Hańba Kościoła. List otwarty do katolików w Polsce, którzy wciąż są chrześcijanami

Arcybiskup Jędraszewski przedstawił publicznie swój haniebny pogląd, wygłaszając homilię w trakcie uroczystości upamiętniającej wybuch powstania warszawskiego. Jest to rocznica szczególnie mi bliska. Dwaj moi bliscy zginęli, walcząc w powstaniu, stryj w Komendzie Głównej, wuj - walcząc na Żoliborzu. Siostra, piętnastoletnia wówczas dzielna łączniczka, ocalała. Ale jej towarzysze broni, olbrzymia większość batalionu „Parasol”, zginęła. Za ojczyznę.

Z pewnością pośród nich byli także geje. Tak jak w każdej społeczności. Bowiem człowiek mający minimum wiedzy wie, że od zawsze, od zarania istnienia gatunku Homo sapiens pewna część populacji (minimum 3 proc., ale może więcej) rodzi się inna od pozostałych. Dokładnie tak jak rodzi się pewna liczba ludzi rudych. Albo leworęcznych. Jeszcze nie tak dawno – dopóki nie dowiedzieliśmy się, że to jest naturalne i nieodwracalne – przymuszano dzieci leworęczne do pisania prawą ręką. Dziś nikt chyba nie ma za złe obecnemu prezydentowi, że podpisuje dokumenty lewą ręką.

Cóż, to wiedza elementarna. Ale rządzące arcybiskupem najdalsze od chrześcijaństwa uczucie potrzeby wykluczenia, pogardy i nienawiści kazało w homilii sponiewierać pamięć wspomnianych – niewątpliwie istniejących – powstańców gejów. A przecież oni zostali takimi stworzeni. Zatem, jakby powiedział człowiek głęboko wierzący, byli dziećmi Bożymi jak wszyscy inni.

I oto arcybiskup gardzi i budzi nienawiść do Dzieci Bożych, nazywa ich zarazą. I to w jakim kontekście!

Hierarcha ośmielił się przywołać pamięć umierającego powstańca, który napisał przejmujący wiersz „Czekamy na ciebie czerwona zarazo”. Jestem na tyle stary, że ja to pamiętam. Trzymałem w dziecięcych rękach kartkę z jednym z przepisywanych ręcznie egzemplarzy tego wiersza. To było wołanie rozpaczy w chwili zagłady miasta! I oto dziś niegodny kapłan noszący insygnia biskupie manipuluje słowami, tak by dojść do sformułowania o „tęczowej zarazie”.

Przecież każdy zdrowo myślący człowiek wie, że coś takiego nie istnieje. I wie, że coś tak absurdalnego jak „ideologia LGBT” wymyślili cyniczni przywódcy (a zapewne ten jeden, najważniejszy) rządzącej partii. Oni przecież doskonale wiedzą, że nic takiego nie istnieje, i jedynie mogą się cieszyć, że ich stumanieni wyborcy, nie wiedząc w gruncie rzeczy, o co tak naprawdę chodzi, „to kupują”. Ale arcybiskup?...

Cóż, jeżeli Kościół słowami swego wysoko postawionego hierarchy coś podobnego sugeruje, to obciąża się grzechem najcięższym z najcięższych. Budzi w wiernych (na szczęście są jeszcze wierni, którzy grzechowi narzucanemu im przez Kościół nie ulegają) najgorsze uczucia: pogardy, odrzucenia, nienawiści.

Dodam tu kilka słów o Kościele w Polsce. Żyję dość długo i nie pamiętam składu Episkopatu na tak niskim poziomie moralnym, mentalnym i intelektualnym jak skład obecny. A warto nadmienić, że znakomita większość obecnych biskupów to są, niestety, nominaci Jana Pawła II. No, chyba że w imieniu papieża nominacji udzielał jego znany, wieloletni sekretarz...

Skoro bohaterem tego mego listu jest abp. Jędraszewski, zacznę od niego. Otóż on, broniący naród przed tęczową zarazą, i to z pozycji autorytetu moralnego, będąc biskupem pomocniczym w Poznaniu, z najgłębszym zaangażowaniem zbierał podpisy pod listem w obronie swego szefa, ówczesnego metropolity, arcybiskupa Petza, najbardziej znanego deprawatora i lubieżnika pośród duchownych, który molestował młodych kleryków, uzależniając ich kariery od wizyt w swoim łóżku.

Mamy więc do czynienia z trudną do wyobrażenia hipokryzją.

Jest w polskim Episkopacie kilka jaśniejszych postaci. Niewątpliwie prawym, uczciwym człowiekiem jest abp. Polak, nominalnie prymas, ale cóż z tego, skoro jego władza nie przekracza diecezji, a i osobowością jest raczej słabą. Zresztą przeciwstawienie się całej reszcie wymagałoby zaiste niebywałego charakteru.

A cała reszta? Jeszcze może jedynie pewien wyjątek stanowi kardynał Nycz, intelektualnie przerastający wielu, no i zyskujący w swoim czasie w Warszawie, w kontraście do raczej smutnej sławy metropolity na praskim brzegu.

Prawdziwy stan umysłów naszych biskupów najlepiej chyba obrazuje list jednego z nich napisany do owego niedouczonego nieszczęśnika, pracownika Ikei, który bronił swego „potępienia dla pedałów”, idąc w zaparte za pomocą archaicznego, starotestamentowego zapisu w Biblii, sprzecznego z nowotestamentowym przekazem Ewangelii, proponując uśmiercanie homoseksualistów. Ów biskup gratulował temu biedakowi „odwagi wiary”. Czyżby sam był niedouczony?

Jedynym naprawdę jasnym punktem, świecącym szlachetnym światłem jest metropolita łódzki. Młody, a więc dający nadzieję, abp. Ryś. W moim przekonaniu to jedyny dziś biskup w Polsce, prawdziwy, odważny w swym niekłamanym chrześcijaństwie, hierarcha.

Jeśli chodzi o duchowieństwo, nie jest lepiej. Jest niemała grupa wspaniałych kapłanów wstrząśniętych antychrześcijaństwem arcybiskupa Jędraszewskiego. Myślę o ojcu Wiśniewskim, ojcu Prusaku, ojcu Gużyńskim, o księdzu profesorze Wierzbickim i oczywiście o księdzu Bonieckim. Osobno moją cześć i podziw zachowuję dla prostego księdza diecezjalnego, zaiste wzorowego kapłana, dla ks. Lemańskiego. To, jak dalece kole on w oczy hierarchów, a zwłaszcza jak bardzo drażnił jednego z tych, których nie byłbym w stanie darzyć choćby odrobiną zaufania, swego, w swoim czasie, zwierzchnika, abp. Hosera, to chyba najlepiej o nim świadczy.

Wyjaśnię, dlaczego tak wyjątkową cześć żywię dla księdza Lemańskiego. Otóż między innymi dlatego, że wiem, jak na jego bolesny „czas próby” zareagowali koledzy. Niestety, większość szeregowego kleru to marna formacja. Niedouczeni, niedojrzali emocjonalnie (stąd tak częste zaburzenia w sferze seksu), pozbawieni empatii i głębiej, ducha pokory i chrześcijańskiej służby bliźniemu  i – co najgorsze – wzorem swoich szefów sprowadzający Kościół na manowce bliskimi związkami z obecną, cynicznie utrzymującą z nimi ścisły alians, władzą.

Słowem, moim zdaniem cały Kościół w Polsce jest w bardzo, ale to bardzo złej kondycji.

Trwa w ucieczce przed Prawdą – tak bym to nazwał. Ma na koncie wiele nieprawości, grzechów przeciw głównym przykazaniom Dekalogu. I nie potrafi – czy nie chce? – rozliczyć się z nich. Bez kłamstw, uników, kazuistyki. Zwarł się w zabójczym dla religii sojuszu tronu z ołtarzem, bywając, o zgrozo, nawet od ołtarza, czy z ambony, tubą rządzącej partii, która z duchem chrześcijańskim nie ma nic wspólnego.

Owszem, utrzymuje ta władza trwały związek z wpływowym kombinatorem, który zręcznie gra swoją biznesową grę, tumaniąc ufnych wiernych, rolą duchownego, który różaniec przeplata indoktrynującymi, nienawistnymi gawędami. A wielu, bodaj większość obecnych biskupów, schlebia temu prostemu zakonnikowi, który jest przecież szkodnikiem.

Niestety, nie tylko biznesmena z Torunia, wielu hierarchów Kościoła popiera. Bywa gorzej. Popiera bowiem Kościół także środowiska skrajnie nacjonalistyczne, które, nie wiedzieć dlaczego, wciąż, nie potrafimy nazwać, kim w istocie są. Otóż dla tęczowych nasi proboszczowie i biskupi nie widzą miejsca w Kościele, ale faszystom – którzy z okrzykami „Bóg, Honor, Ojczyzna” katują i opluwają ludzi na ulicach, w tym kobiety i dzieci – im duchowni szeroko otwierają drzwi katedr.

Zakończę apelem do świadomych wiernych Kościoła krakowskiego, a zwłaszcza do katolickich środowisk opiniotwórczych, tak bogatych w zasługi jak redakcje „Znaku” czy „Tygodnika Powszechnego” (dla mnie przez lata był on ostoją, latarnią w gęstym mroku komuny oświetlającą drogę): Działajcie. Ratujcie swój Kościół i dobre imię Krakowa. Przekażcie Stolicy Apostolskiej, a najlepiej samemu papieżowi Franciszkowi, tekst tej antychrześcijańskiej homilii metropolity. Doprowadźcie do usunięcia człowieka, który głosi zło, ze stanowiska, które zajmowały tak historyczne postaci jak książę kardynał Sapieha czy kardynał Wojtyła.

 *Stanisław Brejdygant - ur. w 1936 r., aktor, reżyser, scenarzysta, pisarz i dramaturg

******

Czekamy na wasze opinie: listy@wyborcza.pl

O wszystkim, co ważne dla społeczności LGBT. Zapisz się na newsletter