Wideoklip do tej piosenki z 1965 r. zawiera kultowy dziś obraz Boba Dylana prezentującego tekst utworu na ulicy - w formie sprawnie, acz beznamiętnie przerzucanych kartek A4 ze słowami. Ten obraz jest częścią filmu D.A. Pennebakera "Don't Look Back" (1967). W latach 80. utwór w wersji funkowej wykonali The Red Hot Chili Peppers. Mogły im się spodobać pierwsze, dość rozrywkowe wersy: "Johny jest w piwnicy, przygotowuje lekarstwo/ a ja na chodniku, rozmyślam o rządzie".
Chcesz wiedzieć więcej o początkach kariery Boba Dylana? Sprawdź jego "Kroniki" >>
Ta folkowa ballada z 1965 r. bardzo szybko doczekała się przeróbki w wykonaniu bluesrockowych The Byrds. W ten sposób Dylan dostał numer 1 na liście przebojów oraz czytelny sygnał, że warto przestawić akustyczny zespół na elektryczne tory, za co zresztą muzyka potępili zarówno słuchacze, jak i tzw. fachowi dziennikarze. Do dziś trwają spory o to, czy tytułowym bohaterem "Mr Tambourine Man" był diler.
Część polskich miłośników dobrych tekstów wiedziała już w środę wieczorem, że w czwartek Dylan dostanie Nobla. Wynikało to jasno z tego, że swoją kapitalną wersję niniejszej piosenki (też z 1965 r., w tamtych czasach płyty wydawało się częściej) zagrała na warszawskim koncercie PJ Harvey. Tytułowa droga prowadziła z Minnesoty, gdzie Dylan się wychował, do Nowego Orleanu, a po drodze mieszkało wielu wybitnych muzyków, od Muddy Watersa po Elvisa Presleya. Natomiast na skrzyżowaniu autostrady 61 z 49 swoją duszę sprzedał diabłu przedwojenny bluesman Robert Johnson.
Nawet najwięksi specjaliści od twórczości noblisty uważają ten utwór za wyjątkowo tajemniczy: jakieś więzienie, w którym siedzą złodziej i trefniś, do tego książęta, sługi, jeźdźcy... Miało to w istocie traktować o wojnie w Wietnamie i armagedonie, a wieża strażnicza i inne szczegóły wskazywały na nawiązanie do biblijnej księgi Izajasza. Piosenka bardzo podatna na przeróbki, grali ją Jimi Hendrix, Neil Young, Pearl Jam czy nasza Brygada Kryzys (z polskim tekstem).
Nagrany w 1969 roku utwór jest jedna z najpopularniejszych piosenek Dylana i jego najlepiej sprzedającym się singlem. To jedna z pierwszych kompozycji barda, w której muzyka powstała przed napisaniem słów. Dylan miał wzbraniać się przed wydaniem "Lay Lady Lay" jako singla, mówiąc, że "nie jest to piosenka reprezentatywna dla jego twórczości".
Dylan skomponował w grudniu 1974. Opowieść o rozpadzie związku zainspirowały problemy w małżeństwie Dylana, który wkrótce potem rozwiódł się z żoną Sarą. Piosenka ustaliła ton całego albumu "Blood On The Tracks", który jest uznawany za jeden z najbardziej osobistych w karierze artysty. Utwór interpretowano też jako alegorię do upadku rewolucyjnego ducha lat 60.
W ostatnich latach najlepszą płytą Boba Dylana była "Tempest", tytułem nawiązująca do "Burzy" Szekspira. Wywołało to pogłoski, iż będzie to ostatnia płyta artysty, jako że "The Tempest" było ostatnią sztuką Szekspira, ale Dylan odżegnywał się od tych interpretacji. 14-minutowy utwór pod tym samym tytułem nawiązywał do katastrofy "Titanica".
Dziewięć prostych pytań ("Jak długo człowiek może odwracać głowę i udawać, że jest ślepy?") składających się na wielkie humanistyczne przesłanie, może najważniejsze z całych popkulturowych lat 60. Sam jej autor nie odpowiada na te retoryczne pytania, ale podkreśla, że one są - niesie je wiatr. Piosenka stała się hymnem ruchu na rzecz emancypacji Afroamerykanów - jeden z nich Sam Cooke zainspirował się Dylanem na tyle, że odpowiedział utworem "A Change is Gonna Come".
W roku 2004 dziennikarze magazynu "Rolling Stone" wybrali ten utwór Boba Dylana na "najlepszą piosenkę w historii". W tamtych czasach sześciominutowy singiel był dziwactwem, ale "Like a Rolling Stone" zostało przebojem, na liście zatrzymując się tylko za "Help!" Beatlesów. Folk połączył się z rockiem, kapitalny refren z niedbale wyrzucanymi z gardła Dylana słowami zwrotki. W tekście bogactwo i bieda zamieniały się miejscami. Oficjalny wideoklip do tego utworu powstał dopiero w 2013.
Piosenka ze słynnego westernu "Pat Garrett & Billy The Kid", która wybrzmiewa, gdy śmiertelną ranę odnosi szeryf Colin Baker, sprzymierzeniec Pata Garretta. W prośbie do "Matki" (tak do swej żony zwracał się Baker) o to, by zabrała bohaterowi odznakę, chodzi więc o symbol władzy szeryfa. Z drugiej strony znana jest też interpretacja, zgodnie z którą tekst piosenki może być rozważaniem szeryfa Garretta nad tym, jak straszny obowiązek zabicia dawnego przyjaciela nałożyło na niego przyjęcie tej odznaki.
To pukanie do nieba bram powtarzali później zarówno Eric Clapton, jak i Sisters Of Mercy czy Avril Lavigne.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze