Co by tu zrobić, żeby nie oszczędzać?

Weźmy 100 zł miesięcznie. Startując do inwestowania w wieku 30 lat i zakładając, że te pieniądze odkładalibyście systematycznie aż do emerytury, czyli 65. roku życia (z przeciętnym rocznym zyskiem 7 proc., to więcej niż na lokacie i w obligacjach, ale mniej, niż dawała w swej historii warszawska giełda), na koniec zainkasowalibyście 290 tys. zł. Ale jeśli swojemu dziecku już w pierwszym roku jego życia założycie program systematycznego inwestowania z taką samą kwotą 100 zł miesięcznie, Wasza pociecha na emeryturę przejdzie z kapitałem w wysokości... prawie 2,5 mln zł!

Ta przysłowiowa stówka odkładana przez całe dziecięce i dorosłe życie dziecka pod koniec jego kariery zawodowej uczyni go milionerem. Oczywiście, ów milion będzie za 60 lat wart znacznie mniej niż dzisiejszy milion (może nawet dziesięciokrotnie mniej) z powodu inflacji, ale... chyba lepiej go mieć, niż nie mieć.

Otrzymałem sporo listów, w których ujawniła się silna frakcja osób uważających, że oszczędzanie na przyszłość, inwestowanie z myślą o emeryturze jest bez sensu. Jakie argumenty ma ta frakcja?

Internauta Maxmartini, który wypowiedział się w sprawie oszczędzania w gazetowym blogu ''Subiektywnie o finansach'', nie ma wątpliwości: ''Oczywiście, że inflacja i krachy giełdowe zeżrą wszystko. I warto wziąć pod uwagę realną inflację, a nie tę oficjalną. Waloryzacje rent, emerytur oraz obligacje kosztują rząd dużo mniej przy niskiej inflacji. I dlatego jest oczywiste, iż oficjalna inflacja jest zaniżona. Dla dziecka dużo lepiej jest wziąć kredyt w złotówkach, kupić mieszkanie, wynająć na czas spłacania kredytu, by wynajem zrównoważył raty kredytu''. Czytelnik o nicku Wykresy-gieldowe straszy: ''Inflacja 4,5 proc. nie będzie trwała wiecznie. Historycznie jest to jedna z niższych wartości inflacji w Polsce''.

Internauta Madissa pisze tak: ''Jeśli mówimy o systematycznym oszczędzaniu przez 60 (!) lat, to muszę przypomnieć o polisach posagowych wykupywanych masowo w latach 70. ubiegłego wieku przez troskliwych rodziców swoim małym dzieciom. Perspektywa oszczędzania to było zaledwie kilkanaście lat - do dnia, kiedy dziecko, już dorosłe, postanowi iść na swoje. Kwota niezawrotna, ale miało starczyć na wkład do mieszkania, meble czy wesele. Starczyło - na dwie pary butów! Jestem pewna, że jeśli spora grupa osób rzeczywiście odłoży te miliony, to kolejny rząd tak czy inaczej znajdzie sposób, żeby się do nich dobrać''. Milu100 dodaje: ''Tak, tak, moi rodzice też uwierzyli w coś takiego w PZU i wpłacali latami, abym po wejściu w dorosłość miał górę pieniędzy. Gdy przyszło co do czego, to zaproponowali wypłatę 700 zł! Sąd podniósł tę kwotę do powalających
8 tys. zł. A miała to być góra pieniędzy. Moje dziecko może i by zobaczyło na emeryturze 2,5 mln zł, ale ile to będzie za 65 lat warte? Nie dajcie się na to nabrać''.

Xp17 też czarno widzi: ''Żyjemy w kraju, w którym nie było okresu spokoju bez krachu, wojny, plajty, wymiany pieniędzy czy hiperinflacji dłuższego niż 10-15 lat!''. Zaemka klaruje, że wszystko jest bez sensu: ''Średnio co 20 lat państwo zmienia walutę, którą zdewaluowało wcześniej do zera. Obligacji państwowych, akcji i papierów dłużnych sprzed 1945 r. wydanych przez rząd Rzeczypospolitej w ogóle nie honorują. Oszczędzanie i inwestowanie na dłuższy okres w Polsce jest bzdurą!''.

Internauta o nicku Czarny_kwadrat też wątpi: ''Na papierze to bardzo ładnie wygląda. W rzeczywistości znacznie gorzej. Dałem się nabrać na systematyczne inwestowanie w fundusze. I po pięciu latach mam mniej niż nominał, bo kryzys zeżarł zyski. A do tego trzeba jeszcze doliczyć inflację, prowizję za zarządzanie. Internauta Katolak uważa, że po pięciu latach inwestowania już powinien być bogaty: ''Ja od 2006 r. mam w dwóch funduszach po kilkaset złotych i np. w 2006 r. wpłaciłem 200 zł, a dzisiaj mam 200,95 zł. Jedyny, kto zarobi na twoich pieniądzach, to fundusz inwestycyjny - i tyle''.

Internautka Madissa: ''Większość rodzin z małymi dziećmi w Polsce ma do dyspozycji miesięcznie 2-4 tys. zł. Ci z większymi zarobkami mają też przeważnie na karku kredyt mieszkaniowy. Nie ma mowy o żadnym oszczędzaniu! A jeśli już nawet zostaje te parę groszy dla dziecka, to jest dylemat: lekcje angielskiego, wizyta u ortodonty, oszczędzanie na emeryturę dla dziecka, wakacje, spłata raty na trzeciej karcie kredytowej. Ja osobiście radziłabym rodzicom dzieci dla tychże dzieci inwestowanie także w różnego rodzaju nieruchomości. Nie ma to jak porządnych parę hektarów nad morzem czy na przedmieściach stolicy. Nie ma to jak porządne marzenia!''.

Wątpliwości w tej kwestii zgłosił Narsut: ''Oszczędzanie przypomina mi parę historii moich znajomych. Ich wiekowi już rodzice zawsze wyróżniali się zapobiegliwością i rozsądkiem finansowym. Nie szastali pieniędzmi, znali umiar. W efekcie zgromadzili na emeryturę niemałe oszczędności. Cóż z tego, skoro teraz co rusz okazuje się, że >>zainwestowali<< w superurządzenia masujące, lampy lecznicze, preparaty ziołowe, garnki, odkurzacze samobieżne i pościel? A to wszystko za gigantyczne pieniądze! Ktoś będący na bakier z etyką robi całym masom staruszków wodę z mózgu, często wpędzając ich w absurdalne raty i niewiarygodne koszty. Gdyby ci państwo byli nieco mniej zapobiegliwi finansowo w młodości, lepiej wykorzystaliby te środki''.

Ponownie pisze Dziadybaba: ''Panie Macieju. Może jednak nie warto oszczędzać dla dziecka, tylko inwestować w dziecko i zamiast składać na kupkę, która potem będzie >>nie-wiadomo-ile-warta<<, lepiej zainwestować te same pieniądze na bieżąco w dziecko. Może pomoże mu to zdobyć więcej umiejętności, tych nie zeżrą podatki, inflacja i pomogą one dziecku przetrwać trudne czasy''. Narsut: ''Czy nie lepiej zainwestować w dzieci, niż po prostu inwestować pieniądze? Czy nie sensowniej zapłacić za ich korepetycje, treningi, koła zainteresowań, wyjazdy? Wydaje się, że warto możliwie optymalnie wykorzystać wzmożoną percepcję dziecka i zadbać o to, by jego potencjał był możliwie najpełniej rozwinięty''.

Oczywiście, można - tak jak to zrobiła większość tutaj cytowanych - przyjąć założenie, że za kilka, kilkanaście lat nawiedzi nas jakiś kataklizm. Ale można wierzyć, że Polska - po dziesięcioleciach komunizmu - nie jest dzikim krajem, w którym wartość majątku trzeba przechowywać, zakopując złoto pod lasem. Od prawie 20 lat działa tu Giełda Papierów Wartościowych, na której były już dwa krachy i żadnego końca świata. Nasza waluta jest wymienialna, powszechnie szanowana na świecie i nie podlegała przez ostatnie lata większym dewaluacjom.

Inflacja? Zgoda, realna wartość milionów będzie za kilkadziesiąt lat mniejsza niż dziś. Ale też wartość tych 50 zł, które wpłacamy, też będzie mniejsza. Czy jest jakimś problemem waloryzowanie tych wpłat i co roku wpłacanie trochę większych kwot? Czy jest jakimś problemem inwestować w długoterminowe obligacje, których oprocentowanie jest uzależnione od inflacji właśnie? Mając takie papiery, otrzymujemy oprocentowanie zawsze wyższe od inflacji, realna wartość naszych pieniędzy rośnie niezależnie od wzrostu cen. Zarządzający pieniędzmi w funduszach się nie sprawdzają? Nie wszyscy, ale jeśli w nich nie wierzycie, to inwestujcie w obligacje albo kupcie tzw. ETF, czyli papier wartościowy, którego wartość bezpośrednio odzwierciedla zmiany indeksów giełdowych. Na warszawskiej giełdzie są notowane już trzy rodzaje takich ETF-ów odzwierciedlające zmiany indeksów w Warszawie i na dwóch giełdach zachodnich.

Nie mamy z czego oszczędzać? Lepiej inwestować w dziecko niż dla dziecka? Może, ale czy to pewniejsza inwestycja niż odkładanie po 50 zł miesięcznie? Jaką mamy gwarancję, że dziecko będzie potrafiło skorzystać z potencjału, który w niego włożyliśmy? Najlepiej robić i jedno, i drugie - inwestować w dziecko i dla dziecka.

Na koniec naszego cyklu nie pozostaje nic innego, jak życzyć Wam powodzenia!