Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi Sprawdź ofertę
    Szukaj
    Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
    wyborcza.pl Zdjęcia

    Po drugiej stronie obiektywu. Fotoreporterzy Reutersa opowiadają, jak powstały zdjęcia, które poruszyły świat

    Zdjęcia
    ks
    "Ratować siebie, jak inni szukać najbliższego schronienia? Pomagać rannym, czy fotografować sytuację? Uspokajać płaczące dzieci, czy samemu zacząć płakać. Wszystkie te wątpliwości muszą być rozwiane w przeciągu sekundy" - fotoreporterzy opowiadają o kulisach powstania zdjęć, które poruszyły cały świat.
    'Ratować siebie, jak inni szukać najbliższego schronienia? Pomagać rannym, czy fotografować sytuację? Uspokajać płaczące dzieci, czy samemu zacząć płakać. Wszystkie te wątpliwości muszą być rozwiane w przeciągu sekundy' - fotoreporterzy opowiadają o kulisach powstania zdjęć, które poruszyły cały świat. Na zdjęciu: 10 lutego, ciało kobiety, która zgineła podczas ostrzału na ulicach Kramatorska na Ukrainie. Fotograf - Gleb Garanich : 'Wracaliśmy z ekipą Reutersa z lini frontu w Debalcewie, kiedy kolega zobaczył tweeta o ostrzelaniu Kramatorska. Od razu postanowiliśmy tam pojechać. Dotarliśmy na miejsce po niecałej godzinie od eksplozji. Pierwsze co zauważyłem, to było ciało kobiety leżące na ziemi, ponoć leżała już tak od pół godziny. Przechodnie po prostu spacerowali obok, wyglądali jakby się nią interesowali. Dopiero po jakimś czasie ktoś przyniósł kawałek szmaty żeby zakryć ciało. Później pojawił się jej mąż, szukał jej wcześniej, dzwonił do domu... bezskutecznie. Później wrócił do domu, niestety tam również jej nie było, wrócił do miejsca gdzie się ostatnio widzieli, i znalazł zwłoki. Gorączkowo szukał sposobu, by zabrać ciało z ulicy, szukał karetki, radiowozu, niestety nikt nie mógł pomóc. Byliśmy tam przez 45 minut. Na początku nie było problemu, niestety później ludzie stali się bardzo agresywni wobec dziennikarzy. Wcale nas to nie dziwi, ludzie którzy muszą się ukrywać pod ziemią, często nie mają co jeść są po prostu źli. Ja jestem Rosjaninem, moja żona jest Ukrainką, moje dzieci mówią w obydwu językach. Nigdy nie przypuszczałem, że fotografowanie we własnym kraju będzie dla mnie tak ciężkie.'
    GLEB GARANICH/REUTERS
    1 z 10

    'Ratować siebie, jak inni szukać najbliższego schronienia? Pomagać rannym, czy fotografować sytuację? Uspokajać płaczące dzieci, czy samemu zacząć płakać. Wszystkie te wątpliwości muszą być rozwiane w przeciągu sekundy' - fotoreporterzy opowiadają o kulisach powstania zdjęć, które poruszyły cały świat. Na zdjęciu: 10 lutego, ciało kobiety, która zgineła podczas ostrzału na ulicach Kramatorska na Ukrainie. Fotograf - Gleb Garanich : 'Wracaliśmy z ekipą Reutersa z lini frontu w Debalcewie, kiedy kolega zobaczył tweeta o ostrzelaniu Kramatorska. Od razu postanowiliśmy tam pojechać. Dotarliśmy na miejsce po niecałej godzinie od eksplozji. Pierwsze co zauważyłem, to było ciało kobiety leżące na ziemi, ponoć leżała już tak od pół godziny. Przechodnie po prostu spacerowali obok, wyglądali jakby się nią interesowali. Dopiero po jakimś czasie ktoś przyniósł kawałek szmaty żeby zakryć ciało. Później pojawił się jej mąż, szukał jej wcześniej, dzwonił do domu... bezskutecznie. Później wrócił do domu, niestety tam również jej nie było, wrócił do miejsca gdzie się ostatnio widzieli, i znalazł zwłoki. Gorączkowo szukał sposobu, by zabrać ciało z ulicy, szukał karetki, radiowozu, niestety nikt nie mógł pomóc. Byliśmy tam przez 45 minut. Na początku nie było problemu, niestety później ludzie stali się bardzo agresywni wobec dziennikarzy. Wcale nas to nie dziwi, ludzie którzy muszą się ukrywać pod ziemią, często nie mają co jeść są po prostu źli. Ja jestem Rosjaninem, moja żona jest Ukrainką, moje dzieci mówią w obydwu językach. Nigdy nie przypuszczałem, że fotografowanie we własnym kraju będzie dla mnie tak ciężkie.'
    6 maja, czteroletnia Ghazal (po lewej) oraz siedmioletnia Judy trzymająca ośmiomiesięczną Suhair, uciekają po ostrzale konwoju Czerwonego Półksiężyca w Damaszku w Syrii. Fotograf Bassam Khabieh :
    BASSAM KHABIEH/REUTERS
    2 z 10

    6 maja, czteroletnia Ghazal (po lewej) oraz siedmioletnia Judy trzymająca ośmiomiesięczną Suhair, uciekają po ostrzale konwoju Czerwonego Półksiężyca w Damaszku w Syrii. Fotograf Bassam Khabieh : "W Damaszku znalazłem się z konwojem Czerwonego Półksiężyca, który przyjechał z pomocą medyczną oraz psychologicznym wsparciem dla dzieci objętych wojną. Za każdym razem, gdy przyjeżdżał konwój zbierała się spora grupa dzieci, szczęśliwych z dostaw leków i żywności. Zanim spadł pocisk, siedziałem na chodniku, odpoczywałem i fotografowałem otaczające mnie dzieci. Nagle eksplodował pocisk. Zabił wolontariuszkę, inni ludzie w pobliżu zostali ciężko ranni. Dzieci były przerażone i zaczęły krzyczeć, płakać, zwłaszcza gdy zobaczyli na chodniku zakrwawioną martwą kobietę. Wyzwanie jak mam przedstawić tę sytuację, było jak każde inne, któremu stawiamy codziennie czoła podczas wojny. Doskonale wiedziałem, że w pobliżu może wybuchnąć kolejny pocisk. Czy ratować siebie, czy jak inni szukać najbliższego schronienia, czy może pomagać rannym, czy fotografować całą sytuację? Uspokajać płaczące dzieci, czy samemu zacząć płakać. Wszystkie te wątpliwości muszą być rozwiane w przeciągu sekundy. Pierwszym bodźcem zrobienia tej fotografii było to, jak zareagowały dzieci. Z niewinnych, śmiejących się zamieniły się w przerażone i zapłakane. Wystarczy kilka sekund, by życie zamienić w prochy i krew."
    14 czerwca, hipopotam spacerujący po zalanej ulicy w Tbilisi w Gruzji. Fotograf Beso Gulashvili :
    STRINGER/REUTERS
    3 z 10

    14 czerwca, hipopotam spacerujący po zalanej ulicy w Tbilisi w Gruzji. Fotograf Beso Gulashvili : "Powódź zabiła w sumie 12 osób i częściowo zniszczyła gruzińskie ZOO, zabijając dziesiątki zwierząt. Ponad 30 - wliczając tygrysy, lwy, niedźwiedzie - uciekło ze swoich klatek. Na ulicach Tibilisi można było spotkać rzadkiej rasy białe lwiątko, a nawet 6 wilków, które wędrowały po terenie szpitala dziecięcego. To było moje pierwsze doświadczenie ze zwierzętami, dotychczas pracowałem z ludźmi, nie miałem okazji negocjować z hipopotamem. Begi (bo tak się nazywał, jak się później dowiedziałem) był w odległości ok. 25 metrów od mnie, gdyby postanowił mnie zaatakować, miałem tylko jedną drogę ucieczki. Zdałem sobie jednak sprawę, że błoto na ulicach utrudnia poruszanie się nie tylko mnie, ale również Begiemu. Dziś jest on zapewne jednym z najsłynniejszych hipopotamów świata."
    8 września, uchodźca z dzieckiem przewrócił się, gdy operatorka węgierskiej telewizji Petra Laszlo podstawiła mu nogę. Uchodźcy uciekali z punktu zbiórki w miejscowości Roszke na Węgrzech. Fotograf - Marko Djurica
    MARKO DJURICA/REUTERS
    4 z 10

    8 września, uchodźca z dzieckiem przewrócił się, gdy operatorka węgierskiej telewizji Petra Laszlo podstawiła mu nogę. Uchodźcy uciekali z punktu zbiórki w miejscowości Roszke na Węgrzech. Fotograf - Marko Djurica "Operatorka utrudniała ucieczkę uchodźcom i celowo wystawiła nogę. Byłem w szoku, gdy zdałem sobie z tego sprawę. Policja zabrała imigrantów z granicy z Serbią, następnie autobusy miały umieścić ich w obozach rejestracyjnych. Ze względu na 24 godzinne opóźnienia autobusów, uchodźcy postanowili opuścić to miejsce. Było tam nie więcej niż 50 policjantów na 1000 imigrantów. Jeden Syryjczyk, powiedział że planują ucieczkę w przeciągu 15 minut i potrzebują tylu dziennikarzy dookoła koło siebie ile to możliwe, boją się że policja zacznie ich bić. Ja wraz z kolegami z Reutera czekaliśmy, obserwując, co się wydarzy. Nie dłużej niż po 15 minutach po okrzyku "Yalla shabab!" któregoś z uchodźców, wszyscy zaczęli biegnąć w różnych kierunkach. Policja była zaskoczona i zdezorientowana. Chwyciłem za swój obiektyw 24-70mm i pobiegłem za nimi. Zauważyłem, człowieka niosącego dziecko i uciekającego przed policjantem. Po około 15 metrach policjant chwycił go za kurtkę... Człowiek zaczął krzyczeć, a dziecko wpadło w płacz. Po kilku sekundach młody policjant go puścił, mężczyzna zaczął biec dalej. Nagle, nie więcej niż 5 metrów, upadł na dziecko, które miał przy sobie. Na szczęście nic im się nie stało. Kiedy edytowałem zdjęcia zauważyłem operatorkę w kadrze. Pamiętam, jak siedziałem z telefonem w hotelu w Szeged wkrótce potem oglądając niskiej jakości film z tej samej sytuacji z innej perspektywy. Zdałem sobie sprawę, że miałem całą sekwencję wydarzenia na moim laptopie. Z tej sytuacji zrodziła się cała historia, moje zdjęcia były pokazywane przez kilka dni wszędzie."
    4 czerwca, Birma. Migranci zbierają wodę deszczową w tymczasowym obozie dla uchodźców w Kanyin Chaung. Fotograf Soe Zeya Tun:
    SOE ZEYA TUN/REUTERS
    5 z 10

    4 czerwca, Birma. Migranci zbierają wodę deszczową w tymczasowym obozie dla uchodźców w Kanyin Chaung. Fotograf Soe Zeya Tun: "Fotografia przedstawia uchodźców z Rohingya w Birmie i Bangladeszu, uratowanych z łodzi przewożącej 734 imigrantów. Osoby będące na pokładzie płynęły od dwóch miesięcy, pod koniec mieli już bardzo mało wody i jedzenia. Mężczyźni ze zdjęcia to część grupy 400 osób stłoczonych w magazynie przez birmańską policję. Na moment przed powstaniem tego zdjęcia niebo się rozjaśniło i zaczął się monsunowy deszcz. Mężczyźni zaczęli przepychać się miedzy sobą, walcząc o odrobinę powietrza i wody. Tuż po zrobieniu zdjęcia mężczyzn odwieziono autobusami do międzynarodowych organizacji humanitarnych. Zdarzało mi się pracować na długoterminowych zleceniach, gdzie tygodniami nie brałem prysznica, ale ci ludzie musieli wytrzymać miesiące bez wystarczającej ilości wody do picia. Widziałem jak ważna dla nich była ta niewielka ilość wody którą mogli uchwycić.
    28 sierpnia, Palestyńczycy starają się powstrzymać izraelskiego żołnierza przed aresztowaniem chłopca podczas protestu przeciwko żydowskim osadnikom na Zachodnim Brzegu w wiosce Nabi Saleh w Ramallach. Fotograf - Mohamad Torokman:
    MOHAMAD TOROKMAN/REUTERS
    6 z 10

    28 sierpnia, Palestyńczycy starają się powstrzymać izraelskiego żołnierza przed aresztowaniem chłopca podczas protestu przeciwko żydowskim osadnikom na Zachodnim Brzegu w wiosce Nabi Saleh w Ramallach. Fotograf - Mohamad Torokman: "To było jakoś godzinę po rozpoczęciu cotygodniowego protestu przeciwko żydowskim osadnikom w Nabi Saleh. Palestyńczycy zaczęli się szarpać z izraelskim żołnierzem, uniemożliwiając mu zatrzymanie chłopca. Incydent wydarzył się nagle, chwyciłem za aparat, żeby sfotografować tę sytuację. Jako fotograf, skupiłem się na tym by zrobić jak najlepsze zdjęcie, nie mogłem sobie pozwolić na jakiekolwiek rozproszenie. Trzeba być zawsze gotowym na to, że coś wydarzy i mieć umiejętność sfotografowania esencji danej sytuacji. Fotografia, która powstaje, opowiada za fotografa całą historię."
    11 stycznia, Paryż. Mężczyzna trzymający w ręku gigantyczny ołówek, bierze udział w Marszu Solidarności po zamachu w Paryżu na tygodnik Charlie Hebdo. Fotograf Stephane Mahe:
    STEPHANE MAHE/REUTERS
    7 z 10

    11 stycznia, Paryż. Mężczyzna trzymający w ręku gigantyczny ołówek, bierze udział w Marszu Solidarności po zamachu w Paryżu na tygodnik Charlie Hebdo. Fotograf Stephane Mahe: "Moim zadaniem tego dnia było sfotografowanie głów państw, które przyjechały do Paryża na Marsz Solidarności. Postanowiłem też pokręcić się po ulicach, które były pełne ludzi z banerami "Je suis Charlie". To był koniec dnia, światło było miękkie, znalazłem się koło rzeźby Triumf Republiki, szukałem dobrego kadru, żeby uchwycić uczestnika marszu, który trzymał ogromny ołówek. Udało mi się uchwycić dramatyczne światło, dynamiczny gest i zainteresowanych wokół pomnika. Zdjęcie bardzo szybko stało się popularne, internauci nazwali jest "Ołówek prowadzący lud" na cześć słynnego obrazu Eugene Delacroix "Wolność wiodąca lud na barykady". Uważam to porównanie za ciekawe, ale jestem zaskoczony że moja fotografia stała się tak symboliczna tego dnia."
    12 sierpnia, dwójka włamywaczy zatrzymana na gorącym uczynku jak próbowali obrabować mieszkanie małżeństwa policjantów w Johannesburgu. Fotograf - Siphiwe Sibeko :
    SIPHIWE SIBEKO/REUTERS
    8 z 10

    12 sierpnia, dwójka włamywaczy zatrzymana na gorącym uczynku jak próbowali obrabować mieszkanie małżeństwa policjantów w Johannesburgu. Fotograf - Siphiwe Sibeko : "Niektóre historie mają większy wpływ na mnie niż inne. Ta sytuacja w mojej okolicy w Johannesburgu jest tego przykładem. Dostałem wiadomość, że do domu moich sąsiadów się ktoś włamał i potrzebują pomocy. Kiedy wraz z innymi sąsiadami pojawiliśmy się na miejscu, okazało się że jeden z włamywaczy leży w salonie krwawiąc. Przyznał się, że inni rabusie mogą jeszcze być w okolicy. Ostatnio wzrosła liczba rozbojów w naszej dzielnicy. Kilka tygodni wcześniej został obrabowany mój samochód z całym sprzętem fotograficznym. Policja patrolująca sąsiedztwo, pomogła złapać dwóch pozostałych włamywaczy. Obydwoje zostali skuci na zewnątrz domu sąsiadów. To wtedy zrobiłem tę fotografie. Postrzelony rabuś wił się z bólu. Mężczyźni płakali i błagali ludzi, żeby ich nie atakowali. Mieszkańcy byli wściekli, ponieważ takie przestępstwa zdarzały się bardzo często, i w nocy i w biały dzień. Mimo, że byłem wściekły i wstrząśnięty, ponieważ napad miał miejsce obok mojego domu, udało mi się zachować spokój, gdy przypomniałem sobie moje obowiązki fotoreportera. Przypomniałem sobie , aby nie dać się ponieść złości i emocjom. Nauczyłem się zawsze mieć aparat ze sobą przez cały czas. W kraju znanym z brutalnych przestępstw - wskaźnik morderstw wzrósł o około 5 procent w tym roku od 2014, do prawie 50 każdego dnia - bezpieczeństwo w domu jest swego rodzaju obsesją dla mnie i mojej rodziny."
    13 listopada, ranny mężczyzna przed klubem Bataclan po zamachach terrorystycznych w Paryżu. Fotograf - Christian Hartmann :
    CHRISTIAN HARTMANN/REUTERS
    9 z 10

    13 listopada, ranny mężczyzna przed klubem Bataclan po zamachach terrorystycznych w Paryżu. Fotograf - Christian Hartmann : "Ten weekend zapowiadał się spokojnie. Miałem wolny wieczór. Tuż przed 22 zadzwonił do mnie redaktor, i grobowym głosem powiedział, że we wschodniej części miasta była strzelanina w kawiarni, i powinienem tam jechać. W tym samym czasie koledzy, którzy obsługiwali mecz Francja - Niemcy, słyszeli eksplozje nieopodal stadionu. Odwrócili aparaty w stronę trybun, i próbowali obserwować kibiców, żeby wyłapać jakiś szczegół. Wyciągnąłem z auta kamizelkę kuloodporną (mam ją od czasu zamachu na Charlie Hebdo), wsiadłem na skuter, podjechałem do redakcji po obiektyw 400mm. Po drodze słyszałam o jeszcze jednym miejscu ataku. Kiedy dotarłem przed klub Bataclan, policja ostrzegła że dziennikarze i fotoreporterzy mogą stać się celem zamachowców. Na ulicach było jednak cicho i spokojnie. Wraz z dwójką kolegów poznaliśmy młodego człowieka, który zabrał nas do swojego mieszkania. Mogliśmy fotografować z dogodnego miejsca. Nagle usłyszeliśmy wybuch w sali Bataclan. Po zakończeniu działań oddziałów specjalnych pojawili się ludzie, cali zakrwawieni i opatuleni w koce. Historie napotkanych ofiar mroziły krew w żyłach. Te chwile zostaną w nich i w nas na zawsze. Staraliśmy się jak najlepiej je oddać.
    12 września, syryjski uchodźca trzymający dziecko, płynie w kierunku greckiej wyspy Lesbos. Fotografię wykonał fotograf Alkis Konstantinidis:
    ALKIS KONSTANTINIDIS/REUTERS
    10 z 10

    12 września, syryjski uchodźca trzymający dziecko, płynie w kierunku greckiej wyspy Lesbos. Fotografię wykonał fotograf Alkis Konstantinidis: "To kolejny ponton napakowany kilkudziesięcioma uchodźcami, który zmierzał do brzegu. Morze było bardzo spokojne, a ludzie na pontonie wiwatowali. Nagle, z tyłu łodzi zaczęło uchodzić powietrze. Ludzie zaczęli spadać do morza, wiwat zamienił się w okrzyki rozpaczy, uchodźcy za wszelką cenę starali się utrzymać na powierzchni wody. Ci którzy potrafili pływać, pomagali tym którzy nie potrafią. W tej dramatycznej sytuacji, gdzie ludzie zaczynali znacznie się od siebie oddalać, największym wyzwaniem dla mnie jako fotografa było sfotografowanie jak największej liczby rożnych scen. Dwóch mężczyzn podpłynęło do łodzi, na której znajdował się jeszcze mężczyzna podnoszący w górę małe dziecko. W oddali było widać wolontariuszy zmierzających w stronę łodzi. W tym momencie zwrócił moją uwagę naprawdę wyczerpany mężczyzna, który dramatycznie wołał o pomoc i resztkami sił trzymał dziecko nad wodą. Fotografowałem z dużej odległości, więc dopiero edytując zdjęcie zobaczyłem szczegóły, i to że uchodźca płynął z małym dzieckiem. Wszystko co fotografuję, od polityki przez zamieszki i sport, wymaga ode mnie ciągłej uwagi i koncentracji oraz bycia w pogotowiu. Ta sytuacja nauczyła mnie, że nawet w ciszy i spokoju trzeba być przygotowanym niespodziewaną katastrofę. Największe wrażenie zrobiło na mnie dziecko, które wyglądało jakby spało lub marzyło."

    Przydatne linki

    Więcej

      Popularne

      Komentarze
      Zaloguj się
      Chcesz dołączyć do dyskusji? Kup prenumeratę, by czytać artykuły i je komentować

      Wszystkie komentarze

      sortuj:
      od najnowszego od najstarszego od najpopularniejszego od najmniej popularnego
      Jak patrze na te wegiesrka reporterke to az mi sie niedobrze robi. Przed obcymi mediami bronila sie, ze atakowala uchodzcow we wlasnej obronie, bo tlumy na nia nacieraly. Jeden "tlum" zlozony z jednego doroslego i dziecka, ktore po podstawieniu przez nia nogi, lezy na ziemi.
      już oceniałe(a)ś
      8
      3
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Nikomu nie podstawiła nogi. Jest więcej zdjęć z różnych perspektyw. Szarpał się z policjantem, ptknęł i upadł na ziemię. Kadry potrafią kłamać.
      już oceniałe(a)ś
      2
      9
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi (1)
      @krzysiu102 Tak z ambony powiedzieli? Jeśli tak, musi to być prawda!
      już oceniałe(a)ś
      0
      0
      Zgłoś
      Odpowiedz
      uchodźcy z Syrii są tak sprytnie bezczelni, że w odpowiednim momencie dziurawią pontony i w ten sposób wymuszają udzielenie im schronienia. Gdyby nie dziurawili pontonów, to Frontex by ich zawracał. Capito ?
      już oceniałe(a)ś
      3
      14
      Zgłoś
      Odpowiedz
      Pokaż odpowiedzi (1)
      @artau Dziurawia pontony, zeby ryzykowac utopienie? Ales pan wymysli. Poza tym Frontex nie zawraca zadnych pontonow, z ludzmi czy bez. Sam je udzkadza, ale dopiero po wyciagnieniu ludzi z pontonow. Niech pan sobie obejrzy kilka scen ratowania uchodzcow na morzu. Nad brzegiem morza staja ludzie z pomaranczowymi flagami, zeby wskazac uchodzcom bezpieczne miejsce do brzegu.
      już oceniałe(a)ś
      4
      1
      Zgłoś
      Odpowiedz
      wyborcza.pl
      Serwisy partnerskie

      Copyright © Wyborcza sp. z o.o.

      Właściciel niniejszego serwisu nie wyraża zgody na zwielokrotnianie ani inne korzystanie z utworów rozpowszechnionych w tym serwisie, w celu eksploracji tekstów i danych. Więcej informacji w zastrzeżeniu dot. eksploracji tekstów i danych.