"Notatnik: Bon nad Lemanem"

Buki czerwone, topole świecące
I strome świerki za mgłą października.
W dolinie dymi jezioro. Już śnieg
Leży na grzbietach gór po drugiej stronie.
Z życia zostaje co? Jedynie światło,
Przed którym oczy mrużą się w słoneczny
Czas takiej pory. Mówi się: to jest
I umiejętność żadna ani dar
Sięgnąć nie mogą poza to, co jest,
A niepotrzebna pamięć traci siłę.

Jabłecznik pachnie z beczek. Proboszcz miesza
Wapno łopatą przed budynkiem szkoły.
Mój syn tam biegnie ścieżką. Chłopcy niosą
Worki zebranych na zboczu kasztanów.
Jeśli zapomnę ciebie, Jeruzalem,
Niech, mówi prorok, uschnie mi prawica.
Podziemne drżenie wstrząsa tym, co jest,
Pękają góry i łamią się lasy.
Przez to, co było, i przez to, co będzie
Dotknięte, pada w popiół to, co jest.
Czysty, gwałtowny, wre na nowo świat
I nie ustaje pamięć ni dążenie.

icon/Bell Czytaj ten tekst i setki innych dzięki prenumeracie
Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi
Wyborcza.pl to zawsze sprawdzone informacje, szczere wywiady, zaskakujące reportaże i porady ekspertów w sprawach, którymi żyjemy na co dzień. Do tego magazyny o książkach, historii i teksty z mediów europejskich. 
 
Więcej
    Komentarze
    "bon, jedna z 2 (oprócz buddyzmu) religii Tybetańczyków;
    zespół różnych wierzeń i obrzędów bliskich szamanizmowi, zawierający m.in. kult nieba i zamieszkujących je bóstw, kult duchów gór i miejscowości, kult duchów zmarłych, rozwinięte obrzędy pogrzebowe i in.; od XIV w. bon uległ znacznemu przekształceniu pod wpływem buddyzmu tybetańskiego; na pocz. XV w. zaczęły powstawać pierwsze klasztory bon; świątynie i niewielkie klasztory zachowały się w południowym i wschodnim Tybecie."

    Piękny wiersz.
    już oceniałe(a)ś
    9
    0