Znaczy my, kibice, tracimy przytomność z zachwytu, rywale Manchesteru City padają od zawrotów głowy. Kogo bowiem dorwą piłkarze City, ten czuje się jak w lunaparku, ma mniej więcej tyle inicjatywy co na karuzeli – musi czekać, aż przestanie nim kręcić. Z ich plątaniny podań tkanej w ponaddźwiękowym natchnieniu nie sposób się wyswobodzić, zapytajcie zresztą nieszczęśników ze Stoke, potarganych bodaj najdotkliwiej, potraktowanych siedmioma golami, które poprzedziły akcje zmierzające ku temu, by piłkę nie kopnąć, lecz wturlać do bramki, najlepiej trąceniem jej z kilku centymetrów. Znęcanie się ze szczególnym okrucieństwem.
Wszystkie komentarze