennie w górach, po płaskim natomiast 100 ? 120 km.

Zazwyczaj jeżdżenie we dwie osoby jest najmniej problematycznie. Po Polsce jeżdżę za to dużo sam. Trasy planuję wzdłuż rzek, bo jest blisko do wody, jest się gdzie wykąpać.

Jeżdżenie na rowerze nic nie kosztuje. Podobnie ze spaniem pod namiotem. A co do jedzenia, to w Polsce i tak trzeba coś jeść, więc poza biletami lotniczymi nie wydaję więcej pieniędzy niż na codzienne życie w Polsce. A mieszkaniem zawsze jest ktoś chętny się w czasie mojej podróży zaopiekować. Więc czemu po prostu nie spakować się i nie pojechać?

Oczywiście, łatwiej jest studentom, bo mają więcej możliwości. Pracując na etat ograniczają mnie bardzo poważnie ramy urlopu. A ponieważ nie chcę stracić pracy, która daje mi satysfakcję i jest moją pasją, trzymam się tych ram. W ten sposób też można podróżować, choć wiadomo, że już nie tak intensywnie, jak to było wcześniej. Dlatego wszystkim młodym ludziom polecam nie odkładać swoich marzeń na później. Może się bowiem później okazać, że tego czasu nie ma już tak wiele.

Na przełomie marca i kwietnia odbyliśmy we dwoje podróż po Europie. W 25 dni przejechaliśmy przez 7 krajów pokonując prawie 5 tys. kilometrów styraną 15-letnią Fiestką. Po powrocie do Polski od razu pojawiła się myśl ?my chcemy więcej!? i po prostu postanowiliśmy, że jedziemy ?dookoła kulki?, czyli w naszą podróż dookoła świata.

Nasze przygotowania trwały tylko 2 miesiące. Szybko obmyśliliśmy trasę prowadzącą przez interesujące nas (i bezpieczne, żeby rodzice Sisi nie padli na zawał) kraje, poszukaliśmy informacji o nich, zrobiliśmy niezbędne szczepienia, kupiliśmy trochę rzeczy takich jak namiot, śpiwory, plecak Barta czy mata samopompująca. Musieliśmy skompletować ekwipunek tak, by był jak najlżejszy, bo Sisi w ogóle nie powinna dźwigać.

Najbardziej martwiły się o nas nasze rodziny i przyjaciele. My wątpliwości nie mieliśmy nawet przez chwilę. Jedynie Sisi obawiała się jak poradzi sobie w podróży jako osoba niepełnosprawna, bo taki typ podróży jaki my wybraliśmy, bywa wyczerpujący nawet dla zdrowej osoby.

Ta niepełnosprawność w podróży jest dla Sisi dużym utrudnieniem. Bywają dni, że ciężko jej wejść po schodach, a co dopiero kiedy przyjdzie jej przemieszczać się z ciężkim plecakiem i spać w namiocie na twardej ziemi. Bywają chwile kiedy ból uniemożliwia Sisi dalsze poruszanie się i musimy zrobić wtedy kilka dni odpoczynku. Ale i Bart nie ma łatwo. To on nosi większości rzeczy, rozbija namiot albo pomaga Sisi założyć skarpetki. Jednak najważniejsze jest to, że wspieramy się wzajemnie i akceptujemy wszystko co przychodzi - te przyjemne chwile i te cięższe momenty. Dzięki temu żadne utrudnienia nam niestraszne.

Kiedy tylko przyjeżdżamy w nowe miejsce pierwsze kroki kierujemy do informacji turystycznej. To kopalnia informacji! Poza tym obserwujemy, przekopujemy internet w poszukiwaniu wiadomości lub wypytujemy miejscowych (najczęściej tych, którzy zabierają nas na ?stopa?) o nurtujące nas tematy.

Najtrudniejsze jest dla nas przenoszenie się z miejsca na miejsce. Trzeba wtedy złożyć namiot, spakować rzeczy, objuczyć się jak dziki osioł i ruszyć w drogę. Kiedy jesteś zmęczony, obolały i głodny, to ciężko wtedy cieszyć się podróżą. Dla Sisi dużą trudnością, ale i wyzwaniem, jest pokonywanie swojej niepełnosprawności.

Celem naszej podróży jest przeżycie niezapomnianej przygody, zyskanie szerszej perspektywy oraz poznanie samego siebie i siebie nawzajem (taka podróż to genialny sprawdzian dla związku! Każda para zamiast randek przy świecach, powinna spędzić kilka tygodni w podróży). Piękne miejsca są tylko wspaniałym dodatkiem do tego. Chcemy też zachęcić osoby niepełnosprawne do spełniania swoich marzeń. I pokazać, że mimo choroby można skończyć studia, spotkać miłość życia, podróżować i robić tysiące innych rzeczy. Wystarczy po prostu w to uwierzyć i nie dać sobie wmówić, że jest inaczej.

Straszny jest tylko strach, który odczuwa się siedząc jeszcze w domu. Najtrudniejszy jest pierwszy krok, decyzja - jadę! I bycie w niej konsekwentnym. A kiedy rzucasz się w przygodę, obawy i wątpliwości znikają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Zaufajcie nam! Marzenia się spełniają!