Własnych dzieci, utraty pamięci, biedy, cukrzycy... Czego boją się starzy ludzie na całym świecie

Pedro Vega Yucra (80 lat) - mieszkaniec Ayacucho w Peru

- Mam tylko mały domek. Nie mam ziemi, którą mógłbym uprawiać, więc nie mogę zarabiać. Mieszkam sam - trójka moich dzieci żyje daleko stąd, a moja żona zmarła rok temu.
Boję się, że pewnego dnia zabraknie mi jedzenia i energii do pracy.
Na terenach wiejskich w moim kraju nikt nie zauważa, gdy umierają starsi. Jemy w samotności i śpimy w samotności. Rząd powinien się o nas troszczyć, ale gdy się starzejesz nikt już o ciebie nie dba.

Fot. Rodrigo Abd/AP

1 z 10

Pedro Vega Yucra (80 lat) - mieszkaniec Ayacucho w Peru - Mam tylko mały domek. Nie mam ziemi, którą mógłbym uprawiać, więc nie mogę zarabiać. Mieszkam sam - trójka moich dzieci żyje daleko stąd, a moja żona zmarła rok temu. Boję się, że pewnego dnia zabraknie mi jedzenia i energii do pracy. Na terenach wiejskich w moim kraju nikt nie zauważa, gdy umierają starsi. Jemy w samotności i śpimy w samotności. Rząd powinien się o nas troszczyć, ale gdy się starzejesz nikt już o ciebie nie dba.

Richard Hardick (74 lata) - właśnie skończył surfować w San Diego

-Nie boję się starości. Surfuję, łowię ryby na Alasce, uczę w szkole średniej. Mój przypadek jest trochę inny niż wszystkie - jestem wierzący. Jestem augustianinem. Ślubowałem ubóstwo, czystość i posłuszeństwo. Nie mam żadnych szczególnych obaw. Przeżywam wspaniały okres. Wielu ludzi w starzejąc się, zapada na różne schorzenia. Cukrzyca i choroba Alzheimera - myślę, że to prawdziwie wyzwania.

Fot. Gregory Bull/AP

2 z 10

Richard Hardick (74 lata) - właśnie skończył surfować w San Diego -Nie boję się starości. Surfuję, łowię ryby na Alasce, uczę w szkole średniej. Mój przypadek jest trochę inny niż wszystkie - jestem wierzący. Jestem augustianinem. Ślubowałem ubóstwo, czystość i posłuszeństwo. Nie mam żadnych szczególnych obaw. Przeżywam wspaniały okres. Wielu ludzi w starzejąc się, zapada na różne schorzenia. Cukrzyca i choroba Alzheimera - myślę, że to prawdziwie wyzwania.

Padma Sagaram (63 lata) - emerytka z Singapuru.

- Boję się choroby i finansowej zależności od innych. Kiedy człowiek się starzeje, wzrasta poczucie strachu przed samotnością. Mam własne dzieci, ale one mają już swoje życie. Co się dzieje ze starszymi ludźmi, którzy nie mają dzieci? Myślę, że głównym problemem jest brak wiosek dla emerytów. Starzenie się w tym kraju jest jak piętno. Mamy domy opieki, ale to nie to samo - dla mnie to miejsce dla opuszczonych i schorowanych. W wiosce dla emerytów można się zestarzeć z innymi - z wdziękiem i emocjonalnym wsparciem.

Fot. Wong Maye-E/AP

3 z 10

Padma Sagaram (63 lata) - emerytka z Singapuru. - Boję się choroby i finansowej zależności od innych. Kiedy człowiek się starzeje, wzrasta poczucie strachu przed samotnością. Mam własne dzieci, ale one mają już swoje życie. Co się dzieje ze starszymi ludźmi, którzy nie mają dzieci? Myślę, że głównym problemem jest brak wiosek dla emerytów. Starzenie się w tym kraju jest jak piętno. Mamy domy opieki, ale to nie to samo - dla mnie to miejsce dla opuszczonych i schorowanych. W wiosce dla emerytów można się zestarzeć z innymi - z wdziękiem i emocjonalnym wsparciem.

Mahmud Husajn (75 lat) - egipski rolnik przed swoim domem w Kairze.

- Boję się, że moje dzieci mogą mnie skrzywdzić i że jeśli wyrzucą mnie z domu, umrę w samotności. Największym problemem starych jest brak ubezpieczenia zdrowotnego i emerytury, które mają ludzie w cywilizowanych krajach.

Fot. Hassan Ammar/AP

4 z 10

Mahmud Husajn (75 lat) - egipski rolnik przed swoim domem w Kairze. - Boję się, że moje dzieci mogą mnie skrzywdzić i że jeśli wyrzucą mnie z domu, umrę w samotności. Największym problemem starych jest brak ubezpieczenia zdrowotnego i emerytury, które mają ludzie w cywilizowanych krajach.

Ingrid Foerster (82 lata) - mieszka we Frankfurcie.

Najbardziej boję się utraty zdrowia psychicznego i fizycznej niezależności, która skazuje na opiekę pielęgniarki. Największym problemem osób starszych jest samotność.

Fot. Michael Probst/AP

5 z 10

Ingrid Foerster (82 lata) - mieszka we Frankfurcie. Najbardziej boję się utraty zdrowia psychicznego i fizycznej niezależności, która skazuje na opiekę pielęgniarki. Największym problemem osób starszych jest samotność.

Amadou Mbaye (74 lata) - Senegalczyk z Dakaru

Skoro Bóg pozwolił mi żyć 74 lata, mogę mu tylko dziękować. Niepokoi mnie jednak los dzieci i martwię się przyszłością młodego pokolenia. Życie jest bardzo drogie, a mamy zbyt wielu bezrobotnych, których zdrowie jest niepewne. Senegal jest biednym krajem. Nie ma tu pracy dla młodych, którzy powinni się opiekować starszymi. My starsi, nie mamy już siły, żeby pracować.

Fot. Rebecca Blackwell/AP

6 z 10

Amadou Mbaye (74 lata) - Senegalczyk z Dakaru Skoro Bóg pozwolił mi żyć 74 lata, mogę mu tylko dziękować. Niepokoi mnie jednak los dzieci i martwię się przyszłością młodego pokolenia. Życie jest bardzo drogie, a mamy zbyt wielu bezrobotnych, których zdrowie jest niepewne. Senegal jest biednym krajem. Nie ma tu pracy dla młodych, którzy powinni się opiekować starszymi. My starsi, nie mamy już siły, żeby pracować.

Sandra S. Harris (67 lat) - mieszka w Decatur w stanie Georgia w USA

Najbardziej boję się utraty pamięci. Przeraża mnie duża liczba chorych na Alzheimera. Boję się, że zapomnę o przeszłości, ludziach, przyjaciołach i rzeczach, które zrobiłam. Trudno żyć ze świadomością, że człowiek się starzeje i boję się ludzi, którzy mogą mnie wykorzystać. Myślę, że wielkim problemem ludzi starszych w tym kraju jest utrata tożsamości. Nie wiedziałam, że coś takiego istnieje do momentu, kiedy mnie to dotknęło i zraniło. Jestem bardzo otwarta, dlatego muszę uważać. Gdy ludzie od samego początku wydają się bardzo mili, muszę być zachowawcza.

Fot. David Goldman/AP

7 z 10

Sandra S. Harris (67 lat) - mieszka w Decatur w stanie Georgia w USA Najbardziej boję się utraty pamięci. Przeraża mnie duża liczba chorych na Alzheimera. Boję się, że zapomnę o przeszłości, ludziach, przyjaciołach i rzeczach, które zrobiłam. Trudno żyć ze świadomością, że człowiek się starzeje i boję się ludzi, którzy mogą mnie wykorzystać. Myślę, że wielkim problemem ludzi starszych w tym kraju jest utrata tożsamości. Nie wiedziałam, że coś takiego istnieje do momentu, kiedy mnie to dotknęło i zraniło. Jestem bardzo otwarta, dlatego muszę uważać. Gdy ludzie od samego początku wydają się bardzo mili, muszę być zachowawcza.

Nissim Pinto (79 lat) - pozuje do zdjęcia w Tel Awiwie, w Izraelu.

O nic się nie martwię. Przez ostatnie 80 lat przyzwyczaiłem się do pewnego trybu życia, a teraz się starzeję i nie wiem, czy będę mógł go kontynuować. Nie lubię, kiedy młodzi ludzie traktują mnie jak starca - gdy czekam w kolejce w aptece lub supermarkecie, młodzi pytają mnie dlaczego stoję. Naprawdę doceniam sposób w jaki chcą pomóc starszym, ale nie lubię czuć się stary. Czasy się zmieniły i życie jest znacznie droższe niż 20 lat temu. Dziś nie jest łatwo żyć z emerytury - stać nas na mniej niż potrzebujemy, a nie możemy już dłużej pracować.

Fot. Oded Balilty/AP

8 z 10

Nissim Pinto (79 lat) - pozuje do zdjęcia w Tel Awiwie, w Izraelu. O nic się nie martwię. Przez ostatnie 80 lat przyzwyczaiłem się do pewnego trybu życia, a teraz się starzeję i nie wiem, czy będę mógł go kontynuować. Nie lubię, kiedy młodzi ludzie traktują mnie jak starca - gdy czekam w kolejce w aptece lub supermarkecie, młodzi pytają mnie dlaczego stoję. Naprawdę doceniam sposób w jaki chcą pomóc starszym, ale nie lubię czuć się stary. Czasy się zmieniły i życie jest znacznie droższe niż 20 lat temu. Dziś nie jest łatwo żyć z emerytury - stać nas na mniej niż potrzebujemy, a nie możemy już dłużej pracować.

Juma Abdalla Athanas (65 lat) - stoi przed swoim domem w slumsach Kibera w Nairobi (Kenia).

Czekamy na prawo własności do naszej ziemi, a głównym problemem jest to, co zamierzamy pozostawić naszym synom i wnukom. Mamy wiele problemów, kolejne rządy nas okłamują, jeden odchodzi, drugi przychodzi a my wciąż czekamy. Mam problemy zdrowotne, brakuje mi sił. Ci, którzy mają pieniądze, mogą udać się do domów spokojnej starości, ale biedni nie mają dokąd pójść.

Fot. Ben Curtis/AP

9 z 10

Juma Abdalla Athanas (65 lat) - stoi przed swoim domem w slumsach Kibera w Nairobi (Kenia). Czekamy na prawo własności do naszej ziemi, a głównym problemem jest to, co zamierzamy pozostawić naszym synom i wnukom. Mamy wiele problemów, kolejne rządy nas okłamują, jeden odchodzi, drugi przychodzi a my wciąż czekamy. Mam problemy zdrowotne, brakuje mi sił. Ci, którzy mają pieniądze, mogą udać się do domów spokojnej starości, ale biedni nie mają dokąd pójść.

Claudio Rodriguez Contreras (71 lat) - weteran rewolucji kubańskiej, mieszka w Hawanie.

Kubańczycy nie boją się starości, bo nasz rząd dba o nasze podstawowe potrzeby: emerytury, opiekę medyczną, jedzenie, dom i aktywizację starszych osób. Moim największym zmartwieniem jest embargo, przez które Kuba nie może się rozwijać tak, jak powinna. To dlatego nie możemy obserwować, jak realizują się marzenia o lepszym życiu dla naszych dzieci

Fot. Ramon Espinosa/AP

10 z 10

Claudio Rodriguez Contreras (71 lat) - weteran rewolucji kubańskiej, mieszka w Hawanie. Kubańczycy nie boją się starości, bo nasz rząd dba o nasze podstawowe potrzeby: emerytury, opiekę medyczną, jedzenie, dom i aktywizację starszych osób. Moim największym zmartwieniem jest embargo, przez które Kuba nie może się rozwijać tak, jak powinna. To dlatego nie możemy obserwować, jak realizują się marzenia o lepszym życiu dla naszych dzieci