Mistrz gitarowego riffu. Autor co najmniej kilku tuzinów piosenek, które na zawsze pozostaną w historii muzyki rockowej. Kapitalny instrumentalista o charakterystycznym, rozpoznawalnym w ułamku sekundy stylu. Niesforny luzak, który każdym kolejnym wywiadem czy hotelowym ekscesem wyznaczał standardy rockandrollowego stylu życia. Niepoprawny ćpun, który zamienił narkomanię w nonkonformistyczny styl życia. W końcu archetyp popkulturowego kontestatora, który mimo upływu lat wciąż pozostaje wierny wartościom, jakie pół wieku temu kazały złapać mu za gitarę i grać w szarej, powojennej Anglii czarnego amerykańskiego bluesa. - Mogę dziś spocząć na laurach. Wystarczająco dużo namieszałem - pisze o sobie w autobiografii "Życie" urodzony 18 grudnia 1943 roku w podlondyńskim Dartford muzyk. - Słyszę utyskiwania, że jesteśmy dziadkami. Gdybyśmy byli czarni i nazywali się Count Basie albo Duke Ellington, wszyscy mówiliby: tak, tak, tak. Biali rockandrollowcy widocznie nie powinni tego robić w naszym wieku. Nie jestem tu jednak tylko po to, żeby nagrywać płyty i zarabiać pieniądze. Jestem tu po to, żeby coś powiedzieć i poruszyć innych ludzi, czasem krzycząc w akcie desperacji: "Znacie to uczucie?!".
Z okazji 70. urodzin przypominamy kilka najciekawszych momentów z kariery Keitha. Zarówno z Rolling Stones, jak i poza nimi.
Pierwszy singel The Rolling Stones - wersja piosenki Chucka Berry'ego wydana późną wiosną 1963 roku doszła w Wielkiej Brytanii do 21. miejsca na tamtejszej liście przebojów.
Według legendy pierwsza piosenka napisana przez duet Jagger - Richards. Muzycy skomponowali ten utwór dla początkującej piosenkarki Marianne Faithfull. Dopiero rok po sukcesie jej singla zdecydowali się nagrać własną wersję.
- Ta piosenka stworzyła The Rolling Stones - mówi o skomponowanym w 1965 roku utworze - pierwszym kawałku Stonesów, który stał się numerem jeden po obu stronach Atlantyku. A podobno Keith nie miał przekonania do tej wymyślonej przez sen (nagrał w środku nocy kilka taktów i pomysł na refren na podręczny magnetofon) kompozycji i uważał wydawanie jej na singlu za skończoną głupotę...
Pod koniec lat 60. Stonesi byli symbolem tego wszystkiego, co najbardziej niepokojące, mroczne i diaboliczne w muzyce rockowej. Nakręcony w 1968 klip do piosenki "Jumping Jack Flash" z pewnością nie pomógł im zmienić tego image'u.
W latach 70. Stonesi zamienili się w prawdziwy popkulturowy cyrk - byli największą koncertową machiną świata, rasową rockową kapelą i symbolem show-biznesowej dekadencji w jednym. ? Choruję tylko wtedy, gdy odstawiam narkotyki - mówił Keith w jednym z wywiadów.
Richards to nie tylko The Rolling Stones. Jako gitarzysta chętnie udzielał się gościnnie także w innych składach.
Od wspólnej pracy przy opublikowanej w 1985 roku płyty Toma Waitsa "Rain Dogs" Richardsa łączy artystyczna przyjaźń z tym wielkim outsiderem amerykańskiej sceny. Tu słuchamy ich wspólnego utworu "That Feel" z wydanej w 1992 roku płyty "Bone Machine".
Poza Stonesami też istnieje życie - Keith chętnie udowadniał to w kierowanej przez siebie formacji X-Pensive Winos.
Poza karierą muzyczną Richards ma też epizod filmowy. Krótki, ale za to jaki! - Zaczęło się od tego, że Johnny Depp zapytał mnie, czy mam coś przeciwko, jeśli będzie wzorował na mnie swoją postać. Jedyne, co mu pokazałem, to jak brać zakręt, gdy jest się nawalonym - nigdy nie odrywać pleców od ściany. Cała reszta jest jego - wspomina Keith. Zagrał ojca granego przez Deppa Jacka Sparrowa. - czułem się bardzo mile widziany. Stałem się znany jako dwuujęciowy Richards. Doskonale się bawiłem.
Z siedemdziesiątką na karku i pół wieku po debiucie swojej kapeli Keith Richards wciąż jest symbolem rock and rolla, czego najlepszym dowodem był występ Stonesów na tegorocznej edycji festiwalu Glastonbury. - Istnieje słowo "emerytura" - mówi o sobie w "Życiu". - Ale nie wybieram się na nią przed śmiercią.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze