'Przyjaciele' po warszawsku

DOM NR I
ITA (29 lat), reżyserka, wokalistka. ZUZIA (20), studentka malarstwa na ASP, niania. PATRYK (24), student amerykanistyki, muzyk nowej fali, barman. TOMEK (29), socjolog, wspólnie z ANDRZEJEM (21) prowadzi klubokawiarnię. Od 2,5 roku wynajmują 110-metrową część domu na Dolnym Mokotowie w Warszawie.
ZUZIA: - Nie cierpię, jak mi wyjadają jedzenie! Czuję się, jakby mnie ktoś okradał. Ze wspólnych rzeczy mamy tylko cukier. Chciałabym, żeby były jakieś zasady, a one się ciągle rozjeżdżają. Masakra. Pracowałam w knajpie, ale mnie to wykończyło psychicznie. Ilość zmęczenia nie przekłada się na to, ile dostajesz pieniędzy. I jeszcze bezsensowność tej pracy. Podajesz ludziom jedzenie i picie, żeby potem to wydalili z siebie. Nie ma w tym nic wyższego, żadnej satysfakcji. Lubię opiekować się dziećmi, więc teraz dorabiam jako niania.

ANNA LIMONOWICZ/inPRO/ /Materiał pochodzi z "Dużego Formatu"

1 z 10

DOM NR I ITA (29 lat), reżyserka, wokalistka. ZUZIA (20), studentka malarstwa na ASP, niania. PATRYK (24), student amerykanistyki, muzyk nowej fali, barman. TOMEK (29), socjolog, wspólnie z ANDRZEJEM (21) prowadzi klubokawiarnię. Od 2,5 roku wynajmują 110-metrową część domu na Dolnym Mokotowie w Warszawie. ZUZIA: - Nie cierpię, jak mi wyjadają jedzenie! Czuję się, jakby mnie ktoś okradał. Ze wspólnych rzeczy mamy tylko cukier. Chciałabym, żeby były jakieś zasady, a one się ciągle rozjeżdżają. Masakra. Pracowałam w knajpie, ale mnie to wykończyło psychicznie. Ilość zmęczenia nie przekłada się na to, ile dostajesz pieniędzy. I jeszcze bezsensowność tej pracy. Podajesz ludziom jedzenie i picie, żeby potem to wydalili z siebie. Nie ma w tym nic wyższego, żadnej satysfakcji. Lubię opiekować się dziećmi, więc teraz dorabiam jako niania.

TOMEK: - Beznadziejnie jest wracać do domu, w którym nikogo nie ma.
PATRYK: - To można kupić sobie kota.
TOMEK: - Ale to już jest żałosne.
PATRYK: - Chciałbym mieć kota. Kawalerkę i kota. Żeby kawalerka była moja, własnościowa.
TOMEK: - To dlaczego tak nie mieszkasz?
PATRYK: - Bo mnie nie stać. I nie wiem, czy Warszawa to moje miasto na całe życie.
ZUZIA: - A gdzie chciałbyś?
PATRYK: - Nie wiem.
TOMEK: - Myślę, że jak będę miał 40 lat, to nie będę mógł tak mieszkać. Pewnie to zmienię za jakiś czas.
ITA: - Czujesz, że się starzejesz?
TOMEK: - Trochę. Wkurza mnie nasz syf.

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

2 z 10

TOMEK: - Beznadziejnie jest wracać do domu, w którym nikogo nie ma. PATRYK: - To można kupić sobie kota. TOMEK: - Ale to już jest żałosne. PATRYK: - Chciałbym mieć kota. Kawalerkę i kota. Żeby kawalerka była moja, własnościowa. TOMEK: - To dlaczego tak nie mieszkasz? PATRYK: - Bo mnie nie stać. I nie wiem, czy Warszawa to moje miasto na całe życie. ZUZIA: - A gdzie chciałbyś? PATRYK: - Nie wiem. TOMEK: - Myślę, że jak będę miał 40 lat, to nie będę mógł tak mieszkać. Pewnie to zmienię za jakiś czas. ITA: - Czujesz, że się starzejesz? TOMEK: - Trochę. Wkurza mnie nasz syf.

ZUZIA: - Wynajmujemy dwupiętrowe mieszkanie w przedwojennym segmencie za 3800 zł. Każdy z nas ma swój pokój. Ja płacę 850 zł. Największe, 20-metrowe pokoje mamy Tomek i ja. Średniej wielkości są Andrzeja i Patryka, a najmniejszy, 10-metrowy, ma Ita. Aby powiększyć przestrzeń, namalowała na suficie niebo z chmurami. Jest niesamowita, wszystko mieści w małych pudełkach, nawet majtki składa w kosteczkę. Ja zakopałabym się ze swoimi rzeczami w jej pokoju...

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

3 z 10

ZUZIA: - Wynajmujemy dwupiętrowe mieszkanie w przedwojennym segmencie za 3800 zł. Każdy z nas ma swój pokój. Ja płacę 850 zł. Największe, 20-metrowe pokoje mamy Tomek i ja. Średniej wielkości są Andrzeja i Patryka, a najmniejszy, 10-metrowy, ma Ita. Aby powiększyć przestrzeń, namalowała na suficie niebo z chmurami. Jest niesamowita, wszystko mieści w małych pudełkach, nawet majtki składa w kosteczkę. Ja zakopałabym się ze swoimi rzeczami w jej pokoju...

ITA: - Chodzę trzy razy w tygodniu do pracy i gotuję sobie obiad w nocy. Mam wszystko przygotowane. Wraca najebany jeden albo drugi. Rano wchodzę do kuchni, a tam tylko żałosny ziemniaczek po moim obiedzie. Biorę więc kartkę i piszę

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

4 z 10

ITA: - Chodzę trzy razy w tygodniu do pracy i gotuję sobie obiad w nocy. Mam wszystko przygotowane. Wraca najebany jeden albo drugi. Rano wchodzę do kuchni, a tam tylko żałosny ziemniaczek po moim obiedzie. Biorę więc kartkę i piszę "Dziękuję, że spierdoliłeś mi dzień, ty idioto!". Jedna kartka, a potem druga: "Nienawidzę! Ugotuj sobie sam!", i wisi tego pełno. Ostatnio wchodzę pod prysznic i nie mogę umyć włosów, bo moja butelka po szamponie jest pusta. Śmieję się z nerwów i myślę - dobra, uspokoję się, zrobię pranie. Patrzę, po płynie nie zostało nic. TOMEK: - Wziąłem troszeczkę. ITA: - I musiałam zniknąć stąd na trzy dni, by wyluzować. Wróciłam, bo tęsknię. Całe życie chciałam mieszkać w domu, gdzie jest dużo ludzi. My jesteśmy bardzo blisko siebie.

DOM NR II
AGA (30), lektorka w szkole językowej, matka 3-letniej Aisling. Agnieszka (30 lat), kierowniczka produkcji w prywatnej telewizji. Wynajmują 2-pokojowe 48-metrowe mieszkanie na Bielanach w Warszawie.
AGNIESZKA: - Mieszkamy razem od półtora roku. Aga po dziesięciu latach wróciła z Londynu do Warszawy. Mój wieloletni związek rozpadł się. Zamieszkałyśmy razem, żeby połączyć siły.
AGA: - Miło jest przyjść do domu, z pracy, jak ktoś tu jest. Z kimś usiąść, wyżalić się, postękać, gdzieś pojechać.
AGNIESZKA: - Za mieszkanie płacimy 1000 złotych. Rachunkami dzielimy się na pół. Sprzątamy naprzemiennie. Nie mamy grafiku. Chemia, worki na śmieci, rzeczy do domu, to wszystko jest wspólne. Jak kupię patelnię, to nie każę Adze oddawać połowy kwoty, mimo że będzie też z niej korzystać.
AGA: - Oszczędzam na wszystkim, co jest zbędne, jak manicure, kawa poza domem. Przedszkole to mój główny ból. Najbardziej cieszyłby mnie etat, żeby ustabilizować to życie.
AGNIESZKA: - Dużo wydaję na kino. Nie stać mnie na szkołę, a chciałabym pójść do filmowej, na montaż. Mam tendencje do przepuszczania kasy na rzeczy, których kompletnie nie widać. Wyjścia na festiwale i koncerty. Jedzenie w restauracjach i kawy na mieście.
AGA: - Ale jak polepszają życie! Człowiek czuje się wtedy taki światowy.

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

5 z 10

DOM NR II AGA (30), lektorka w szkole językowej, matka 3-letniej Aisling. Agnieszka (30 lat), kierowniczka produkcji w prywatnej telewizji. Wynajmują 2-pokojowe 48-metrowe mieszkanie na Bielanach w Warszawie. AGNIESZKA: - Mieszkamy razem od półtora roku. Aga po dziesięciu latach wróciła z Londynu do Warszawy. Mój wieloletni związek rozpadł się. Zamieszkałyśmy razem, żeby połączyć siły. AGA: - Miło jest przyjść do domu, z pracy, jak ktoś tu jest. Z kimś usiąść, wyżalić się, postękać, gdzieś pojechać. AGNIESZKA: - Za mieszkanie płacimy 1000 złotych. Rachunkami dzielimy się na pół. Sprzątamy naprzemiennie. Nie mamy grafiku. Chemia, worki na śmieci, rzeczy do domu, to wszystko jest wspólne. Jak kupię patelnię, to nie każę Adze oddawać połowy kwoty, mimo że będzie też z niej korzystać. AGA: - Oszczędzam na wszystkim, co jest zbędne, jak manicure, kawa poza domem. Przedszkole to mój główny ból. Najbardziej cieszyłby mnie etat, żeby ustabilizować to życie. AGNIESZKA: - Dużo wydaję na kino. Nie stać mnie na szkołę, a chciałabym pójść do filmowej, na montaż. Mam tendencje do przepuszczania kasy na rzeczy, których kompletnie nie widać. Wyjścia na festiwale i koncerty. Jedzenie w restauracjach i kawy na mieście. AGA: - Ale jak polepszają życie! Człowiek czuje się wtedy taki światowy.

DOM NR III
PAULINA (30), socjolożka, studiowała ukrainistykę, utrzymuje się ze zleceń komercyjnych z fotografii portretowej i produktowej. PATRYCJA (37), pedagog, fotografka, projektantka stron internetowych. KINGA (28), doktorantka psychologii, tworzy terapeutyczne programy komputerowe dla dzieci z autyzmem. MARTA (26), graficzka. NATALIA (34), inżynier budownictwa, projektantka kominków. Wynajmują 160-metrowy dom na Saskiej Kępie w Warszawie.

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

6 z 10

DOM NR III PAULINA (30), socjolożka, studiowała ukrainistykę, utrzymuje się ze zleceń komercyjnych z fotografii portretowej i produktowej. PATRYCJA (37), pedagog, fotografka, projektantka stron internetowych. KINGA (28), doktorantka psychologii, tworzy terapeutyczne programy komputerowe dla dzieci z autyzmem. MARTA (26), graficzka. NATALIA (34), inżynier budownictwa, projektantka kominków. Wynajmują 160-metrowy dom na Saskiej Kępie w Warszawie.

Kuchnia Kingi, Marty, Patrycji, Pauliny, Natalii i Daniela.
PAULINA: - Postanowiliśmy omówić ideę dziecka. Hipotetycznie, bo nikt z nas nie chce zajmować się dzieckiem samodzielnie.
PATRYCJA: - Wiele osób mówi, że byłby to egoizm, bo jesteśmy przypadkową grupą i nie wiadomo, jaka będzie nasza przyszłość. A ja uważam, że takie dziecko miałoby u nas dobrze. W modelowych rodzinach są dużo większe problemy i dlaczego by nie wykorzystać atmosfery, jaką mamy? Same dobre rzeczy mogłyby z tego płynąć.
DANIEL: - Brzmisz, jakbyś to poważnie rozważała.
PATRYCJA: - Chciałabym wzrastać w takim domu. Różnorodność naszej grupy to dobry grunt do kształtowania wolnego człowieka, w duchu tolerancji, równości, wolności. Ale nie czuję się stabilnie finansowo, by zapewnić bezpieczeństwo dziecku. Nie mam stałych dochodów, a mam stałe koszta, około 2,5 tysiąca złotych miesięcznie. Chciałabym zarabiać co najmniej 5 tysięcy, by żyć spokojnie i coś sobie odłożyć. Niefinansowe bezpieczeństwo mam tutaj. Czuję, że należę do wspólnoty, która mnie wspiera. Tworzymy rodzinę, lubimy dzielić się miłością. Komuna zapewnia nam wszystkie potrzeby.
DANIEL: - Mnie nie wszystkie, dlatego szukam pewnych potrzeb na zewnątrz. Dziwne, że się porozstawaliśmy, będąc w komunie.
PAULINA: - Mój związek się rozsypał i przeprowadziłam się tutaj. Taki model mi pasuje, bo wychowałam się w dużej rodzinie.
DANIEL: - To substytut na związek rodzinny, ale nie na intymny.

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

7 z 10

Kuchnia Kingi, Marty, Patrycji, Pauliny, Natalii i Daniela. PAULINA: - Postanowiliśmy omówić ideę dziecka. Hipotetycznie, bo nikt z nas nie chce zajmować się dzieckiem samodzielnie. PATRYCJA: - Wiele osób mówi, że byłby to egoizm, bo jesteśmy przypadkową grupą i nie wiadomo, jaka będzie nasza przyszłość. A ja uważam, że takie dziecko miałoby u nas dobrze. W modelowych rodzinach są dużo większe problemy i dlaczego by nie wykorzystać atmosfery, jaką mamy? Same dobre rzeczy mogłyby z tego płynąć. DANIEL: - Brzmisz, jakbyś to poważnie rozważała. PATRYCJA: - Chciałabym wzrastać w takim domu. Różnorodność naszej grupy to dobry grunt do kształtowania wolnego człowieka, w duchu tolerancji, równości, wolności. Ale nie czuję się stabilnie finansowo, by zapewnić bezpieczeństwo dziecku. Nie mam stałych dochodów, a mam stałe koszta, około 2,5 tysiąca złotych miesięcznie. Chciałabym zarabiać co najmniej 5 tysięcy, by żyć spokojnie i coś sobie odłożyć. Niefinansowe bezpieczeństwo mam tutaj. Czuję, że należę do wspólnoty, która mnie wspiera. Tworzymy rodzinę, lubimy dzielić się miłością. Komuna zapewnia nam wszystkie potrzeby. DANIEL: - Mnie nie wszystkie, dlatego szukam pewnych potrzeb na zewnątrz. Dziwne, że się porozstawaliśmy, będąc w komunie. PAULINA: - Mój związek się rozsypał i przeprowadziłam się tutaj. Taki model mi pasuje, bo wychowałam się w dużej rodzinie. DANIEL: - To substytut na związek rodzinny, ale nie na intymny.

Pokój PATRYCJI
PATRYCJA: - Polubiłam tę wnękę, która jest moim pokojem. Nie mam normalnego pokoju, ale stworzyłam sobie tam takie warunki, żeby maksymalnie wyciągnąć z tego pozytywy. Jest zimno, dlatego postawiłam namiot, który daje mi izolację. Nie mam okna, jedynym naturalnym źródłem światła jest okno Marty na dole. Z obcą osobą czułabym się źle, dzieląc intymną przestrzeń. Martę znałam, lubię ją.

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

8 z 10

Pokój PATRYCJI PATRYCJA: - Polubiłam tę wnękę, która jest moim pokojem. Nie mam normalnego pokoju, ale stworzyłam sobie tam takie warunki, żeby maksymalnie wyciągnąć z tego pozytywy. Jest zimno, dlatego postawiłam namiot, który daje mi izolację. Nie mam okna, jedynym naturalnym źródłem światła jest okno Marty na dole. Z obcą osobą czułabym się źle, dzieląc intymną przestrzeń. Martę znałam, lubię ją.

Pokój NATALII
NATALIA: - Za cały dom płacimy 3800 zł plus opłaty. Kinga daje 800 zł. Inni mają mniejsze metraże, więc płacą poniżej 600 zł. Mój koszt to 700 zł, ponieważ mam dwa małe pokoiki połączone ze sobą schodami, więc tworzę trochę oddzielne mieszkanie wewnątrz wspólnego domu. Na górze w pokoiku mam okienko z widokiem na księżyc. Jest tu zimno, bo nie ma kaloryfera, ale lubię tu spać.

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

9 z 10

Pokój NATALII NATALIA: - Za cały dom płacimy 3800 zł plus opłaty. Kinga daje 800 zł. Inni mają mniejsze metraże, więc płacą poniżej 600 zł. Mój koszt to 700 zł, ponieważ mam dwa małe pokoiki połączone ze sobą schodami, więc tworzę trochę oddzielne mieszkanie wewnątrz wspólnego domu. Na górze w pokoiku mam okienko z widokiem na księżyc. Jest tu zimno, bo nie ma kaloryfera, ale lubię tu spać.

DANIEL (30 lat), informatyk, ukończył zarządzanie, z zamiłowania fotograf, prowadzi wspólnie z Patrycją pracownię fotograficzną: - Nie ma dla mnie różnicy, że mieszkam z piątką dziewczyn. Nie stanowimy relacji intymnych. W poglądach najbliżej mi do Kingi, w przeciwieństwie do Patrycji, która chce widzieć w nas rodzinę, bo wydaje mi się, że jej tego brakuje. Ja mam rodziców 3 kilometry stąd, a ona 300. Trafiłem tu przez przypadek. Miałem za sobą dwa miesiące szukania mieszkania i byłem już zrezygnowany. Nie byłem zainteresowany takim stylem życia, ale przyszedłem odwiedzić dziewczyny i spodobało mi się.

ANNA LIMONOWICZ/inPRO

10 z 10

DANIEL (30 lat), informatyk, ukończył zarządzanie, z zamiłowania fotograf, prowadzi wspólnie z Patrycją pracownię fotograficzną: - Nie ma dla mnie różnicy, że mieszkam z piątką dziewczyn. Nie stanowimy relacji intymnych. W poglądach najbliżej mi do Kingi, w przeciwieństwie do Patrycji, która chce widzieć w nas rodzinę, bo wydaje mi się, że jej tego brakuje. Ja mam rodziców 3 kilometry stąd, a ona 300. Trafiłem tu przez przypadek. Miałem za sobą dwa miesiące szukania mieszkania i byłem już zrezygnowany. Nie byłem zainteresowany takim stylem życia, ale przyszedłem odwiedzić dziewczyny i spodobało mi się.

Czytaj teraz