Żyją w olbrzymich skałach lub wielkich, porośniętych trawą kopcach. Na ogół są przychylnie nastawione do ludzi - obdarowują ich wspaniałymi prezentami albo ostrzegają przed nadciągającym niebezpieczeństwem. Zdarzają się jednak osobniki z wrednym usposobieniem, złośliwe, zwłaszcza jeśli coś nie idzie po ich myśli.
Zwykle piękne, zakochują się w ludziach, często z wzajemnością. Wiedzą "dokładnie, czego kobiety pragną w łóżku, czasem nawet znają potrzeby kochanki lepiej niż ona sama, tak jakby mogły czytać w jej myślach" - napisała młoda artystka Hallgerdur Hallgr~msdóttir w swej książce. I dodała: "Myślę, że świat byłby lepszym miejscem, gdyby ludzie uprawiali seks z elfami".
Wydział Nauk Socjologicznych Uniwersytetu Islandzkiego w Reykjaviku przeprowadził w latach 2006-2007 badania nad wierzeniami Islandczyków w zjawiska nadprzyrodzone. Według 62 procent badanych możliwe, prawdopodobne lub pewne jest, że elfy, czyli ukryci ludzie, istnieją. Árni Björnsson, poważany badacz folkloru twierdzi, że Islandczycy są raczej dumni ze swoich dziwnych wierzeń. Reklamowanie ludowej wiary w istnienie elfów w celu przyciągnięcia turystów stało się powszechną praktyką. Odkąd turystyka stała się znaczącym sektorem gospodarki, sceptycyzm wobec wiary w elfy może zostać uznany za graniczący ze zdradą atak na gospodarkę Islandii.
33 lata, fotograf i żeglarz, żonaty.
- Moja babcia prawdopodobnie widziała elfy i dużo mi o nich opowiadała. Starała się wyjaśnić mi wszystko. Moja żona mogłaby być elfem. Nie miałbym nic przeciwko temu, by spotkać prawdziwego elfa. Jestem całkowicie otwarty na tę tradycję. Uwielbiam, gdy ludzie, opowiadają o swoich doświadczeniach z elfami i dzielą się szczęściem, jakie im to daje.
38 lat, przewodnik wycieczek, żyje w wolnym związku.
- Dorastałem w Borgarfjörnur Eystri [liczące 100 osób miasteczko we wschodniej Islandii]. Wierzenia związane z elfami są tam tradycją, wiele miejsc łączy się z elfami. Obecnie turystyka w dużym stopniu opiera się na takich miejscach jak pobliska Alfaborg, duża skała, w której rzekomo mieści się siedziba królowej elfów Borghildur. Jako dzieci bawiliśmy się tam, uważając, żeby niczego nie ruszyć. Podobno wejście do zamku nigdy nie znajdowało się w jednym miejscu, ale zmieniało się w zależności od tego, którędy elfy chciały akurat wejść.
52 lata, radiowiec i DJ, samotna.
- Gdy byłam mała, mama myślała, że jestem jasnowidzką. Zawsze bawiłam się sama, bez zabawek i towarzystwa, jakbym miała niewidoczne zabawki i niewidocznych kolegów. Nigdy nie widziałam elfów - przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo! Ale nie rozjechałabym wzgórza elfów buldożerem. Nie dlatego, że wierzę w elfy, ale dlatego, że szanuję wierzenia innych ludzi. A poza tym po co niepotrzebnie ryzykować.
34 lata, artystka, nauczycielka.
- W szkole artystycznej w Holandii pisałam pracę magisterską na temat strojów elfów. Były one podobne do tych, które noszą ludzie, tylko w bardziej efektownej wersji. Często w rzucającym się w oczy kolorze niebieskim albo o innej jasnej barwie. Rzadko szare czy brązowe. Ubrania były misternie tkane, ale nigdy nie były to tkaniny nieznane ludziom.
19 lat, studentka folklorystyki na Uniwersytecie Islandzkim.
Elf mężczyzna w wierzeniach ludowych odgrywał rolę księcia z bajki. Pojawia się jako swego rodzaju wyzwoliciel, jest odpowiedzią na okrutną rzeczywistość życia kobiet. Opowieści o takich elfach uświadamiają, jaki był w dawnych czasach status kobiet. Napisałam esej o elfach mężczyznach.
8 lat, uczennica.
- Raz myślałam, że zamieniam się w elfa. Kuzynka powiedziała, że wydaje jej się, że moje uszy są jakby większe. Pobiegłam do dziadka. Bardzo się przestraszyłam i zaczęłam płakać. Ale dziadek pocieszył mnie i powiedział, że nie wydaje mu się, bym była elfem.
57 lat, farmer, żonaty, mieszka w Öxnafell - dużej farmie w północnej Islandii wymienianej już w XII-wiecznej sadze.
- Moja ciotka ze strony ojca widziała ukrytych ludzi na urwisku naprzeciwko naszej farmy. Gdy sam byłem dzieckiem, często chodziliśmy tam i szukaliśmy elfów. Przeczesywaliśmy skały w poszukiwaniu wejścia do świata elfów i doszliśmy do wniosku, że ukryci ludzie nie chcieliby przechodzić przez poszarpane krawędzie i woleliby wchodzić przez gładką ścianę skały.
67 lat, malarka, medium, rozwiedziona.
- Miałam około pięciu lat, bawiłam się w chowanego z dziećmi zaraz za naszą farmą. Wtedy stało się coś dziwnego, głosy dzieci ucichły i zobaczyłam otwarte okno w skale. Stała tam piękna kobieta w ciemno-zielonej bluzce. Zaprosiła mnie, żebym weszła. Odmówiłam. Pomyślałam, że jakiś smakołyk może podać mi przez okno. Wtedy ona wychyliła się, żeby mnie wciągnąć. Przerażona głośno krzyknęłam. Kobieta znikła, wszystko wróciło do normalności, a ja znów usłyszałam dzieci.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze