W 1709 r. ukazała się w Dreźnie i Lipsku książka pod łacińskim tytułem „De miraculis mortuorum" („O cudach [czynionych przez] zmarłych"). Autorem był zmarły rok wcześniej Christoph Friedrich Garmann – ceniony w luterańskiej Saksonii medyk. Intrygowała go kwestia tzw. vis vigitans, czyli „siły żywotnej", która, jak mniemał, objawia się we wszystkich organizmach, dzięki czemu odróżnić je można od natury martwej. Wedle Garmanna jednak siłę tę daje się również zauważyć w martwych ciałach, które tuż po śmierci zachowują jeszcze vestigium vitae, tj. „resztkę życia". Garmann przytacza dowody na poparcie swego twierdzenia.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Wszystkie komentarze