Pisarz w "Wędrówkach po Argentynie" tak opisuje swoją drogę do Mendozy, prowincji u stóp Andów: "Nacierają nieruchomością te ściany, te szczyty zastygłe w odległości. I jeśli dojeżdżając do brzegu Pacyfiku w Chile, mógłbyś przysiąc, że oto dobiłeś do końca świata, tutaj wiesz i możesz przysięgać, że te góry muszą ciągnąć się od Ziemi Ognistej aż po najdalszą północ amerykańską, coś w ich naturze nie pozwala ci myśleć inaczej. I monotonia jakaś unosi się nad tą ścianą o cal tylko niższą od Himalajów. Zanadto to jest kosmiczne... i geograficzne... i dalekie... dystans i ogrom łączą się w splot niepojęty, obecność tych olbrzymów ciąży tym bardziej, im bardziej daleka".
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze