Słynne logo, ikoniczna okładka. Szaybo, przez większą część lat 70. i 80. dyrektor artystyczny wytwórni CBS na Wielką Brytanię, nie był wielkim miłośnikiem heavy metalu, jego projekty odbiegały od estetycznego kanonu gatunku. Jak się okazało, to zapewniło im nieśmiertelność.
- Zaczęło się od tego, że wymyśliłem im logo. Jestem grafikiem z Polski, więc zrobiłem coś, co bardzo odbiegało od heavymetalowej konwencji. Ale się przyjęło, grupa uparła się, żeby się go trzymać. I chyba miała rację, bo to logo jest czytelne, widoczne i niekonwencjonalne. To byli fajni faceci, zapraszali mnie do studia nagraniowego w Ameryce, żebym posłuchał ich nowej muzyki, i w ten sposób starali się pomóc w projektowaniu okładek - wspominał prof. Szaybo w rozmowie z "Gazetą".
Debiut grupy Joe Strummera i Micka Jonesa: wizerunek wkurzonych młodzieńców idealnie koresponduje z ostrą muzyką i radykalnymi tekstami.
- Uznałem, że oni są nowi, nie z mojej bajki, ale mają rację bytu. Ale dużo bardziej niż The Clash lubiłem Sex Pistols - wyznał niedawno autor okładki w rozmowie z "Newsweekiem". - Każdy z nich w skrytości marzył o domku na wsi i dobrym aucie.
W 1966 r. Rosław Szaybo wyjechał do Londynu. To jego najsłynniejsza okładka zaprojektowana jeszcze w Polsce. Zdjęcie zrobił Marek Karewicz, a album do dziś wygrywa rankingi na najlepszy polski jazzowy album w historii.
Szaybo współtworzył serię "Polish Jazz", w ramach której ukazało się "Astigmatic", zaprojektował okładki do siedmiu pierwszych płyt serii, ale także do jazzowych albumów, które ukazywały się poza serią.
- Nie było podziału: malarze, pisarze, muzycy. Byli po prostu zdolni i inteligentni ludzie, którzy trzymali się razem. Robiliśmy coś poza oficjalnym systemem i wbrew niemu, ale nie chodziliśmy po ulicach z transparentami, więc dawano nam spokój - wspominał grafik w "Polityce". - Czułem się jak jazzman i byłem jazzmanem, z tą różnicą, że zamiast instrumentu muzycznego miałem swoje biurko, na którym projektowałem. Wersja albumu z tą okładką (muzyka nagrana w 1961 r. na Jazz Jamboree) doczekała się reedycji.
Okładka "The Clash" nie była jedynym punkowym epizodem w karierze szacownego jubilata. Rok później prof. Szaybo zaprojektował okładkę drugiej płyty innych pionierów punk rocka - The Vibrators.
Vibrators od Soft Machine dzielą muzyczne lata świetlne (punk był przecież reakcją m.in. na zmęczenie rockiem progresywnym), ale okładki płyt obu grup łączy charakterystyczny styl Rosława Szaybo.
Bodaj jedyna "polska" okładka zaprojektowana przez Szaybo już na Zachodzie (nie licząc oczywiście nagrań utworów Chopina; w dużej mierze nasz bohater odpowiadał właśnie za okładki winyli z klasyką). "Ode To Venus" to druga płyta zespołu Czesława Niemena wydana na Zachodzie, a konkretnie przez niemiecki oddział CBS. Ogromny wpływ na kompozycje i brzmienie miał Józef Skrzek i jego koledzy z formującego się wówczas SBB.
Ostatni album klasycznego składu jednego z klasyków brytyjskiego glam rocka. "Hoople" okazało się sukcesem komercyjnym na Wyspach i w Stanach. Koncerty na trasie promującej tę płytę otwierali młodzieńcy z grupy Queen.
Szaybo na okładce albumu umieścił fotografię modelki Kari Ann Muller z twarzami muzyków Mott The Hoople wmontowanymi w jej włosy. Muller nie była obca fanom glam rocka, zdobi także wydany dwa lata wcześniej debiut Roxy Music. Po wycofaniu się z branży modowej i aktorskiej zajęła się nauczaniem jogi, wychowaniem pięciu synów i spędzaniem czasu z mężem Chrisem Jaggerem, muzykiem, bratem Micka.
Prof. Szaybo był autorem opakowań niezliczonych kompilacji. Ta jest jedną z bardziej wyjątkowych. Grafika znakomicie oddająca szaleństwa pierwszych lat kariery Eltona Johna zdobi składający się z pięciu winyli box. Oprócz wyboru największych przebojów i kilku standardów zestaw zawierał plakat z okładkowym wizerunkiem "Rocket Mana".
Box jest dziś wydawniczym białym krukiem - wydała go w niewielkim nakładzie niezależna firma DJM.
Kolejnym znaczącym zestawem ''the best of'', przy którym pracował Szaybo, jest dwupłytowa ''Anthology'' Janis Joplin. Album miał wznowienia na kompakcie.
Kolejna kompilacja z tego samego okresu. Z okładką wcale łatwo nie poszło. Projektant zdradził "Newsweekowi", że para była wówczas skłócona i nie można jej było namówić na wspólną fotografię. Na zdjęciu są ludzie podobni do muzyków, wybrani w castingu (ciekawe, jak brzmiało ogłoszenie do tego castingu).
Album w Stanach sprzedał się w trzech milionach egzemplarzy, na Wyspach, we Francji czy Australii zyskał multiplatynowy status.
Tu artyści znów pogodzeni na koncercie w Central Parku we wrześniu 1981 r.
Na koniec dwie okładki szczególnej urody, które popadły w zapomnienie wraz z autorami muzyki. Najpierw front koperty trzeciej i ostatniej płyty angielskiej grupy progrockowej Home działającej na początku lat 70.
Inspiracją do skomponowania tego concept albumu był bestseller Louisa Pauwelsa i Jacquesa Bergiera z 1960 r. "Poranek magów". Album chwaliła prasa, ale sprzedał się słabo, choć zespół był uważany za jedną z największych nadziei ówczesnej sceny. Home rozpadł się w 1974 r. Basista Cliff Williams zagrzał miejsce w AC/DC, gitarzysta Laurie Wisefield w latach 70. i 80. grał w Wishbone Ash.
"The Alchemist" w 2010 r. doczekało się wydania kompaktowego.
Kompletnie zapomniany (chyba niesłusznie) rockowo-funkowy zespół z drugiej połowy lat 70. Dwie płyty wydane dla Epic nie zostały do dziś wydane na kompakcie, ale w zeszłym roku pojawił się w serwisach streamingowych. Znakiem rozpoznawczym Moon było łączenie rockowych riffów, "czarnej" perkusji i brzmienia dęciaków oraz charakterystyczny głos Noela McCalli, późniejszego wokalisty Manfred Mann's Earth Band.
I jeszcze wisienka na torcie. Chociaż początkujący projektant i plakacista najbardziej kochał jazz, musiał też przygotowywać okładki dla płyt z muzyką o krańcowo przeciwnym charakterze. Pieśni żołnierskie z pewnością znał dobrze, bo niedługo wcześniej wyszedł z wojska.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze