Rondo Dmowskiego w Warszawie.
Rondo 'Radosława' w Warszawie.
Mury warszawskiej Starówki.
Rondo Dmowskiego w Warszawie.
Kraków pod pomnikiem Adama Mickiewicza na Rynku Głównym
Pod pomnikiem 'Małego Powstańca' w Warszawie.
Szczecin, pl. Szarych Szeregów
We Wrocławiu ludzie ustawili się we wzór Polski Walczącej.
Rondo Dmowskiego w Warszawie.
Wisła w Warszawie
Ulicami Warszawy przeszedł Marsz Milczenia pamięci ofiar Powstania Warszawskiego.
Rondo 'Radosława' w Warszawie.
Wrocław, pl. Dominikański
Poznań, pod pomnikiem państwa podziemnego.
Kraków, Rynek Główny
Warszawa
Warszawa, ul. Puławska
Flaga na rondzie 'Radosława' w Warszawie.
Warszawa, al. Jana Pawła II, kierowcy również uczcili rocznicę Powstania.
Wisła w Warszawie
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze
To zakłamywanie historii, polegające na stawianiu ich za wzór dla nowych pokoleń, wznoszenie pomników, przywoływanie ich nazwisk i „zasług” przy nazewnictwie ulic (praktycznie w każdym większym mieście), szkół i drużyn harcerskich, może mieć zgubne skutki dla rozwoju życia publicznego i tworzenie wzorców wychowawczych we współczesnej Polsce. Należy dziś powiedzieć prawdę, że jedną z poważnych przesłanek prowadzących do kapitulacji powstania było to, że ludność zaczęła się burzyć. Zaczęła tego żądać. Trudno chyba jej się dziwić, że po dwóch miesiącach gehenny, nazwanej przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego, jego zwolenników i usłużnych twórców zakłamanego Muzeum Powstania Warszawskiego „dniami odzyskanej wolności”, musiało do tego dojść.
Powstanie, dziś to wiemy z wielorakich dokumentów i ocen, najczęściej nie polskich, można było poddać po pierwszym tygodniu, przed poniesieniem tych straszliwych strat, a także w sierpniu i na początku września, kiedy wiadomo już było, że premier Mikołajczyk nic nie załatwił ze Stalinem, i że pomoc sowiecka przy tej „niezłomnej” postawie jego rządu nie nastąpi. Zwlekanie z decyzją o kapitulacji obciąża stronę polską, gdyż Niemcy szukali porozumienia i zakończenia powstania. Ich dowódca generał von dem Bach-Zelewski powiedział po kapitulacji powstania, że mógł wybić wszystkich mieszkańców Warszawy przy pomocy artylerii i lotnictwa. Ale nie chciał tego robić. Stąd wniosek, że z taką dumą dziś wypowiadane przez apologetów powstania, na czele z jednym z dzisiejszych moralnych autorytetów Władysławem Bartoszewskim, oceny, że powinniśmy chlubić się tym, że przetrwało ono 63 dni, jest wielkim nonsensem i zakłamaniem. Powiedzmy wreszcie prawdę: powstanie warszawskie już po pierwszych 5?6 dniach, przy braku ofensywy sowieckiej, straciło swój sens, gdyż na tyle było zaplanowane. Reszty miała dokonać Armia Czerwona. W oflagowanym biało-czerwonymi symbolami mieście, w chorej wyobraźni rządu emigracyjnego i dowództwa AK, u ich przedstawiciela w Warszawie miał zameldować się radziecki dowódca marszałek Konstanty Rokossowski i prowadzić pertraktacje o dalszych działaniach tej armii i jej poruszaniu się przez Polskę na Berlin. To akurat, przy zerwanych stosunkach dyplomatycznych, nie było w zamiarach żadnego z uczestników konferencji w Teheranie. zbigniew2707@wp.pl
dokładnie... dodatkowo wiele osób zostało kalekami lub doznało trwałego uszczerbku na zdrowiu, np. przez siedzenie w wilgotnych piwnicach... ale kto by się nimi przejmował? najważniejsza jest "bohaterska walka"
Ciekawe, kto ich zabił.
Czytaj, dużo czytaj na ten temat, to się dowiesz, że w tamtym czasie ludzie myśleli inaczej niż dziś. Wtedy, tamci ludzie, WIEDZĄC że mało kto przeżyje CHCIELI TEGO POWSTANIA. Mówiła nawet o tym kilka dni temu jedna z uczestniczek Powstania. To nie jest jednostkowa wypowiedź.
"Warszawskie dzieci idziemy w bój,
Za każdy kamień twój Stolico damy krew."
Komentarze mówiące o skazaniu tych ludzi na porażkę i pewną śmierć podważają ICH prawo do własnych decyzji życiowych, a ONI podjęli właśnie takie, że powstanie było.